Ιερόν Παρεκκλήσιον Αγίου Θεράποντος - "Η Σκέπη του Παππού": Οκτωβρίου 2011

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ "ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ" ΚΑΙ "ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ"

Ο ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΟΣΜΑ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΥ

ΟΣΙΟΣ ΔΑΥΙΔ Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών Δαβίδ, γεννήθηκε το 1519 στη Γαρδινίτσα Λοκρίδας (σημερινό Κυπαρίσσι). Ο πατέρας του ιερεύς Χριστόδουλος και η μητέρα του Θεοδώρα ήταν πολύ ενάρετοι και προσπαθούσαν να αναθρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Όταν ο μακάριος Δαβίδ ήταν τριών ετών, του παρουσιάστηκε ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και του ζήτησε να τον ακολουθήσει σε ένα εξωκκλήσι του. Εκεί ο μικρός Δαβίδ απόμεινε να τον κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα από ευλάβεια και σε αυτή τη στάση, με το πρόσωπό του να αστράφτει από μία λάμψη ουράνια, τον βρήκαν οι γονείς του μετά από έξι ολόκληρα μερόνυχτα.

Από τότε ο θαυμαστός και θεοφόρητος Δαβίδ ζώντας με απόλυτη υπακοή και σεβασμό πιο γονείς του, προσευχόταν πολύ και παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει τον δρόμο της αληθείας. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Όσιος Δαβίδ έφυγε από την πατρίδα του και με την ευλογία των γονέων του, μπήκε στην υπακοή του Γέροντος Ακακίου, στην Μονή της Μαγνησίας. Ήταν σοβαρός και συνετός, γι'; αυτό από τότε τον αποκαλούσαν Γέροντα. Έτσι έμεινε «Δαβίδ ο Γέρων».
Μετά από σκληρή άσκηση και πολύ προσευχή, έφτασε σε ύψη αρετής και πνευματικής τελειότητος, τον χειροτόνησαν ιερέα και τον κατέστησαν ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βαρνακόβης Ναυπάκτου. Εκεί πάλι αναδείχθηκε υπόδειγμα πνευματικού πατέρα και αρχέτυπο πνευματικής ζωής.
Κάποτε όμως κατηγορήθηκε ότι φυγάδευσε σκλάβους ενός Αγαρηνού, τον βασάνισαν, τον ξυλοκόπησαν και τον έριξαν στην φυλακή. με την μεσολάβηση ευσεβών Χριστιανών ελευθερώθηκε και το πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στην Εύβοια.

Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο πέρασε από την Αταλάντη, απέναντι στις Ροβιές της Β. Ευβοίας. Παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει, εκείνος όμως βλέποντάς τον ταπεινό και ρακένδυτο, τον περιφρόνησε. Ο Όσιος χωρίς γογγυσμό, άπλωσε το τριμμένο ράσο του πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού και ανεβαίνοντας πάνω σε αυτό, ώ του θαύματος, άρχισε να ταξιδεύει. Από τις Ροβιές ανηφόρισε πρός το βουνό κι έφτασε σ'; ένα ερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Χριστού. Εκεί εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά.

Η φήμη της ασκήσεως, της αρετής και της αγιότητός του έλκυσε πολλούς Χριστιανούς και όσοι απ'; αυτούς ποθούσαν την μοναχική ζωή θέλησαν να υποταχθούν στην οσιακή μορφή του. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να χτιστεί μοναστήρι, πράγμα που ήταν και η αρχική ένθετη επιθυμία του Οσίου.
Ο Όσιος στην προσπάθειά του να βρεί χρήματα για την ανέγερση της Ι. Μονής έφτασε μέχρι τη Ρωσσία, όπου συγκέντρωσε πολλά χρήματα κι άλλα πολύτιμα δώρα τα οποία με θαυμαστό τρόπο μετέφερε μέχρι το Μοναστήρι : Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα σ'; αυτό τα χρήματα και τα δώρα, και ρίχνοντας το κούτσουρο με το θησαυρό σ'; ένα ποτάμι της Ρωσσίας έκανε το σημείο του Σταυρού και προσευχήθηκε να φτάσει το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών, έως ότου μεταβεί και ο ίδιος εκεί. Πράγαμτι, έτσι κι έγινε.
Μετά από λίγα χρόνια είχε ολοκληρωθεί ένα αξιοθαύμαστο Μοναστήρι με μία καλή αδελφότητα.
Οργάνωσε την Μονή άριστα, συγκέντρωσε γύρω του πολλούς μοναχούς, που με τις θείες παραινέσεις και διδασκαλίες του, πρόκοψαν στην αρετή και ανεδείχθησαν άξιοι πνευματικοί πατέρες και εμψυχωτές των πονεμένων ανθρώπων σ'; αυτή τη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εκείνο όμως που αποτελούσε τη δόξα του Οσίου Δαβίδ ήταν η τέχνη του και η δύναμή του να μεταδίδει πιο άλλους την δίψα της συγγνώμης απ'; τον Θεό για τις αμαρτίες. Γι'; αυτό ολοένα και πλήθαιναν οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι για εξομολόγηση. Οι Χριστιανοί που πήγαιναν στην Μονή έβρισκαν παρηγοριά κι ανάπαυση, μά και υλική βοήθεια. Γι'; αυτό το Μοναστήρι ονομάστηκε από τους πιστούς «Μοναστήρι Ελεημοσύνης».
Όταν έφτασε στην ηλικία των 70 ετών, ο Όσιος αποσύρθηκε σε μιά φυσική σπηλιά όχι πολύ μακρυά από το Μοναστήρι, όπου έμενε όλη την εβδομάδα προσευχόμενος και μόνο το βράδυ του Σαββάτου επέστρεφε στην Μονή για να λειτουργήσει και με αγάπη, διάκριση και ταπείνωση να στηρίξει και να ενδυναμώσει τους πιστούς που έτρεχαν κοντά του.
Σε βαθειά γεράματα την 1η Νοεμβρίου παρέδωσε την ψυχή του «εν χειρί Θεού».
Τετρακόσια πενήντα και πλέον χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου πλήθη πιστών προσέρχονται στο Μοναστήρι του για να πάρουν την ευλογία του, όπου και φυλάσσονται τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανά του. και σε όποια μέρη της πατρίδας μας με ευλάβεια προσκαλείται η αγία Κάρα, εκεί νόσοι θεραπεύονται, δαίμονες διώκονται, πάθη ποικίλα ιατρεύονται.
Ευλογητός ο Θεός ο δοξάζων τους Αγίους Αυτού

ΜΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

Ἡ θαυματουργικὴ παρουσία τοῦ Ὁσίου συνεχίζεται ἀσταμάτητη καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ἀπὸ τὸ βιβλίο θαυμάτων τοῦ Ὁσίου, ποὺ τηρεῖται στο Μοναστήρι, σταχυολογοῦμε μερικὰ ἀπὸ τὰ πολυάριθμα καὶ καθημερινὰ θαύματά του καὶ τὰ μεταφέρουμε ἐδῶ:

1. Ὁ μικρὸς Ἰωάννης Ἀχιλλέα Μακρῆς, ἀπὸ τὴν Κερασιὰ τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἔπασχε ἀπὸ μία δερματικὴ νόσο πολὺ σοβαρῆς μορφῆς. Οἱ γιατροὶ δὲν εἶχαν καταφέρει νὰ τοῦ προσφέρουν καμιὰ οὐσιαστικὴ βοήθεια. Ἡ πιστὴ μάνα του τὸν φέρνει στο Μοναστήρι καὶ παρακαλεῖ τὸν Ἱερέα τῆς Μονῆς νὰ τῆς κάνει Θεία Λειτουργία καὶ Ἅγιο Εὐχέλαιο. Μετὰ τὴν τελέσῃ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων τὸ δέρμα τοῦ μικροῦ Ἰωάννη καθαρίστηκε θαυματουργικά.

2. Ἡ μικρὴ Μαρία Γκριτζάπη, κόρη τοῦ Παναγιώτη καὶ τῆς Βασιλικῆς Γκριτζάπη, ἀπὸ τὸ Λούτσι τῆς Λιβαδειᾶς, ἦταν παράλυτη, δὲν μποροῦσε καθόλου νὰ περπατήσει. Οἱ γονεῖς της τὴν ἔφεραν στο Μοναστήρι καὶ στὶς 5 Ἀπριλίου 1965, παραμονὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, κατὰ τὴ λιτάνευση τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου, ὅταν τὰ ἅγια Λείψανα πέρασαν πάνω της, σηκώθηκε καὶ περπάτησε μέσα στο ναό. Ἔγινε τελείως καλὰ καὶ ἀπὸ τότε περιπατεῖ ἐλεύθερα καὶ ἔρχεται τακτικὰ καὶ στον Ἅγιο γιὰ νὰ τὸν δοξάζει καὶ νὰ τὸν εὐχαριστεῖ.

3. Ὁ Νικόλαος καὶ ἡ Ἐλευθερία Κουφομαργαρίτη ἀπὸ τὸ Μοσχάτο Ἀττικῆς εἶχαν ἕνα κοριτσάκι, Μάρθα τὸ ὄνομα, ποὺ ἀῤῥώστησε ἀπὸ λευχαιμία. Οἱ γονεῖς ἔμαθαν γιὰ τὸν Ὅσιο Δαβὶδ ἀπὸ μία γυναῖκα ἀπό τις Ῥοβιὲς Εὐβοίας, τὴν Ἐλευθερία Τζινῆ, τὴν ὁποία εἶχε λυτρώσει ὁ Ἅγιος ἀπὸ βαριὰ ἀσθένεια. Οἱ γονεῖς μὲ τὸ ἄῤῥωστο κοριτσάκι εἶχαν ἐπισκεφθεῖ πολλοὺς γιατρούς, ἀλλὰ ἐλπίδα γιὰ τὸ παιδί τους δὲν τοὺς εἶχε δώσει κανένας. Τότε ἦταν ποὺ γνωρίσαν τὴν Ἐλευθερία Τζινῆ ἀπό τις Ῥοβιὲς καὶ τοὺς μίλησε γιὰ «τὸν ἅγιο μας». «Ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ ἅγιος;» ῥώτησε ἡ μητέρα τοῦ παιδίου, «δὲν τὸν ξέρω». «Ὁ ὅσιος Δαβίδ», ἀπάντησε ἡ γυναῖκα. Παίρνει τότε ἡ μάνα τὸ παιδὶ στὰ χέρια της, τὸ σηκώνει ψηλὰ καὶ λέει μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά της: «Ἅγιέ μου Δαβίδ, κάνε καλὰ τὸ παιδί μου». Μόνο αὐτό. Καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ τὸ παιδὶ ἔγινε ἀμέσως καλὰ καὶ τὸ ἔφερε καὶ στὴ Μονὴ ὑγιέστατο καὶ δόξασε τὸν ἅγιο Γέροντα. Αὐτὰ τὸ ἔτος 1976.

4. Παρὰ πολλὲς εἶναι καὶ οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, ὄχι μόνο στους Πατέρες τῆς Μονῆς ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς ποὺ βρίσκονται σὲ ἀνάγκη. Ἡ Ἀγάθη Γιογιοῦ ἐξ Ἀμερικὴς ἔπασχε ἀπὸ ἐπιληψία. Οἱ γονεῖς της Γεώργιος καὶ Παρασκευὴ κατάγονταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Παγώντα Εὐβοίας. Ἡ μητέρα τῆς Ἀγάθης ἔταξε τὸ παιδὶ της σὲ πολλοὺς ἁγίους. Ἄκουσε καὶ γιὰ τὸν ὅσιο Δαβὶδ ἀπὸ μιὰ γυναῖκα ἀπὸ τὴν Σκεπαστὴ Εὐβοίας καὶ παρακάλεσε τὸν ἅγιο: «Ἅγιε Δαβίδ, δὲν σὲ γνωρίζω ποῖος εἶσαι, σὲ παρακαλῶ, ὅμως, κάνε καλὰ τὸ παιδί μου, τὴν Ἀγάθη». Τὸ ἴδιο βράδυ εἶδε ἕναν καλόγηρο σὲ ἕνα βουνό, μὲ τὴν ὄψη ποὺ ἔχει ὁ ἅγιος στὴν εἰκόνα τῆς ἐξώπορτας τῆς Μονῆς, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε: «Τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλὰ καὶ νὰ ἔλθεις στο σπίτι μου, σὲ περιμένω». Ἐκείνη τὸν ῥώτησε: «Ποῖος εἶσαι ἐσὺ ποὺ θὰ κανεὶς καλὰ τὸ παιδί μου;» καὶ ὁ ἅγιος τῆς ἀπάντησε: «Αὐτός που κάλεσες πρὶν ἀπὸ λίγη ὥρα, ὁ ὅσιος Δαβίδ».

Αὐτὰ θὰ τὰ διηγηθεῖ ἡ ἴδια ἡ μητέρα τῆς Ἀγάθης, σὲ προσκύνημά της στὴν Μονὴ στὶς 5 Ἀπριλίου 1979, ὅταν εἶχε ἔλθει νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἅγιο ποὺ τὸ παιδί της εἶχε —τότε— δυόμισι χρόνια νὰ πάθει ἐπιληπτικὴ κρίση καὶ αἰσθανόταν τελείως καλά.

5. Ὁ Κων/νος Μπασδέκης καὶ ἡ γυναῖκα του ἀπὸ τὴ Μαλεσίνα Λοκρίδας βρίσκονταν σὲ μεγάλη θλίψη, γιατὶ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀποκτήσουν παιδιά. Τὰ παιδιὰ γεννιόνταν καὶ λίγο μετὰ τὴ γεννήση πέθαιναν. Ἡ γυναῖκα, κάποια νύχτα, βλέπει στον ὕπνο της ἕναν καλόγερο νὰ τῆς λέει ὅτι εἶναι ἔγκυος καὶ ὅτι θὰ γεννήσει κοριτσάκι. Στὴν ἐρωτήσή της ποῖος εἶναι, ὁ καλόγερος ἀπάντησε: «Εἶμαι ὁ ὅσιος Δαβὶδ ἀπὸ τὴν Εὔβοια. Θὰ σὲ βοηθήσω νὰ ἀποκτήσεις τὸ κοριτσάκι, τὸ ὁποῖο θὰ ὀνομάσεις Δαβιδούλα. Θὰ τὸ φέρεις καὶ θὰ τὸ βαφτίσεις στο σπίτι μου καὶ ἐκεῖ θὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων γιὰ πρώτη φορά. Μὴ διστάσεις νὰ πεῖς αὐτὸ ποὺ σοῦ ἔκανα, ὅπου καὶ ἂν εὑρίσκεσαι». Τὰ λόγια τοῦ Γέροντος ἐκπληρώθηκαν κατὰ γράμμα κατὰ τὸ ἔτος 1958.

6. Πολλοὶ παραθεριστὲς τῆς Λίμνης Εὐβοίας, σὰν μάθουν ὅτι λίγα χιλιόμετρα πιὸ πάνω βρίσκεται ἡ Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ Γέροντος, ἀνεβαίνουν καὶ προσκυνοῦν τὸν Ὅσιο.

Ἡ Παρασκευὴ Γρηγοριάδου (Εὐγενίου Καραβιᾶ 60, Κάτω Πατήσια) ἦταν καὶ αὐτὴ μιὰ παραθερίστρια ποὺ πῆγε νὰ προσκυνήσει τὸν Ἅγιο καὶ εἶδε φανερὰ τὴν ἐπισκέψή του μετὰ ἀπὸ θερμή, μὲ δάκρυα, προσευχή, στην ὁποία παρακάλεσε τὸν Ἅγιο νὰ τὴν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴ χρόνια ὠτίτιδα ποὺ τὴ βασάνιζε. Νὰ πῶς ἔγινε τὸ θαῦμα: κουρασμένη ἡ προσκυνήτρια ἀνέβηκε στο κελὶ τοῦ ξενῶνα γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ. Ἐκεῖ τὴν πῆρε ὁ ὕπνος καὶ εἶδε νὰ ἀνοίγει ἡ πόρτα τοῦ κελιοῦ της καὶ ἕνας μοναχὸς νὰ μπαίνει μέσα καὶ νὰ τῆς δίνει τὸ ῥάσο του νὰ τὸ φορέσει. Τὸ πῆρε καὶ τὸ φόρεσε. Ὅταν ξύπνησε ἦταν τελείως καλά, τὸ εὐλογημένο ῥάσο τοῦ Ἁγίου τὴν εἶχε θεραπεύσει. Αὐτὸ μᾶς θυμίζει τὰ «σιμικίνθια» καὶ τὰ «σουδάρια» τῶν Ἀποστόλων, ποὺ ἔκλειναν μέσα τους θαυματουργικὴ δύναμη, ὥστε ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς ἀῤῥώστους ποὺ τὰ ἀγγίζανε μὲ πίστη νὰ θεραπεύονται (Πραξ. 19, 12).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΒΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ. ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ, 1991.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ

ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΡΙΑΣ ΣΤΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ. Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΚΛΩΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Μια μικρη ξεναγηση στο ομορφο και γραφικο εκκλησακι του Αγιου Δημητριου στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι)..

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ο Μεγαλομάρτυρας και Μυροβλύτης Ό Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, γόνος της ένδοξης πόλης Θεσσαλονίκης, ήταν στρατιωτικός στα χρόνια του Διοκλητιανού (284-305). Γενναίος και ατρόμητος στρατιώτης του Χριστού και κήρυκας της χριστιανικής πίστης, είναι παράδειγμα χριστιανού μάρτυρος. Θα λέγαμε ότι υπήρξε ο πρώτος κατηχητής της Εκκλησίας μας, διότι χωρίς τον παραμικρό φόβο κατηχούσε τους νέους της πόλης, εμπνέοντος σ' αυτούς τη χριστιανική πίστη. Η δραστηριότητα του Δημητρίου καταγγέλθηκε στο Διοκλητιανό, ο όποιος τον κάλεσε στα ανάκτορα. Ο Δημήτριος δήλωσε στο Διοκλητιανό ότι πράγματι είναι χριστιανός, διότι μόνο η θρησκεία του Χριστού παρέχει ηθική λύτρωση και αιώνια ζωή. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και τον έκλεισαν στη φυλακή. Αλλά τις ήμερες εκείνες γίνονταν στη Θεσσαλονίκη αγώνες. Οι ειδωλολάτρες, εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη κάποιου Λυαίου, προκαλούσαν τους χριστιανούς να τον αντιμετωπίσουν. Τότε ένας νεαρός χριστιανός, ο Νέστωρ, αφού πήρε την ευχή του Δημητρίου μέσα από τη φυλακή, μπήκε στο στάδιο και νίκησε το σωματώδη Λυαίο. Ο Διοκλητιανός όταν έμαθε την αίτια της ήττας του Λυαίου έστειλε στρατιώτες στη φυλακή και με τη λόγχη σκότωσαν το Δημήτριο και το Νέστορα. Η μητέρα Εκκλησία περιβάλλεται "ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα των μαρτύρων της", διότι αυτά τα τέκνα της αποτελούν το καύχημά της.

Πηγη://http://immyt.net/pigizois/sinaxaristis/10/26_10.htm

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΥΜΝΟΙ "ΣΕ ΥΜΝΟΥΜΕΝ - ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΕΞΩΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

Το εκκλησακι της Παναγιας της Παντανασσας στο ομορφο χωριο μας στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι). Οι κατοικοι το λενε "Αγία Παντάνα"

Το εκκλησακι της Αγιας Μαρινας στο ομορφο χωριο μας στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι).

Το εκκλησακι του Αγιου Δημητριου στο ομορφο χωριο μας στις Ερυθρες Αττικης (Κριεκουκι).

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ - Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Σπάτα, Ὀκτώβριος 2011
Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 63
Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εὔχομαι νὰ σκεπά- ζει ¬λους σας, τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία μας.
Σκέφθηκα πολὺ γιὰ νὰ συντάξω αὐτὴ τὴν ἐγκύκλιο καὶ νὰ τὴν ἀπευθύνω στὴν ἀγάπη σας. Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ δὲν ἤμουν σίγουρος ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνω.

Τὶς τελευταῖες ¬μως μέρες, μέσα στὴν κατάσταση τοῦ γενικευμένου πανικοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας, τῶν σπασμωδικῶν ἀποφάσεων τῶν ὑπευθύνων διαχειριστῶν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας, τὴν ἐπαναλαμβανόμενη ἐναλλαγὴ ὑποσχέσεων καὶ διαψεύσεων ποὺ ἔχουν τραυματίσει τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια μας, τὸν καταιγισμὸ τῶν χωρὶς τέλος φορολογικῶν ἐπιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων καὶ μηνυμάτων πολιτῶν τῆς περιοχῆς μας ποὺ ζητοῦν ἀπεγνωσμένα μία παρέμβαση καὶ κάποια συμπαράσταση στὸ οἰκονομικό τους ἀδιέξοδο καὶ δράμα. Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, ἀρκετοὶ ἀπολύθηκαν, οἱ ἄνεργοι πληθύνονται, πολλοὶ στέγνωσαν οἰκονομικά. Καὶ ξαφνικὰ μᾶς ζητεῖται ἀπειλητικὰ καὶ ἐκβιαστικὰ νὰ πληρώσουμε ἐπὶ πλέον φόρο γιὰ τὸ σπίτι ποὺ μένουμε σὰν νὰ εἶναι τὸ κράτος πλέον φτωχότερο ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Φτάσαμε, ἀντὶ τὰ ἔξοδά μας νὰ γίνονται γιὰ τὸ φαγητό, τὸ σπίτι καὶ τὶς ἀνάγκες μας, ¬,τι ξοδεύουμε νὰ πηγαίνει σὲ δύο φοβερὲς λέξεις: σὲ φόρους καὶ σὲ χρέη.
∆ὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ α-σθημα πνιγμοῦ ποὺ διακατέ- χει -σως καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας, σίγουρα καὶ ἀρκετοὺς ἀπὸ μᾶς. Ποιός μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ ¬τι ὁ ὑπέροχος καὶ ὑπερήφανος λαός μας θὰ ἔφτανε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Νὰ ἔχει δώσει καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ἱδρῶτα του, τοῦ κόπου του, τῆς ἀξίας του, καὶ παρὰ ταῦτα νὰ ἔχουμε ὡς λαὸς διασυρθεῖ παγκοσμίως; καὶ τώρα χωρὶς καμμία ἐλπίδα καὶ ἐγγύηση νὰ διεκδικεῖ τὸ κράτος μας πιεστικὰ τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας;
Εἶναι αὐτονόητο ¬τι δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. ∆ὲν εἶναι ὑπερβολὴ αὐτό. Πρέπει ¬μως νὰ τὸ ποῦμε. Νὰ τὸ φωνάξουμε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁρμοδίων: «Ὣς ἐδῶ! ∆ὲν μποροῦμε ἄλλο. Βρέστε ἄλλες λύσεις. Ἴσως πιὸ δύσκολες, ἀλλὰ πιὸ ἀποδοτικές, πιὸ ἔξυπνες καὶ σίγουρα πιὸ ἀνθρώπινες. Ἂν δὲν μπορεῖτε, ὁμολογῆστε τὴν ἀδυναμία σας. ∆ὲν εἶναι ντροπὴ νὰ μὴν μπορεῖ κανείς. Εἶναι ¬μως ἀπαράδεκτο νὰ ἐπιμένει στὴν εὐθύνη τῆς γενικευμένης καταστροφῆς μας. Μᾶς φτιάξατε ≤να κράτος ποὺ προσφέρει στὸν λαὸ πολὺ λιγότερα ἀπὸ ¬σα τοῦ ἀπαιτεῖ. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβετε· δὲν εἶστε μόνο ὀφειλέτες στοὺς δανειστές σας, εἶστε ὀφειλέτες καὶ στὸν λαὸ ποὺ ταχθήκατε νὰ ὑπηρετεῖτε. Ἀφοῦ δὲν καταφέρνετε τὴν ἐθνικὴ σωτηρία μέσα ἀπὸ πολιτικὴ συνεργασία, αὐτὴ θὰ προκύψει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ λαϊκὴ ἀπαίτηση καὶ πρωτοβουλία».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει ὁ λαὸς νὰ δείξει τὸ διαμέτρημα τῆς δύναμής του, νὰ κάνει γνωστὰ τὰ ¬ριά του. Ἦρθε ἡ ὥρα ¬λοι μαζὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὶς τύχες μας. Ὅσο παραμένουμε ἀδρανεῖς, ¬σο μένουμε ὑποτελεῖς σὲ ἐσφαλμένες ἢ ἀβάσταχτες ἐπιλογές, τόσο καθιστοῦμε τὸν ἑαυτό μας συνυπεύθυνο στὸν ἀργὸ ἀλλὰ βέβαιο ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό μας. Ἂν δὲν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. ∆ὲν θὰ ὑπάρχει συνέχεια!
Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, πρέπει νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ¬λοι. Ὅποιος πο- νάει γιὰ τὴν κατάσταση καὶ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἔχει θέση σὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή. Κανεὶς δὲν περισσεύει. Ὅλες οἱ ἀνατροπές, ¬λες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ἔγιναν ἀπὸ ἡρωικοὺς ἀνθρώπους, κυρίως νέους. Ὄχι ἀπὸ συμβιβασμένους οὔτε ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπαναστατημένους. Ὅλοι μαζὶ καὶ πρέπει καὶ μποροῦμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξουμε μὲ δική μας πρωτοβουλία τὸ μέλλον μας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα. Ὄχι μὲ μηδενιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρότητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.
Σίγουρα καὶ ἡ δική μας εὐθύνη ὡς λαοῦ δὲν εἶναι καθόλου μικρή. Συμφω- νήσαμε μὲ τὶς μικρονοϊκὲς πολιτικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς κάναμε συνήθειες καὶ νοοτροπία μας. Ἡ ἀνειλικρίνεια, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ προσβολὴ τῶν θεσμῶν, ἡ ≈βρις κατὰ τῆς πίστης καὶ παράδοσής μας, ἡ ἀσέβεια κατὰ τοῦ κράτους καὶ τῶν νόμων, οἱ ἀλόγιστες διεκδικήσεις ἀποτέλεσαν κομμάτια τῆς ζωῆς τοῦ νεοέλ- ληνα ποὺ δὲν μᾶς τιμοῦν καθόλου. ∆ὲν μᾶς φταῖνε μόνον οἱ ἄλλοι ε-τε αὐτοὶ λέγον- ται κερδοσκόποι ε-τε ξένα συμφέροντα ε-τε πολιτικοί. Τὸ δικό μας μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ σημερινό μας κατάντημα δὲν εἶναι εὐκαταφρόνητο. Ἡ λύση τῆς μετάνοιας καὶ ἀλλαγῆς εἶναι μονόδρομος. Τοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀλλάξουμε. Τὴ δική μας ¬μως νοοτροπία καὶ ζωὴ ἔχουμε καὶ τὴ δυνατότητα καὶ τὴν εὐθύνη νὰ τὶς διορ- θώσουμε. Ἂς ἀρχίσει ὡς ἐπανάσταση αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἡρωικό.
Ὁμολογῶ ¬τι καὶ ὡς Ἐκκλησία μᾶς κάνανε κομμάτι τοῦ καταρρεόντος κρατικοῦ συστήματος. Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ μᾶς παρερμηνεύει ὁ λαός. Ἀγκαλιάσαμε τὸ κράτος, στηριχθήκαμε σὲ αὐτὸ καὶ τραυματίσθηκε ἡ βαθειὰ σχέση μας μὲ τὸν λαό. Τὸν ὑπηρετήσαμε μὲν ὡς πονεμένο καὶ φτωχό, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀγκαλιάσαμε ὡς κομμάτι τῆς ὑπόστασής μας. Τουλάχιστον δὲν καταφέραμε νὰ μᾶς νοιώσει ἔτσι. Μολύνθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ στῆθος της. Αὐτὸ εἶναι ¬,τι χειρότερο ὑπάρχει. Ὁ λαὸς εἶναι ¬,τι ἱερώτερο ἔχουμε μετὰ τὸν Θεὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴ φύση της εἶναι ἡ ἀνάσα τοῦ λαοῦ. Αὐτὴν τὴν ἀνάσα τελευταῖα στερηθήκαμε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξαναρχίσει ὁ ζωτικὸς θηλασμός.
∆ὲν ἀμφισβητῶ βέβαια ¬τι ε-μαστε καὶ θύματα. Κάποιοι μᾶς ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τὰ θέματά μας μὲ ἔνοχη ἀνικανότητα. Κάποιοι μᾶς διέσυ- ραν διεθνῶς καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὰ στόματα τῶν θηρίων αὐτοῦ τοῦ κόσμου ε-τε ἀπὸ ἐπιπολαιότητα ε-τε ἐνδεχομένως καὶ ἀπὸ ≈ποπτες σκοπιμότητες. Καὶ νὰ ποῦ φτάσα- με! Ἰσοπεδωθήκαμε στὸ μηδὲν τῆς περιουσίας μας καὶ στὸ τίποτα τῆς ἀξιοπρέπειάς μας. Παρὰ ταῦτα δὲν ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους. Τώρα ἐπειγόμαστε γιὰ λύσεις. Λύσεις ¬μως ποὺ δὲν πατᾶνε τὸν λαό, ἀλλὰ ἀνασταίνουν τὴν τιμή του. Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ θὰ πρέπει ¬σοι παίρνουν ἀποφάσεις νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, στὰ μαγαζιὰ καὶ στὴν καθημερινότητα. Τί συμβαίνει στὶς ψυχές μας. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὴν τρόϊκα οὔτε ἀπὸ τὶς μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὸν λαό. Πρέπει τὴν φωνή μας νὰ τὴν ἀκούσουν. ∆ὲν γίνεται ἀλλιῶς.
Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ πῶ σὲ όσους δὲν μποροῦν νὰ πληρώσουν τὴν λεγόμενη «ἔκτακτη εἰσφορὰ ἀκινήτων» νὰ μὴ φτάσουν σὲ ἀπόγνωση. Νὰ ξέρουν ¬τι θὰ βρεθοῦμε ¬λοι ἑνωμένοι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ φωνάξουμε μαζί: «Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος». Ἂς καταλάβουν ¬τι δὲν ἔχουμε. ∆ὲν μποροῦμε. Φτάσαμε στὰ ¬ριά μας, ἀλλὰ ἀρνούμαστε νὰ μᾶς τελειώσουν. Ἂν ἀδρανήσουμε δὲν θὰ τὸ καταλάβουν. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προφήτευσε πρὶν ἀπὸ διακόσια πενήντα χρόνια λέγον- τας: «Θὰ σᾶς βάλουν βαρὺ καὶ δυσβάσταχτο φόρο ἀκόμη καὶ στὰ παράθυρα καὶ στὰ κοτέτσια, ἀλλὰ ¬μως δὲν θὰ προλάβουν». Πράγματι, δὲν θὰ προλάβουν! Μὴ λυγίσετε μπροστὰ στὴν οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Αὐτὴν ἤδη τὴ ζοῦμε. Ἀρνηθεῖτε τὴ χρεωκοπία τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Αὐτὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ἔστω τώρα, τὴν τελευταία στιγμή.
Τὰ Μεσόγεια καὶ ἡ Λαυρεωτικὴ εἶναι μιὰ εὐλογημένη περιοχὴ ποὺ μέχρι πρότινος ἔσφυζε ἀπὸ ἀνάπτυξη καὶ εὐημερία. Τὸν τελευταῖο όμως καιρὸ όλο καὶ πληθαίνουν αὐτοὶ ποὺ μὲ ἀπόγνωση στρέφονται στὴν Ἐκκλησία ἢ ¬που βροῦν, καὶ ἐκλιπαροῦν γιὰ συμπαράσταση καὶ βοήθεια. Πολλοὶ ἔχουν λυγίσει, ἔχουν οἰκονομικὰ γονατίσει. ∆ὲν μποροῦν νὰ θρέψουν τὰ παιδιά τους. Ἔχασαν τὸν ύπνο τους. Ζοῦν τὴν ἀπειλὴ τοῦ παρόντος καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ μέλλοντος. Ἔχουν ἰδιοκτησίες, ἀλλὰ δὲν ἔχουν χρήματα. Αὐτοὶ πῶς θὰ πληρώσουν; Ποῦ νὰ τὰ βροῦν; Θὰ τοὺς πάρουν τὸ σπίτι; Θὰ τοὺς κόψουν τὸ ρεῦμα; Εἶναι δυνατὸν νὰ βυθίσουν στὸ σκοτάδι τὴν Κερατέα ἢ τὸ Λαύριο ποὺ φιλοξενοῦν τὸ μεγαλύτερο ἐργοστάσιο τῆς ∆ΕΗ στὴν πατρίδα μας;
Ὅ,τι καὶ νὰ συμβεῖ, ἀδελφοί μου, θὰ ἤθελα νὰ ξέρετε ¬τι ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία μας θὰ δώσει τὰ πάντα γιὰ νὰ σταθεῖ στὸ πλευρό σας. Ἂν σὲ ≤ναν κόψο- υν τὸ ρεῦμα, ἐμεῖς θὰ τὸ κόψουμε σὲ ¬λους τοὺς ναούς. Θὰ κάνουμε γάμους μὲ κεριὰ στὰ χέρια καὶ λειτουργίες μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ δεχθοῦμε, τὴ στιγμὴ ποὺ νοικοκυριὰ εἶναι βυθισμένα στὸ σκοτάδι, οἱ ναοὶ νὰ λειτουργοῦν μὲ ἀναμμένους τοὺς πολυελαίους.
Ὅλοι μαζὶ λοιπὸν τώρα, ὀφείλουμε νὰ πιέσουμε τοὺς ἐκπροσώπους μας περισσότερο ἀπὸ ¬σο τοὺς πιέζουνε οἱ δανειστές. Γιατὶ ἡ ἀνάγκη μας γιὰ ἐπιβίωση ξεπερνάει τὴν ἀνάγκη τους νὰ κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ πάσης φύσεως συμφέροντα. Γιατὶ ἡ ἐθνική μας ὑπερηφάνεια στηρίζεται σὲ μιὰ ἱστορία ποὺ ¬λοι τους ζηλεύουν. Γιατὶ τὴν Εὐρώπη τὴν βλέπουμε περισσότερο ὡς οἰκογένεια ποὺ κατανοεῖ τὴν δυσκολία τῶν λαῶν παρὰ ὡς θηλιὰ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀσφυξία τὶς κοινωνίες.
∆ὲν μᾶς ἔμεινε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ μεταμορφώσουμε ξανὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ πατρίδα μας, τὴν ἱστορία της σὲ ταυτότητά μας, τὰ παραδείγματα τῶν προγό- νων μας σὲ βιώματά μας καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε ἀπὸ τὸν ἀσύνετο νεοπλουτισμὸ στὴν ἀξιοπρεπῆ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια, ἀπὸ τὶς ὑποτελικὲς ὑποχωρήσεις στὸν ἡρωισμό καὶ ἀπὸ τὸν παγκόσμιο διασυρμὸ στὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ τὸν παν- θομολογούμενο θαυμασμό.
Ἔτσι, ὁ Θεός, ¬πως λέγει καὶ ὁ λαός, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει, γιατὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν θὰ Τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς ἀφήσει.
Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀφύπνισης, Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ̔Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ