ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Τι πρέπει να λέμε στα παιδιά μας; Το σωστό είναι να μιλάμε ανάλογα με το επίπεδό τους. Αλλιώς δεν θα μας καταλάβουν. Μια βασική αρχή είναι ότι πρέπει να δίνουμε απαντήσεις σε ερωτήματα τα οποία έχουν τεθεί. Αν δώσουμε απάντηση σε ένα ερώτημα που δεν έχουν θέσει τα παιδιά μας, τότε οι πληροφορίες και οι εξηγήσεις μας θα πάνε χαμένες. Π.χ. η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να προχωράει ανάλογα με τις εμφανιζόμενες απορίες των παιδιών. Ξεκινάει δηλαδή με πρωτοβουλία των παιδιών, όταν αρχίζουν να θέτουν ερωτήματα. Οι απαντήσεις είναι τόσο απλοποιημένες, όσο χρειάζεται και πάντοτε αποφεύγοντας τους πλατειασμούς. Είμαστε απλοί, σύντομοι και περιεκτικοί, Δεν προσπαθούμε ορμώμενοι από μια απορία τους να τους τα μάθουμε όλα, γιατί λίγο μετά θα τα έχουν ξεχάσει. Συχνά μας πιάνει ο οίστρος, αλλά αυτό δεν βοηθάει. Ο εγκέφαλος των παιδιών απορρίπτει το περιττό υλικό. Οι πληροφορίες δηλαδή που τους δίνουμε, σε οποιοδήποτε θέμα, δεν θα ξεπερνούν τις απορίες τους ή τις δυνατότητές τους. Έτσι καλύπτουμε τις πραγματικές τους ανάγκες.
Ένα άλλο θέμα είναι ο σεβασμός που πρέπει αρκετά συχνά να δείχνουμε στις πραγματικές, ή στις φανταστικές ανάγκες τους. Πρέπει να έχουμε ψυχολογήσει πολύ καλά τα παιδιά μας, ώστε να διακρίνουμε τι χρειάζονται και τι νομίζουν ότι χρειάζονται. Αυτό που χρειάζονται ασφαλώς τους το δίνουμε, όμως αυτό που νομίζουν ότι χρειάζονται δεν το απορρίπτουμε αμέσως, γιατί το παιδί θα το βιώσει αρνητικά. Το διαπραγματευόμαστε και ακολουθούμε την διπλωματική οδό. Αν είμαστε τυχεροί το παιδί θα καταλάβει ότι αυτό που ζητάει είναι περιττό. Του δίνουμε λίγο χρόνο για ενδοσκόπηση. Δεν το πιέζουμε να μπει βιαίως στο δικό μας επίπεδο συνειδητοποίησης.
Επίσης πρέπει να υπάρχει σεβασμός στα αισθήματά τους. Στις επιθυμίες τους, στις προτιμήσεις τους, στους πόθους και στους φόβους τους. Δεν τους λέμε ποτέ ότι αυτά είναι ανοησίες. Δεν υποτιμούμε έτσι την ψυχή τους. Τα υπολογίζουμε πολύ σοβαρά και συζητάμε μαζί τους, σας ίσος προς ίσο. Χτυπάει ένα παιδί και αρχίζει να κλαίει. Εμείς τι κάνουμε; Το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά, ακόμα και αν δούμε ότι το χτύπημα είναι ασήμαντο και κλαίει δίχως λόγο. Δεν του λέμε: "πως κάνεις έτσι, δεν έχεις τίποτα". Αυτός είναι ένας τρόπος να το ξεφορτωθούμε γιατί το βαριόμαστε. Το σωστό όμως είναι να συμπεριφερθούμε με σεβασμό στα αισθήματά του. Εκείνη την στιγμή κλαίει. Θα το ρωτήσουμε αν πονάει πολύ, θα δείξουμε την συμπάθειά μας και θα το καθησυχάσουμε συμφωνώντας όμως μαζί του, θα παραδεχθούμε ότι πονάει και θα του πούμε ότι σιγά σιγά ο πόνος θα περάσει. Δεν πρέπει να πούμε ότι αυτό που αισθάνεται δεν είναι τίποτα. Για το παιδί είναι κάτι. Άρα πρέπει να είναι κάτι και για μας. Φοβάται το παιδί το σκοτάδι; Θα δεχθούμε τους φόβους του, δεν θα του πούμε ότι δεν είναι τίποτα και μετά θα το στείλουμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, προσπαθώντας να το κάνουμε ήρωα. Όταν οι γονείς δεν παίρνουν στα σοβαρά τους φόβους των παιδιών αυτά νοιώθουν αβοήθητα. Εννοείται ότι δεν θα φτάσουμε στο αντίθετο άκρο και ποτέ δεν θα "σπρώχνουμε" και λίγο τα παιδιά μας, για να ξεπεράσουν τα όριά τους. Θα βρούμε την μέση οδό, αφού όμως πρώτα δεχθούμε τους φόβους τους. Ξεκινάμε πάντα από την αποδοχή και όχι από την περιφρόνηση και την κοροϊδία. Μην πείτε ότι οι άνδρες δεν φοβούνται, επειδή απλώς βαριέστε να ασχοληθείτε με το θέμα. Ίσως πάλι φοβάστε μήπως ο γιος σας γίνει ομοφυλόφιλος. Αν έχετε τέτοιους φόβους σε έντονο βαθμό, τότε ψάξτε καλά στο υποσυνείδητό σας, μήπως υποκρύπτονται εκεί κάποιες δικές σας καταπιεσμένες ομοφυλοφιλικές τάσεις, και αυτό που στην πραγματικότητα φοβάστε είναι η δική σας κρυμμένη ομοφυλοφιλία και όχι η υποτιθέμενη του γιου σας. Δεν υπάρχει λόγος να γίνει ο γιος σας ήρωας, να κλωτσάει με το ζόρι μπάλες και να παίζει με στρατιωτάκια, για να μην γίνει ομοφυλόφιλος. Ψαχτείτε καλύτερα εσείς.
Πάντως σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε: Πρέπει να δεχόμαστε και να λαμβάνουμε υπ' όψη στα σοβαρά τα αισθήματα και τις ανάγκες των παιδιών μας. Ποτέ δεν πρέπει να τα κοροϊδεύουμε και ιδιαίτερα μπροστά σε άλλους όταν δείχνουν αδυναμίες. Τις αδυναμίες πρώτα τις αποδεχόμαστε με απόλυτο σεβασμό, να αισθανθούν τα παιδιά ότι δεν τους συμβαίνει κάτι κακό και μετά την αποδοχή έρχεται η διπλωματική και με ευαισθησία αντιμετώπισή τους. Μην πανικοβάλλεστε! Ανθρωποι είναι και αυτά. Θέλει "τρόπο", όπως λένε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου