Κυριακή 15 Μαΐου 2022
Πέμπτη 5 Μαΐου 2022
Κυριακή 1 Μαΐου 2022
Δευτέρα 11 Απριλίου 2022
Τρίτη 22 Μαρτίου 2022
ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ ΜΙΧΑΗΛ (ΜΑΝΤΑΜΑΔΟΥ)
.jpg)
Ἀναγινωσκόμενοι τῇ Δευτέρᾳ ἑσπέρας ἐν τῇ Μονῇ Ἀσωμάτων Πετράκῃ. Ποίημα Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου Ὑμνογράφου
Κοντάκιον.
Τῶν οὐρανίων στρατιῶν ὡς προεξάρχοντες
ὁ Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ οἱ ἀρχιστράτηγοι,
οἱ τῷ θρόνῳ παρεστῶτες τῆς θείας δόξης,
τῶν παγίδων τοῦ δολίου Πολεμήτορος
ἐκλυτροῦσθε προστασίαις ὑμῶν πάντοτε
τοὺς κραυγάζοντας·
Χαίροις, ζεῦγος ἀσώματον.
Ἄρχων καὶ στρατηγέτης στρατιῶν οὐρανίων ἐδείχθης, Μιχαὴλ φωτοφόρε, (ἐκ γ’) καὶ σὺν τοῖς τῶν Ἀγγέλων χοροῖς τῇ Τρισηλίῳ παρεστὼς Θεότητι, διὰ παντὸς ἱκέτευε ὑπὲρ τῶν πίστει βοώντων·
Χαῖρε, δι᾿ οὗ ἡ Τριὰς ὑμνεῖται· χαῖρε, δι᾿ οὗ ὁ Σατὰν σοβεῖται.
Χαῖρε, πρωτοστάτα τῶν ἄνω Δυνάμεων· χαῖρε, καταπέλτα σκοτίων ἐκφάνσεων.
Χαῖρε, ἄρχων ἡλιόμορφε οὐρανίων στρατιῶν· χαῖρε, βέλος τὸ τομώτατον κατ᾿ ἐχθρῶν τῶν νοητῶν.
Χαῖρε, ὅτι ἐκλάμπεις ὡς λαμπρὸς ἑωσφόρος· χαῖρε, ὅτι ἀστράπτεις ὡς ἀστὴρ φωτοφόρος.
Χαῖρε, ἐχθρῶν ἀπείργων τὰς φάλαγγας· χαῖρε, πιστοῖς βραβεύων τὰς χάριτας.
Χαῖρε, δι᾿ οὗ φρυκτωρεῖται ἡ κτίσις· χαῖρε, δι᾿ οὗ ἀνυμνεῖται ὁ Κτίστης.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Βλέπων τοῦ Ἑωσφόρου τὸν ὄλισθον, ἐβόας Ἀγγέλων, Μιχαὴλ ταῖς χορείαις· Στῶμεν καλῶς τῇ στάσει ἡμῶν, τὴν τοῦ Θεοῦ ὑμνοῦντες κυριότητα· διὸ καὶ πρῶτος γέγονας ἐν τοῖς Ἀγγέλοις ἀνακράζων·
Ἀλληλούϊα.
Γνώσεως ἀποῤῥήτου τὰς ἀκτῖνας ἐκλάμπων ὡς πλήρης, Γαβριήλ, θείας δόξης, ἀΰλων Ἀγγέλων ἀρχηγὸς τῷ θείῳ βουλήματι ἐχρημάτισας· διό σου τὴν λαμπρότητα θαυμάζοντες, ἀναβοῶμεν·
Χαῖρε, ὁ πλήρης φωτὸς ἀΰλου·
χαῖρε, ἡ πτῶσις Ἐχθροῦ δολίου.
Χαῖρε, φωτοφόρε τῆς χάριτος Ἄγγελε·
χαῖρε, τῶν ἀΰλων Ἀγγέλων διάκοσμε.
Χαῖρε, σέλας παμφαέστατον ἐκ Τριφώτου ἀστραπῆς·
χαῖρε, φάος θεαυγέστατον Τριφαοῦς μαρμαρυγῆς.
Χαῖρε, ὅτι μηνύεις Εὐαγγέλια θεῖα·
χαῖρε, ὅτι σκεδάζεις ἀθυμίας τὴν νύκτα.
Χαῖρε, Θεοῦ ὁ θεῖος Ἀρχάγγελος·
χαῖρε, πιστῶν προστάτης ἀκοίμητος.
Χαῖρε, χαρὰν τοῖς ἀνθρώποις κομίζων·
χαῖρε, βουλὰς τοῦ Βελίαρ ἐκλύων.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Δύναμιν θείαν ἔχων, Ἀρχηγὲ τῶν Ἀγγέλων, δυνάμεις ἐνεργεῖς ἰαμάτων, καὶ χάριν χορηγῶν τοῖς πιστοῖς, πανταχοῦ ἐπιφθάνεις τοὺς καλοῦντάς σε, Γαβριὴλ φωταυγέστατε, διασώζων τοὺς ἐκβοῶντας·
Ἀλληλούϊα.
Ἔλαμψας ἐν τῷ Νόμῳ, Μιχαὴλ ταξιάρχα, πορθμεύων τοῖς δικαίοις τὰ κρείττω, καὶ ἐξ Αἰγύπτου τὸν Ἰσραὴλ ὁδηγῶν, οἷάπερ στήλη φωτόμορφος καὶ νεφέλη περιέπων, παρὰ πάντων ἀκούεις ταῦτα·
Χαῖρε, στήλη πυρίμορφος θεία·
χαῖρε, σκέπη Ἰσραὴλ ἁγία.
Χαῖρε, Ἰουδαίων ὁ πάλαι ἡγούμενος·
χαῖρε, Χριστωνύμους κινδύνων λυτρούμενος.
Χαῖρε, ὅτι φανεὶς σέσωκας τῆς σφαγῆς τὸν Ἰσαάκ·
χαῖρε, ὅτι χαρᾶς ἔπλησας μυστικῆς τὸν Ἀβραάμ.
Χαῖρε, ὁ τῶν Ἀγγέλων παμφαὴς στρατηγέτης·
χαῖρε, ὁ τῶν ἀΰλων οὐσιῶν ἀρχηγέτης.
Χαῖρε, φωτὸς ἀΰλου λαμπάδιον·
χαῖρε, φωστὴρ τῶν θείων Δυνάμεων.
Χαῖρε, πιστῶν οὐρανία λαμπρότης·
χαῖρε, νοῶν φωταυγῶν ὡραιότης.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Ζηλωτὰς θείων ἔργων καὶ σεμνῆς πολιτείας ἐργάτας, Μιχαὴλ στρατηγέτα, ἀνάδειξον τοὺς πίστει θερμῇ τῇ σκέπῃ τῶν πτερύγων σου προστρέχοντας· ἀεὶ γὰρ σὴν βοήθειαν ἐπικαλούμεθα βοῶντες·
Ἀλληλούϊα.
Ἤκουσε τῆς φωνῆς σου, ὡς εἶδε Ζαχαρίας ἑστῶτα ἐν ναῷ σε Κυρίου· αὐτῷ γάρ, Γαβριήλ, ἐμφανῶς τὴν τοῦ Προδρόμου ἐν γήρατι σύλληψιν θεόθεν εὐηγγέλισαι· διό σοι πάντες ἐκβοῶμεν·
Χαῖρε, χαρὰν ἀτέκνοις κομίζων·
χαῖρε, δεσμὰ ἀπαιδίας λύων.
Χαῖρε, τοῦ Προδρόμου μηνύσας τὴν σύλληψιν·
χαῖρε, Ζαχαρίου ὁ λύσας τὴν στείρωσιν.
Χαῖρε, μηνυτὰ οὐράνιε ἱερῶν ἀγγελιῶν·
χαῖρε, πορθμευτὰ ἀσώματε ψυχοτρόφων δωρεῶν.
Χαῖρε, ὅτι ἐκλάμπεις ὡς πολύφωτον ἄστρον·
χαῖρε, ὅτι πυρσεύεις τὰς καρδίας ἁπάντων.
Χαῖρε, Θεοῦ χρηστότητος ἄγγελε·
χαῖρε, σεπτῶν χαρισμάτων πάροχε.
Χαῖρε, φωτὸς ἀπαστράπτων ἀκτῖνας·
χαῖρε, ἐχθρῶν ἀπαμβλύνων βολίδας.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Θείοις σου ἀπειθήσας ῥήμασι Ζαχαρίας, ἐστέρηται φωνῆς παραυτίκα, φωτὸς διάκονε Γαβριήλ, καὶ τὸ λαλεῖν ἐν τῷ τεκεῖν ἀπέλαβε τῆς χάριτος τὸν Πρόδρομον, εὐλογῶν τὸν Θεὸν καὶ ψάλλων·
Ἀλληλούϊα.
Ἰσχυρὸς ἐν τῷ Νόμῳ, Μιχαήλ, ἀνεδείχθης καὶ μέγας ἐν τῇ Χάριτι μύστης, ἐκεῖ μὲν ἐν τύπῳ καὶ σκιᾷ, ὧδε ἀνακεκαλυμμένως, ἔνδοξε· ἐν πᾶσι γὰρ περίδοξος ἀνεφάνης τοῖς ἐκβοῶσι·
Χαῖρε, ὁ μέγας ἐν τοῖς Ἀγγέλοις·
χαῖρε, ὁ μείζων ἐν θαυμασίοις.
Χαῖρε, τῶν ἐν Νόμῳ πατέρων ὑπέρμαχος·
χαῖρε, τῶν ἀῤῥήτων ἐλλάμψεων ἔμπλεως.
Χαῖρε, ὅτι ἐνεπόδισας τὴν πορείαν Βαλαάμ·
χαῖρε, ὅτι ἐθριάμβευσας τὴν κακίαν τοῦ Σατάν.
Χαῖρε, δεδοξασμένε Ἀρχιστράτηγε θεῖε·
χαῖρε, λελαμπρυσμένε καὶ πυρίμορφε νόε.
Χαῖρε, φωτὸς Τριφώτου ἀμάρυγμα·
χαῖρε, χοροῦ Ἀγγέλων διάδημα.
Χαῖρε, βουλῶν τοῦ Ὑψίστου ἐκφάντωρ·
χαῖρε, πιστού ὁ προστάτης ἁπάντων.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Κατιδὼν ἐθαμβήθη Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ σε, Μιχαήλ, ᾧπερ καὶ ἀνεβόας· Ἐγὼ ἀρχιστράτηγός εἰμι δυνάμεως Κυρίου, καὶ ἐλήλυθα βοηθῆσαί σοι ἐν πᾶσιν, ἐν τῷ κραυγάζειν τῷ Κυρίῳ·
Ἀλληλούϊα.
Λάμπων τῇ φωταυγείᾳ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐπέστης Ναζαρὲτ ἐν τῇ πόλει, καὶ τό, Χαῖρε, ὦ Γαβριήλ, τῇ Κεχαριτωμένῃ ἀνεβόησας· διό σου μεγαλύνοντες τὰ εὐαγγέλια, βοῶμεν·
Χαῖρε, χαρᾶς αἰωνίου κήρυξ·
χαῖρε, φωτὸς Τρισηλίου μύστης.
Χαῖρε, τῇ Παρθένῳ τό, Χαῖρε, φθεγξάμενος·
χαῖρε, τῆς κατάρας τὴν λύπην τρεψάμενος.
Χαῖρε, Ἄγγελε χαρμόσυνε θείου Εὐαγγελισμοῦ·
χαῖρε, στόμα τὸ μελίῤῥυτον οὐρανίου γλυκασμοῦ.
Χαῖρε, ὅτι Κυρίου τὴν σύλληψιν ἀγγέλλεις·
χαῖρε, ὅτι τὴν ἄῤῥητον εὐφροσύνην παρέχεις.
Χαῖρε, παθῶν σβεννύων τὴν κάμινον·
χαῖρε, χαρὰν μηνύων τὴν ἄληκτον.
Χαῖρε, Θεοῦ τὴν βουλὴν ἀναγγέλλων·
χαῖρε, Ἐχθροῦ τὴν ῥοπὴν ἀναστέλλων.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Μετὰ δέους παρέστης τῇ παρθένῳ Μαρίᾳ, ὦ θεῖε Γαβριὴλ φωτοφόρε, καὶ τὸν οὐράνιον ἀσπασμὸν καὶ τῆς τοῦ Θεοῦ βουλῆς τὴν ἐκπλήρωσιν ταύτῃ προσεκόμισας, τῷ σὲ ἀποστείλαντι κραυγάζων·
Ἀλληλούϊα.
Νεκρόν τοῦ Μωϋσέως προταγαῖς θείαις εἴκων, ὦ θεῖε Μιχαήλ, ἀποκρύψας τῷ Ἀρχίππῳ ἐν Χώναις φανείς, τοῦ ποταμοῦ τὸν σφοδρὸν ῥοῦν κατέχωσας· διὸ τὸ μεγαλεῖόν σου θαυμάζοντες, ἀναβοῶμεν·
Χαῖρε, Ἀγγέλων ὁ ταξιάρχης·
χαῖρε, ἀνθρώπων μέγας προστάτης.
Χαῖρε, Μωϋσέως φυλάξας το σκήνωμα·
χαῖρε, τοῦ δολίου αἰσχύνας τὸ φρύαγμα.
Χαῖρε, ῥεῖθρον διειδέστατον εὐσπλαγχνίας θεϊκῆς·
χαῖρε, τεῖχος ὀχυρώτατον Ἐκκλησίας τῆς σεπτῆς.
Χαῖρε, ὅτι τὰ ῥείθρα ποταμοῦ μετατρέπεις·
χαῖρε, ὅτι ναόν σου τὸν σεπτὸν περιέπεις.
Χαῖρε, ἐχθρῶν συντρίβων τὴν δύναμιν·
χαῖρε, παθῶν φλογίζων τὴν σύστασιν.
Χαῖρε, ψυχῶν πασχουσῶν θεραπεία·
χαῖρε, ἡμῶν ἀσφαλὴς ὁδηγία.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Ξένον θαῦμα ἐργάζῃ, Μιχαὴλ φωτοφόρε, ὁμοῦ σὺν Γαβριὴλ τῷ ἐνθέῳ· ἐκ τῶν θαλαττίων γὰρ βυθῶν τῇ Δοχειαρίου Μονῇ ἐσώσατε τὸν νέον, ὡς ἐπέστητε, ἐκπληττόμενον καὶ βοῶντα·
Ἀλληλούϊα.
Ὅλος λελαμπρυσμένος, ὅλος ἀστραποφόρος ταῖς θείαις, Γαβριήλ, ἀγλαΐαις ἐπέστης ἐν τῇ Βηθλεέμ, καὶ τοῖς ποιμέσι Κυρίου τὴν γέννησιν ἤγγειλας ἐκπληττομένοις τῷ θαύματι καὶ ἐκβοῶσι·
Χαῖρε, φρικτοῦ μυστηρίου μύστης·
χαῖρε, φωτὸς οὐρανίου πλήρης.
Χαῖρε, οὐρανίων ταγμάτων ταξίαρχε·
χαῖρε, ἀποῤῥήτων πραγμάτων διάκονε.
Χαῖρε, ὅτι ἐν ὀράματι βεβαιοῖς τὸν Ἰωσήφ·
χαῖρε, ὅτι τούτῳ εἴρηκας πρὸς τὴν Αἴγυπτον φυγεῖν.
Χαῖρε, ὁ τῶν ποιμένων τὰς ἐννοίας ἐκπλήξας·
χαῖρε, ὁ τῷ τεχθέντι τούτους καθοδηγήσας.
Χαῖρε, πιστῶν θερμὸν καταφύγιον·
χαῖρε, ἡμῶν ἐν πόνοις προσφύγιον.
Χαῖρε, λαμπὰς φωταυγείας αΰλου·
χαῖρε, λιμὴν τῶν ἐν λύπαις τοῦ βίου.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Πρὸς τὸ μνῆμα ἐπέστης τοῦ Χριστοῦ ἀναστάντος, καὶ ἔφης ταῖς σεμναῖς Μυροφόροις· Τί ζητεῖτε Χριστὸν ἐν νεκροῖς; ἠγέρθη ὁ ζωὴν πηγάζων Κύριος, ὦ Γαβριὴλ φωτόμορφε, ᾧ ἐν εὐλαβείᾳ βοῶμεν·
Ἀλληλούϊα.
Ῥώμην θείαν παρέχων, Μιχαήλ, τοῖς δικαίοις, αὐτοῖς πολλοῖς τρόποις καθωρᾶσο, καὶ ἐν τῷ Βυζαντίῳ φανείς, τὰ τῶν ἐχθρῶν διέλυσας στρατεύματα· διὸ τὴν προστασίαν σου κηρύττοντες, ἀναβοῶμεν·
Χαῖρε, Κυρίου ὁ παραστάτης·
χαῖρε, Ἀγγέλων ὁ πρωτοστάτης.
Χαῖρε, ὁ τὴν γῆν διερχόμενος ἅπασαν·
χαῖρε, ὁ πληρῶν τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα.
Χαῖρε, ἥλιε πολύφωτε, Ἀσωμάτων Ἀρχηγέ·
χαῖρε, σέλας ἀστραπόμορφον, θείας δόξης κοινωνέ.
Χαῖρε, ὅτι ἐφάνης Μανωὲ τῷ δικαίῳ·
χαῖρε, ὅτι ὡράθης Γεδεὼν τῷ ἐνθέῳ.
Χαῖρε, ἐχθρῶν συντρίψας τὸ στράτευμα·
χαῖρε, πιστῶν νευρώσας τὸ φρόνημα.
Χαῖρε, πηγὴ πολλαπλῶν θαυμασίων·
χαῖρε, πολλῶν μυητὴς ἀποῤῥήτων.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Σοῦ τὴν ἄμαχον χάριν, Μιχαὴλ φωτοφόρε, καὶ τὴν πρὸς ἡμᾶς σου προστασίαν κηρύττομεν στόματι λαμπρῷ, ὅτι πολλαπλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων λυτροῦσαι τοὺς προστρέχοντας τῷ ναῷ σου καὶ ἐκβοῶντας·
Ἀλληλούϊα.
Τῇ Ἁγνῇ Θεοτόκῳ, τῷ ναῷ προσαχθείσῃ, πιστῶς διακονεῖς καθ’ἑκάστην, καὶ τὸ χαῖρε φωνήσας αὐτῇ ὦ Γαβριήλ χαριέστατε Ἄγγελε, χαρᾶς πολλῆς ἐπλήρωσας, τοὺς εὐλαβῶς σοι ἐκβοῶντας·
Χαῖρε, Παρθένου ὁ νυμφοστόλος·
χαῖρε, ὁ λύχνος ὁ φωτοφόρος.
Χαῖρε, μυστηρίων τῶν θείων διάκονος·
χαῖρε, αὐγασμάτων ἀΰλων ἀνάπλεως.
Χαῖρε, τῆς Χριστοῦ σαρκώσεως θεῖος εὐαγγελιστής·
χαῖρε, τῆς Ἀγγέλων τάξεως ἄρχων ὁ θεοειδής.
Χαῖρε, ὅτι ὑπούργεις ἐν ναῷ τῇ Παρθένῳ·
χαῖρε, ὅτι ὑπείκεις Λόγῳ τῷ Ὑπερθέῳ.
Χαῖρε, Θεοῦ Ἀρχάγγελε πάμφωτε·
χαῖρε, ἡμῶν ὑπέρμαχε κράτιστε.
Χαῖρε, ὁ ὕμνον Τρισάγιον ᾄδων·
χαῖρε, δεήσεις δεχόμενος πάντων.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Ὕδωρ ἔβλυσε ξένον τῇ ὑμῶν ἐπιφανείᾳ Μονῇ Δοχειαρίου τῇ θείᾳ, Ἀρχάγγελοι Χριστοῦ, ἐμφανῶς, Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ ἱερώτατοι· διὸ ὑμᾶς γεραίρομεν ὡς ἀρωγοὺς ἡμῶν, βοῶντες·
Ἀλληλούϊα.
Φωτοφόρος καὶ πλήρης οὐρανίου ἰσχύος ὁρᾶσαι, Μιχαὴλ στρατηγέτα, καὶ χεῖρα βοηθείας ἀεὶ ἐπορέγεις τοῖς πιστῶς σοι προστρέχουσι, κινδύνων ἐξαιρούμενος τοὺς ἐκβοῶντάς σοι τοιαῦτα·
Χαῖρε, Κυρίου τὴν δόξαν βλέπων·
χαῖρε, ἁγίαν δύναμιν ἔχων.
Χαῖρε, ὁ ἀδύτῳ φωτὶ ἐλλαμπόμενος·
χαῖρε, ὁ κινδύνων ἡμᾶς ἐκρυόμενος.
Χαῖρε, μέγιστε Ἀρχάγγελε τῆς ἰσχύος τοῦ Θεοῦ·
χαῖρε, κράτιστε ἀντίπαλε τῆς μανίας τοῦ Ἐχθροῦ.
Χαῖρε, ὅτι ταχέως τῶν πιστῶν προστατεύεις·
χαῖρε, ὅτι ὀξέως τὸν Βελίαρ ἐκτρέπεις.
Χαῖρε, Θεοῦ ὁρῶν τὴν λαμπρότητα·
χαῖρε, νοὸς σοβῶν ἀμαυρότητα.
Χαῖρε, ψυχῶν ἀπελαύνων τὸ ἄχθος·
χαῖρε, ἐχθρῶν καταβάλλων τὸ κράτος.
Χαίροις, Μιχαὴλ ἀρχιστράτηγε.
Χαίρει πᾶσα ἡ κτίσις, βοηθοὺς καὶ προστάτας, δυὰς τῶν φωταυγῶν Ἀρχαγγέλων, πλουτήσασα ὑμᾶς ἐκ Θεοῦ, καὶ ταῖς πτέρυξιν ὑμῶν σπεύδομεν, ὦ Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, καὶ τῇ Τριάδι ἐκβοῶμεν·
Ἀλληλούϊα.
Ψάλλων ἐν τοῖς ὑψίστοις, Γαβριήλ, τῇ Τριάδι σὺν πάντων τῶν Ἀγγέλων τοῖς δήμοις τὸν τρισάγιον ὕμνον ἀεί, ὑπὲρ ἡμῶν διὰ παντὸς ἱκέτευε, ὡς ἂν πόνων καὶ θλίψεων ῥυώμεθα οἱ ἐκβοῶντες·
Χαῖρε, Ἀρχάγγελε φωτοφόρε·
χαῖρε, ἐν ἅπασι σελασφόρε.
Χαῖρε, ὁ πυρίνων ταγμάτων πρωτάγγελος·
χαῖρε, ὁ πνευμάτων σκοτίων ἀντίμαχος.
Χαῖρε, φύλαξ ὁ θερμότατος εὐσεβῶν χριστιανῶν·
χαῖρε, στήριγμα ἀκράδαντον κλονουμένων καρδιῶν.
Χαῖρε, τῆς Ἐκκλησίας ἀῤῥαγὴς προστασία·
χαῖρε, τῶν σὲ ὑμνούντων ψυχικὴ θυμηδία.
Χαῖρε, δι᾿ οὗ τοῦ σκότους ῥυσθήσομαι·
χαῖρε, δι᾿ οὗ φωτὸς πληρωθήσομαι.
Χαῖρε, ἀκτὶς τῆς ἐν σκότει ψυχῆς μου·
χαῖρε, κρηπὶς τῆς παρούσης ζωῆς μου.
Χαίροις, Γαβριὴλ ἀρχάγγελε.
Ὦ δυὰς φωτοφόρε τῶν λαμπρῶν Ἀρχαγγέλων, Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ συνάμα, (ἐκ γ’) τοῦ ἀδύτου φωτὸς κοινωνοὺς ταῖς φωταυγέσι λιταῖς ὑμῶν δείξατε τοὺς πόθῳ ὑμᾶς μέλποντας, καὶ τῇ Τριάδι ἐκβοῶντας·
Ἀλληλούϊα.
Καὶ πάλιν τὸ εἰρημένον Κοντάκιον.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ´. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Κυριακή 20 Μαρτίου 2022
Τρίτη 15 Μαρτίου 2022
"ΟΤΑΝ ΣΕ ΚΡΙΝΟΥΝ..." - π ΛΙΒΥΟΣ
Όταν σε κρίνουν αυστηρά και η στενοχώρια κυκλώνει ως πνιγμός την καρδιά σου, να θυμάσαι ένα πράγμα, οτι όλοι αυτοί που τώρα μαζεύτηκαν να σε κρίνουν ήταν απόντες τις ώρες της πιο φρικτής σου κόλασης και δοκιμασίας. Συνήθως οι επικριτές μας είναι εκείνοι που έπαιξαν τον πιο άσχημο ρόλο στην ζωή μας. Αυτοί που ανελέητα μας δικάζουν ήταν αυτοί που κρατούσαν το μαχαίρι πάνω απο την πληγή μας και το βύθιζαν αδιάφορα, χαμογελώντας στο τραύμα μας.
Που ήταν όλοι αυτοί όταν εσύ πέθαινες; Απόντες και αδιάφοροι. Κλεισμένοι στις δουλειές τους, στα σπίτια τους, και τις ασχολίες τους. Ποιος γύρισε το βλέμμα του να δει εαν σου είχαν απομείνει αναπνοές; Εάν τα στήθη σου πάλλονταν ακόμη στην ελπίδα; Εαν άντεχες άλλο να κρατηθείς απο το κενό; Κανείς; Και τώρα τι ακριβώς έρχονται να κάνουν; Να σε κρίνουν για ποιο ακριβώς πράγμα; Για το λάθος σου; Αυτό που ηταν η μόνη σου διέξοδος για να κρατηθείς;
Ναι πολλές φορές ενα λάθος ειναι το μόνο σωστό που έχουμε να κάνουμε πριν τον θάνατο.
Φτάνει πια. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να παίξει άλλο μαζί σου, ένας μονάχα μπορεί να σε κρίνει κι αυτος θα το κανει με άπειρη αγάπη και κατανόηση, ο Θεός.
Γιατί μονάχα ο Χριστός μπορεί ολότελα να μας καταλάβει.
Μονάχα στα μάτια σου Χριστέ βρίσκω την ανάπαυση, γιατί ξέρω ότι με γνωρίζεις χωρίς να σου μιλώ, ότι με αγαπάς χωρίς να σου δίνω, δε με κρίνεις κι ας είναι η ζωή μου διαλυμένη, δεν περιμένεις τίποτε από μένα παρά μονάχα εμένα.
Με σώζεις κι ας είμαι για την κόλαση. "Κοιμήθηκα σε πολλές αγκαλιές Χριστέ μου, μα μονάχα η δική σου μοσχοβολούσε…"
π. Λιβύος
Σάββατο 12 Μαρτίου 2022
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ
Εγώ: Γεια σου Θεέ.
Θεός: Γεια...
Εγώ: Καταρρέω. Μπορείς να με ξανασυναρμολογήσεις;
Θεός: Δεν θα το προτιμούσα.
Εγώ: Γιατί;
Θεός: Επειδή δεν είσαι παζλ.
Εγώ: Τι γίνεται με όλα τα κομμάτια της ζωής μου που πέφτουν στο έδαφος;
Θεός: Άφησέ τα εκεί για λίγο. Έπεσαν για έναν λόγο. Άφησέ τα να είναι εκεί για λίγο και μετά αποφάσισε εάν χρειάζεσαι να πάρεις πίσω κάποια από αυτά τα κομμάτια.
Εγώ: Δεν καταλαβαίνεις! Διαλύομαι!
Θεός: Όχι, εσύ δεν καταλαβαίνεις. Υπερβαίνεις, εξελίσσεσαι. Αυτό που αισθάνεσαι είναι πόνοι ανάπτυξης. Ξεφορτώνεσαι τα πράγματα και τους ανθρώπους στη ζωή σου που σε κρατούν πίσω. Τα κομμάτια δεν πέφτουν. Τα κομμάτια τοποθετούνται στη θέση τους. Χαλάρωσε. Πάρε μια βαθιά ανάσα και άφησε αυτά τα πράγματα που δεν χρειάζεσαι πλέον να πέσουν. Σταμάτησε να κολλάς σε κομμάτια που δεν είναι πλέον για εσένα. Άφησέ τα να πέσουν. Άφησέ τα να φύγουν.
Εγώ: Άπαξ κι αρχίσω να το κάνω αυτό, τι θα μου απομείνει;
Θεός: Μόνο τα καλύτερα κομμάτια σου.
Εγώ: Φοβάμαι να αλλάξω.
Θεός: Σου λέω συνεχώς: ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙΣ! ΓΙΝΕΣΑΙ!
Εγώ: Γίνομαι, Ποιος;
Θεός: Γίνεσαι αυτός που σε δημιούργησα να είσαι! Ένα άτομο από φως, αγάπη, φιλανθρωπία, ελπίδα, θάρρος, χαρά, έλεος, χάρη και συμπόνια. Σε έφτιαξα για πολύ περισσότερα από αυτά τα ρηχά κομμάτια με τα οποία αποφάσισες να διακοσμήσεις τον εαυτό σου και στα οποία προσκολλάσαι με τόση απληστία και φόβο. Άφησε αυτά τα πράγματα να πέσουν από πάνω σου. Σε αγαπώ! Μην αλλάξεις! Γίνε! Μην αλλάξεις! Γίνε! Γίνε αυτός που θέλω να είσαι, αυτός που δημιούργησα. Θα συνεχίσω να στο λέω αυτό μέχρι να το θυμηθείς.
Εγώ: Να, φεύγει κι άλλο ένα κομμάτι.
Θεός: Ναι. Άφησέ το να είναι έτσι.
Εγώ: Οπότε ... Δεν είμαι σπασμένος;
Θεός: Όχι, αλλά σπάζεις το σκοτάδι, όπως η αυγή. Είναι μια καινούρια ημέρα. Γίνε!! Γίνε ποιος είσαι πραγματικά!! "
Πηγή: Mommycool
ΓΟΥΟΛΣ ΝΙΛ-ΝΤΟΝΑΛΝΤ - Συζήτηση με τον Θεό....
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
Στην Χημεία, Αυτός μετέτρεψε τό νερό σέ κρασί.
(Κατά Ιωάννη 2. 1-11)
Στήν Βιολογία, γεννήθηκε χωρίς να έχει συλληφθεί στή κοιλία τής Αγίας μητέρας Του μέ τόν φυσικό τρόπο.
(Κατά Ματθαίον 1. 18-25)
Στήν Φυσική, διέψευσε τό νόμο τής βαρύτητας,
όταν περπάτησε πάνω στά κύματα καί όταν ανελήφθη στούς ουρανούς.
(Κατά Μάρκον 6. 49-51 )
Στήν Οικονομία, απέρριψε τή θεωρία τών Μαθηματικών όταν ταΐσε 5.000 άτομα έχοντας μόνο πέντε άρτους καί δύο ψάρια καί στό τέλος ακόμα περίσσεψαν καί δώδεκα κοφίνια γεμάτα.
(Κατά Ματθαίον 14. 17-21)
Στήν Ιατρική, θεράπευσε αρρώστους, παράλυτους καί τυφλούς χωρίς νά τούς χορηγήσει κανένα φάρμακο. (Κατά Ματθαίον 9.19-22 & Κατά Ιωάννη 9. 1-15)
Ή Ιστορία μίλησε γιά Αυτόν πρίν καί μετά από Αυτόν.
Αυτός είναι τό Άλφα καί τό Ωμέγα, ή αρχή καί τό τέλος.
Αυτός ονομάσθηκε Θαυμαστός, Σύμβουλος, Άρχοντας Ειρήνης, Βασιλιάς τών Βασιλιάδων καί Κύριος τών Κυρίων.
(Ησαΐας 9. 6)
Καθώς είναι γραμμένο στήν Βίβλο ότι κανένας δέν φτάνει στόν Πατέρα Τόν ουράνιο παρά μονάχα διά μέσω Αυτού.
Αυτός είναι ή μόνη οδός (Κατά Ιωάννη 14.6)
Επομένως...
Ποιός είναι Αυτός;
Αυτός είναι Ό Κύριος ,Ό Ιησούς Χριστός.
Οί οφθαλμοί πού διαβάζουν αυτό τό μήνυμα δέν φοβούνται τό κακό.
Τό χέρι πού θά στείλει αυτό τό μήνυμα δέν εργάσθηκε ματαίως.
Τό πιό Ισχυρό πρόσωπο στήν Ιστορία όλου τού κόσμου ήταν Ό Χριστός.
Αυτός δέν είχε δούλους καί παρόλα αυτά τόν καλούσαν Κύριο.
Δέν είχε κανέναν τίτλο σπουδών καί ωστόσο τόν αποκαλούσαν Διδάσκαλο.
Δέν είχε φάρμακα αλλά τόν καλούσαν Γιατρό ψυχών καί σωμάτων.
Δέν είχε στρατό καί όμως οί βασιλιάδες τόν φοβόντουσαν.
Δέν νίκησε ποτέ στρατιωτικές μάχες καί παρόλα αυτά κατέκτησε τόν κόσμο.
Δέν διέπραξε κάποιο έγκλημα καί όμως σταυρώθηκε.
Ετάφη καί παρόλα αυτά ζει...!
Κυριακή 6 Μαρτίου 2022
Ποιο είναι το νόημα της Σαρακοστής;
Η Μεγάλη Σαρακοστή: «Ένας τρόπος ζωής»
Με την παρακολούθηση των ακολουθιών, με τη νηστεία, ακόμα και με την προσευχή σε τακτά διαστήματα δεν εξαντλείται η όλη προσπάθεια στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής. Ή μάλλον για να είναι όλα αυτά αποτελεσματικά και να έχουν νόημα, πρέπει να υποστηρίζονται και από αυτή την ίδια τη ζωή. Χρειάζεται δηλαδή ένας «τρόπος ζωής» πού να μην έρχεται σε αντίθεση με όλα αυτά και να μην οδηγεί σε μια «διασπασμένη» ύπαρξη. Στο παρελθόν, στις ορθόδοξες χώρες η ίδια η κοινωνία πρόσφερε μια τέτοια υποστήριξη με τον συνδυασμό που είχε στα έθιμα, στις εξωτερικές αλλαγές, με τη νομοθεσία, με τους δημόσιους και ιδιωτικούς κανονισμούς, με όλα δηλαδή όσα περιλαμβάνονται στη λέξη πολιτισμός. Κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή ολόκληρη η κοινωνία υποδεχόταν ένα συγκεκριμένο ρυθμό ζωής, ορισμένους κανόνες που υπενθύμιζαν στα άτομα-μέλη της κοινωνίας την περίοδο της Σαρακοστής. Στη Ρωσία, λόγου χάρη, δεν μπορούσε κανείς εύκολα να ξεχάσει τη Σαρακοστή γιατί οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν διαφορετικά αυτή την περίοδο· τα θέατρα έκλειναν και, σε παλιότερους καιρούς, τα δικαστήρια ανέβαλλαν τη λειτουργία τους. Φυσικά όλα αυτά τα ερεθίσματα από μόνα τους, είναι φανερό, ότι δεν ήταν δυνατό να αναγκάσουν τον άνθρωπο να οδηγηθεί στη μετάνοια ή σε μια πιο ζωντανή θρησκευτική ζωή. Αλλά όμως δημιουργούσαν μια ορισμένη ατμόσφαιρα – ένα είδος σαρακοστιανού κλίματος – όπου η ατομική προσπάθεια γινόταν ευκολότερη. Ακριβώς επειδή είμαστε αδύναμοι χρειαζόμαστε τις εξωτερικές υπενθυμίσεις, τα σύμβολα, τα σημάδια. Φυσικά πάντα υπάρχει ο κίνδυνος αυτά τα εξωτερικά σύμβολα ν’ αποκτήσουν αυτοτέλεια, να γίνουν αυτοσκοπός, και έτσι αντί να είναι απλά μια υπενθύμιση, να γίνουν για την κοινή αντίληψη το μόνο περιεχόμενο της Μεγάλης Σαρακοστής. Αυτόν τον κίνδυνο τον έχουμε επισημάνει παραπάνω όταν μιλήσαμε για τις εξωτερικές συνήθειες και τα πανηγύρια που αντικαθιστούν τη γνήσια προσωπική προσπάθεια. Αν όμως καταλάβουμε σωστά αυτές τις συνήθειες τότε θα γίνουν ο «κρίκος» που συνδέει την πνευματική προσπάθεια με τη ζωή.
Δεν ζούμε σε μια ορθόδοξη κοινωνία [Ο συγγραφέας, Ρώσος στην καταγωγή, ζει σήμερα στην Αμερική] και φυσικά δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί αυτό το «κλίμα της Σαρακοστής σε επίπεδο κοινωνικό. Είτε είναι Σαρακοστή είτε όχι, ο κόσμος που μας περιβάλλει, που αποτελούμε και μεις δικό του αναπόσπαστο κομμάτι, δεν αλλάζει. Κατά συνέπεια ζητιέται από μας μια νέα προσπάθεια να σκεφτούμε την απαραίτητη θρησκευτική σχέση ανάμεσα στο «εξωτερικό» και το «εσωτερικό». Η πνευματική τραγωδία της εκκοσμίκευσης είναι εκείνη που μας σπρώχνει σε μια πραγματική θρησκευτική «σχιζοφρένεια» – ένα σπάσιμο δηλαδή της ζωής μας σε δυο κομμάτια: το θρησκευτικό και το κοσμικό, που έχουν όλο και λιγότερη αλληλοεξάρτηση. Έτσι η πνευματική προσπάθεια είναι απαραίτητη για να μεταθέσει τα παραδοσιακά έθιμα και τις συνήθειες, πού είναι βασικά μέσα στην προσπάθειά μας κατά την περίοδο τής Σαρακοστής. Μ’ ένα πειραματικό και αναγκαστικά σχηματικό τρόπο θα μπορούσε κανείς να δει αυτή την προσπάθεια σε δυο πλαίσια: στη ζωή μέσα στο σπίτι και στη ζωή έξω απ’ αυτό.
Για την ορθόδοξη αντίληψη, το σπίτι και η οικογένεια αποτελούν την πρώτη και βασικότερη περιοχή της χριστιανικής ζωής ή της εφαρμογής των χριστιανικών αρχών στην καθημερινή ζωή. Το σπίτι, δηλαδή το στυλ και το πνεύμα της οικογενειακής ζωής και όχι το σχολείο, ακόμα ούτε και η Εκκλησία, είναι εκείνο που σχηματίζει μέσα μας τη θεμελιακή αντίληψη για τον κόσμο· που μορφοποιεί στο εσωτερικό μας το βασικό προσανατολισμό τον οποίο ίσως για αρκετό διάστημα δεν τον καταλαβαίνουμε, αλλά που τελικά θα γίνει ένας αποφασιστικός παράγοντος. Ο στάρετς Ζωσιμάς του Dοstοyevsky στους Αδελφούς Καραμαζώφ λέει: «εκείνος που μπορεί να έχει καλές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία είναι σωσμένος για όλη του τη ζωή». Το σημαντικό δε είναι ότι κάνει αυτή την παρατήρηση ύστερα από τη θύμηση της μητέρας του που τον είχε πάρει μαζί της στην Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων. Θυμάται την ομορφια της ακολουθίας, τη μοναδική μελωδία του κατανυκτικού «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου…». Η υπέροχη προσπάθεια για θρησκευτική αγωγή που γίνεται σήμερα στα κατηχητικά σχολεία δε σημαίνει και πολλά πράγματα, αν δεν βασίζεται στη ζωή της οικογένειας. Τι, λοιπόν, θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει στο σπίτι στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής; Επειδή είναι αδύνατο να καλύψουμε εδώ όλες τις πλευρές της οικογενειακής ζωής θα περιοριστούμε μόνο σε μια απ’ αύτές.
Όλοι μας, χωρίς αμφιβολία, συμφωνούμε ότι ο τρόπος της οικογενειακής ζωής έχει ριζικά αλλοιωθεί με την παρουσία του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Αυτά τα μέσα της «μαζικής ενημέρωσης» διαποτίζουν σήμερα ολόκληρη τη ζωή. Δεν χρειάζεται κανείς να βγει από το σπίτι για να βρεθεί «έξω». Ολόκληρος ο κόσμος είναι μόνιμα εδώ, σε απόσταση που τον φτάνουμε… ακίνητοι. Και, σιγά σιγά, η στοιχειώδης εμπειρία να βρεθούμε σ’ έναν εσωτερικό κόσμο, μέσα στην ομορφιά της «εσωτερικότητας» έχει εντελώς χαθεί από το σύγχρονο πολιτισμό μας. Και αν δεν είναι η τηλεόραση, είναι η μουσική. Η μουσική έπαψε να είναι κάτι που το ακούει κανείς· σταθερά πια έγινε μια «υπόκρουση θορύβου» που συνοδεύει τις συνομιλίες μας, το διάβασμα, το γράψιμο κλπ. Στην πραγματικότητα αυτή η ανάγκη να ακούγεται συνέχεια μουσική φανερώνει την αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να χαρεί τη σιωπή, να την καταλάβει όχι σαν κάτι αρνητικό, σαν μια απλή έλλειψη, αλλά ακριβώς σαν μια παρουσία και σαν την μοναδική προϋπόθεση για την πιο αληθινή παρουσία. Αν ο Χριστιανός του παρελθόντος ζούσε κατά ένα μεγάλο βαθμό σ’ ένα σιωπηλό κόσμο που του έδινε πλούσιες ευκαιρίες για αυτοσυγκέντρωση στον εσωτερικό του κόσμο, ο σημερινός χριστιανός είναι αναγκασμένος να κάνει ειδική προσπάθεια για να καλύψει αυτή την αναγκαία διάσταση της σιωπής η οποία αυτή μόνο μπορεί να μας φέρει σε επαφή με τις υψηλές πραγματικότητες. Έτσι, λοιπόν, το πρόβλημα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής δεν είναι περιθωριακή υπόθεση, αλλά με πολλούς τρόπους είναι ένα θέμα πνευματικής ζωής ή θανάτου.
Πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να μοιράσουμε τη ζωή μας ανάμεσα στη «χαρμολύπη» της Μεγάλης Σαρακοστής και στο τελευταίο σήριαλ. Αυτά τα δυο βιώματα είναι ασυμβίβαστα και το ένα, σίγουρα, θα σκοτώσει το άλλο. Και είναι πολύ πιθανό, εκτός αν γίνεται μια έντονη προσπάθεια, ότι το τελευταίο σήριαλ έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες σε βάρος της «χαρμολύπης» – παρα το αντίθετο. Μια πρώτη «συνήθεια» που προτείνεται είναι να μειωθεί δραστικά η παρακολούθηση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στην περίοδο της Σαρακοστής. Δεν τολμούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει μία «γενική» νηστεία, αλλά μόνο η «ασκητική» η οποία, όπως ξέρουμε, σημαίνει, πρώτα απ’ όλα αλλαγή τροφής και μείωσή της. Φυσικά τίποτε το κακό δεν υπάρχει, λόγου χάρη, στο να συνεχίσει κανείς να παρακολουθεί στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση ειδήσεις, εκλεκτές σειρές, ενδιαφέροντα και πνευματικά η διανοητικά εμπλουτισμένα προγράμματα. Εκείνο που πρέπει να σταματήσει στην διάρκεια της Σαρακοστής είναι η πλήρης «παράδοση» στην τηλεόραση – η μετατροπή δηλαδή του ανθρώπου σε «λάχανο» πάνω σε μια πολυθρόνα κολλημένο στην οθόνη που παθητικά δέχεται ό,τι βγαίνει απ’ αυτή. Όταν ήμουνα παιδί (ήταν τότε η προηλεοπτική εποχή) η μητέρα μου συνήθιζε να κλειδώνει το πιάνο την πρώτη, την τετάρτη και την έβδομη εβδομάδα της Σαρακοστής. Αυτή η ανάμνηση είναι μέσα μου ζωηρότερη από τις μακρινές ακολουθίες της Σαρακοστής και ακόμα και σήμερα όταν παίζει το ραδιόφωνο αυτές τις μέρες με ταράζει σχεδόν όσο και μια βλαστήμια. Αναφέρω αυτή την προσωπική μου ανάμνηση μόνο σαν μια διευκρίνηση της επίδρασης που μπορούν να έχουν μερικές εξωτερικές ενέργειες στην ψυχή ενός παιδιού. Kαι αυτό που κρύβεται εδώ δεν είναι ένα απλό απομονωμένο έθιμο ή ένας κανόνας αλλά είναι μια εμπειρία της Σαρακοστής σαν μιας ειδικής χρονικής περιόδου, σαν κάποιου πράγματος που είναι παρόν όλο το χρόνο και που δεν πρέπει να χαθεί, να ακρωτηριαστεί, να καταστραφεί. Εδώ ακόμα, όσον αφορά τη νηστεία, μια απλή απουσία ή αποχή από την τροφή δεν είναι επαρκής, πρέπει να έχει το θετικό της συμπλήρωμα.
Η σιωπή που δημιουργεί η απουσία του θορύβου του κόσμου, των θορύβων που παράγονται από τα μέσα της μαζικής επικοινωνίας, πρέπει να γεμίσει με θετικό περιεχόμενο. Αν η προσευχή είναι η τροφή για τις ψυχές μας, τροφή, επίσης, θέλει και το μυαλό μας, γιατί ακριβώς αυτό το διανοητικό μέρος του ανθρώπου είναι που καταστρέφεται σήμερα από το ασταμάτητο σφυροκόπημα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, των εφημερίδων, των εικονογραφημένων εκδόσεων κλπ. Αυτό, λοιπόν, που προτείνουμε, παράλληλα με την πνευματική προσπάθεια, είναι μια διανοητική, θα λέγαμε, προσπάθεια. Πόσα, αλήθεια, αριστουργήματα, πόσους υπέροχους καρπούς της ανθρώπινης σκέψης, της φαντασίας και της δημιουργικότητας αρνούμαστε στη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί μας ειναι πολύ πιο άνετο, γυρίζοντας στο σπίτι από τη δουλειά παραδομένοι στη σωματική και διανοητική κόπωση, να πιέσουμε το κουμπί της τηλεόρασης ή να βυθιστούμε στο τέλειο κενό ενός εικονογραφημένου περιοδικού. Αλλά πώς φανταζόμαστε ότι θα μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την περίοδο της Σαρακοστής; Ίσως να κάνουμε ένα κατάλογο βιβλίων για διάβασμα; φυσικά δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά τα βιβλία να είναι οπωσδήποτε θρησκευτικά, δεν μπορούν όλοι να γίνουν θεολόγοι. Όμως υπάρχει πολλή «Θεολογία» κρυμμένη σε μερικά λογοτεχνικά αριστουργήματα και καθετί που πλουτίζει τη νοημοσύνη μας, κάθε καρπός της αληθινής ανθρώπινης δημιουργίας είναι ευλογημένος από την Εκκλησία και, όταν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, αποκτάει πνευματική αξία.
Σε προηγούμενο κεφάλαιο αναφέραμε ότι η τέταρτη και η πέμπτη Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένες στη μνήμη δύο μεγάλων διδασκάλων της χριστιανικής πνευματικότητας: του αγίου Ιωάννου της Κλίμακας και της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Θα πρέπει αυτό να το πάρουμε σαν μια ευρύτερη απόδειξη ότι εκείνο που ζητάει από μας η Εκκλησία να κάνουμε στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής είναι να εμπλουτίσουμε τον πνευματικό και διανοητικό εσωτερικό κόσμο μας, να μελετήσουμε και να στοχασθούμε πάνω σε ό,τι μπορεί να μας βοηθήσει ν’ ανακαλύψουμε αυτόν τον εσωτερικό κόσμο και τις χαρές του. Από αυτή τη χαρά, από την αληθινή κλήση του ανθρώπου που εκπληρώνεται εσωτερικά και όχι εξωτερικά, ο «σύγχρονος κόσμος» δεν μας προσφέρει σήμερα ούτε καν μια γεύση· όμως χωρίς αυτή, χωρίς την αντίληψη της Σαρακοστής σαν ταξιδιού στο βάθος του είναι μας, η Σαρακοστή χάνει το νόημά της.
Τέλος, ποιο θα μπορούσε να είναι το νόημα της Σαρακοστής στις ατέλειωτες ώρες που περνάμε έξω από το σπίτι; Στις συναλλαγές μας, καθισμένοι σ’ ένα γραφείο ή ασκώντας τα επαγγελματικά μας καθήκοντα, ή όταν συναναστρεφόμαστε τους συναδέλφους και τους φίλους μας; Αν και δεν είναι δυνατόν να δοθει εδώ μια συγκεκριμένη συνταγή, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, όμως μερικές πολύ γενικές απόψεις μπορούν να λεχθούν. Και πρώτα πρώτα η Σαρακοστή είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ελέγξουμε τον απίστευτα υπεροπτικό χαρακτήρα μας στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, στα διάφορα γεγονότα και στη δουλειά. «Χαμογέλα!», «μη στεναχωριέσαι» κλπ. είναι σλόγκαν που στην πραγματικότητα έγιναν «διαταγές» που πρόθυμα τις δεχόμαστε και που σημαίνουν: μην ανακατεύεσαι, μη ρωτάς, μη προχωράς βαθύτερα στις σχέσεις σου με τους άλλους ανθρώπους· φύλαξε τους κανόνες του παιγνιδιού που συνδυάζει τη φιλική διάθεση με την τέλεια αδιαφορία· σκέψου τα πάντα μόνο μέσα στα πλαίσια του υλικού κέρδους, της ωφέλειας, της προαγωγής να είσαι, μ’ άλλα λόγια, ένα κομμάτι του κόσμου ο οποίος ενώ συνέχεια χρησιμοποιεί τις μεγάλες λέξεις: ελευθερία, ευθύνη, φροντίδα κλπ., de facto ακολουθεί την υλιστική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι αυτά που τρώει!
Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι περίοδος για αναζήτηση νοήματος. Να βρω, δηλαδή, νόημα στην επαγγελματική μου ζωή στα πλαίσια της κλήσης μου· νόημα στις προσωπικές σχέσεις μου με τ’ άλλα πρόσωπα· νόημα στη φιλία· νόημα στις ευθύνες μου. Δεν υπάρχει απασχόληση, επάγγελμα που να μη μπορεί να «μεταμορφωθεί» – έστω και για λίγο μόνο – με στόχο όχι τη μεγαλύτερη απόδοση ή την καλύτερη, οργάνωση αλλά τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ίδια προσπάθεια για «εσωτερικοποίηση» όλων των σχέσεών μας είναι απαραίτητη γιατί είμαστε ελεύθερες ανθρώπινες υπάρξεις που καταντήσαμε (χωρίς τις περισσότερες φορές να το ξέρουμε) φυλακισμένοι στα συστήματα τα οποία προοδευτικά κάνουν τον κόσμο μας απάνθρωπο. Και αν στην πίστη μας υπάρχει κάποιο νόημα, αυτό πρέπει να είναι συνδεδεμένο με τη ζωή καί όλα τα συνακόλουθά της. Χιλιάδες άνθρωποι νομίζουν ότι οι απαραίτητες αλλαγές έρχονται μόνο απ’ έξω με την επανάσταση και την αλλαγή στις εξωτερικές συνθήκες. Στο χέρι τους ειναι να αποδείξουν οι χριστιανοί ότι στην πραγματικότητα καθετί ξεκινάει από μέσα -από την πίστη και τη ζωή σύμφωνα με την πίστη αύτή. Η Εκκλησία όταν μπήκε στον Ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο, δεν κατάγγειλε τη δουλεία, δεν ξεσήκωσε σε επανάσταση. Αυτή η ίδια η πίστη της, η νέα θεώρηση του ανθρώπου και της ζωής είναι κείνη που προοδευτικά καταργεί τη δουλεία. Ένας «άγιος» – και άγιος εδώ σημαίνει, πολύ απλά, κάθε άνθρωπος που παίρνει πάντοτε στα σοβαρά την πίστη του – θα κάνει πολύ περισσότερα για την αλλαγή του κόσμου παρά χιλιάδες τυπωμένα προγράμματα. Ο άγιος είναι ο μόνος αληθινός επαναστάτης σ’ αύτόν τον κόσμο.
Μια τελευταία γενική παρατήρηση: η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ευκαιρία για έλεγχο στα λόγια μας. Ο κόσμος μας είναι υπερβολικά βερμπαλιστικός και μεις συνέχεια πλημμυρίζουμε από λόγια που έχουν χάσει το νόημά τους και συνεπώς τη δύναμή τους. Ο Χριστιανισμός αποκαλύπτει την ιερότητα του λόγου – ένα αληθινά θείο δώρο στον άνθρωπο. Γι’ αυτό ακριβώς η ομιλία μας είναι προικισμένη με τεράστια δύναμη είτε θετική είτε αρνητική. Γι’ αυτό επίσης και θα κριθούμε για τα λόγια μας: «λέγω δε υμίν ότι παν ρήμα αργόν ο εάν λαλήσωσιν οι άνθρωποι αποδώσουσι περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως. Εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (Ματθ. 12,36-37).
Ελέγχουμε τα λόγια μας με το να ανακαλύπτουμε τη σοβαρότητα και την ιερότητά τους, να καταλαβαίνουμε ότι μερικές φορές ένα «αστείο» που λέγεται απερίσκεπτα, μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα, μπορεί να γίνει εκείνη η τελευταία «σταγόνα» που ξεχυλίζει το ποτήρι και ο άνθρωπος φτάνει στην τελική απελπισία και καταστροφή. Αλλά ο λόγος μπορεί επίσης να είναι και μια μαρτυρία. Μια τυχαία συνομιλία σ’ ένα γραφείο με το συνάδελφο μπορεί να μεταδώσει καλύτερα μια θεώρηση για τη ζωή, μια διάθεση απέναντι στους άλλους ανθρώπους και στη δουλειά και να έχει περισσότερα αποτελέσματα από το τυπικό κήρυγμα. Μπορεί, από μια τέτοια συνομιλία, να πέσουν σπόροι για μια ερώτηση πάνω στη δυνατότητα μιας άλλης προσέγγισης της ζωής, σπόροι για επιθυμία να γνωρίσει κανείς περισσότερα. Δεν έχουμε, πραγματικά, ιδέα πόσο επηρεάζουμε ο ένας τον άλλον με τα λόγια, με τον τόνο της προσωπικότητας μας. Και τελικά οι άνθρωποι ελκύονται στο Θεό, όχι γιατί κάποιος μπόρεσε να τους δώσει διαφωτιστικές εξηγήσεις, αλλά γιατί είδαν σ’ αυτόν το φως, τη χαρά, το βάθος, τη σοβαρότητα, την αγάπη που από μόνα τους αποκαλύπτουν την παρουσία και τη δύναμη του Θεού στον κόσμο.
Έτσι, αν η Μεγάλη Σαρακοστή όπως είπαμε στην αρχή, είναι η ανακάλυψη της πίστης από τον άνθρωπο, είναι επίσης και ανόρθωση της ζωής του, του θεϊκού νοήματός της, του κρυμμένου βάθους της. Με το να απέχουμε από την τροφή ξαναβρίσκουμε τη γλύκα της και ξαναμαθαίνουμε πώς να την παίρνουμε από το Θεό με χαρά και ευγνωμοσύνη. Με το «να μειώνουμε» τις ψυχαγωγίες, τη μουσική, τις συζητήσεις, τις επιπόλαιες κοινωνικότητες, ανακαλύπτουμε την τελική αξία των ανθρώπινων σχέσεων, της ανθρώπινης δουλειάς, της ανθρώπινης τέχνης. Kαι τα ξαναβρίσκουμε όλα αυτά ακριβώς γιατί ξαναβρίσκουμε τον ίδιο το Θεό, γιατί ξαναγυρίζουμε σ’ Αυτόν και δι’ Αυτού σε όλα όσα Εκείνος μας έδωσε μέσα από την τέλεια αγάπη και το έλεός Του.Έτσι τη νύχτα της Ανάστασης ψέλνουμε:
Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός,
ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.
Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις,
την έγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται.
Απόσπασμά από το βιβλίο “Μεγάλη Σαρακοστή – Πορεία προς το Πάσχα” του Α. Σμέμαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)