Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ


Η πορεία ενός Ρώσου από το Βλαδιβοστόκ τις Σιβnρίας στα Ιεροσόλυµα


Βλαδιβοστόκ, 1990: ο άνεμος τις γκλάσνοστ και της περεστρόικα είχε αρχίσει να φυσάει και σε αυτήν την εσχατιά της Σιβηρίας όπου βρίσκεται η ύψίστης σημασίας ναυτική βάση της τότε κραταιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας. οι άνθρωποι μιλούσαν ελεύθερα, έφτιαχναν μικροπεριουσίες και προσέρχονταν να προσευχηθούν Χωρίς φόβο σε όσους χριστιανικούς ναούς είχαν σωθεί από τη μανία τού Στάλιν, αναζητώντας στη γενικότερη ροπή πρός τη μεταφυσική, την ελπίδα στη θρησκεία.


Ο Γεβγένι Πουσένκο, 34 χρόνων τότε, άρπαξε την ευκαιρία πού έδινε το «πνεύμα Γκορμπατσόφ», και άνοιξε ένα εργοστάσιο ειδών ρουχισμού με περισσότερους από πενήντα εργάτες. Έγινε δηλαδή ένας μκροκαπιταλιστής και το μέλλον του διαγραφόταν ρόδινο, αφού οι δουλειές πήγαιναν καλά και ποιος ξέρει μέχρι πού θα έφτανε εάν δεν τού συνέβαινε «κάτι τρομερό». Τι ήταν αυτό;


«Αισθάνθηκα μέσα μου μία τρομερή ανάγκη να πλησιάσω τον Θεό».
Τίποτα το ξεχωριστό από αυτό πού ένιωθαν εκατομμύρια άλλοι Ρώσοι, οι όποίοι ποτέ δεν έβγαλαν την ορθόδοξη πίστη από την ψυχή τους, παρά τις διώξεις και την καταπίεση των μπολσεβίκων.


Η ΑΠΟΦΑΣΗ


Μάζεψε Λοιπόν μία μέρα τους φίλους του, ήπιαν κάμποσες βότκες και εκεί τούς ανακοίνωσε ότι τούς χαρίζει το εργοστάσιο, Χωρίς να τούς εξηγήσει τούς Λόγους!
Τούς έμαθαν την επόμενη, όταν ο Γεβγένι μίλησε στον εμβρόντητο πατέρα του Ανατόλι και την μητέρα του Νατάσσα για την απόφασή του να τα παρατήσει όλα και να γίνει καλόγερος.
Οι γονείς του σοκαρίστηκαν όταν στη συνέχεια τον άκουσαν να λέει ότι την επαύριον αναχωρεί με τα πόδια για τα Ιεροσόλυμα προκειμένου να προσκυνήσει τούς Άγίους Τόπους, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Συνειδητοποίησαν την απόφασή του, όταν τρεις μέρες μετά, ο γιος τους ξεκίνησε από το Βλαδιβοστόκ, πεζός και περπατώντας τρία ολόκληρα χρόνια, έφτασε στον προορισμό του, έχοντας διανύσει δεκαπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα!


ΤΟ TAΞlΔI


Διέσχισε την αχανή Σιβηρία περνώντας τα Ουράλια - Kαnμένε Μιχαήλ Στρογκόφ! - έφτασε στη Μόσχα, κατέβηκε στην Ουκρανία, πέρασε τη Ρουμανία, δρασκέλισε τον Δούναβη, συνέχισε στη Βουλγαρία, από εκεί μπήκε στην Ελλάδα, κινήθηκε πρός την Τουρκία όπου κατηφόρισε στη Συρία, για να καταλήξει το Πάσχα του 1993 στους Αγίους Τόπους.
«το έκανα με τη δύναμη του Θεού», εξηγεί ο Πουσένκο, πού σήμερα εγκαταβιώνει σε ασκηταριό του Αγίου Όρους ως μοναχός Αθανάσιος, και αφηγείται, για πρώτη φορά, όπως λέει, μολονότι τον πολιόρκησαν τα ΜΜΕ στην πατρίδα του, το εγχείρημά του.
«Το αποφάσισα ξαφνικά. Αν το σκεφτόμουν και το φιλοσοφούσα, δεν θα το τολμούσα. οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται εν θερμώ. Πήρα μαζί μου δύο ζευγάρια παπούτσια, κάποια ρούχα και ελάχιστα χρήματα, όσα θα μου χρειάζονταν για να βγάλω βίζα στη Μόσχα, μιάς και ακόμα δεν είχε αποκαταστήσει η Σοβιετική 'Ένωση τις σχέσεις με τον έξω κόσμο, βιβλία και για τα εντελώς απαραίτητα.
Περπατούσα μέρα και νύκτα και κοιμόμουν ελάχιστο. Διέσχισα τη Σιβηρία κάτω από δύσκολες συνθήκες, περπατώντας στα Χιόνια και τις λάσπες. για να μη χαθώ, ακολουθούσα τον αυτοκινητόδρομο. Αναγκάστηκα να διανύσω μία διαδρομή δύο χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα από χαράδρες και δάση, περπατώντας πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή τού υπερσιβηρικού, αφού δεν είχε αυτοκινητόδρομο».
«Πού περνούσες τις νύχτες, Τι έτρωγες;» τον ρωτάμε.
«'Όπου έβρισκα, σε σπηλιές, σε ακατoίκητα κτίσματα, σε εκκλησίες, έτρωγα φρούτο, λαχανικά, ρίζες δέντρων και κάποιες φορές φαγητό πού μου έδιναν οι άνθρωποι στα Χωριά, μολονότι δεν Ζητούσα, γιατί ήμουν περήφανος άνθρωπος».
'Ο τολμηρός Πουσένκο δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις τρομακτικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, την κούραση και την ταλαιπωρία από την πεζοπορία, βιβλία και την καχυποψία των αρχών πού τον έβλεπαν στην καλύτερη περίπτωση σαν γραφικό η τρελό και στη χειρότερη σαν κατάσκοπο.


ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ



«με έσυραν πολλές φορές σε αστυνομικά τμήματα, για να με ανακρίνουν, αφού κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορούσα να είμαι ένας πεζοπόρος πού θα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα».
«θα μπορούσες να κλειστείς σ' ένα μοναστήρι στη Ρωσία να καταφύγεις σε κάποια εκκλησία στην πατρίδα σου για προσευχή, αντί να ριψοκινδυνεύεις μ' ένα τόσο επικίνδυνο εγχείρημα», παρατηρούμε.
«Ήθελα να εξαγνιστώ, ο Θεός με πήρε από το χέρι σαν σκυλάκι και με τράβηξε από το βούρκο των αμαρτιών μου» λέει ο «οδοιπόρος του Θεού» πού έως τότε ήταν στην καθημερινή του ζωή ένας συνηθισμένος Ρώσος πιστός.


ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ


Κάποιοι ίσως βιαστούν να βγάλουν τρελό τον Γεβγένι Πουσένκο, αλλά θα τον αδικήσουν. Αύτή είναι η ρωσική ψυχή. το Όνειρο κάθε Ρώσου πιστού ήταν και παραμένει ένα προσκύνημα στους 'Αγίους Τόπους, το Άγιο Όρος η το ... Μπάρι της 'Ιταλίας όπου μεταφέρθηκαν τα λείψανα τού «άγίου των άγίων» των Ρώσων, 'Αγίου Νικολάου.
Πριν την επανάσταση των μπολσεβίκων εκατομμύρια Ρώσοι κατέφθαναν κάθε χρόνο για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, το Άγιο Όρος και τη Νότια Ιταλία.
Από την Οδησσό μάλιστα ξεκινούσε μία φορά την βδομάδα πλοίο για τον Άθω μεταφέροντας τουρίστες, ενώ με ρωσική χρηματοδότηση ειδικό καράβι εκτελούσε δρομολόγια από το λιμανάκι της Δάφνης έως το ρωσικό μοναστήρι τού 'Αγίου Όρους
Ό μπολσεβικισμός στα εβδομήντα χρόνια κυριαρχίας του δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει τη Χριστιανική πίστη στις ψυχές των Ρώσων με τον διαλεκτικό υλισμό και όταν αυτός κατέρρευσε, οι άνθρωποι εστράφησαν στη θρησκεία, την οποία στην πραγματικότητα ουδέποτε αρνήθηκαν στο όνομα της κρατικής ιδεολογίας.
Οί άνθρωποι μετά την κατάρρευση τού συστήματος συρρέουν μαζικά στους ναούς, χτίζονται μοναστήρια, αναδεικνύονται παντού τόποι λατρείας, η ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία απέκτησε τεράστια δύναμη, ο κομμουνιστής ηγέτης Γκενάντι Τζιουγκάνοφ συνομιλεί συχνά με τον Πατριάρχη Αλέξιο, ο Βλαντιμήρ Πούτιν λέγεται ότι διαθέτει τον πνευματικό του σε μοναστήρι έξω από τη Μόσχα και οι αστροναύτες φεύγουν για το διάστημα έχοντας στον κόρφο τους μία εικόνα της Παναγίας.


Ο Γεβγένι Πουσένκο κατόρθωσε να φτάσει με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα. Χιλιάδες πιστοί σχηματίζουν καραβάνια από τη Μόσχα, για να προσευχηθούν στο «Χρυσό δαχτυλίδι» πού σχηματίζουν γύρω από τη ρωσική πρωτεύουσα δεκάδες μοναστήρια, ενώ κάποιοι τολμηρότεροι παλαιότερα δοκίμαζαν να περπατήσουν μέχρι το Κίεβο, τη θρησκευτική πρωτεύουσα των Ρώσων.


Στη Μόσχα και την Οδησσό δεκάδες τουριστικά γραφεία ασχολούνται αποκλειστικά με τη μεταφορά Χιλιάδων πιστών στους Αγίους Τόπους, τον Άθω και την 'Ιταλία. μία πανίσχυρη βιομηχανία θρησκευτικού τουρισμού, κατευθύνεται από την ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία αποφέροντάς της τεράστια κέρδη και ακόμη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.


'Όσο για τον Γεβγένι Πουσένκο, αυτός εκπλήρωσε με το παραπάνω το Όνειρο του ως καλός Ρώσος Όρθοδοξος Χριστιανός: πήγε με τα πόδια στους Άγίους Τόπους και κατέληξε το 1996 στο 'Άγιον 'Όρος, όπου στα Καρούλια, το περίφημο ασκηταριό του Άθω, ως μοναχός 'Αθανάσιος χτίζει το δικό του κελί και επικοινωνεί διά του κινητoύ τηλεφώνου του, όπως και πολλοί άλλοι αγιορείτες, με τα εγκόσμια.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ Δnµοσιογράφος.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2006

ΠΗΓΗ