Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ (Ι.Μ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ και ΕΟΡΔΑΙΑΣ)


 Ποιός φταίει γιά τό θάνατο;
 
Θεός δέν καμε τόν θάνατο, οτε κι εχαριστιέται πάλι, νά χάνονται τελείως τά ζωντανά δημιουργήματά του.
πό πο λοιπόν ρχονται σ’ μς ο ρρώστιες κι λα τά δυσάρεστα, πό τότε πού εμφανίσθηκε θάνατος; ’Από τήν ρχική παρακοή μας πρός τόν Θεό· πό τήν προγονική μας μαρτία στόν παράδεισο. στε ο διάφορες ρρώστειες κι λοι ο σατανικοί πειρασμοί, προέρχονται πό τήν μαρτία.
ξ ατίας τς μαρτίας, ντυθήκαμε τούς δερμάτινους χιτνες, τό θνητό τοτο, ρρωστημένο καί πονεμένο σμα· μετακομίσαμε πό τόν χρο τς τρυφς, νά κατοικομε τώρα στόν πρόσκαιρο καί φθαρτό τοτο κόσμο· καταδικασθήκαμε νά ζομε μιά ζωή γεμάτη θλίψεις καί συμφορές.
Σάν δρόμος λοιπόν εναι ρρώστεια, δύσκολος κι πότομος, στόν ποο μς δήγησε μαρτία· τό τέλος του δρόμου, εναι θάνατος.


Ποιός εναι θάνατος τς ψυχς;

Εναι γκατάλειψη το Θεο. ταν τό φς το λιου κάνει τήν μφάνισή του στόν κόσμο, δέν εναι δυνατόν νά πάρχει συγχρόνως καί τό σκοτάδι· ν τό φς μως ξαφανισθε κι γκαταλείψει τόν τόπο, τότε γίνεται βαθύ σκοτάδι.
τσι, κι ταν Θεός, πού εναι ατοζωή καί ζωή γιά λα τά ζωντανά πλάσματα, εναι παρών στήν ψυχή μας, τότε εναι δύνατον, νά εναι συγχρόνως σ’ ατήν παρών κι θάνατος.
ταν μως τήν γκαταλείψει Θεός, πέρχεται στήν ψυχή θάνατος, πού δέν τόν κανε Θεός· ατία γιά νά γκαταλείψει Θεός μιά ψυχή, εναι μόνο νθρώπινη μαρτία.
Βλέπετε λοιπόν, τι θάνατος δέν προέρχεται πό τόν Θεό, λλά πό τήν μαρτία;
λλοίμονο! μες ο διοι προκαλέσαμε τόν θάνατό μας, πειδή γκαταλείψαμε μέ τή θέλησή μας τόν Δεσπότη, πού μς κτισε γιά νά ζομε αώνια.
Μοιάζουμε δυστυχς τότε, μέ τούς νθρώπους κείνους, πού μέρα μεσημέρι, ταν λιος λάμπει, ατοί κλείνουν τά μάτια τους, γιά νά μήν βλέπουν τό λαμπρό φς του.
Ποιός φταίει δάμ μες;

σως πολλοί πό τούς νθρώπους, κατηγορον τόν δάμ, πς πολύ εκολα πείσθηκε στόν πονηρό σύμβουλο, καί παράκουσε τήν θεϊκή ντολή, καί μέ τήν παρακοή του ατή, μς προξένησε τό θάνατο.
Δέν εναι μως τό διο, νά θελήσει κανείς νά δοκιμάσει κάποιο θανατηφόρο βοτάνι, πρίν λάβει περα, καί τό νά ποθε νά φάγει π’ ατό, φο μέ τήν περα μαθε τι εναι θανατηφόρο.
Γιατί, κενος πού ρουφάει πό τό δηλητήριο καί προξενε στόν αυτό του τόν θάνατο, ν γνωρίζει πώς εναι θανατηφόρο, εναι ξιος μεγαλύτερης κατηγορίας πό τόν νθρωπο, πού πίνει τό δηλητήριο χωρίς νά γνωρίζει τά ποτελέσματά του.
δάμ παρέβηκε τήν συμβουλή κι ντολή το γαθο, φο ξεγελάσθηκε πό τόν πονηρό σατανά, χωρίς νά χει μπειρία το κακο.
μες μως ο σημερινοί νθρωποι, παρακομε τίς ντολές το Θεο καί πακομε στίς ντολές το πονηρο, ν γνωρίζουμε τό κακό ποτέλεσμα καί τίς τιμωρίες πού μς περιμένουν.
Γι’ ατό κι καθένας πό μς εναι πολύ περισσότερο ξιος, νά κατηγορηθε καί νά τιμωρηθε πό τό Θεό, παρά προπάτοράς μας δάμ.
Πς θά σωθομε;

ς μετανοήσουμε λοιπόν δελφοί. ς πιδείξουμε πράξεις θεάρεστες, καρπούς ξιους τς μετανοίας μας, γιά νά κληρονομήσουμε τή βασιλεία τν ορανν.
Ατή φθασε δη πολύ κοντά μας· ς μήν πομακρύνουμε τούς αυτούς μας π’ ατήν μέ τά πονηρά ργα μας. Φανερώθηκε αώνιος ζωή.
ς τήν κερδίσουμε, σο μπορομε μέ τίς ρετές.
ς ποφύγουμε τήν θλιότητα λων κείνων τν νθρώπων, πού συνεχίζουν νά κάθονται στό σκοτάδι καί στή σκιά το θανάτου.
ς ποκτήσουμε τά ργα τς μετάνοιας· φρόνημα ταπεινό, κατάνυξη καί πένθος πνευματικό· καρδιά γεμάτη εσπλαγχνία, πού γαπ τή δικαιοσύνη· καρδιά ερηνική, νεκτική, ποία μέ χαρά νά ποφέρει τούς διωγμούς, τίς κατηγορίες καί τίς συκοφαντίες γιά χάρη τς λήθειας καί τς δικαιοσύνης.
μιλία 31η
Στή λιτανεία το Τιμίου Σταυρο
Γρηγορίου Παλαμ
ρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.
Γνωρίζουμε τήν μαρτία;

Εναι πολύ φοβερό πράγμα μαρτία, λλά καί βαριά ρρώστια τς ψυχς παρανομία, γιατί ξασθενε τή δύναμή της καί γίνεται ατία νά κολασθε στήν αώνια φωτιά.
Πολύ φοβερό κακό λοιπόν μαρτία, πως επαμε, λλά χι θεράπευτο· φοβερό γιά κενον πού τό κατέχει, λλά εκολοθεράπευτο γιά κενον, πού τό ποβάλλει μέ τή μετάνοια.
πόθεσε τι κάποιος κρατάει στό χέρι του φωτιά. σο κρατάει τό πύρινο κάρβουνο πωσδήποτε καίεται. Μόλις μως πετάξει τό κάρβουνο, πομακρύνει συγχρόνως κι ατό πού τόν καίει.
ν κάποιος νομίζει, τι δέν καίεται μαρτάνοντας, σ’ ατόν Γραφή λέει· μπορε νά βάλει κανείς ναμμένα κάρβουνα στόν κόρφο του καί νά μήν κάψει τά ροχα του;
Γιατί μαρτία καίει φοβερά· ποδυναμώνει τά νερα τς ψυχς· συντρίβει τά νοητά στ τς διάνοιας· συσκοτίζει τή φωτεινότητα τς καρδις.
Τί εναι μαρτία;

Εναι ζο; Εναι γγελος; Εναι δαίμονας; Τί εναι ατό πού νεργε; νθρωπέ μου, δέν εναι χθρός ξωτερικός πού σέ ντιμάχεται, λλά δικό σου γέννημα, πού ξεφυτρώνει ατοπροαίρετα πό μέσα σου.
Κοίταζε μέ καθαρά μάτια καί δέν θά χεις κακή πιθυμία. Φέρνε στό νο σου τή μέλλουσα κρίση καί τότε δέν θά κυριαρχήσει σέ σένα οτε πορνεία, οτε μοιχεία, οτε κανένα λλο π’ τά παρανομήματα.
ταν μως λησμονήσεις τόν Θεό, τότε ρχίζεις νά σκέπτεσαι πονηρά καί νά κάνεις παρανομίες.
Χρειάζεται προσοχή
Δέν εσαι μως σύ μόνο ρχηγός το λογισμο. πάρχει καί κάποιος πολύ κακός ποβολέας. ποβάλλει βέβαια κενος τίς κακές πιθυμίες, λλά δέν πικρατε μέ τή βία σ’ κείνους πού δέν πείθονται.
Γι’ ατό κκλησιαστής λέει· ν μπε μέσα σου πνεμα διαβολικό, μή το παραχωρες τόπο στήν καρδιά σου. άν το κλείσεις τήν πόρτα καί τό πομακρύνεις πό κοντά σου, δέ θά σέ βλάψει.
ν ν δεχθες μέ διαφορία τήν κακή πιθυμία, ριζώνει μέ τούς λογισμούς μέσα σου, αχμαλωτίζει τή διάνοιά σου καί σέ ρίχνει μέσα σέ βόθρο γεμάτον πό κακά.
ς μή ξεγελιόμαστε

λλά σως πες· γώ εμαι πιστός καί δέν μπορε νά μέ νικήσει πιθυμία, στω κι ν τή φέρνω συχνά στό νο μου.
Ξεχνς μως, τι ρίζα πού πιμένει πολλές φορές, σπάζει κόμα καί τήν πέτρα; Μή δέχεσαι τό σπόρο, γιατί θά σο σπάσει τό σπόρο τς πίστεως.
Βγάλε π’ τή ρίζα του τό κακό, πρίν κόμα νθίσει, γιατί ν στήν ρχή διαφορήσεις, τότε πάρχει φόβος, νά χρειασθες τσεκούρι καί φωτιά.
ταν ρχίζεις νά χεις νοχλήσεις στά μάτια σου, θεράπευσέ τα μέσως, γιά νά μή φτάσεις νά ζητς γιατρό, ταν θά χεις τυφλωθε τελείως.
Ποιός εναι ρχηγός;
ρχηγός λοιπόν τς μαρτίας καί πατέρας τν κακν λογισμν εναι διάβολος.
Ατός βάζει μέσα σ’ κείνους, πού πείθονται σ’ ατόν, τίς πιθυμίες· π’ ατόν προέρχεται μοιχεία, πορνεία, λλά καί κάθε κακό.
ξ ατίας ατο προπάτοράς μας δάμ μέ τήν παρακοή διώχτηκε π’ τόν Παράδεισο, πού πό μόνος του παρήγαγε θαυμάσιους καρπούς, καί τόν ντάλλαξε μέ τή γή πού φυτρώνει γκάθια.
 Δέν πάρχει λύσις;

ς μήν πελπιζόμαστε δελφοί μου. ς μήν ρίξουμε τούς αυτούς μας σέ κατάσταση πελπισίας.
Διότι εναι φοβερό νά μήν χουμε μπιστοσύνη στήν λπίδα τς σωτηρίας· γιατί ατός πού δέν περιμένει σωτηρία, ρίχνεται λόψυχα στό κακό· ν ποιος λπίζει στή θεραπεία του, φροντίζει πάρα πολύ τόν αυτό του.
Διότι κι ληστής, πού δέν περιμένει χάρη, φτάνει σέ πόγνωση· ταν μως λπίζει νά λάβει συγχώρηση, πολλές φορές δηγεται στή μετάνοια.
ν τό φίδι ποβάλλει πό πάνω του τό γερασμένο δέρμα του, μες δέν θ’ ποβάλλουμε τήν μαρτία; ν γεμάτη γκάθια γ, ταν ργανωθε καλά, γίνεται καρποφόρα, γιά μς εναι κατόρθωτη σωτηρία; Εμαστε πλασμένοι γιά σωτηρία ρκε νά τό θέλουμε.
Θεός εναι φιλάνθρωπος
λα τ’ μαρτήματά μας δέν ξεπερνον τό μέγεθος τς εσπλαγχνίας το Θεο. Τά τραύματά μας δέν νικον τή μεγάλη περα το ρχιάτρου. ς παραδώσουμε μόνο τόν αυτό μας μ’ μπιστοσύνη στόν μεγάλο γιατρό καί θά γευθομε τή σωτηρία μας.
Κυρίλλου εροσολύμων
Β΄ Κατήχησις Φωτιζομένων 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ 
ΠΡΕΣΠΩΝ κ ΕΟΡΔΑΙΑΣ
Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου