Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ (Προστάτης της Θεοτόκου και όργανο της Θείας Οικονομίας).

Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ  

 (Προστάτης της Θεοτόκου και όργανο της Θείας Οικονομίας).

Ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ, ο αρραβωνιαστικός της αειπαρθένου Παναγίας μας
διαδραμάτισε καίριο ρόλο εις το Θείο σχέδιο της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος
ημών Ιησού Χριστού. Ήταν ο προστάτης του Ιησού Χριστού και της μητέρας Του
Παναγίας. Ο Ιωσήφ ήταν απόγονος του βασιλιά Δαβίδ. Καταγόταν από τη
Βηθλεέμ, αλλά κατοικούσε στη Ναζαρέτ, όπου ασκούσε το επάγγελμα του
ξυλουργού (Ματθ. ιγ’ 55, Μαρκ. στ’3). Το όνομά του σημαίνει: «ο τέλειος του
Θεού».

Ας δούμε τα γεγονότα από την αρχή. Οι υπέργηροι γονείς της Παναγίας
αξιώθηκαν από τον Θεό να τεκνοποιήσουν σε πολύ μεγάλη ηλικία κατόπιν
μακροχρόνιων προσευχών και ενάρετης ζωής. Είχαν υποσχεθεί εις τον Θεό ότι
το παιδί που θα γεννιότανε θα το αφιέρωναν σε Εκείνον.
Πράγματι, όταν η Μαρία έγινε τριών ετών οι γονείς Της την αφιέρωσαν εις τον
Θεό. Την πήγαμε εις τον ναό και ο αρχιερέας την εισήγαγε εις τα Άγια των
Αγίων. Άγγελος Κυρίου την έτρεφε με ουράνια τροφή.

Οι γονείς της Παναγίας πεθαίνουν και οι ιερείς του ναού με θεία φώτιση
αρραβωνιάζουν την μικρή Μαρία με τον γέροντα Ιωσήφ. Σκοπός του αρραβώνος
ήταν η προστασία της Παναγίας και όχι ο γάμος όπως συμβαίνει συνήθως. Ο
Ιωσήφ ήταν μαραγκός-οικοδόμος εις το επάγγελμα και χήρος. Από τον γάμο του
είχε αποκτήσει επτά παιδιά, τέσσερεις υιούς: τον Ιάκωβον, τον Ιωσήν, τον
Ιούδαν και τον Σίμωνα ή Συμεών και τρείς θυγατέρες: την Εσθήρ, την Μάρθα
και την Σαλώμη (η μητέρα του Ιωάννη του ευαγγελιστού).

Η επιλογή του Ιωσήφ έγινε κατά θαυμαστό τρόπο. Ο Αρχιερέας (Ζαχαρίας) αφού
φόρεσε τον μακρύ μέχρι το έδαφος μανδύα με τα δώδεκα κουδουνάκια (άμφιο του
αρχιερέως της Παλαιάς Διαθήκης) μπήκε εις τα Άγια των Αγίων για να
προσευχηθεί για την Κυρία Θεοτόκο. Τότε παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου και
του είπε: «Ζαχαρία, βγες έξω και κάλεσε σε συνάθροιση τους χήρους του λαού.
Ας φέρει ο καθένας από ένα ραβδί και σε όποιο το ραβδί φανερώσει ο Κύριος
κάποιο σημάδι, αυτού θα γίνει γυναίκα του». Βγήκαν οι κήρυκες σε όλα τα
περίχωρα της Ιουδαίας και ακούστηκε η σάλπιγγα του Κυρίου και έτρεξαν όλοι
οι ενδιαφερόμενοι.

Ο Ιωσήφ άφησε το σκεπάρνι του και βγήκε να συναντήσει τους άλλους χήρους
και αφού συγκεντρώθηκαν πήγαν εις τον αρχιερέα, αφού πήραν από ένα ραβδί ο
καθένας. Ο Αρχιερέας αφού πήρε όλα τα ραβδιά μπήκε στο ιερό για να
προσευχηθεί. Αφού προσευχήθηκε πήρε τα ραβδιά και βγήκε έξω και τα μοίρασε
στους κατόχους τους, χωρίς να φανεί σημάδι στα ραβδιά. Το τελευταίο το πήρε
ο Ιωσήφ και εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε ένα περιστέρι από το ραβδί του, το
οποίο πέταξε γύρω από το κεφάλι του Ιωσήφ. Τότε είπε ο Αρχιερέας στον Ιωσήφ
« Εσύ κληρώθηκες να πάρεις την Παρθένο του Κυρίου και να την φυλάξεις στο
σπίτι σου».

Το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβ μιλά για κάποιο δισταγμό του Ιωσήφ: « Έχω γιούς
και είμαι γέρος και αυτή (η Παναγία) είναι κοριτσάκι, μήπως γίνω περίγελος
στη χώρα του Ισραήλ;;». Τελικά, παραλαμβάνει την Μαρία και την προστατεύει.
Αναλαμβάνει προστάτης και όχι σύζυγος.
Ο Δίκαιος και ευσεβής Ιωσήφ όταν είδε την αειπάρθενο έγκυο νόμισε ότι η
εγκυμοσύνη ήταν καρπός αμαρτίας ( μη γένοιτο!) και βάσει του νόμου έπρεπε
να θανατωθεί δια λιθοβολισμού. Όμως, η καλοσύνη του δεν το ήθελε αυτό, γι’
αυτό σκέφτηκε να τη διώξει κρυφά. Όταν Άγγελος Κυρίου τον πληροφόρησε τα
πραγματικά συμβάντα στάθηκε δίπλα εις την Παναγία και εις τον γεννηθέντα
Θεό ως άνθρωπο. Ήταν για τον κόσμο ο πατέρας του Χριστού.
Ευρεθέντες με την έγκυο Θεοτόκο Μαρία στην Βηθλεέμ για την απογραφή
αναζητούσε κατάλυμα, διότι για την Παναγία πλησίαζε η ώρα που θα γεννούσε
τον υιό του Θεού, τον Θεάνθρωπο Ιησού. Τελικά βρέθηκε ένα σπήλαιο που
ήταν φάτνη (κατάλυμα ζώων, στάβλος).

Όταν ο θηριώδης Ηρώδης διέταξε την θανάτωση των κάτω των δυο ετών νηπίων ο
Ιωσήφ οδηγεί τον νεογέννητο Ιησού και την Παναγία μητέρα Του εις την
Αίγυπτο, κατόπιν αγγελικής πληροφορίας. Επιστρέφουν στον τόπο τους μετά
τον θάνατο του Ηρώδη, αγγελικής πληροφορίας.
Όταν ο δωδεκαετής Χριστός δεν ακολούθησε τους γονείς Του εις την επιστροφή
εις την ιδιαίτερη πατρίδα και παρέμεινε εις τον ναό συνομιλώντας με τους
σοφούς της εποχής, ο Ιωσήφ και η Παναγία με αγωνία επέστρεψαν και τον
αναζητούσαν, Η αναζήτηση του Κυρίου διήρκεσε τρεις ημέρες. Τρείς ημέρες η
Παναγία και ο μνήστωρ Ιωσήφ τις έζησαν με αγωνία. Αγωνιούσαν για το μικρό
Ιησού. Δώδεκα χρονών παιδάκι ήταν, κατά την ανθρώπινη φύση του. Κατά την
παράδοση των Πατέρων ο Δίκαιος Ιωσήφ έκλεισε τα μάτια του μετά την
συμπλήρωση του δωδέκατου έτους του Χριστού. Η αποστολή του έληξε. Βοήθησε
στην πραγμάτωση της Θείας Οικονομίας, εις την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου.
Διαβάζουμε στο συναξάρι για τον Ιωσήφ
Τιμώ Ιωσήφ μνήστορα της Παρθένου,
Ως εκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς ἁγίας Παρθένου θεοφόρον φυλάκτορα, βρέφους Ἰησοῦ τόν πατέρα, ἐπί τῆς
γῆς ἀνυμνήσωμεν· τόν κρυφιομύστην Ἰωσήφ, σκεπάσαντα σεμνῶς τήν Μαριάμ,
ἀπορίαν ξένου τόκου ὑπερφυοῦς, ἐν θάμβει αὐτῷ βοῶντες· δόξα τοῖς μυστηρίοις
Σου Σοφέ, δόξα τῇ εὐσπλαχνίᾳ Σου, δόξα τῷ φυλάσσοντι παντί, Παρθένων τό
εὔοδον.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μθηματικός

ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ - ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

«…Η προσευχή είναι φύλακας της σωφροσύνης, χαλιναγωγεί τον θυμό, καταστέλλει την υπερηφάνεια, καθαρίζει από τη μνησικακία, διώχνει το φθόνο, καταργεί την αδικία, επανορθώνει την ασέβεια.

Η προσευχή είναι δύναμη των σωμάτων, φέρνει χαρά στο σπίτι, χορηγεί ευνομία στην πόλη, παρέχει ισχύ στην εξουσία, δίνει νίκη κατά την διάρκεια του πολέμου, εξασφαλίζει την ειρήνη, ξαναενώνει τους χωρισμένους, διατηρεί στη θέση τους ενωμένους.

Η προσευχή είναι το επισφράγισμα της παρθενίας, η πιστότητα του γάμου, όπλο στους οδοιπόρους, φύλακας όσων κοιμούνται, θάρρος των ξύπνιων, στους γεωργούς φέρνει την ευφορία, στους ναυτιλλόμενους χαρίζει τη σωτηρία.

Η προσευχή γίνεται συνήγορος των δικαζομένων, ελευθερία των φυλακισμένων, παρηγοριά των λυπημένων, χαρά για τους χαρούμενους, παρηγοριά στους πενθούντες, δόξα γι’ αυτούς που έρχονται σε γάμο, γιορτή στα γενέθλια, σάβανο σ’ αυτούς που πεθαίνουν.

Η προσευχή είναι συνομιλία με τον Θεό, θεωρία των αοράτων, πληροφόρηση για όσα επιθυμούμε, ομοτιμία με τους αγγέλους, προκοπή στα καλά έργα, αποτροπή από τα κακά, διόρθωση για κείνους που αμαρτάνουν, απόλαυση των παρόντων αγαθών, υπόσταση των αγαθών του μέλλοντος.

Η προσευχή μετέβαλε για τον Ιωνά σε σπίτι το κήτος, επανέφερε στη ζωή τον Εζεκία από αυτές τις πύλες του θανάτου. Για χάρη των τριών νέων μετέστρεψε τη φλόγα της καμίνου σε δροσερή αύρα και για τους Ισραηλίτες κέρδισε νίκη κατά των Αμαληκιτών.

Και κοντά σ’ αυτά μπορείς να βρεις αμέτρητα παραδείγματα από εκείνα που έχουν γίνει κι από τα οποία φαίνεται καθαρά πως κανένα από όσα θεωρούνται πολύτιμα στη ζωή δεν είναι ανώτερο από την προσευχή.

Επειδή είναι πολλά και κάθε είδους τα αγαθά που μας έδωκε η θεία χάρη, αυτό το ένα έχουμε να ανταποδώσουμε για όσα λάβαμε, δηλαδή να πληρώνουμε τον Ευεργέτη με την προσευχή και με την ευχαριστία…».

ΠΗΓΗ

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος εις τα Άγια Θεοφάνεια

 

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος εις τα Άγια Θεοφάνεια

Ἀγαπητοί μου, θέλω νά γιορτάσουμε καί ἐπιθυμῶ νά πανηγυρίσουμε· γιατί ἡ ἁγία ἡμέρα τῶν Φώτων ἀποτελεῖ καί θύρα ἑορτῆς καί θύρα πανηγύρεως. Διότι ἀφ’ ἑνός μέν σφραγίζει τό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Παλαιός τῶν ἡμερῶν ξάπλωνε μέσα σέ φάτνη ὡς βρέφος πού θήλαζε καί ἀφ’ ἑτέρου ἀνοίγει τίς πηγές τοῦ Ἰορδάνη, ὅπου καί πάλι ὁ ἴδιος βαπτίζεται μαζί μέ τούς ἁμαρτωλούς, χαρίζοντας στόν κόσμο ἄφεση ἁμαρτιῶν διά τῶν ἀχράντων μελῶν τοῦ σώματός του. Ἀλλά ὅταν Αὐτός ἐμφανίσθηκε στή γῆ ἀπό μήτρα ἀνθρώπινη, συμπεριφέρθηκε στά νήπια ὡς νήπιο, στούς ἀνθρώπους ὡς ἄνθρωπος, στή μητέρα του ὡς γιός, στούς ποιμένες ὡς καλός ποιμένας. Γιατί λέει ἡ θεία Γραφή· «Ἐγώ εἶμαι ὁ καλός ποιμένας πού θυσίασε τή ζωή του γιά τά πρόβατά του».

Καί τώρα σκοπεύει νά καταλάβει τίς πηγές τοῦ Ἰορδάνη, θέλοντας νά ξεπλύνει τήν ἁμαρτία τῶν τελωνῶν καί τῶν ἁμαρτωλῶν. Καί, νά, τό μεγάλο θαῦμα αὐτῆς τῆς πανηγύρεως. Ὁ σοφώτατος Παῦλος φωνάζει καί λέγει· «Ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους». Καί πλεονάζει στόν κόσμο κάθε εἴδους λαμπρότητα. Χαίρεται ὁ οὐρανός ὁ ὁποῖος πρῶτος ἄκουσε μέ προσοχή τήν φωνή πού κατερχόταν ἀπό τόν οὐρανό· ὁ ἀέρας ἁγιάζεται, καθώς τό Ἅγιον Πνεῦμα κατεβαίνει πετώντας· τά νερά μαθαίνουν νά καθαρίζουν μαζί μέ τά σώματα καί τίς ψυχές. Καί ὅλη ἡ κτίση ἐκτελοῦσε ἕνα χορό γιά νά τιμήσει τή γιορτή. Ὁ μόνος πού πενθοῦσε ἦταν ὁ διάβολος, καθώς ἔβλεπε νά ἑτοιμάζεται ἡ κολυμβήθρα πού μόνον αὐτόν θά πνίγει.

Τί λέγει ἡ Γραφή; «Τότε παραγίνεται ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ Ἰορδάνῃ πρός τόν Ἰωάννη τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ’ αὐτοῦ». «Τότε ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στόν Ἰορδάνη πρός τόν Ἰωάννη, γιά νά βαπτισθεῖ ἀπό αὐτόν». Ὁ Ἰωάννης ὅμως τόν ἐμπόδιζε λέγοντας· Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα, καί Σύ ἔρχεσαι σέ μένα; Ποιός εἶδε ἕνα Κύριο νά στέκεται δίπλα σέ ἕνα ὑπηρέτη; Ποιός εἶδε ἕνα βασιλιά νά σκύβει τό κεφάλι του μπροστά σ’ ἕνα στραατιώτη; Ποιός εἶδε ἕνα ποιμένα νά σφραγίζεται ἀπό ἕνα πρόβατο; Ποιός εἶδε ἕνα κριτή ἀγώνων νά βραβεύεται ἀπό ἕναν ἀθλητή; «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα». Δός μου ἐσύ ὁ ἴδιος, Δέσποτα, λέει ὁ Ἰωάννης, τό βάπτισμα πού πρόκειται νά χαρίσεις στόν κόσμο· «Ἐγώ ἔχω ἀναγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα», διότι ἔχω κλεισθεῖ μέσα στήν προπατορική ἁμαρτία καί περιφέρω παντοῦ τό δηλητήριο τοῦ ὄφεως· ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά πλύνω καλά τή βρωμιά τῆς ἀρχαίας παραβάσεως· ἐσύ ὅμως, λέει, γιά ποιές ἁμαρτίες προσῆλθες στό βάπτισμα; Ἔχεις προφήτη πού βεβαιώνει γιά σένα· «Αὐτός δέν διέπραξε ἁμαρτία οὔτε βρέθηκε δόλος μέσα στό στόμα του». Πῶς ζητᾶς ἀπολύτρωση Ἐσύ πού χορηγεῖς τήν ἐξιλέωση; Εἶναι συνήθεια ὅσοι βαπτίζονται νά ἐξομολογοῦνται τίς ἁμαρτίες τους· Ἐσύ ὅμως, πού εἶσαι ἐντελῶς ἀναμάρτητος, τί ἔχεις νά ἐξομολογηθεῖς; Τί ζητᾶς ἀπό μένα, τό ὁποῖο ὅμως δέν ἔχω διδαχθεῖ; Δέν τολμῶ νά ἐπιχειρήσω κάτι τόσο πολύ μεγάλο· δέν γνωρίζω πῶς πλένεται τό φῶς· δέν μπορῶ νά λούσω τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης· δέν φωτίζει ἡ νύχτα τήν ἡμέρα, ὁ χρυσός δέν ὑπηρετεῖ τόν μόλυβδο, ὁ πηλός δέν διορθώνει τόν τεχνίτη, ἡ θάλασσα δέν δανείζεται νερό ἀπό τήν πηγή, ὁ ποταμός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό μιά σταγόνα· ἡ βρωμιά δέν καθαρίζει τό καθαρό, ὁ κατάδικος δέν δικάζει καί δέν ἀπαλλάσσει (τῆς ἐνοχῆς) τόν δικαστή. «Ἐγώ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι». Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα. Ὁ θάνατος δέν ἀνασταίνει τή ζωή, ἡ ἀσθένεια δέν θεραπεύει τόν ἰατρό. Ἔχω ἐπίγνωση τῆς εὐτέλειας τῆς φύσεώς μου. Διότι δέν ὑπάρχει μαθητής ἀνώτερος ἀπό τόν δάσκαλό του, οὔτε δοῦλος ἀνώτερος ἀπό τόν ἀφέντη του. Ἐμένα δέν μέ πλησιάζουν γεμάτα φόβο τά Χερουβίμ, σ’ ἐμένα δέν ψάλλουν μέ δυνατή φωνή τά Σεραφίμ τόν τρισάγιο ὕμνο, ἐγώ δέν ἔχω γιά θρόνο μου τόν οὐρανό, δέν μίλησε τό ἀστέρι στούς μάγους γιά μένα, ἐγώ δέν διαθέτω φωνή πού δημιούργησε τό σύμπαν. Ὁ θεράπων τοῦ Θεοῦ Μωϋσῆς ἀξιώθηκε νά δεῖ τά νῶτα Του, καί πῶς ἐγώ θά τολμήσω νά ἀκουμπήσω τήν ἄχραντη κεφαλή Του; Γιατί μοῦ ἀναθέτεις ἔργο πού ξεπερνάει τίς δυνάμεις μου; Ἐγώ δέν ἔχω παλάμη πού νά εἶναι σέ θέση νά βαπτίσει τόν Θεό.

«Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα». Ἐχω γεννηθεῖ ἀπό μητέρα στεῖρα· ἀλλά ἡ φύση δέν προέβαλε ἀντίρρηση στήν ἐντολή σου. Καί τότε πού μέ κυοφοροῦσε ἡ μητέρα μου, καθώς ζοῦσα μέσα στά σπλάγχνα της πού ἦταν ὁ χῶρος τῆς γεννήσεώς μου καί μή μπορώντας ἀκόμη νά μιλήσω, δανείσθηκε τά χείλη της· τώρα ὅμως, καθώς βρίσκεσαι μπροστά μου, πῶς νά μή θεολογήσω ἐσένα πού σέ χώρεσε ἡ παρθενική κιβωτός; Μήπως, σύμφωνα μέ τούς Ἰουδαίους, ἔχω χάσει τά λογικά μου; Γνωρίζω ὅτι, ἐνῶ εἶσαι Κύριος, πῆρες μορφή δούλου, γιά νά θεραπεύσεις τήν μορφή τοῦ ἀνθρώπου· γνωρίζω ὅτι πῆρες τή μορφή τοῦ ἀνθρώπου τόν ὁποῖον ἦλθες νά σώσεις, νά ἐλεήσεις, ξέρω ὅτι ἔχεις γίνει πέτρα τῆς πίστεως. Ἀλλά δέν μέ ἐμποδίζουν αὐτά πού φαίνονται, διότι βλέπω ἐκεῖνα πού νοοῦνται· ἐγώ εἶμαι θνητός, ἐνῶ ἐσύ Θεός ἀθάνατος· ἐγώ γεννήθηκα ἀπό στεῖρα, ἐνῶ ἐσύ ἀπό Παρθένο. Γεννήθηκα πρῶτος, ἀλλά δέν εἶμαι ἀνώτερος ἀπό σένα πού γεννήθηκες μετά ἀπό μένα. Σέ προανήγγειλα προφητικά, ἀλλά δέν μπορῶ νά σέ βαπτίσω. Σέ γνώρισα ὡς ἀξίνη πού κεῖται δίπλα στή ρίζα. Γνώρισα στό πρόσωπό σου τόν ὑλοτόμο τῆς ἄκαρπης φυτείας τῶν Ἰουδαίων· εἶδα τό δρεπάνι πού πλησιάζει ἀπειλητικά τά πάθη· εἶπα ὅτι πλησιάζει ἡ πηγή τῶν θεραπειῶν. Ποιόν τόπο ἄραγε μπορῶ νά βρῶ, πού νά μήν ἔχει ἀπολαύσει τά θαύματά σου; Μέ τόν λόγο σου καθάρισες λεπρούς, μέ τό ἄγγιγμα τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου σου ἐξήρανες τήν πηγή τῶν αἱμάτων τῆς αἱμορροούσης γυναικός· μόνον μέ τή διαταγή σου συνέσφιξες τά μέλη τοῦ παραλυτικοῦ· μέ τό θαῦμα σου τά ψίχουλα τῆς Χαναναίας ἔθρεψαν τήν κόρη της· μέ τόν πηλό δημιούργησες μάτια στόν τυφλό, καί πῶς ζητεῖς νά σέ βαπτίσω μέ τά χέρια μου; «Ἐγώ ἔχω ἀνάγκη νά βαπτισθῶ ἀπό σένα». «Βλέπεις τή γῆ καί τήν κάνεις νά τρέμει». Περπατᾶς πάνω στά νερά ὅπως ἐπάνω στό ἔδαφος· ἐπέτρεψες στήν πόρνη νά σκουπίσει μέ τά μαλλιά της τά πόδια σου καί τῆς χάρισες ἄφεση ἁμαρτιῶν. Πῶς νά τολμήσω νά ἀκουμπήσω τή σεβάσμια κεφαλή σου ἐγώ πού πολλές φορές κατά τό κήρυγμά μου φώναξα· «Ἔρχεται πίσω μου ὁ ἰσχυρότερός μου, τοῦ ὁποίου δέν εἶμαι ἱκανός νά λύσω τό κορδόνι τοῦ ὑποδήματός του;».

Καί τί τοῦ εἶπε ὁ Χριστός; «Ἄφησε τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου· διότι μέ τόν τρόπο αὐτό πρέπει νά τηρήσω κάθε ἐντολή τοῦ Θεοῦ». Ὑπηρέτησε τόν Θεό Λόγο ὡς φωνή, πρόσφερε τίς ὑπηρεσίες σου στόν δεσπότη ὡς δοῦλος, στόν βασιλιά ὡς στρατιώτης, ὡς πηλός στόν ἀγγειοπλάστη. Μή φοβᾶσαι τήν ἐντολή, ἀλλά ἔχε θάρρος· βάπτισέ με ἐσύ, γιά νά ἐλευθερώσω τόν κόσμο. Παραδίδομαι στόν θάνατο, γιά νά δώσω ζωή στή νεκρωμένη φύση. Ἐσύ, ἄν καί σέ διατάσσω, διστάζεις νά ἁπλώσεις τό χέρι σου, οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως μετά ἀπό λίγο δέν θά διστάσουν νά μέ παραδώσουν. Προαιωνίως καθόρισα τούς τρόπους τῆς φιλανθρωπίας μου, μέ σκοπό νά σώσω τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Ἔγινα ἄνθρωπος χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Θεωρεῖς μέγα γεγονός τό ὅτι, ἄν καί εἶμαι ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ἦλθα νά λάβω τό βάπτισμα; Τό ἔκανα αὐτό, διότι δέν ἀδιαφόρησα γιά τό δημιούργημα τῶν χειρῶν μου· δέν ντράπηκα γιά τό γήϊνο στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τήν ὁποία ἔλαβα. Ἐνῶ παρέμεινα αὐτός πού ἤμουν, δηλαδή Θεός, ἔγινα αὐτά πού δέν ἤμουν, ἀπέκτησα δηλαδή τά συστατικά τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, χωρίς καθόλου νά μεταβληθεῖ ἡ θεία μου φύση. «Ἄφες οὖν ἄρτι». «Ἄφησε, λοιπόν, τώρα τίς ἀντιρρήσεις σου». Ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πετάχθηκε κάτω ἀπό τά οὐράνια, ἐκδιώχθηκε ἀπό τά γήϊνα. Ἔκανε τή φωλιά του μέσα στή φύση τῶν ὑδάτων. Ἀλλά ἦλθα ἐδῶ γιά νά τόν διώξω καί ἀπ’ ἐκεῖ». Διότι ὁ πειραστής παρουσιάσθηκε μπροστά μου σάν σέ ἄνθρωπο, καί ἦλθε ἡ ὥρα νά ἀποκαλύψω δημοσίως τήν ἀδυναμία του. Διότι θά τοῦ πῶ, «Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου».

Ὤ καινούριο θαῦμα! Ὤ ἀνέκφραστη χάρις! Ἀγωνίζεται ὁ Χριστός, κι ἐγώ βαστῶ τά βραβεῖα του· αὐτός μάχεται κατά τοῦ διαβόλου, κι ἐγώ ἐπωφελοῦμαι ἀπό τή νίκη του κατά τοῦ διαβόλου· αὐτός συντρίβει ἐπάνω στά νερά τοῦ Ἰορδάνη τήν κεφαλή τοῦ δράκοντος, κι ἐγώ στεφανώνομαι σάν νά ἤμουν ὁ νόμιμος ἀθλητής· αὐτός βαπτίζεται μέσα στό νερό κι ἐγώ ἀποθέτω τόν ρύπο μου· ἐπάνω σ’ αὐτόν ἔρχεται τό Ἅγιον Πνεῦμα καί σέ μένα χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν· αὐτός μαρτυρεῖται ἀπό τόν Πατέρα Του ὡς Υἱός Του ἀγαπητός, κι ἐγώ γίνομαι χάρις σ’ αὐτόν υἱός τοῦ Θεοῦ. Γιατί οἱ οὐρανοί ἄνοιξαν γιά χάρη Του, γιά νά φανερωθεῖ τό κατοικητήριο τοῦ βαπτισθέντος καί ἡ φωνή τοῦ Πατέρα Του μαρτυρεῖ λέγοντας· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε». «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, στόν ὁποῖο εὐαρεστήθηκα· σ’ Αὐτόν νά ὑπακοῦτε». Σ’ Αὐτόν ἁρμόζει ἡ δόξα καί ἡ ἐξουσία πάντοτε, τώρα καί σέ ὅλους τούς αἰῶνες. Ἀμήν.

(PG 61, 761- 764, Μετάφραση Ἀρχιμ. Χρίστου Κυριαζόπουλου)

ΠΗΓΗ

ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Ναι!!  Υπάρχει Άη – Βασίλης! Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, ο Προστάτης των φτωχών
Ευλογία φέρνει, όχι παιχνίδια – δεν είναι άγιος του εμπορίου, αλλά του παραδείσου…

Ο Άγιός μας γεννήθηκε στην Νεοκαισαρεια του Πόντου το 330 μ.Χ. (όλες οι περιοχές που αναφέρουμε ήταν κάποτε ελληνικές ενώ σήμερα ανήκουν στην επικράτεια της Τουρκίας), σπούδασε στην Αθήνα σε φιλοσοφικές σχολές μαζί με τον φίλο του Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο [σημ.: ήταν μαθηματικός, γιατρός, δικηγόρος και (όπως θα λέγαμε σήμερα) φιλόλογος – και αργότερα έγινε μοναχός, ιερέας και επίσκοπος («δεσπότης») της Καισάρειας] και πέθανε σε ηλικία 48 ετών τον Δεκέμβριο του 378 μ.Χ. Κηδεύτηκε την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. και κάθε πρωτοχρονιά -όπως γνωρίζουμε- γιορτάζουμε την μνήμη του.

Ο Αη Βασίλης στα 48 χρόνια που έζησε, έκαμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους που η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ όσο ακόμα ζούσε. Ας δούμε όμως τι έκανε ο Άγιος Βασίλης κι έγινε Μεγας. Πρώτα πρώτα μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του! Από πολύ νέος γύμναζε τον εαυτό του στο πνεύμα και τον έβαζε σε σκληραγωγίες και, όπως λένε, άλλο δρόμο δεν γνώριζε εκτός αυτόν που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και στην εκκλησία. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν τον λαό αυτός ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά διδάσκοντας την πίστη του Χριστού [ήταν και γιατρός]. Ο Άη Βασίλης ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν από την σωστή πίστη, έλεγε και έγραφε την αλήθεια θαρραλέα και μάλιστα δεν δίστασε να ελεγξει ακόμη και αυτοκράτορες.

Συμπλήρωσε με ευχές την Θεία Λειτουργία που ακουμε αυτές τις ημέρες στην εκκλησία και φέρει το όνομά του («Λειτουργία Αγίου Βασιλείου»). [«Νεκρός»: Οι «ευχές» αυτές είναι μεγάλες & σπουδαίες προσευχές που λέει ο παπάς χαμηλόφωνα μέσα στο Ιερό, ενώ ο ψάλτης ψάλλει – με αυτέ τις προσευχές γίνεται η θεία Μετάληψη & τα άλλα σημαντικά πράγματα μέσα στη λειτουργία. Η λειτουργία του αγ. Βασιλείου γίνεται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο. Τις άλλες μέρες γίνεται η λειτουργία που έχει γράψει ένας άλλος μεγάλος άγιος των γραμμάτων & της φιλανθρωπίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος].

Επίσης, ο Άγ. Βασίλης έγραψε πολλά βιβλία για την καθοδήγηση των χριστιανών και ίδρυσε πολλά μοναστήρια, όπου αρκετοί μαθητές του αφιερώθηκαν στον Θεό. Το πιο σπουδαίο του έργο όμως ήταν η οργάνωση της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας στην επαρχία του: έφτιαξε κοντά στην Καισάρεια μια ολόκληρη πόλη από φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α. Ιδρυσε και καθιέρωσε την διανομή αγαθών, τρόφιμα, ρούχα, χρήματα και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λ.π.
Η πόλη αυτή [μετά το θάνατό του] ονομάστηκε Βασιλειάδα. Φανταστείτε τι ανακούφιση θα ένιωθαν τότε οι φτωχοί, τα ορφανά, οι γέροι, οι ταξιδιώτες, η Καισάρεια είχε γίνει μια μεγάλη οικογένεια με πατέρα τον άγιο Βασίλειο, τον επίσκοπό της. Τον αγαπούσαν τόσο πολύ που στην κηδεία του σημειώθηκαν λιποθυμίες και θανατοι, τόσες χιλιάδες κόσμος που συγκεντρώθηκε!

Αυτός ήταν ο Αη Βασίλης από την Καισαρεία που πάντα θα ζει μέσα στις καρδιές μας και θα μας θυμίζει με το έργο του ότι πρέπει να είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι αγαπημένοι.
[Ενώ ζούσε ο άγιος Βασίλης, ο αδελφός του, ο άγιος Γρηγόριος της Νύσσης, είδε το εξής όραμα: “’Ηταν νύχτα, όταν έγινε μία θεία λάμψη (“έλλαμψη”) από φως, την ώρα που (ο Βασίλειος) προσευχόταν στο σπίτι. Το φως εκείνο ήταν άυλο (άκτιστο) και, με τη δύναμη του Θεού, πλημμύρισε (καταφώτισε) όλο το οίκημα, χωρίς να το ανάβει κάποιο εύφλεκτο υλικό”!!!]

ΠΗΓΗ : FACEBOOK

ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ - Ο ΗΡΩΔΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

 
Όταν ο Θεός βλέπη ότι θα γίνη ένα μεγαλύτερο καλό, αφήνει τον διάβολο να κάνη την δουλειά του.


Είδατε τί έκανε ο Ηρώδης;


Σκότωσε δεκατέσσερις χιλιάδες νήπια, αλλά έκανε δεκατέσσερις χιλιάδες Μάρτυρες Αγγέλους! Που είδες εσύ Μάρτυρες Αγγέλους;


Έσπασε τα μούτρα του ο διάβολος!


Ο Διοκλητιανός έγινε συνεργάτης του διαβόλου βασανίζοντας τους Χριστιανούς σκληρά. Αλλά, χωρίς να το θέλη, έκανε καλό στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί την πλούτισε με Αγίους.


Νόμιζε ότι θα εξαφάνιζε όλους τους Χριστιανούς, αλλά δεν έκανε τίποτε. Αφησε πλήθος άγια Λείψανα να τα προσκυνούμε και πλούτισε την Εκκλησία του Χριστού.


Μπορούσε να τον είχε ξεκάνει τον διάβολο ο Θεός, Θεός είναι!


Εάν θέλη, και τώρα τον μαζεύει κουβάρι στην κόλαση, αλλά τον αφήνει πάλι για το καλό μας.


Θα τον άφηνε να ταλαιπωρή και να βασανίζη το πλάσμα Του;


Τον άφησε όμως μέχρις ενός σημείου και έως καιρού, για να μας βοηθάη με την κακία του, να μας πειράζη, για να τρέχουμε σ’ Αυτόν. Μόνον αν πρόκειται να βγή καλό, επιτρέπει στο ταγκαλάκι να μας πειράξη. Αν δεν βγή καλό, δεν επιτρέπει.


Όλα τα επιτρέπει ο Θεός για το καλό μας. Να το πιστέψουμε αυτό! Αφήνει τον διάβολο ο Θεός, για να παλαίψη ο άνθρωπος. Χωρίς πάλη δεν γίνεται χωριό.

 Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

ΛΟΙΠΟΝ, ΗΡΘΕΣ ΧΡΙΣΤΕ ΜΑΣ

Λοιπὸν Χριστέ μου καλῶς μᾶς ἦρθες, καλῶς κόπιασες στὴ γῆς μας, στὴν ἐξορία μας.


Ἦρθες νὰ ἰδεῖς τὰ χάλια μας καὶ τὴν κατάντια τῆς παρακοῆς καὶ τῆς ἀποστασίας μας.


Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ Εἴσοδος σου, ἡ Γέννησή Σου καὶ ἡ ἔξοδός Σου, ἡ Ἀνάστασή Σου.


Ἦρθες, ἐκκένωσες ἑαυτόν, σὲ ἀνυμνοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, τὰ δάκρυα τρέχουν, κυλοῦν μόνα τους. Ἡ χαρὰ παίρνει καὶ δίνει. Τὰ θεῖα νοήματα τῆς θείας κενώσεως εἶναι ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴν χαρμονή τους.


Ἡ γέννησή σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως. Ἡ μοναδικὴ γνώση διέλυσε τὰ σκοτάδια καὶ κατήργησε τὸ ψεῦδος, ὁ ἄνθρωπος ἀπέκτησε πυξίδα, ἡ Ἀλήθεια ἦρθε, τὸ Φῶς ἀνέτειλε καὶ ὁ ἀπεγνωσμένος ὁδοιπόρος τῆς γῆς βρῆκε προσανατολισμό.


Ὦ φῶς Θεοῦ πῶς τὸν καταυγάζεις τὸν ἄνθρωπο τῆς προσευχῆς καὶ τὸν κάνεις ἄλλον, τόν πρίν ἔξαλλον καὶ ἐκπτωτικόν!

 Άγιος Εφραίμ της Αριζόνας

Προσευχή για το νέο έτος

 

Κύριε ὁ Θεός μας,

Ἐσύ πού μέ τή δική Σου ἐξουσία, ἔθεσες τούς χρόνους καί τούς καιρούς,

Ἐσύ πού μέ τήν ἄπειρη εὐσπαλχνία καί ἀγαθότητά Σου,

μᾶς ἀξιώνεις, νά εἰσέλθουμε στό νέο χρόνο τῆς ἀγάπης σου,

εὐλόγησέ τον καί διαφύλαξέ μας σέ εἰρήνη στή διάρκειά του!

Συγχώρησε τά λάθη τοῦ χρόνου πού πέρασε

καί διατήρησέ μας τό νέο χρόνο καθαρούς.

Φώτισέ μας μέ τό φῶς τῶν θείων Σου ἐντολῶν καί τῆς ἀλήθειάς Σου.

Βάλε μέσα στίς ψυχές μας τό ἅγιό Σου θέλημα

καί ὁδήγησέ μας σέ κάθε καλό καί εὐάρεστο σέ Σένα ἔργο.

Τήν ἁγία μας Ἐκκλησία διαφύλαξέ την μέ τή Χάρη Σου.

Θυμήσου καί τό Ἔθνος μας, πού τόσο δοκιμάζεται.

Παιδαγώγησε τή νεότητα.

Στήριξε τά γηρατειά. Παρηγόρησε τούς ὀλιγόψυχους.

Ἐπανέφερε αὐτούς πού ἔχουν διασκορπιστεῖ.

Αὐτούς πού ἔχουν πλανηθεῖ ἕνωσέ τους πάλι μέ τήν ἁγία Σου Ἐκκλησία.

Σκέπασε μέ τή δύναμή Σου τούς ἱεραποστόλους στά πέρατα τῆς γῆς.

Δώρησε στή γῆ καλό καιρό καί εὐφορία καρπῶν.

Λάλησε σωστά στίς καρδιές τῶν ἀρχόντων μας,

ἐνίσχυσε καί δυνάμωσε αὐτούς καί τόν κατά γῆ, ἀέρα καί θάλασσα στρατό μας.

Ἄς ἔλθει σέ ἐμᾶς Κύριε, ἡ Βασιλεία Σου, Βασιλεία ἀγάπης, καλωσύνης, εἰρήνης καί δικαιοσύνης.

Καί ἀξίωσέ μας, μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά νά ὑμνοῦμε καί νά δοξάζουμε τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά Σου, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν!

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΡΥΘΡΩΝ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΗΝΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΟΣ

 

Ο Πρωτομάρτυς Στέφανος με το αίμα του πότισε το δένδρο της Ορθοδοξίας. Έδειξε τον δρόμο της πίστης σε όλους μας.

Στέφανος ο πρώτος μάρτυρας, ο πρώτος άνθρωπος που μαρτύρησε και μάλιστα
σκληρά και έχυσε το αίμα του για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Μαρτύρησε την
πίστη του στον Θεάνθρωπο Χριστό και έλαβε τον στέφανο της αγιότητας από τον
αγωνοθέτη Χριστό. Το όνομά του είναι ελληνικό που σημαίνει τον άνθρωπο που
φορά στεφάνι, στέμμα, δηλαδή τον διαλεχτό και αξιόλογο άνθρωπο.Ήταν
πιθανότατα ελληνικής καταγωγής και είχε μόρφωση και ήθος, τα οποία τον
καθιστούσαν ξεχωριστό στην Ιερουσαλήμ.
Οι πράξεις των Αποστόλων δεν αναφέρουν τόπο και έτος γεννήσεώς του. Για
πρώτη φορά αναφέρεται το όνομα του Στεφάνου όταν εκλέκτηκε Διάκονος.
Σύμφωνα με την αγιογραφική γραφή, όταν οι μαθητές των Αποστόλων έγιναν πάρα πολλοί , οι ελληνόφωνοι χριστιανοί διαμαρτύρονταν ότι οι χήρες των και τα
ορφανά τους αδικούνταν κατά την διανομή των τροφίμων. Οι Απόστολοι για να
ασχοληθούν με το κύριο έργο των που ήταν το κήρυγμα πρότειναν στους πιστούς
να εκλέξουν Διακόνους δηλαδή βοηθούς των οι οποίοι θα είχαν ως κύριο έργο
την φροντίδα για τα υλικά αγαθά. Οι Απόστολοι θα ασχολούνταν, κυρίως , με
την αθάνατη ψυχή δια του κηρύγματος και οι Διάκονοι για την φροντίδα του
φθαρτού σώματος. Να διαχειρίζονται χριστιανικά τις γνωστές ¨αγάπες¨ των
πρωτοχριστιανικών χρόνων. Την κοινή τράπεζα. Οι πιστοί εξέλεξαν επτά
Διακόνους. Αυτοί ήταν: ο Στέφανος, πολύ πιστός και φωτισμένος νέος, ο
Φίλιππος, ο Πρόχορος, ο Νικάνορας, ο Τίμωνας, ο Παρμενάς και ο Νικόλαος. Ο
Στέφανος εκλέγεται πρώτος σε ψήφους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός αυτό. Είχε
διακριθεί μέχρι τότε για την εργατικότητα, την σοφία του και την βοήθειά
του στις ¨αγάπες¨. Μετά την εκλογή των χειροτονήθηκαν από τους Αποστόλους
δια της επιθέσεως των χειρών επί της κεφαλής των. Και όπως αναφέρει η
Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως καὶ δυνάμεως ἐποίει τέρατα καὶ σημεῖα
μεγάλα ἐν τῷ λαῷ».(Πραξ. Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδή ο Στέφανος,
που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού
μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του
χριστιανικού κηρύγματος. 

 

Ο Στέφανος ξεχώρισε για τις ικανότητές του, ονομάστηκε Αρχιδιάκονος και εκτός από τα καθήκοντα του Διακόνου βοηθούσε τους Αποστόλους στο κήρυγμα. Με το κήρυγμά του πολλούς βοήθησε να απαρνηθούν τα είδωλα και να προσχωρήσουν στις τάξεις των χριστιανών ,να βαπτιστούν και να αγωνίζονται για την περαιτέρω εξάπλωση του Χριστιανισμού. Πάντα με την βοήθεια και την ευλογία της θείας χάριτος. 

Τίποτα καλό και θεάρεστο δεν γίνεται χωρίς την βοήθεια του Θεού. Κήρυττε και θαυματουργούσε ο Αρχιδιάκονος Στέφανος προς δόξαν Κυρίου. Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. 

Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη
βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των Ιουδαίων
για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.
Θαυματουργούσε λοιπόν ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος. Τα κηρύγματά του τα
στήριζαν και τα επιβεβαίωναν μεγάλα κι εξαίσια θαύματα. Ο χαρισματικός
λόγος του Στεφάνου, η προσωπικότητά του και τα θαύματά του προσελκύουν
πολλούς στην πίστη του Χριστού ανάμεσα τους και μεγάλο αριθμό Ιουδαίων.

Η χριστιανική πολύπλευρη δράση του Στεφάνου ανησυχεί τους ιουδαίους και
τρομάζει τον χαιρέκακο διάβολο. Οι υπηρέτες του κακού αποδεικνύονται
ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τον Στέφανο. Δεν μένουν αδρανείς και δεν
σταυρώνουν τα χέρια τους. Ο αντίχριστος δαίμονας τους οδηγεί στον δρόμο της
συκοφαντίας , της βίας και της διαβολής. Με δωροδοκίες, με ψέματα και
απειλές μαρτύρων χαλκεύουν κατηγορίες εναντίον του Διακόνου, τακτική γνωστή
και στη σημερινή εποχή. Οι άνθρωποι του Ιουδαϊκού Συνεδρίου με κατάλληλα
κατευθυνόμενους και δωροδοκηθέντες μάρτυρες, δήθεν αυθόρμητα, καταγγέλλουν
τον Στέφανο ότι τον άκουσαν να μιλάει βλάσφημα εναντίον του Μωυσή, του
Θεού και του ναού. Δημιουργούν με τα δασκαλεμένα και τρομοκρατημένα όργανά
των κλίμα εχθρικό για τον κήρυκα του Ευαγγελίου Διάκονο Στέφανο. Υφαίνεται
με σατανικό τρόπο το κατηγορητήριο εναντίον του με τη βοήθεια πληρωμένων
συκοφαντών και πλειάδας ψευδομαρτύρων. Όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής
Λουκάς οι συκοφαντίες πέτυχαν τον σκοπό τους. Προκάλεσαν μίσος, φανατισμό
κι επιθετικότητα στον Ιουδαϊκό λαό, στους πρεσβυτέρους, τους προεστούς των
Ιουδαίων και τους γραμματείς: «Συνεκίνησαν τέ τόν λαόν καί τούς
Πρεσβυτέρους καί τούς γραμματεῖς» (Πραξ. στ 12). Το σχέδιο προχωρεί με τα
χαλκευμένα ψέματα και τις συκοφαντίες. Όλα προσχεδιασμένα. Η δίκη αρχίζει.

 

 

Στο εδώλιο ο Αρχιδιάκονος Στέφανος ακούει τα σατανικά ψέματα και τις
ψευδέστατες κατηγορίες. Σιωπηλός, γαλήνιος και ατάραχος. Όλοι παρατηρούν
έκπληκτοι το πρόσωπο του Μάρτυρα να λάμπει ως ο ήλιος. Θεϊκό σημάδι.
Λαμπυρίζει το πρόσωπό του από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο αγωνοθέτης
Κύριος του έχει έτοιμο τον στέφανο της νίκης και της αθανασίας. Έχει έτοιμο
το στεφάνι για να τιμήσει τον γενναίο αθλητή. Οι άνθρωποι του Ιουδαϊκού
Συνεδρίου και οι δικαστές γνώριζαν καλά τον Πρωτομάρτυρα, την αφοσίωσή του
και τον αγώνα για τον Κύριο και το γεγονός ότι θαυματουργούσε. Ήθελαν να
τον θανατώσουν, να απαλλαγούν από την παρουσία του. Αφού οι δικαστές
άκουσαν τους στημένους μάρτυρες και τα χαλκευμένα τερατώδη ψέματα
απευθύνεται προς τον Στέφανο ο αρχιερέας και τον ερωτά « είναι αληθινά,
κατηγορούμενε , όσα καταγγέλλουν εναντίον σου οι μάρτυρες?» Ήθελαν να
τηρήσουν τους τύπους, ενώ η απόφαση ήταν ειλημμένη. Με την ερώτηση αυτή
προς τον Αρχιδιάκονο δίδεται η ευκαιρία στον αγωνιστή του Κυρίου να μιλήσει
για πολλές αλήθειες. Στη αρχή αναφέρεται σε ιερά πρόσωπα στον Μωυσή και
στους άλλους Πατριάρχες του Ιουδαϊκού λαού και εκφράζει τον σεβασμό του στα
πρόσωπα αυτά .Συγχρόνως καταγγέλλει και αποκαλύπτει ότι οι Ιουδαίοι
πρόγονοί τους συμπεριφερθήκανε άσχημα με σκληρότητα, κακία και αγνωμοσύνη.
Επιστρέφει την κατηγορία. Τους κατηγορεί ότι δεν σεβάστηκαν την προφητεία
του για την έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Συλλάβανε και καταδικάσανε
τον Κύριο σε θάνατο. Αποκαλύπτει ότι με κακόβουλο φρόνημα στρέφονται κατά
των ευεργετών τους.

Καταπέλτης γίνεται ο Πρωτομάρτυρας προς το τέλος της απολογίας του.
-Σκληροτράχηλοι και αναίσθητοι στην καρδιά και στ’ αυτιά σας. Εγωιστές και
ισχυρογνώμονες, που βουλώνετε τα αυτιά στην πνευματική αλήθεια. Πάντοτε
στέκεστε αντίθετοι, εχθρικοί στο Άγιο Πνεύμα, όπως και οι προγονοί σας.
Ποιόν, αλήθεια, από τους προφήτες δεν καταδιώξανε οι πατέρες σας; Κι όχι
μόνο τους καταδιώξανε αλλά και φόνευσαν εκείνους που προανήγγειλαν τον
ερχομό του Μεσσία Χριστού. Και σ’ αυτόν τον ίδιο το Χριστό, τον απόλυτα
αναμάρτητο και δίκαιο, εσείς έχετε γίνει προδότες και φονιάδες.
Γκρεμίζει το σαθρό κατηγορητήριο ο Πρωτομάρτυρας και από κατηγορούμενος
μετατρέπεται σε φοβερό κατήγορο. Τους καταγγέλλει και αποδεικνύει ότι είναι
εθελόκακοι, εθελότυφλοι και προφητοκτόνοι. Τους καταγγέλλει για φονικό
μένος κι εναντίωση στο Άγιο Πνεύμα:
-Πάντοτε στέκεστε αντίθετοι, εχθρικοί στο Άγιο Πνεύμα, όπως και οι προγονοί
σας, τονίζει.
«Ὑμεῖς ἀεί τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίω ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καί ὑμεῖς»
(Πράξ. ζ΄51).
Η καταγγελία αυτή έλεγε προς τους δικαστές του, ξέρω την απόφαση, γνωρίζω
τι με περιμένει. Εσείς σκοτώσατε τόσους και τόσους προφήτες, σταυρώσατε τον
Θεό και δεν θα διστάσετε να θανατώσετε τους μαθητές Του και τους Αποστόλους
Του. Στην αρχή οι δικαστές του ,παρακολουθούν την διαδικασία, ατάραχοι. Όσο
προχωρά η απολογία χάνουν την ψυχραιμία τους και κυριεύονται από μίσος και
μανία. Στο τέλος της απολογία γίνεται ένα θαύμα. Ο Στέφανος βλέπει τους
ουρανούς ανοικτούς και αναφωνεί γεμάτος χαρά «Να, βλέπω ανοιγμένους τους
Ουρανούς και τον Υιό του ανθρώπου να βρίσκεται στα δεξιά του Θεού!» Το
συνέδριο ταράσσεται και φωνές μίσους και εκδίκησης ακούγονται. Γράφει
σχετικά μ’ αυτό ο Λουκάς: «Κράξαντες φωνή μεγάλη συνέσχον τά ὦτα αὐτῶν»
(Πράξ. ζ 57).Ορμούν όλοι εναντίον του και τον οδηγούν έξω από την πόλη με
βρισιές με φωνές. Εκεί μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο του Συνεδρίου. Οι
δήμιοι τον βασανίζουν ,τον προπηλακίζουν. Άγριες φυσιογνωμίες τον
περιβάλλουν και με άγριες διαθέσεις. Οι δήμιοι βγάζουν μέρος των ενδυμάτων
τους για να λιθοβολούν πιο άνετα τον μάρτυρα. Ο Μάρτυρας του Χριστού
προσεύχεται. Προσεύχεται και γι αυτούς που είναι έτοιμοι να τον συντρίψουν
με άγριο λιθοβολισμό.

Σε λίγο βροχή πέφτουν οι πέτρες καταπάνω του. το σώμα του πληγώνεται, το
αίμα τρέχει. Τον χτυπούν όλοι, σκληρά, ανελέητα. Καταματωμένος συγκεντρώνει
τις τελευταίες δυνάμεις του και προσεύχεται: «Κύριε Ιησού, δέξαι τό πνεῦμα
μου», ψιθυρίζει.
Μιμείται ο Πρωτομάρτυρας το Σωτήρα Χριστό που συγχώρεσε τους σταυρωτές Του
και κράζει μεγαλόφωνα:
«Κύριε, μή στήσης αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην!» Κύριε μην καταλογίσεις σ’
αυτούς αυτήν την αμαρτία.

 

 

Μ’ αυτά τα τελευταία λόγια της συγγνώμης παραδίνει την αγία του ψυχή στον
Βασιλέα Χριστό. Και τούτο ειπών εκοιμήθη, γράφει ο ιερός Ευαγγελιστής. Ο
Πρωτομάρτυρας εισέρχεται στην χορεία των μαρτύρων του Χριστού και στην
αιώνια βασιλεία. Με το αίμα του, πότισε το δένδρο της Ορθοδοξίας και άνοιξε
τον χορό των μαρτύρων.

Ο λιθοβολισμός του Στεφάνου έγινε χωρίς την έγκριση της Ρωμαϊκής αρχής.
Έγινε παρανόμως. Οι Ρωμαίοι δεν είχαν παραχωρήσει τέτοιο δικαίωμα, ποινής
θανάτου, στο Συνέδριο των Ιουδαίων. Το άγιο σώμα του αγγελόμορφου
Πρωτομάρτυρα το φρόντισαν και το ενταφίασαν οι Χριστιανοί των Ιεροσολύμων
που θρήνησαν το θάνατο του. Ο λιθοβολισμός του Πρωτομάρτυρα έγινε, κατά
πάσα πιθανότητα, τρία περίπου χρόνια μετά την Ανάληψη του Χριστού. Ήτανε
παρών σε αυτόν και ο νεανίας Σαύλος, ο μετέπειτα φλογερός Απόστολος του
Χριστού Παύλος. Μετά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου το ιουδαϊκό μένος
στρέφεται αδιάκριτα εναντίον όλων των Χριστιανών των Ιεροσολύμων.
Σύμφωνα με τη θεολογία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, ο πόθος του μαρτυρίου
ανεβάζει το Χριστιανό σε αγγελικό αξίωμα. Ανοίγει τις πύλες των ουρανών.
Και όταν οι πέτρες πέφτουν με οργή και σφοδρότητα στο νεανικό σώμα του
Πρωτομάρτυρα εκείνος υπομένει καρτερικά και συγχωρεί. Γίνεται μιμητής του
Χριστού.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Χριστούγεννα μιας άλλης νοσταλγικής εποχής.

«Χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνει», διαβάζουμε σε παλαιά αναγνωστικά της δεκαετίας του ‘60. Παλιές μνήμες, νοσταλγικές για μας που έχουμε μια κάποια ηλικία. Περιμέναμε το άγιο 12ήμερο για να ξεκουραστούμε
από το σχολείο (με ωράριο πρωί - απόγευμα). Να χαρούμε τη ζεστασιά και την
αγάπη της γιαγιάς και του παππού. Περιμέναμε να γιορτάσουμε τις εορτές
Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς με χαρά, χωρίς να σκεπτόμαστε το δώρο που θα
μας φέρει ο Άγιος Βασίλειος την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ο πραγματικός
Άγιος, ο ασκητικός και ισχνός και όχι ο ευτραφής της σύγχρονης εποχής των
διαφημίσεων και του εκμαυλισμού της κοινωνίας, και πρωτίστως των μικρών της
Φωτεινούλας, της Κατερίνας, του Δημήτρη, του Θανάση και του Αποστόλη.

Να καθίσουμε όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι και να ακούσουμε εμείς τα
μικρά παιδιά τα παραμύθια της πολυαγαπημένης μας γιαγιάς και τα ηρωικά
κατορθώματα του αγωνιστή της εποχής του ΟΧΙ του ‘40 και της πραγματικής
εθνικής αντίστασης, του γλυκύτατου παππού. Οι ιστορίες του παππού δεν είχαν
τέλος. Είχε πολεμήσει και στην Μικρά Ασία, στον πόλεμο εναντίον των Τούρκων
και τραυματίστηκε στην μάχη του Σαγγάριου ποταμού. Περιέγραφε με απλά λόγια
το δράμα των Ελλήνων και τα φρικτά βασανιστήρια, την ταλαιπωρία και τους
φόνους και τον ξεριζωμό των από τις πατρογονικές εστίες μετά από χιλιάδες
χρόνια. Λόγια απλά χωρίς λογοτεχνικά σχήματα και τεχνικές. Η σοφία των
προγόνων απαλά και χωρίς προσπάθεια περνούσε στην ιστορική μνήμη μας.

 

Ατέλειωτες ώρες μέσα στο ζεστό σπιτικό και έξω να σφυροκοπά το χιόνι και ο
μανιασμένος βοριάς. Δεν μας ενδιέφερε. Οι συζητήσεις με τον παππού, τη
γιαγιά και τους πολυαγαπημένους γονείς κάλυπταν κάθε πτυχής της αθώας
παιδικής ψυχής μας. Μαθαίναμε να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε και προπάντων
να υμνούμε και να δοξολογούμε τον δωρεοδότη των πάντων Τριαδικό Θεό.
Εμείς ζήσαμε σε οικονομικά δύσκολες εποχές, αλλά την πραγματική αγάπη των
γονέων μας τη βιώναμε καθημερινά. Ο παππούς και η γιαγιά συγκατοικούσαν και
δεν ήταν στους οίκους ευγηρίας και συνεισφέρανε στην ομαλή ψυχολογική
ανάπτυξη των εγγονιών. Οι γονείς αγαπούσαν τα παιδιά τους πραγματικά με
την καρδιά τους και τους πρόσφεραν, από το υστέρημά τους, πλούσια τα ελέη
και, κυρίως, δόξαζαν τον δωρεοδότη Κύριο.

Άλλες εποχές, βέβαια, χωρίς κινητά ,τάμπλετ και τηλεοράσεις που αποσπούν
τον νου από τα σημαντικά και τελικά τον νεκρώνουν. Εποχές δύσκολες
οικονομικά αλλά νοσταλγικές γιατί ζούσαμε πιο ανθρώπινα χωρίς την
«πολυτέλεια» της μοναξιάς και του άγχους. Δεν είχαμε τηλεόραση, για να μη
πω «χαζοκούτι», για να μας νεκρώσει την σκέψη. Είχαμε ζεστή καρδιά, αγάπη
για τον συνάνθρωπο.
Εποχές παλιές, νοσταλγικές με τους ανθρώπους πιο αληθινούς. Με πραγματικό
ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, για τον πάσχοντα ή ανήμπορο αδελφό.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός