Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΙΘΑΙΡΩΝΑ - ΤΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΕΝΟΣ ΒΟΥΝΟΥ






Πολλοί από μας έχουνε ακουστά το μοναστήρι του αγίου Μελετίου που είναι στον Κιθαιρώνα , πλην δεν γνωρίζουνε ποιος ήταν αυτός ο άγιος που το έχτισε. Ο άγιος Μελέτιος δεν είναι ντόπιος , αλλά ήρθε από την ανατολή. Γεννήθηκε στο Μουταλασκι της Καππαδοκίας κατά το 1035. Όπως κάθε άνθρωπος που θα γεννηθεί στον κόσμο έχει κάποια κλίση , ο ένας στα γράμματα, ο άλλος στ'; άρματα, ο άλλος στο εμπόριο , κι ο άλλος σε άλλο , έτσι κι ο Μελέτιος από παιδί είχε έμφυτη κλίση στα θρησκευτικά . Αγαπούσε την εκκλησία περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα , δείχνοντας πως ήταν από εκείνους που λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής «που δεν γεννηθήκανε από αίματα , ούτε από θέλημα σαρκός , ούτε από θέλημα άνδρα , αλλά που γεννηθήκανε από το Θεό». Γράμματα έμαθε λιγοστά . Κ'; επειδή θελήσανε οι γονιοί του να τον παντρέψουνε , έφυγε από τον τόπο του αφήνοντας γονιούς , συγγενείς , φίλους χωράφια κ ότι άλλο είχε , και πήγε στην Κωνσταντινούπολη και γίνηκε καλόγερος σ'; ένα μοναστήρι του Χρυσοστόμου. Αφού κάθισε τρία χρόνια σ'; αυτό το μοναστήρι , μίσεψε και πήγε στη Θεσσαλονίκη και προσκύνησε τον τάφο του αγίου Δημητρίου. Από κει πήγε στα μέρη της Θήβας , και βρήκε ένα μικρό μοναστηράκι του αγίου Γεωργίου κ'; εκεί πέρα ησύχασε. Με τον καιρό μαθεύτηκε η ευσέβεια του και πήγανε κοντά του καμπόσοι από τα γύρω χωριά και βάλανε ράσο από γιδοτριχα και κάνανε κοινόβιο μοναστήρι κυβερνημένο από τον άγιο Μελέτιο. Μετά καιρό , άφησε στο πόδι του ένα γέροντα και τράβηξε να πάει στη ρώμη να προσκυνήσει τον άγιο Πέτρο και τον άγιο Παύλο , κι ύστερα από κει πήγε στα Ιεροσόλυμα.




Αφού έκανε τον πόθο του , γύρισε πίσω στο μοναστήρι και τον καλωσορίσανε οι πατέρες με χαρά μεγάλη και δάκρυα στα μάτια . Γιατί δεν ελπίζανε να αξιωθούνε πια τέτοιον ηγούμενο , πατέρα πονετικό , που να σηκώνει απάνω του όλα τα βάρη και να μην ξεχωρίζει ολότελα το αξίωμα του από τους άλλους πατέρες. Αλλά ίσια ίσια ήταν σε όλα ο πιο ταπεινός απ όλους , πρώτος σε κάθε σκληρή δουλειά , πρώτος στη νηστεία , πρώτος στη πραότητα . Φρόντιζε για τους αδελφούς να μη στερηθούνε , τους οικονομούσε ρούχα και παπούτσια κι εκείνος φορούσε επί χρόνια ένα παλιορασο από κατσικοτριχα κι ένα ζευγάρι παλιοπάπουτσα κι ολοένα τα μπάλωνε και τα έραβε με τα χέρια του χωρίς να τον δει κανένας . Έτρωγε λιγοστό ψωμί ξερό κι έπινε νερό . Ωστόσο καθότανε πάντα στη τράπεζα μαζί με τους αδελφούς και βίαζε τους αρρώστους και τους αδυνάτους να φάνε λάδι , εξόν από τις νηστίσιμες μέρες . Ο ίδιος όμως τον περισσότερο καιρό περνούσε με ξηροφαγία , και πολλές μέρες δεν έβαζε τίποτα στο στόμα του ολότελα . Όσο για την εργασία , σήκωνε με τα αγιασμένα χέρια του τις πιο βαριές πέτρες για να χτίσουν τα κελιά , ο ίδιος έσκαβε και φυτουργουσε τα πιο πολλά κηπουρικά κατά τον Απόστολο Παύλο που λέγει στους Κορινθίους: «Κοπιάζουμε δουλεύοντας με τα χέρια μας».




Με τέτοιον κυβερνήτη εκείνο το μοναστήρι έμοιαζε σαν αγιασμένη κιβωτός , που καθότανε μέσα οι πατέρες φυλαγμένοι από τον κατακλυσμό του κόσμου , και υμνούσανε με αγαλλίαση , ακολουθώντας τον ηγούμενο που είχε ολοένα την υμνωδία στο στόμα του κι έλεγε πριν μπει στην εκκλησία : «Ανοίξατε μοι πυλας δικαιοσύνης , εισελθών εν αυτές εξομολογήσομε τω Κυριω. Εν εκκλησίες ευλογήσω σε Κύριε . Εσπέρας και πρωί και μεσημβρίας διηγησομαι και απαγγελω τα θαυμάσια σου. Επτάκις της ημέρας ηνεσα σε . Ολην την ημεραν διεπετασα προς σε τας χείρας μου.»Την νύχτα ξαγρυπνούσε με την προσευχή και όποτε τον βίαζε η ανάγκη της φύσης , ξάπλωνε σε μια ψάθα για λίγη ώρα κι ύστερα σηκωνότανε κι έλεγε τον ψαλμό του Δαυίδ: «Μεσονυκτιον εξεγειρομην του εξομολογείστε σοι επί τα κριματα της δικαιοσύνης σου .» Οχτώ χρόνια κάθισε ο άγιος σ'; αυτό το μοναστήρι του αγίου Γεωργίου , κ'; έτρεχε κόσμος πολύς από κοντινούς και μακρινούς τόπους , κ'; έβλεπε θαύματα πολλά . Αλλά ο άγιος Μελέτιος στενοχωριότανε απ'; αυτή τη δόξα του κόσμου γιατί δεν μπορούσε να παραδοθεί στην αγαπημένη του την ησυχία . Για τούτο αποφάσισε να φύγει από το μοναστήρι και να πάει σε κάποιο μέρος πιο ερημικό.




Άφησε λοιπόν για ηγούμενο έναν αδελφό που τον λέγανε Νικόλαο , και τράβηξε να βρει κάποιον έρημο τόπο , ως που εφταξε σ'; ένα βουνό που το λέγανε Φιλαγριον κι άρχισε να χτίζει κάποιο κελί . Πλην άλλαξε γνώμη , και σηκώθηκε και περπατούσε σε βουνά κακοτράχαλα , κατά τα μέρη που βρίσκεται το σημερινό χωριό το λεγόμενο Βίλια , απάνω στο βουνό του Κιθαιρώνα . Εκείνο τον καιρό το λέγανε «Όρος της Μυουπολεως» . Εκειπερα ήτανε χτισμένο κάποιο μοναστήρι λεγόμενο Συμβολον , στο όνομα των Ασωμάτων Ταξιαρχών.


Ο άγιος πήγε σ'; αυτό το μοναστήρι και παρακάλεσε τον ηγούμενο Θεοδόσιο να τον πάρει στη συνοδεία του .Κι εκείνος του έδωσε ένα παρεκκλήσι του Σωτηρος να ησυχάζει . Άμα κοιμήθηκε ο Θεοδόσιος , οι πατέρες κάνανε ηγούμενο τον άγιο Μελέτιο στο μοναστήρι των Ασωμάτων . Κ'; επειδή πρόστρεχε πλήθος πολύ για να καλογερέψουνε , μεγάλωσε το μοναστήρι και έγινε λαύρα μεγάλη , έχτισε κι άλλα μετόχια γύρω στο μοναστήρι , τα λεγόμενα παραλαυρια , και μαζευτήκανε ως τριακόσιοι πατέρες . Κι ο Θεός τα οικονομούσε όλα και δεν τους έλειψε τίποτα , ζώντας του αγίου και μετά την κοίμηση του , μ'; όλο που δεν είχανε μήτε χωράφια , μήτε αμπέλια , παρεκτός ένα μικρό λαχανόκηπο . Γιατί ο άγιος δεν παραδεχότανε διάφορα κτήματα που θέλανε να τα'; αφιερώσουνε πολλοί χριστιανοί στο μοναστήρι , για να μη γίνουνε οι αδελφοί με τον καιρό φιλοχρήματοι . Δέχτηκε μονάχα κάποια δωρεά που έκανε στο μοναστήρι ο βασιλιάς Αλέξης Κομνηνός για συντήρηση της μονής . Ήθελε να ζούνε οι πατέρες από τα χέρια τους , να δίνουνε και στους φτωχούς ότι μπορούσανε από τον κόπο τους . Καταστάθηκε λοιπόν αυτό το μοναστήρι το θησαυροφυλάκιο της Ορθοδοξίας και το σχολείο της αρετής , σεβάσμιο κάστρο της ειρηνικής ζωής καταπάνω στην ταραχή του κόσμου και στις ακαταστασίες εκείνου του καιρού , ώστε να μπορεί να πει κανένας για τους πατέρες που ήτανε μέσα: «τοις ερημικοις ζωή μακαρια εστί , θεϊκό ερωτι πτερουμενοις».



Ο άγιος Μελέτιος έκανε πολλά θαύματα , αρρώστους εγιανε , άγριες καρδιές ημέρεψε , τα μυστικά της καρδιάς διάβαζε . Και με όλα τούτα ήτανε πάντα ταπεινός και απλός . Κοιμήθηκε εβδομήντα χρονών . στα 1105 την 1 Σεπτεμβρίου , και το κουρασμένο λείψανο του το θάψανε στο νάρθηκα της εκκλησίας των Ασωμάτων . Το μοναστήρι του αγίου Μελετίου στέκεται ως τα σήμερα . Το μέρος που βρίσκεται το λένε Πάστρα , κ'; έχει κοντά του μια κορυφή που τη λένε Μπουζουριζα . Νοτινά του μοναστηριού βρίσκονται κάποια θεμέλια και παλιά λιθάρια και λένε πως εκειπερα βρισκότανε η Μυουπολις . Σε μιαν ώρα δρόμο απ'; αυτό το μέρος είναι ένα κάστρο που το λένε Γυφτοκαστρο . Η τοποθεσία που είναι χτισμένο το μοναστήρι είναι έμορφη και θρησκευτική . Σώζεται η παλιά εκκλησία , κουμπεδωτη , αλλά δεν είναι πια στολισμένη με την αρχαία αγιογραφία , γιατί χάλασε από την πολυκαιρία . Μονάχα στο νάρθηκα βρισκουνται ακόμα κάποιες εικόνες στον τοίχο , ζωγραφισμένες κατά τα 1600 απάνω κάτω , και παριστάνουνε κάποια μαρτύρια αγίων , τους δικαίους Αβραάμ , Ισαάκ , Ιακώβ , Λαμεχ κ.λ.π. , καθώς και λιγοστούς οσίους ,. Ανάμεσα στους οποίους είναι ο άγιος Μελέτιος , ο άγιος Μωυσης ο Αιθιοψ και λίγοι άλλοι . Εκεί είναι ιστορημένη και η Κοίμησης του αγίου Μελετίου . Υπάρχει και μια εικόνα του απάνω σε σανίδι , ιστορημένη κατά τα 1700 . Στα μετέωρα , στο μοναστήρι του Βαρλαάμ , βρίσκεται ζωγραφισμένος με κατανυχτική τέχνη ο άγιος Μελέτιος «ο εν τω ορει της Μυουπολεως» , δια χειρός Γεωργίου ιερέως και σακελλαριου Θηβών , εν έτι 1566.


Φώτης Κόντογλου

1 σχόλιο:

  1. ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΑΔΕΛΦΕ ,,,,
    ΝΑΙ ,, ΔΕΝ ΕΓΝΩΡΕΙΖΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΛΛΑ ΕΙΧΑ ΑΚΟΥΣΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ,, ΑΓΙΟ ΜΕΛΕΤΙΟ,,,,
    ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΜΑΣ ,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή