Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΣΥΧΝΑ;

 
Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη ο Χριστός παρουσιάζει μια πολύ ωραία εικόνα: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ'αυτού και αυτός μετ'εμού».Ο Χριστός χτυπάει την πόρτα της καρδίας μας με πολύ σεβασμό και διακριτικότητα. Δεν κραυγάζει, δεν σπάει την πόρτα γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Δείχνει με την εικόνα αυτή πόσο μας σέβεται, αλλά και πόσο μας αγαπάει. Λαχταράει να του ανοίξουμε να μπει και να δειπνήσει μαζί μας.«Επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φάγειν μεθ'υμών». Θέλει αν είναι δυνατόν, να βρίσκεται κάθε μέρα στο σπίτι του καθενός μας και εμείς Τον περιφρονούμε. Με δυσκολία Του ανοίγουμε την πόρτα, ελάχιστες φορές τον χρόνο , σαν σε αδιάφορο επισκέπτη, ίσως και βαρετό. Και πόσο βιαζόμαστε να τελειώνουμε μαζί Του!

Εδώ αυθόρμητα προβάλλει το ερώτημα: Κάθε πότε πρέπει να κοινωνούμε; Ας αφήσουμε να μιλήσει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:« Πες μου, ρωτάει, αν κληθεί κάποιος σε δείπνο και προσέλθει, και αφού πλύνει τα χέρια του και καθίσει στο τραπέζι, χωρίς καν να αγγίζει τα εδέσματα που ο οικοδεσπότης προσφέρει, δεν προσβάλλει αυτόν που τον κάλεσε;».
 
 
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι εδώ. Όταν προσέρχεσαι σε κάποιο τραπέζι, προσέρχεσαι για να φας. Και η θεία λειτουργία είναι τραπέζι, είναι τροφή. Κι ερχόμαστε σ'αυτό το πνευματικό τραπέζι, όχι για να κάτσουμε στην άκρη, όχι για να παρακολουθήσουμε, αλλά για να συμμετάσχουμε. Φέρνουμε τις προσφορές μας, τους καρπούς του μόχθου μας, το ψωμί και το κρασί και ικετεύουμε τον Κύριο να αγιάσει τα δώρα μας. Για ποιό λόγο; Μα για να κοινωνήσουμε.

Δυστυχώς, όμως. Αυτή την αλήθεια την ξεχνάμε. Ο διάβολος μας ρίχνει πολλές φορές στην αμαρτία. Αλλά δεν είναι αυτή η μεγαλύτερη νίκη του. Η μεγαλύτερη νίκη και επιτυχία του είναι που μας έχει πείσει να μην κοινωνούμε συχνά. Γράφει ο Αγ. Κύριλλος Αλεξάνδρειας:« Όσοι απομακρύνονται από την εκκλησία και την θεία κοινωνία, γίνονται εχθροί του Θεού και φίλοι των δαιμόνων».
 

 

ΜΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ

Κι εδώ προβάλλουν κάποιες ενστάσεις. Πολλοί φέρνουν ως επιχείρημα το λόγο του Απ. Παύλου:

« Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου. Γι'αυτό πρέπει να εξετάζει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να τρώει από τον άρτο και να πίνει από το ποτήριο. Γιατί όποιος τρώει τον άρτο και πίνει τον οίνο με τρόπο ανάξιο, χωρίς να αναγνωρίζει σ'αυτά το σώμα του Κυρίου, αυτό που τρώει και αυτό που πίνει φέρνει πάνω του καταδίκη» (Α' Κορ. ΙΑ 27-29). Αλλά το ίδιο συμβαίνει και όταν δεν κοινωνούμε. Λέει ο Χριστός:«Σας βεβαιώνω πως αν δεν φάτε τη σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μετοχή στη ζωή». Επομένως εάν το να πλησιάζει κανείς όπως τύχει είναι κίνδυνος, έτσι και το να μην κοινωνεί κανείς είναι θάνατος. Ο Απ. Παύλος εφιστά την προσοχή την προσοχή μας στον τρόπο προσέλευσης. Ανάξιος σε τελευταία ανάλυση είναι αυτός που θεωρεί τον εαυτό του άξιο να κοινωνήσει. Αυτός που στηρίζεται στην (ανύπαρκτη) αρετή του και όχι στη χάρη του Θεού. Ανάξιος είναι ο αμετανόητος. Και σίγουρα ο Απ. Παύλος υπονοεί τον απροετοίμαστο, αυτόν που πλησιάζει χωρίς κάποια συναίσθηση.

Ρώτησαν έναν ευσεβή ιερέα: Πώς πρέπει να ζει κανείς την χριστιανική ζωή στον κόσμο; Κι εκείνος απάντησε: Απλούστατα, έχοντας στο νου του συνέχεια ότι αύριο, μεθαύριο ή ύστερα από λίγες μέρες θα κοινωνήσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου