Γράφει ο π. Κωνσταντίνος Κατσουλιέρης*
Σε όσες συναλλαγές έχω παραβρεθεί μπορώ να δηλώσω πως οι περισσότεροι δεν τηρούν τα μέτρα προφύλαξης σε μεγάλη μάλιστα έκταση.
Από τον αρτοποιό που με το ίδιο γάντι παίρνει τα χρήματα ή την κάρτα και με το ίδιο πιάνει το χαρτί που τυλίγει το καρβέλι ή αγγίζει το ίδιο το καρβέλι καθώς και τη τσάντα που το βάζει μέσα.
Από το σουπερμάκετ που ο καθένας ακουμπά πολλές φορές τα πράγματα και τα εξετάζει και έπειτα τα αφήνει.
Από τους ντελιβεράδες που πληρώνονται πάντα με μετρητά και ακουμπούν τα πάντα που κουβαλούν.
Από τον καφέ που θα πιούμε όταν ανοίξουν οι καφετέριες, από την ίδια κούπα θα έχουν πιει εκατοντάδες και κανένας δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι έχει πλυθεί σωστά ή έχει προσφερθεί καθαρό.
Από το παγκάκι ή την καρέκλα που καθόμαστε. Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο· η ζωή δε μπορεί να σταματήσει.
Μπορεί να περιοριστεί για λίγο, μπορεί να απαιτηθεί μεγάλη προσοχή στο άμεσο μέλλον αλλά δε μπορεί να σταματήσει.
Αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την ανάγκη να γίνουμε λειτουργικοί.
Έτσι, λοιπόν, δε μπορεί ο αρτοποιός π.χ. να αλλάζει γάντι κάθε φορά που ακουμπά χρήματα αλλά και εμείς δε μπορούμε να μην αγοράσουμε ψωμί.
Τη στιγμή, που συμβαίνουν όλα αυτά, είναι άδικο όλοι να ασχολούνται με τη Θεία Κοινωνία, που αφορά ένα κομμάτι της κοινωνίας, και εμείς να μπαίνουμε στη λογική της απάντησης.
Μας λένε απερίφραστα οι επιστήμονες πως με το σάλιο μεταδίδεται ο κοροναϊός. Δε μπορούμε όμως εμείς να αντιτάξουμε ότι από το σάλιο δε μεταδίδεται.
Μπορούμε να πούμε ότι από τη Θεία Κοινωνία κολλάμε μόνο τη Ζωή ή μπορούμε να σιωπήσουμε.
Ναι, αγαπητοί μου αδερφοί, γιατί να μπούμε στη διαδικασία να απαντήσουμε; Η Θεία Κοινωνία είναι για εμάς το μυστήριο των μυστηρίων και θα μπούμε στη λογική να το περιγράψουμε;
Παρατηρώ μερικούς ιερείς που αναφέρουν ότι το αλκοόλ από το νάμα σκοτώνει τα μικρόβια, ότι δεν πλένουμε ποτέ τα ιερά αυτά σκεύη, ότι δεν τα απολυμαίνουμε και ποτέ κάποιος από εμάς δεν έχει κολλήσει κάτι το λοιμώδες.
Δεν χρειάζεται! Το μυστήριο δεν περιγράφεται· μόνο μπορεί κάποιος να το νοιώσει, να το βιώσει.
Η Θεία Κοινωνία δεν θέλει υπεράσπιση από εμάς αλλά το μισόκρυφο χαμόγελό μας, που βγαίνει από τη βεβαιότητα της εμπειρίας μας.
Μη μας κακοφαίνεται ακόμα η στάση πολλών γύρω μας που είναι αντίθετη με την πίστη μας. Είναι γνωστό πως μικρό ποσοστό του πληθυσμού εκκλησιάζεται.
Αλλά και αυτό δεν πρέπει να μας αγχώνει. Εμείς δεν ψάχνουμε οπαδούς, ούτε μετρούμε like· άλλωστε, «μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ» (Προς Γαλάτας 5:9).
Αντίθετα πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει χωρίς να ερχόμαστε συνέχεια σε αντιδικίες με προκλητικές δηλώσεις.
Δεν χρειάζονται όλες οι εποχές φωνές δυνατές, γιατί έπειτα βγήκαν τα μικρόφωνα. Απαιτείται η ηρεμία της βεβαιότητας της εμπειρίας μας.
Αν δε διαθέτουμε αυτή την εμπειρία, θα μας λείπει και η βεβαιότητα και οι όποιες φωνές ακόμα και οι δυνατές δε θα έχουν κανένα νόημα.
Δεν είναι αναγκαίο επίσης να αφορίσουμε κανέναν αλλά να καλλιεργούμε πρότυπα.
Δε νομίζω πως θα πειστεί κανείς με λόγια ή απειλές, παρά μόνο με συμπεριφορές να «ζηλέψει» αυτό που εκπέμπουμε, αν το εκπέμπουμε!
Ούτε τέλος είναι απαραίτητο να θέσουμε δίλημμα στον όποιο πιστό απειλώντας τον πως αν δεν κοινωνήσει τώρα θα καταδικαστεί αιώνια.
Μόνο προτρεπτικά κηρύγματα επιβάλλεται να κάνουμε, διότι ακόμα και την εποχή των μαρτύρων υπήρχαν οι λεγόμενοι κρυπτοχριστιανοί.
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην λιποψυχία και όλοι έχουμε λυγίσει κάποιες φορές (με πρώτο τον Απόστολο Πέτρο). Το αμάρτημα θα είναι η πλήρης αποδοχή της.
Σαν το πατέρα της Ευαγγελικής περικοπής ας απαντούμε στα βασανιστικά ερωτήματα: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μάρκου 9,24).
Και θεωρώ πως σε όσους παλεύουν θα τους απαντήσει ο Κύριος: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μάρκος 9,23).
* Ο π. Κωνσταντίνος είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου - Παραλίας Αυλίδος
Σε όσες συναλλαγές έχω παραβρεθεί μπορώ να δηλώσω πως οι περισσότεροι δεν τηρούν τα μέτρα προφύλαξης σε μεγάλη μάλιστα έκταση.
Από τον αρτοποιό που με το ίδιο γάντι παίρνει τα χρήματα ή την κάρτα και με το ίδιο πιάνει το χαρτί που τυλίγει το καρβέλι ή αγγίζει το ίδιο το καρβέλι καθώς και τη τσάντα που το βάζει μέσα.
Από το σουπερμάκετ που ο καθένας ακουμπά πολλές φορές τα πράγματα και τα εξετάζει και έπειτα τα αφήνει.
Από τους ντελιβεράδες που πληρώνονται πάντα με μετρητά και ακουμπούν τα πάντα που κουβαλούν.
Από τον καφέ που θα πιούμε όταν ανοίξουν οι καφετέριες, από την ίδια κούπα θα έχουν πιει εκατοντάδες και κανένας δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι έχει πλυθεί σωστά ή έχει προσφερθεί καθαρό.
Από το παγκάκι ή την καρέκλα που καθόμαστε. Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο· η ζωή δε μπορεί να σταματήσει.
Μπορεί να περιοριστεί για λίγο, μπορεί να απαιτηθεί μεγάλη προσοχή στο άμεσο μέλλον αλλά δε μπορεί να σταματήσει.
Αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την ανάγκη να γίνουμε λειτουργικοί.
Έτσι, λοιπόν, δε μπορεί ο αρτοποιός π.χ. να αλλάζει γάντι κάθε φορά που ακουμπά χρήματα αλλά και εμείς δε μπορούμε να μην αγοράσουμε ψωμί.
Τη στιγμή, που συμβαίνουν όλα αυτά, είναι άδικο όλοι να ασχολούνται με τη Θεία Κοινωνία, που αφορά ένα κομμάτι της κοινωνίας, και εμείς να μπαίνουμε στη λογική της απάντησης.
Μας λένε απερίφραστα οι επιστήμονες πως με το σάλιο μεταδίδεται ο κοροναϊός. Δε μπορούμε όμως εμείς να αντιτάξουμε ότι από το σάλιο δε μεταδίδεται.
Μπορούμε να πούμε ότι από τη Θεία Κοινωνία κολλάμε μόνο τη Ζωή ή μπορούμε να σιωπήσουμε.
Ναι, αγαπητοί μου αδερφοί, γιατί να μπούμε στη διαδικασία να απαντήσουμε; Η Θεία Κοινωνία είναι για εμάς το μυστήριο των μυστηρίων και θα μπούμε στη λογική να το περιγράψουμε;
Παρατηρώ μερικούς ιερείς που αναφέρουν ότι το αλκοόλ από το νάμα σκοτώνει τα μικρόβια, ότι δεν πλένουμε ποτέ τα ιερά αυτά σκεύη, ότι δεν τα απολυμαίνουμε και ποτέ κάποιος από εμάς δεν έχει κολλήσει κάτι το λοιμώδες.
Δεν χρειάζεται! Το μυστήριο δεν περιγράφεται· μόνο μπορεί κάποιος να το νοιώσει, να το βιώσει.
Η Θεία Κοινωνία δεν θέλει υπεράσπιση από εμάς αλλά το μισόκρυφο χαμόγελό μας, που βγαίνει από τη βεβαιότητα της εμπειρίας μας.
Μη μας κακοφαίνεται ακόμα η στάση πολλών γύρω μας που είναι αντίθετη με την πίστη μας. Είναι γνωστό πως μικρό ποσοστό του πληθυσμού εκκλησιάζεται.
Αλλά και αυτό δεν πρέπει να μας αγχώνει. Εμείς δεν ψάχνουμε οπαδούς, ούτε μετρούμε like· άλλωστε, «μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ» (Προς Γαλάτας 5:9).
Αντίθετα πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει χωρίς να ερχόμαστε συνέχεια σε αντιδικίες με προκλητικές δηλώσεις.
Δεν χρειάζονται όλες οι εποχές φωνές δυνατές, γιατί έπειτα βγήκαν τα μικρόφωνα. Απαιτείται η ηρεμία της βεβαιότητας της εμπειρίας μας.
Αν δε διαθέτουμε αυτή την εμπειρία, θα μας λείπει και η βεβαιότητα και οι όποιες φωνές ακόμα και οι δυνατές δε θα έχουν κανένα νόημα.
Δεν είναι αναγκαίο επίσης να αφορίσουμε κανέναν αλλά να καλλιεργούμε πρότυπα.
Δε νομίζω πως θα πειστεί κανείς με λόγια ή απειλές, παρά μόνο με συμπεριφορές να «ζηλέψει» αυτό που εκπέμπουμε, αν το εκπέμπουμε!
Ούτε τέλος είναι απαραίτητο να θέσουμε δίλημμα στον όποιο πιστό απειλώντας τον πως αν δεν κοινωνήσει τώρα θα καταδικαστεί αιώνια.
Μόνο προτρεπτικά κηρύγματα επιβάλλεται να κάνουμε, διότι ακόμα και την εποχή των μαρτύρων υπήρχαν οι λεγόμενοι κρυπτοχριστιανοί.
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην λιποψυχία και όλοι έχουμε λυγίσει κάποιες φορές (με πρώτο τον Απόστολο Πέτρο). Το αμάρτημα θα είναι η πλήρης αποδοχή της.
Σαν το πατέρα της Ευαγγελικής περικοπής ας απαντούμε στα βασανιστικά ερωτήματα: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» (Μάρκου 9,24).
Και θεωρώ πως σε όσους παλεύουν θα τους απαντήσει ο Κύριος: «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μάρκος 9,23).
* Ο π. Κωνσταντίνος είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου - Παραλίας Αυλίδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου