Επιμέλεια - σύνταξη κειμένου Βόγκλης Αλέξανδρος Αξ/κος ΠΝ.
Και όμως το καρναβάλι δεν τελείωσε με το κάψιμο του Καρνάβαλου την κυριακή της Τυρινής.
Και όμως, οι μάσκες των ανθρώπων δεν θα φύγουν από τα πρόσωπά τους την Μεγάλη Σαρακοστή..
Απλά τα πρόσωπα, θα ντυθούν φαινομενικά για λίγες ημέρες στην αρχή με το προσωπείο του “καλού και γεμάτου αγάπη προσώπου”.
Οι Εκκλησίες κάθε φορά που θα χτυπά η καμπάνα, θα γεμίζουν από ένα κράμα Κόσμου με διαφορετικές ερμηνείες πάνω στο θέμα της “Αγάπης” και της “Συγχώρεσης” ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες και τα συμφέροντα του καθενός.
Ο ανταγωνισμός και η συνήθεια της αρρωστημένης θρησκευτικότητας θα φέρει τον Εγωισμό πάνω από την περίοδο της Ταπείνωσης και της Μετάνοιας αφού όλοι θα έχουν άποψη και εμπειρείες (ανύπαρκτες) περί του Ευαγγελίου, της Νηστείας και όλων των πνευματκών θεμάτων - που τις περισσότερες φορές πρώτη φορά ηχούν στα αυτιά τους-.
Ο υλισμός και ο Ανθρωπομορφισμός που έχουμε προσδώσει στον Θεό, θα οδηγήσει τους περισσότερους σε μια “τυπική έως μηδενική” σχέση με την Εκκλησία και τον πνευματικό Πατέρα.
Μια “κούφια” και “κενή” περίοδος απλά ξαναρχίζει....
Η ελεημοσύνη, η αυτογνωσία, η παραδοχή των λαθών μας , η έμπρακτη Αγάπη θα περιοριστεί στα ποσταρίσματα στα μέσα επικοινωνίας, ίσως για να καλύψουμε τα δικά μας κενά και τις ανασφάλειες μας σε σχέση με τον κοινωνικό περίγυρο εξ αιτίας της “αρρωστημένης θρησκευτικότητάς μας”...
Ανοίγω το facebook και βλέπω ανθώπους να ζητούν αγάπη, ειλικρίνεια, αλήθεια, σωστή φιλία, να ποστάρουν εικόνες Αγίων, προσευχές κλπ....
Μετά από λίγη ώρα οι ίδιοι άνθρωποι ξεκινάνε μια “ξινύλα”, μια “αρνητικότητα”, μια “κακία” που στην ουσία απλά διαψεύδονται και ακυρώνουν τα προηγούμενα τους...
Μήπως έχουμε χάσει λίγο την μπάλα και έχουμε μπερδέψει τα πράγματα?
Μήπως βάζουμε την μάσκα του Ευσεβοφανούς όταν είμαστε στον κόσμο και αφήνουμε τον Εγωισμό μας να μιλάει για μας?
Ο Άγιος Πα’ί’σιος έλεγε : Με ύφος Αββά και ήθος Αγά...
Μήπως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάνουμε λάθη και ότι αδικούμε κάποιους με την συμπεριφορά μας?
Τι ουσία έχει να ξεκινάω Σαρακοστή, να παραγγέλνω λαγάνες και θαλασσινά την Καθαρά Δευτέρα, όταν την προηγούμενη Κυριακή στον Εσπερινό της Συγγνώμης που πήγα (υποτίθεται για να συγχωρεθώ και να δώσω και εγώ την Αγάπη μου σε εκείνους που θα μου ζητήσουν Συγγνώμη) βλέπω τον άλλον ή την άλλην και γυρνάμε τα κεφάλια μας σε άλλες κατευθύνσεις μέσα στον Ναό?
Βγαίνω με παρέα στην ταβέρνα ή σε κάποιο ουζερί ημέρα Νηστείας - που το γνωρίζω - για να πώ στους άλλους ότι Νηστεύω και να αρχίσω μια συζήτηση “αμπελοφιλοσοφία” με όλους τους άσχετους περί του θέματος , για να αποδείξω τι?
Μήπως όλα γίνονται για “τα μάτια του κόσμου” τελικά?
Αυτό θέλει ο Θεός?
Μήπως η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου είναι ποιο επίκαιρη από ποτέ?
Η απουσία ενός πνευματικού Πατέρα από την ζωή μας αυτά θα έχει ως αποτελέσματα.
Μήπως έχουμε αντικαταστήσει την Μυστηριακή Ζωή της Εκκλησίας και την επαφή μας μαζί της μέσω της προσευχής με το κινητό Τηλεφωνο και τις διάφορες συμβουλές πάνω στα δικά μας θέματα από ασχετους και Αιρετικούς, που αντί να μας σώνουν από τον πνιγμό, μας βάζουν όλο και ποιο πολύ μέσα στον βάλτο της πνευματικής ασφυξίας και ακινησίας?
Ας γνωρίζουμε ότι ο Διάβολος , λέγεται έτσι, επειδή Δια- βάλει...
Και το έχει πετύχει σήμερα με άριστα αποτελέσματα.
Παραπλανά τον Άνθρωπο, τον μπερδεύει και εκείνη την ώρα της απόγνωσης που η σκέψη στρέφεται στον Θεό, αρχίζει να “φυτεύει” τον Εγωισμό στην σκέψη και τον απομονώνει...
Και αρχίζουν τα προβλήματα στο σπίτι, στην εργασία, στον κοινωνικό περίγυρο που μας φθείρουν κάθε ημέρα....
Αντί να λύσουμε μια παρεξήγηση ή κάποιο άλλο θέμα που άπτεται της Συνείδησής μας με το εμπλεκόμενο πρόσωπο μπροστά στον πνευματικό Πατέρα, αντί να δούμε το αιτιατό που προκάλεσε την αιτία, αντί να σκεφτούμε λογικά και να δούμε μήπως εμείς έχουμε φταίξει σε κάτι που κάναμε ηθελημένα ή άθελά μας,
Ξεκινάμε να βγάζουμε την κακή πλευρά του χαρακτήρα μας προβάλλοντας συνεχώς το Εγω μας....
Πόσο απέχουμε τελικά από το νόημα της Σαρακοστής....
Αν ρωτήσεις ένα μαθητή του Λυκείου τι είναι Τριώδιο και Σαρακοστή, θα σου πει μόνο για Μασκαράδες, για ξέφρενα ξενύχτια και ότι άλλο θα μπορούσες να φανταστείς εκτός από την ουσία.
Και αυτά τα παιδιά , εκ των πραγμάτων , δεν έχουν κατηχηθεί. Δεν ασχολήθηκε ο γονιός , η γιαγιά, ο παπάς της ενορίας να τους πει πεντε πράγματα για την Πίστη, για το Ευαγγέλιο, για την ζωή όπως την βλέπει η Εκκλησία.
Περιορίστικαν σε μια επιφανειακή και ρηχή σχέση , αφού δεν υπήρχε η “Εμπνευση” και ο “ζήλος”.
Έμπνευση , να μας “τραβήξει” κάποιος με την ζωή του και τα έργα του στην Εκκλησία.
Ζήλος, να αναρωτηθούμε για αυτό το έργο του που δεν αποσκοπεί και δεν περιμένει ανταπόδωση και ούτε θα σε δεί ως “παράσιτο”, ούτε θα ρίχνει κλεφτές ματιές στο ρολόι του για να σε αποφύγει, γιατί απλά δεν θα σε εκμεταλευτεί.
Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να ξανασυστηθούμε με τον θεό, και με τον εαυτό μας αυτή την περίοδο?
Είχε πάει κάποιος σε έναν γιατρό και εκείνη την ώρα συνάντησε έναν συγχωριανό του μέσα στο σαλόνι που και εκείνος περίμενε την σειρά του να εξεταστεί. “-Τι κανεις Μήτσο?” ρώτησε... και απαντά ο Μήτσος “-Μια χαρά. Ποτέ δεν ήμουν καλύτερα Σπύρο” και ο Σπύρος τότε απαντά “- Και τότε τι κάνεις εδώ , αφού όπως λές είσαι μια χαρά?”
Όπως στον γιατρό εκθέτουμε το ιστορικό μας, λέμε που υπάρχει το πρόβλημα να εστιάσει, εκείνος θα μας γραψει φάρμακα με οδηγίες
Που θα πρέπει να τηρήσουμε πιστά προκειμένου να βελτιωθεί η υγεία μας, και αφού μπαίνουμε στην δαδικασία να πάμε στο φαρμακείο να λάβουμε τα φάρμακα, αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε οι ίδιοι ότι έχουμε προβλημα.
Αν κάποιος έχει πρόβλημα στο στομάχι του και πάει στον γιατρό και εστιάσει σε άλλο σημείο (πχ χέρι / πόδι ) τα λάθος δεδομένα που θα δώσει στον γιατρό, θα βγάλουν παραπλανητικά αποτελέσματα που δεν θα βοηθήσουν την υγεία του.
Έτσι και ο Πνευματικός Πατέρας. Η σχέση μας δεν είναι τυπική και θα να είναι μεγάλο λάθος αν παραμείνει έτσι. Ο πνευματικός Πατέρας θα πρέπει να σε “διαβάζει ανοιχτό βιβλίο” πριν ακόμα μιλήσεις.
Μην περιορίζουμε ένα μυστήριο Εξομολογήσεως, σε μια τυπίκή κουβέντα των πέντε λεπτών, παραμερίζοντας τα πραγματικά προβλήματα που υπάρχουν μέσα μας , στεκόμενοι σε ανούσιες συζητήσεις “είπα δυο Πατερημά”, η “δεν εκανα μετανοια σήμερα ενώ το είχα προγραμματίσει”.
Οι άνθρωποι με αρρωστημένη θρησκευτικότητα, πάνε από συνήθεια στον πνευματκό πατέρα, όπως θα πηγαίναν στον κισσέ της τράπεζας να πληρώσουν την δόση για το δάνειο.
Περιορίζονται μόνο στην μεγάλη μετάνοια και το χειροφίλημα, ενώ εσκεμένα αποκρύπτουν τα λάθη τους και τις συμπεριφορές τους που βλάπτουν τους γύρω τους. Και φυσικά , όπως είπαμε ποιο πάνω, “έχουν άποψη για όλα”....
Πως θα ανακουφισθεί κάποιος όταν μέσα στην εξομολόγηση και μπροστά στο πετραχήλι προσέρχεται αυτοβούλως να πει ψέμματα?
Πως θα νιώσει αυτό το “ξαλάφρωμα” μετά την ευχή όταν απλά άλλαξε μάσκα και ντύθηκε “καλός Χριστιανός”?
Και όταν θα γυρίσει στο σπίτι του , τα προβλήματα που ο ίδιος προκάλεσε με την συμπεριφορά του θα συνεχίζουν να υπάρχουν και να μεγαλώνουν και θα προσπαθεί να τα λύσει μόνος του, ή παρέα με το Εγώ του.
Θα συνεχίσει την νηστεία στο φαγητό, θα πηγαίνει τακτικότατα στην Εκκλησία και στις λοιπές ακολουθίες, στους Εσπερινούς της Συγγνώμης τις Κυριακές, και σαν νεότερος Φαρισαίος θα καυχίεται για τα κατορθώματα του και θα νομίζει ότι κάτι έκανε ....
Ένα είναι σίγουρο. Η μάσκα που φοράει δεν του επιτρέπει να δει τον θεό που είναι διπλα του και λυπάται για που δεν Τον βιώνει. Απλά Τον πιστεύει.
Να είσαι σωστός Χριστιανός - όχι να φαίνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου