Eσχατολογία
Oι χιλιαστικές αντιλήψεις της κίνησης
απορρίπτονται από την αγία Γραφή.
Ο Iωάννης βλέπει τον Άγγελο να «δένει» τον Δράκοντα για «χίλια έτη», στα οποία βασιλεύουν όσοι δεν προσκύνησαν «το θηρίον και την εικόνα αυτού» (Αποκ. κ' 1-4. Βλ. και ιγ' 11-17. ιδ' 9-11). Οι «λοιποί των νεκρών» δεν ανέζησαν μέχρι πού να συμπληρωθούν τα «χίλια έτη». Αυτή είναι η «πρώτη ανάσταση» και αυτός πού θα λάβει μέρος σ' αυτήν δεν θα γευθεί το «δεύτερο θάνατο», αλλά θα βασιλεύσει με τον Χριστό «χίλια έτη» (Αποκ. κ' 4-6. Βλ και β' 11. κα' 8). Μετά, ο Σατανάς θα λυθεί για να πλανήσει τα έθνη, θα ακολουθήσει η μεγάλη θλίψη, πού όμως θα τελειώσει με την συντριβή του Διαβόλου και των οργάνων του (Αποκ. κ' 7-10).
Πράγματι, με την έλευση του Χριστού ο Σατανάς «δέθηκε» και το κράτος του διαλύθηκε (Ματθ. ιβ' 29). Η βασιλεία του Χριστού άρχισε, γι' αυτό και ο Κύριος εξέβαλε τα δαιμόνια (Ματθ. ιβ' 28. Λουκ. ι' 18. ια' 20).
Οι πιστοί ενίκησαν τον Σατανά «δια το αίμα του Αρνίου» (Αποκ. Ζ' 14), ελευθερώθηκαν από τη δουλεία της αμαρτίας και εισήλθαν στη βασιλεία του Χριστού (Κολ α' 13. Έβρ. β' 14-15). Ο Χριστός βασιλεύει στους πιστούς (Α' Κορ. ιε' 24-25) και οι πιστοί βασιλεύουν δια του Χριστού (Ρωμ. ε' 17-19. Έφεσ. β' 5-6. Α' Πέτ. β' 5. 9. Αποκ. α' 6).Μ' αυτή την έννοια η Βασιλεία του Θεού είναι «εντός ημών»,μεταξύ μας, δηλαδή παρούσα (Λουκ. ΙΖ' 21).
Το «δέσιμο» του Σατανά δεν είναι απόλυτο και η καταδίκη του δεν είναι τελική, θα λυθεί μετά «χίλια Χρόνια» και θα κηρύξει διωγμό εναντίον των πιστών, θα ξεσηκώσει τα ασεβή έθνη. Όμως τότε με τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, θα πραγματοποιηθεί η τελική κρίση του (Αποκ. ιθ' 20. κ' 8-10).
Το ίδιο παρατηρούμε και για τη βασιλεία των πιστών: δεν είναι πλήρης. Αποτελεί πρόγευση και προοίμιο της αιωνίας βασιλείας, μετά την καταδίκη του «θηρίου» και όλων των οργάνων του Σατανά.
Το ότι η βασιλεία αυτή δεν είναι πλήρης, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι υπάρχουν ασεβή έθνη, τα οποία στο τέλος των «χιλίων ετών» ενώνονται με τον Διάβολο εναντίον των πιστών. Αυτό θα κορυφωθεί με την εμφάνιση και τη δράση του Αντίχριστου, πριν από τη δευτέρα παρουσία του Χριστού.
Η «χιλιετής βασιλεία» λοιπόν είναι η βασιλεία του Χριστού από την ανάστασή του «έως της συντελείας του αιώνος»(Ματθ. κη' 18-20. Βλ και Λουκ. Ιζ' 20-21).
Σ' αυτή την περίοδο πραγματοποιείται η «πρώτη ανάσταση» (Αποκ. κ' 5), δηλαδή η ανάσταση των πιστών από τη δουλεία της αμαρτίας, η αναγέννησή τους στο σώμα του Χριστού (Ιω. γ' 3-5. Γαλ γ΄26-29. Ρωμ. η' 14-17). Η κατάσταση της αμαρτωλής ζωής είναι πνευματικός θάνατος (Λουκ. ιε' 24. 32. Ρωμ. ια' 15. Έφεσ. ε' 14. Α' Ίω. γ' 14-15. Αποκ. γ' 1, βλ καί Γεν. β' 17). Συνεπώς η απαλλαγή από την αμαρτωλή κατάσταση, είναι ανάσταση.
Όσοι έλαβαν μέρος σ' αυτή την «πρώτη ανάσταση» θα βασιλεύσουν με τον Χριστό «έως της συντελείας του αιώνος» και δεν θα γνωρίσουν το «δεύτερο θάνατο», δηλαδή τον πνευματικό (Αποκ. β' 11. κ' 6.14. κα' 8).
Όλοι αυτοί θα λάβουν μέρος στη «δεύτερη ανάσταση», πού είναι η ανάσταση των σωμάτων, θα ενωθούν με τούς πιστούς πού θα ζουν κατά την ημέρα του Κυρίου και θα ενδυθούν αφθαρσία και αθανασία, για να είναι «πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α' Θεσ. δ' 16-17).
Η αγία Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο «αρμαγεδών» για να δηλώσει την «ημέρα του Κυρίου», δηλαδή τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, πού θα είναι ημέρα μεγάλης κρίσεως (Ιούδα 6), ημέρα «οργής» (Ρωμ. β' 5), «η ημέρα η μεγάλη της οργής αυτού» (Αποκ. στ' 17).
Ο Κύριος λέγει με σαφήνεια: «Ιδού έρχομαι ως κλέπτης μακάριος όστις αγρυπνεί...»(Αποκ. ιστ' 15). Όλα λοιπόν θα γίνουν ακαριαία, η δευτέρα παρουσία του Χριστού, η ανάσταση των κεκοιμημένων, η αλλαγή και η «αρπαγή» των ζώντων πιστών, η είσοδος στην αιώνια ζωή και την αιώνια καταδίκη.
Η «αρπαγή» δεν προηγείται του Αντιχρίστου, ο οποίος θα έλθει και θα διώξει τούς πιστούς. Στις ημέρες του Αντιχρίστου η ζωή δεν θα είναι εύκολη για όσους δεν έλαβαν το χάραγμα του θηρίου και δεν προσκυνούν την εικόνα του (Αποκ. ιγ' 11-17). Οι συνειδητοί χριστιανοί θα ελαττωθούν αριθμητικά (Λουκ. ιη' 8. Β' Τιμ. γ' 1-5). Όμως ο Κύριος μας βεβαιώνει πώς το γένος των Χριστιανών («ή γενεά αύτη») δεν θα εκλείψει, μέχρις ότου τελειώσουν τα βάσανα, πού θα προκαλέσει ο Αντίχριστος (Ματθ. κδ' 34-35).
Για να δηλώσει η αγία Γραφή τις εσχατολογικές αυτές αλήθειες χρησιμοποιεί διάφορες εικόνες για την τελική συντριβή του κακού με τη θριαμβευτική παρουσία του Χριστού (Αποκ. ιδ' 19-20. ιθ' 19-21), για την τελική νίκη του Κυρίου (Αποκ. ιζ' 14-16), για το γεγονός ότι οι πιστοί θα χαίρονται την κοινωνία του Κυρίου, ενώ οι άδικοι θα βασανίζονται από τη στέρησή της (Ματθ. ιγ' 30. 47-48. κδ' 40-41. κε' 31-46. Λουκ. Ιζ' 34-35. Α' Θεσ. δ' 16-18).
Η αντίληψη πώς οι άνθρωποι θα ζήσουν σ' αυτή τη γη, μέσα σ' ένα υλικό παράδεισο, ο οποίος θα τούς προσφέρει όλες τις επίγειες απολαύσεις, δεν βρίσκει θεμελίωση στην αγία Γραφή. Η βασιλεία του Θεού είναι πνευματική, όχι σαρκική. Αυτό γίνεται φανερό, ακόμη και με μία σύντομη ανασκόπηση της περιπέτειας, στην οποία μπήκε ολόκληρη η κτίση, με την πτώση του ανθρώπου.
Με την πτώση του ανθρώπου, ολόκληρη η δημιουργία υποτάχθηκε στη φθορά (Γέν. γ' 17-18) και γι' αυτό συμμετέχει στην περιπέτεια του ανθρώπου.
Η Γραφή αναφέρει πώς οι σημερινοί ουρανοί και η σημερινή γη «είναι αποταμιευμένοι, φυλαττόμενοι δια το πυρ εις την ημέρα της κρίσεως και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων» (Β' Πέτρ. γ' 7).
«Θέλει δε έλθει η ημέρα του Κυρίου, ως κλέπτης εν νυκτί, καθ' ην οι ουρανοί θα παρέλθουν με συριγμόν, τα στοιχεία δε πυρακτούμενα θα διαλυθούν και η γη και τα εν αυτή έργα θα κατακαούν. Επειδή λοιπόν πάντα ταύτα διαλύονται, οποίοι πρέπει να είσθε σεις εις πολίτευμα άγιο, και ευσέβεια, προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού, καθ' ην οι ουρανοί πυρακτούμενοι θα διαλυθουν, και τα στοιχεία πυρακτούμενα θα χωνευθουν; Κατά την υπόσχεση αυτού νέους ουρανούς και νέα γη προσμένομεν, εν οίς δικαιοσύνη κατοικεί» (Β' Πέτρ. γ' 10-13).
Η μαρτυρία αυτή της Γραφής φανερώνει πώς η κατά γράμμα γη θα εισέλθει σε χωνευτήριο, για να εξέλξει μια «νέα γη», άφθαρτη και απαλλαγμένη από τις συνέπειες της πτώσης (Ρωμ. η' 19-22), αυτή την αφθαρτοποιημένη γη θα κληρονομήσουν οι πραείς και οι ειρηνοποιοί, πού θα oνoμασθούν «υιοί Θεού» (Ματθ. ε' 5-10).
Ο χαρακτήρας της βασιλείας του Θεού θα είναι πνευματικός, όχι σαρκικός (Ματθ. ιστ' 52. Ίω. ιη' 36. Β' Κορ. ι' 3-6. Εφεσ. στ' 13-18. Α' Θεσ. ε' 8). Κατά τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου θα γίνει η καθολική ανάσταση των σωμάτων, όχι βαθμιαία, αλλά σε μία στιγμή (Ίω. ε' 28-29. Α' Κορ. ιε' 52) και αυτή δεν θα είναι για όλους χαρά, για άλλους θα είναι ανάσταση ζωής και για άλλους ανάσταση κρίσης (Ίω. ε' 29).
Τα σώματα πού θα αναστηθoύν και εκείνα (των Ζώντων κατά την παρουσία του Κυρίου) πού θα αλλαγούν, θα ενδυθούν αφθαρσία και αθανασία (Α' Κορ. ιε' 36-55. Α' Θεσ. δ' 14-17. Φιλ. γ' 20-21). Γι' αυτό δεν θα υπάρχουν πλέον υλικές ανάγκες (Α' Κορ. στ' 13) και η ζωή των ανθρώπων θα είναι πνευματική (Ματθ. κβ' 30. Μάρκ. β' 25). Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποιο επίγειο παράδεισο, αλλά για πνευματική βασιλεία.
Η διδαχή πώς ο Σατανάς και ο Αντίχριστος δεν υπάρχουν σαν πρόσωπα είναι βλάσφημη και άvτι-Γραφική. Στη Γένεση αναφέρεται ο «όφις», πού τελικά θα συντριβεί (Γέν. γ' 1. Αποκ. κ' 10, βλ. και Ματθ. κε' 41).
Ο απόστολος Παύλος λέγει πώς πριν από τη δευτέρα παρουσία του Χριστού θα έλθει «ο υιός της απωλείας» (Β' Θεσ. β' 3). Ο προφήτης Δανιήλ τον ονομάζει «μικρόν κέρας» (Δαν. ζ' 8. 24-25, βλ. και Α' Ιω. β' 18), ενώ η Αποκάλυψη κάνει λόγο για το «θηρίο» με δύο κέρατα, «όμοια αρνίω» (Αποκ. ιγ' 11), δηλαδή θα μοιάζει εξωτερικά με τον Χριστό. Μάλιστα θα έχει και δικό του «πρόδρομο-προφήτη», πού όμως θα είναι ψευδοπροφήτης. Τόσο ο Αντίχριστος, όσο και ο ψευδοπροφήτης θα ριφθούν στη λίμνη τού «πυρός και τού θείου», μαζί με τον Διάβολο (Αποκ. ιστ' 13. ιθ' 20. κ' 10).
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου