Θαύμα: Όσα συνέβησαν στο εκκλησάκι της Παναγίας της Προυσιώτισσας.

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας η μονή της Παναγίας Προυσιώτισσας καταστράφηκε πολλές φορές. Στην τελευταία όμως καταστροφή από τους Γερμανούς το 1944 μ.Χ τα κτήρια μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων. Μετά την καταστροφή των κτισμάτων, ένας αξιωματικός θέλησε να κάψει και την εκκλησία της Παναγίας Προυσιώτισσας. Προσπάθησε πολλές φορές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Ενώ λοιπόν στεκόταν άπ’ έξω κι έδινε διαταγές, τιμωρήθηκε παραδειγματικά από το χέρι της Παναγίας. Μια αόρατη δύναμη τον έριξε με ορμή πάνω στο πλακόστρωτο.

Το χτύπημα ήταν δυνατό, και ο γερμανός ανίκανος να σηκωθεί. Τον σήκωσαν οι στρατιώτες και τον έβαλαν πάνω σε ζώο για να τον μεταφέρουν στο Αγρίνιο. Έτσι ο ναός παρέμεινε αβλαβής, όπως διαφυλάχθηκε ακέραιος δια μέσου των αιώνων.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο εμφύλιος πόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους και προσφεύγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο.

Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν.

Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά το τέμπλο, στ’ αριστερά της ωραίας πύλης, να αναμμένο καντήλι και μια καλόγρια γονατιστή. Οι στρατιώτες απορούν.

Πως ζει αυτή η μοναχή εδώ,τι στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πως συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: «Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια.

Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό και ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο». Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τις επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της.

Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο νια κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον μητροπολίτη.

Μέγα το θαύμα στην εικόνα της Παναγίας: Αναγνώρισαν τη μοναχή που συνάντησαν στο εκκλησάκι
Η αλήθεια του θαύματος στην εκκλησία της Παναγίας
Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο.

«Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε».

Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!

Απειράριθμα θαύματα διηγούνται πολλοί των κατοίκων.

Ο συνταξιούχος δάσκαλος Λάμπρος Μούτσος, ο οποίος υπηρετούσε άλλοτε στο χωριό Ντέμη, διηγείται: «Το 1918 η σύζυγός μου Σπυριδούλα είχε προσβληθεί από βαρύτατη μορφή γρίπης.https://216932499a418249b5ff2eb0939b2224.safeframe.googlesyndication.com/safeframe/1-0-38/html/container.html

Οι φίλτατοί μου γιατροί Σελιμάς και Σακκάς με είχαν διαβεβαιώσει ότι η σύζυγός μου ευρίσκεται στις τελευταίες στιγμές της ζωής της.

Εκείνο το πρωΐ είχε φθάσει στο σπίτι μου και ο αδελφός της συζύγου μου Νικ. Πανουκλιάς, από το Μεσολόγγι, για να δει για τελευταία φορά την αδελφή του. Όλοι στο σπίτι μου συζητούσαμε τα της κηδείας.

ετά από λίγες ώρες περνούσε έξω από το σπίτι μου η ιερή πομπή της Αγίας Εικόνας της Παναγίας της Προυσιώτισσας.

Η εκπνέουσα σύζυγός μου μας παρακάλεσε να την μεταφέρουμε στο παράθυρο, πράγμα το οποίο πράξαμε.

Η ασθενής μόλις αντίκρυσε την Εικόνα και προσευχήθηκε περιέπεσε σε νάρκη, αλλά μετά από μία ώρα παρατηρήσαμε κατάπληκτοι ότι το ανθρώπινο εκείνο ράκος άρχισε να κινείται, να ζωντανεύει και μετά από λίγες ημέρες να γίνεται εντελώς καλά.

Ήδη η σύζυγός μου ευρίσκεται εν ζωή και χαίρει άκρας υγείας, χάρη στο θαύμα της Παναγίας της Προυσιωτίσσης». (Εφημερίδα Εκκλησιαστική Παρέμβασις).

ΠΗΓΗ

ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ - ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Έλεγε ο μακαριστός Γρηγόριος ο Θεολόγος:

«Πώς θα κατέβουμε προς την σωτήρια ταπεινοφροσύνη, χωρίς να εγκαταλείψουμε τον ολέθριο όγκο της υπερηφανείας;Εάν παντοτνά επιδιώκουμε την ταπεινοφροσύνη και δεν αδιαφορούμε σε καμιά περίπτωση, με την ιδέα ότι τάχα δεν βλαπτόμαστε από αυτό. Διότι η ψυχή εξομοιώνεται προς το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται και διαπλάθεται σύμφωνα μ΄αυτά που πράττει και παίρνει το ανάλογο σχήμα μ΄αυτά.

Για σένα λοιπόν και η εμφάνιση και το ένδυμα, το βάδισμα όσο και το κάθισμα, η τροφή και η όλη εικόνα της ζωής σου, ακόμη και το στρώσιμο του κρεβατιού και το σπίτι και τα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα σ΄αυτό, όλα ας είναι προσαρμοσμένα για λιτή ζωη. Αλλά και η ψαλμωδία και το άσμα και η καλή συμπεριφορά προς τον πλησίον, και αυτά ας κλίνουν προς τη λιτότητα περισσότερο παρά στην υπερβολή.

Μην κομπάζεις, σε παρακαλώ, με λόγους επιδεικτικούς, ούτε με άσματα υπερβολικά καλλίφωνα, ούτε με συζητήσεις υπερήφανες και δυσνόητες, αλλά σε όλα να αφαιρείς από το μέγεθος.

Καλοσυνάτος μεταξύ των φίλων, ήπιος στον υπηρέτη, ανεξίκακος στους θρασείς, φιλάνθρωπος στους ανήμπορους, η παρηγοριά σ΄όσους υποφέρουν, παρών σ΄όσους θλίβονται, μ΄έναλόγο μη παραβλέποντας κανέναν, γλυκύς όταν απευθύνεσαι σε κάποιον, ανοιχτόκαρδος στην εξυπηρέτηση, πρόθυμος και καταδεκτικός προς όλους.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ενός Μοναστηριού που είχε ιδρύσει ο Άγιος Επιφάνιος, ο Επίσκοπος Κύπρου, επισκέφθηκε κάποτε τον Άγιο και του είπε με κάποια ικανοποίηση:
- Με την ευχή σου, Δέσποτα, δεν παραμελούμε τον κανόνα της προσευχής που μας έδωσες. Διαβάζομε με προθυμία την πρώτη ώρα, την Τρίτη, την έκτη και την ενάτη.
- Και τις άλλες ώρες τί κάνετε; Ρώτησε με έκπληξι ο Άγιος Ιεράρχης. Δεν ασχολείσθε με την προσευχή; Τότε δεν είσθε Μοναχοί.
Και βλέποντας την απορία του Ηγουμένου, εξήγησε:
- Εκείνος που ανήκει στην τάξι του Μοναχού έχει καθήκον ν’ ασχολήται διαρκώς με την προσευχή και την ψαλμωδία. Ο προφήτης Δαυίδ, αν και βασιλιάς μαζί και πολεμιστής, το βράδυ προσευχόταν, τα μεσάνυχτα σηκωνόταν από το στρώμα του – το ομολογεί ο ίδιος – για να δοξολογήσει μαζί με τους Αγγέλους το Θεό. Πριν από τα ξημερώματα τον βρίσκομε ακόμη να δέεται. Μόλις ξημέρωνε, ύψωνε την καρδιά του για να ευχαριστήση τον Πλάστη του. Το πρωί παρακαλούσε και πάλι, το μεσημέρι και το βράδυ έκλινε το γόνυ για να ικετεύση τον Θεόν. Γι’ αυτό μας βεβαιώνει πως επτά φορές την ημέρα αινούσε τον Κύριο

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΡΥΘΡΩΝ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΜΗΝΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2022

 

ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Ταξιάρχης Πολίμου

Για άλλη μια χρονιά, αξιωθήκαμε εμείς η Αγία του Χριστού Εκκλησία, ο ευλογημένος λαός του Θεού από καταβολής κόσμου, να εορτάσουμε το μεγάλο και θαυμαστό γεγονός των Χριστουγέννων! Ένα γεγονός εξωπραγματικό!

Ένα γεγονός πέρα από κάθε αντίληψη και πάνω από κάθε γνωστική ικανότητα της ανθρώπινης νόησης! Ένα συμβάν που ενώ είναι εξωπραγματικό, είναι ταυτόχρονα πραγματικό – ιστορικό.

Το θαύμα όλων των θαυμάτων, αυτό που ανθρώπινοι οφθαλμοί είδαν και δεν μπόρεσαν να μείνουν ασυγκίνητοι!

Η Μητρόπολη των εορτών (Ιω. ο Χρυσόστομος) είναι η γέννηση του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού - Πατρός από την Παναγία Παρθένο.

Μια γέννηση που θα γραφτεί στην ιστορία και θα τη χωρίσει στη μέση. Αυτό το ανερμήνευτο μυστήριο εορτάζει η οικογένεια του Θεού σήμερα!

Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι προπάτορές μας εξέπεσαν της θείας δόξης και της άμεσης επι – κοινωνίας με το Θεό και έγιναν μέτοχοι της φθοράς και του θανάτου, όπως και όλο το ανθρώπινο γένος. Τότε είναι που άρχισαν όλα τα προβλήματα για τον άνθρωπο.

Πόνος, θλίψη, στεναχώρια, δάκρυα, πόλεμοι, σκοτωμοί κ.τ.λ. Επιλέξαμε ελεύθερα ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε για να καταστούμε κοινωνοί της δόξας του Θεού.

Αφού λοιπόν θελήσαμε να φτάσουμε στην κατά χάριν θέωση χωρίς Αυτόν που τη χορηγεί, βρεθήκαμε γυμνοί και ξυπόλυτοι σε έναν κόσμο πλέον εχθρικό.

Ο Θεός, όμως, επειδή όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ἀγάπη ἐστί(Ά Καθ. 4, 16) έστειλε τον Υιό του να σαρκωθεί, να κηρύξει την αλήθεια και να πεθάνει κατά την ανθρωπότητά Του για να ζήσει αιώνια ο άνθρωπος.

Το βιβλίο του Εκκλησιαστή στην Π.Δ. μάς λέει ότι οὐκ ἔστι πᾶν πρόσφατον ὑπὸ τὸν ἥλιον(Εκκλ. 1,9). Τίποτα, δηλαδή, το νέο δεν έχει δει ο ήλιος. Όλα του είναι γνωστά. Τίποτα πρωτόγνωρο και παράξενο.

Ο Ιω. ο Δαμασκηνός συμπλήρωσε αιώνες μετά, ότι το μόνον καινόν υπό τον ήλιον είναι ο Ιησούς Χριστός! Μέσα από τη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, βιώνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα αυτό το καινόν γεγονός.

Προσέξτε! Η αγία μας πίστη δεν είναι θρησκεία. Είναι τρόπος ζωής. Σε όλα τα θρησκεύματα βλέπουμε τον άνθρωπο να προσπαθεί να συναντήσει το Θεό κι επειδή δεν μπορεί να τον φτάσει λόγω της υπερβατικότητός Του, επινοεί διάφορους θεούς νομίζοντας ότι βρήκε την αλήθεια.

Εμείς, όμως, οι χριστιανοί είμαστε διαφορετικοί. Δεν προσεγγίσαμε και δεν επινοήσαμε κανένα θεό.

Αντιθέτως, ο αληθινός Θεός ήρθε και βρήκε εμάς. Μας συνάντησε, μας μίλησε για το Θεό - Πατέρα που είναι Δημιουργός και Δεσπότης των πάντων, που ήταν εν μέρει γνωστός στην Π.Δ., μας μίλησε για τον Εαυτό Του αλλά και για το Άγ. Πνεύμα.

Μας παρέδωσε τα μυστήρια του βαπτίσματος, της εξομολογήσεως και της θ. κοινωνίας τα οποία είναι πολύ σημαντικά για τη σωτηρία μας και μας έδειξε το δρόμο προς Αυτόν.

Όταν ο απόστολος Θωμάς ρώτησε τον Κύριο, ποιος είναι ο δρόμος, τότε ο Χριστός του απάντησε: ᾿Εγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ(Ιω. 14, 6).

Τα Χριστούγεννα μπορεί να τα βιώσει ο κάθε άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία. Έξω από αυτή, τα Χριστούγεννα εορτάζονται με καθαρά αντιχριστιανικό τρόπο.

Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει στροφή προς τον εσωτερικό του κόσμο και να αναλογιστεί τι αμαρτίες έχει διαπράξει στη ζωή του.

Να προσπαθήσει να καταλάβει τι σημαίνει ότι ο Θεός κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος όμοιος κατά πάντα με αυτόν χωρίς βέβαια αμαρτία για χάρη του.

Μην ακούτε αυτά που λέει ο κόσμος, ο οποίος δήθεν πιστεύει στο Θεό αλλά ζει μακριά από την Εκκλησία.

Δεν υπάρχει εμπειρία και γνώση του Θεού μακριά από τη συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας που αλλοιώνουν με την καλή έννοια τον άνθρωπο και τον οδηγούν προς το Χριστό.

Δεν υπάρχει σωτηρία μακριά από το Σώμα του Χριστού γιατί ο Χριστός χορηγεί τη χάρη Του απευθείας σε αυτό δια των μυστηρίων.

Πώς λοιπόν ένας μπορεί να λάβει τη θεία χάρη χωρίς τη συμμετοχή στην εκκλησιαστική σύναξη, που βρίσκεται εντός του ναού; Μην απελπίζεστε για τις αμαρτίες σας.

Ο Κύριος γνωρίζει ότι δεν υπάρχει μέρα που δε θα αμαρτήσει ο άνθρωπος. Ο άγ. Νήφων λέει ότι ο Θεός δε θα κρίνει το χριστιανό επειδή αμαρτάνει αλλά επειδή δε μετανοεί.

Επίσης, ο άγ. Ιω. ο Χρυσόστομος λέει το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον. Όσα αμαρτήματα κι αν έχουμε κάνει, η μετάνοια έχει τη δύναμη να τα σβήσει.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό. Πως νομίζετε ότι οι τελώνες και οι πόρνες έλαβαν τη σωτηρία; Με τη μετάνοια, για την οποία λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας ότι είναι κατάσταση χάριτος.

Μια φορά ένας αλλόθρησκος και συγκεκριμένα μουσουλμάνος που ασπάστηκε την αγία χριστιανική πίστη, εξομολογήθηκε το εξής: Ρωτούν οι μουσουλμάνοι μεταξύ τους αν ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Θεός, κατά φύση Θεός.

Η απάντηση που αντάλλαξαν μεταξύ τους ήταν όχι! Φυσικά και δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο ομολογεί και η Εκκλησία διότι ο άνθρωπος είναι κατά φύση κτιστό ον, δημιούργημα του Δημιουργού Θεού και δεν μπορεί να φύγει από τα όρια της κτιστότητος.

Εκείνος ο μουσουλμάνος αργότερα σκέφτηκε: Είναι, όμως, δυνατόν ο Θεός να σαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος; Ύστερα από πάρα πολλή σκέψη ομολόγησε, ναι!

Όπως ισχυρίζεται είδε και ένα όραμα με το Χριστό και αυτό βοήθησε ακόμα περισσότερο τη μεταστροφή του.

Μια άλλη φορά ρώτησε ένας άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν με τη γέννηση του Χριστού να μην έπαθε κάτι η παρθενία της Θεοτόκου.

Ένας ιερέας του απάντησε: Όπως ο Χριστός βγήκε από τον τάφο, αφού αναστήθηκε, χωρίς να έχει μετακινηθεί ο μεγάλος λίθος, όπως μπήκε στο σπίτι για να ευλογήσει τους μαθητές χωρίς να είναι τα παράθυρα και η πόρτα ανοιχτή, έτσι ακριβώς εξήλθε και από τον κόλπο της Παναγίας χωρίς να προκαλέσει ζημιά στην παρθενία της. Είναι ένα μυστήριο η γέννηση του Χριστού.

Εξάλλου και οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι ὅπου γὰρ βούλεται Θεὸς νικᾶται φύσεως τάξις.

Ακούστε! Πρέπει να απέχουμε από την αμαρτία! Ας βάλουμε αρχή από σήμερα. Το σώμα μας είναι ιερό. Ξέρετε τι είναι το σώμα μας;

Είναι ναός του Αγ. Πνεύματος, ναός του Θεού! Ο Θεός δεν κατοικεί ούτε σε κτήρια, ούτε στα κτήνη. Κατοικεί μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Μόνο ο άνθρωπος από ολόκληρη την κτιστή δημιουργία έχει αξιωθεί να γίνει κατοικητήριο της θεότητος. Λέει ο απόστολος Παύλος: Μην πλανάσθε!

Ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίτες, ούτε πλεονέκτες, ούτε κλέφτες, ούτε μέθυσοι, ούτε υβριστές, ούτε άρπαγες δεν πρόκειται να κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού.

Τέτοιοι ήσασταν κάποιοι από σας. Αλλά πλυθήκατε, αλλά αγιασθήκατε, αλλά δικαιωθήκατε με την επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος(Α΄ Κορ. 6, 9 - 11).

Ο άγ. Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής λέει ότι παρθένος δεν είναι αυτός που έφυγε την κατά φύσιν ουσίαν αλλά ο αιδούμενος εαυτόν όταν βρίσκεται κατά μόνας.

Δηλαδή, ο πραγματικά καθαρός άνθρωπος φροντίζει να είναι καθαρός σε όλες τις στιγμές της ζωής του απέναντι στο Θεό.

Το άγιο ποτήριο πρέπει να το προσεγγίζουμε με τη σκέψη, πως έσται μοι τούτο(Λκ. 1, 34), πως θα ενωθώ με τον Χριστό;

Είναι κάτι τιμητικό για μένα και κατά πάντα αξιόλογο και ωφέλιμο. Αλλά συγχρόνως και κάτι πολύ επικίνδυνο. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή!

Η γέννηση του Κυρίου μας σηματοδοτεί την αρχή ενός νέου κόσμου. Με τη γέννηση του Χριστού η αναδημιουργία διαδέχθηκε τη δημιουργία και η ανάπλαση του ανθρώπου την πλάση.

Ο Χριστός έγινε ο δεύτερος Αδάμ στο πρόσωπο του οποίου διορθώθηκαν τα λάθη του πρώτου Αδάμ.

Η Παναγία έγινε η δεύτερη Εύα στο πρόσωπο της οποίας διορθώθηκαν τα σφάλματα της πρώτης Εύας. Ο πρώτος Αδάμ παράκουσε το Θεό ενώ ο δεύτερος Αδάμ, ο Χριστός μας, έγινε υπήκοος και μάλιστα μέχρι θανάτου.

Ο πρώτος Αδάμ μάς κληροδότησε τη φθορά και το θάνατο ενώ ο δεύτερος Αδάμ την αιώνια ζωή.

Ο πρώτος Αδάμ μάς έβγαλε από τον Παράδεισο ενώ ο δεύτερος μάς έβαλε στην Εκκλησία όπου προγευόμαστε τα αγαθά του Παραδείσου.

Μέσα στην Εκκλησία, αυτό που μας υποσχέθηκε ο Χριστός ως εσχατολογικό - μελλοντικό γεγονός, το βιώνουμε ως ήδη παρόν σε μορφή πρόγευσης.

Αυτός είναι ο Χριστός! Αυτή είναι η Πίστη μας! Αυτή είναι η Εκκλησία μας! Αυτά είναι τα δώρα των Χριστουγέννων προς τους ανθρώπους.

Τελειώνοντας, ας ακούσουμε λίγα λόγια του αγ. Ιω. του Χρυσοστόμου σχετικά με τη σημερινή εορτή.

«Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά. Ό διάβολος καταντροπιάσθηκε. Οι δαίμονες δραπέτευσαν. Ό θάνατος (της ψυχής) καταργήθηκε. Ό Παράδεισος ανοίχθηκε. Ή κατάρα εξαφανίστηκε. Ή αμαρτία διώχθηκε. Ή πλάνη απομακρύνθηκε. Ή αλήθεια αποκαλύφθηκε. Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού. Ή Βασιλεία των Ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη. Οι Άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους. 'Όλα έγιναν ένα. Κατέβηκε ό Θεός στη γη κι ό άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ό Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον Ουρανό. 'Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος είναι στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός κι έλαβε σάρκα». Αμήν!

ΡΟΜΦΕΑ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ,

Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν 

ΜΕ ΤΗΝ ἐνανθρώπηση καὶ τὴ γέννησή Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιεῖ τὸ σκοπὸ τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν Ἱστορία. Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος μὲ τὸν Ἄκτιστο Πλάστη. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γὰρ ἐγένετο ὁ Θεὸς καὶ Θεὸς ὁ ἄνθρωπος» (Ἅγ. Ἰ. Χρυσόστομος). 

Στὴ λογικὴ ἑνὸς ἠθικιστοῦ ὁ ὅρος «θεοποιηθῶμεν», ποὺ χρησιμοποιοῦν Πατέρες, ὅπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος, εἶναι σκάνδαλο. Γι᾽ αὐτὸ μιλοῦν γιὰ «ἠθικὴ θέωση». Διότι φοβοῦνται νὰ δεχθοῦν ὅτι μὲ τὴ θέωση μεταβάλλεται «κατὰ χάριν», αὐτὸ ποὺ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι «κατὰ φύσιν» (ἄκτιστος, ἄναρχος, ἀθάνατος). Τὰ Χριστούγεννα εἶναι, γι᾽ αὐτό, ἄμεσα συνδεδεμένα καὶ μὲ τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Πεντηκοστή. Ὁ Χριστός – Θεάνθρωπος χαράζει τὸ δρόμο, ποὺ καλεῖται νὰ βαδίσει κάθε σωζόμενος ἄνθρωπος, ἑνούμενος μαζί Του.

Ὁ Εὐαγγελισμὸς καὶ τὰ Χριστούγεννα ὁδηγοῦν στὴν Πεντηκοστή, τὸ γεγονὸς τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, μέσα δηλαδὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου, ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ τελείωση τοῦ ἀνθρώπου ὡς Θεοῦ κατὰ χάριν. Μὲ τὸ βάπτισμά μας μετέχουμε στὴ σάρκωση, τὸ θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ζοῦμε καὶ μεῖς τὰ «Χριστούγεννά μας», τὴν ἀνάπλασή μας. Οἱ Ἅγιοι δέ, ποὺ φθάνουν στὴν ἕνωση μὲ τὸ Χριστό, τὴ θέωση, μετέχουν στὴν Πεντηκοστὴ καὶ φθάνουν ἔτσι στὴ τελείωση καὶ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου. Αὐτὸ σημαίνει ἐκκλησιαστικὰ πραγμάτωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐκπλήρωση δηλαδὴ τοῦ σκοποῦ τῆς ὑπάρξεώς του.

Ὅσο καὶ ἂν εἶναι κουραστικὸς ὁ θεολογικὸς λόγος, καὶ μάλιστα στὸν ἀμύητο θεολογικὰ σύγχρονο ἄνθρωπο, δὲν ἐκφράζει παρὰ τὴν πραγματικότητα τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων μας. Μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία καὶ μόνο μποροῦν νὰ κατανοηθοῦν ἐκκλησιαστικά, δηλαδὴ Χριστοκεντρικά, τὰ Χριστούγεννα. 

Ἀντίθετα, ἡ ἀδυναμία τοῦ μὴ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου νὰ νοηματοδοτήσει τὰ Χριστούγεννα ἔχει ὁδηγήσει σὲ κάποιους γύρω ἀπ᾽ αὐτὰ μύθους. Οἱ ἄγευστοι τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, μὴ μπορώντας νὰ ζήσουν τὰ Χριστούγεννα, μυθολογοῦν γι᾽ αὐτά, στὰ ὅρια τῆς φαντασίας καὶ μυθοπλασίας, χάνοντας τὸ ἀληθινὸ νόημά τους. Ὅπως μάλιστα θὰ δοῦμε, ὁ ἀποπροσανατολισμὸς αὐτὸς δὲν συνδέεται πάντοτε μὲ τὴν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου, ἀλλὰ μὲ ἀδυναμία βιώσεώς του, ποὺ ὁδηγεῖ ἀναπόφευκτα στὴν παρερμηνεία του.

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ μυθολογικὴ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τῶν Χριστουγέννων δίνεται ἀπὸ τὴν αἵρεση, τὴ στοχαστικὴ καὶ ἀνέρειστη –ἀνεμπειρικὴ δηλαδὴ– θεολόγηση. Ὁ δοκητισμός, ἡ φοβερότερη αἵρεση ὅλων τῶν αἰώνων, δέχθηκε κατὰ φαντασίαν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου (δοκεῖν – φαίνεσθαι). Φαινομενική, δηλαδή, παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἐνδοκοσμικὴ πραγματικότητα. Γιὰ ποιὸ λόγο, θὰ μποροῦσε νὰ ἐρωτήσει κανείς. Οἱ Δοκῆται ἢ Δοκηταὶ κάθε ἐποχῆς δὲν μποροῦν νὰ ἀνεχθοῦν, στὰ ὅρια τῆς λογικῆς τους, τὴ σάρκωση καὶ τὴ γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρώπου. Μεταβαλλόμενοι σὲ αὐτόκλητους ὑπερασπιστὲς τοῦ κύρους τοῦ Θεοῦ, ντρέπονται νὰ δεχθοῦν κάτι, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐπέλεξε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Τὸ δρόμο τῆς μητρότητας. Νὰ γεννηθεῖ δηλαδὴ ἀπὸ μία Μάνα, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ καθαρότερο πλάσμα ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τὴν Παναγία Παρθένο. Ὅλοι αὐτοὶ μποροῦν νὰ καταταχθοῦν στοὺς «ὑπεράγαν» Ὀρθοδόξους (κατὰ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο τὸ Θεολόγο). Γιατί ὁ Δοκητισμὸς ὁδήγησε στὸ Μονοφυσιτισμό, στὴν ἄρνηση τῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ συντηρητικοί, οἱ τυποκράτες, οἱ εὐσκανδάλιστοι. Γι᾽ αὐτοὺς ὅλους εἶναι σκάνδαλο ἡ ἀλήθεια, ἡ πραγματικότητα, ἡ ἱστορικότητα. Ἐνῶ ἄλλοι ἀπορρίπτουν τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ, αὐτοὶ ἀρνοῦνται τὴν ἀνθρωπότητά Του. 

Καὶ ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία ὡς Χριστιανισμὸς στὴν αὐθεντικότητά του, εἶναι ἡ «ἱστορικότερη θρησκεία», κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ. Ζεῖ στὴν πραγματικότητα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ τὶς δέχεται μὲ τὸ ρεαλισμὸ τῆς Θεοτόκου: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμα σου» (Λουκ. 1, 38)! «Καὶ ὁ Πιλάτος στὸ Σύμβολο» λέγει μία ὡραία σερβικὴ παροιμία. Διότι ὁ Πιλάτος, ὁ πιὸ ἄβουλος ἀξιωματοῦχος τῆς ἱστορίας, ὡς ὑπαρκτὸ ἱστορικὸ πρόσωπο, βεβαιώνει τὴν ἱστορικότητα τοῦ Εὐαγγελίου. Εἰς πεῖσμα ὅμως τῶν Δοκητῶν ὁ Θεὸς – Λόγος «σὰρξ ἐγένετο –δηλαδὴ ἄνθρωπος– καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ (τὸ ἄκτιστο φῶς τῆς θεότητάς Του)» (Ἰωάν. 1, 14). Διότι «ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολ. 2, 9), εἶναι δηλαδὴ τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος.

Η ΣΑΡΚΩΣΗ καὶ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου εἶναι σκάνδαλο γιὰ τὴν ἀνθρώπινη σοφία, ποὺ αὐτοκαταργούμενη καὶ αὐτοαναιρούμενη σπεύδει νὰ χαρακτηρίσει «μωρία» τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κορυφώνεται στὸν σταυρικό Του θάνατο (Α´ Κορ. 1, 23). Εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ φθάσει σὲ τέτοιο ὅριο κενώσεως, ὥστε νὰ πεθάνει πάνω στὸ Σταυρὸ ὡς Θεάνθρωπος; Αὐτὸ εἶναι τὸ σκάνδαλο γιὰ τοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου. Γι᾽ αὐτοὺς οἱ «θεοὶ» τοῦ κόσμου τούτου συνήθως θυσιάζουν τοὺς ἀνθρώπους γι᾽ αὐτούς, δὲν θυσιάζονται αὐτοὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Πῶς θὰ δεχθοῦν τὸ μυστήριο τῆς Θείας Ἀνιδιοτέλειας; «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν (θυσίασε)... ἵνα σωθῆ ὁ κόσμος δι᾽ αὐτοῦ» (Ἰωαν. 3, 16. 17). Στὰ ὅρια τῆς «λογικῆς» ἢ «φυσικῆς» θεολογήσεως χάνεται τελικὰ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ μένει τὸ ἀνθρώπινο, παρανοημένο καὶ αὐτὸ καὶ παρερμηνευόμενο. Διότι δὲν ὑπάρχει ἱστορικὰ ἄνθρωπος – Χριστός, ἀλλὰ Θεάνθρωπος. Ἡ ἕνωση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου στὸ πρόσωπο Θεοῦ – Λόγου εἶναι «ἀσύγχυτη» μέν, ἀλλὰ καὶ «ἀδιαίρετη». Οἱ «λογικὲς» ἑρμηνεῖες τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύονται παράλογες, διότι ἀδυνατοῦν νὰ συλλάβουν μὲ τὴ λογικὴ τὸ «ὑπέρλογο».

Η ΝΟΜΙΚΗ – δικανικὴ συνείδηση ζεῖ καὶ αὐτὴ στὸ Χριστὸ τὸ σκάνδαλό της. Ἀναζητεῖ σκοπιμότητα κοινωνικὴ στὴ Σάρκωση καὶ καταλήγει καὶ αὐτὴ στὸ μύθο, ὅταν δὲν αὐτοπαραδίδεται στὸν Θεῖο Λόγο. Οἱ Φράγκοι κατασκεύασαν, μέσῳ τοῦ διακεκριμένου σχολαστικοῦ τους Ἀνσέλμου (11ος αἰ.), τὸ μύθο τῆς «ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης». Ὁ Θεός – Λόγος σαρκοῦται, διὰ νὰ σταυρωθεῖ – θυσιασθεῖ καὶ δώσει ἔτσι ἱκανοποίηση στὴν προσβολή, ποὺ προξένησε στὸ Θεὸ ἡ ἀνθρώπινη ἁμαρτία! Τὰ κρατοῦντα τότε στὴ φραγκικὴ φεουδαρχικὴ κοινωνία προβάλλονται (μυθολογικὰ) στὸ Θεό, ποὺ παίρνει τὴ θέση στὴ φραγκογερμανικὴ φαντασία ἑνὸς ὑπεραυτοκράτορα. Ἂς φωνάζει ὁ Ἰωάννης: «οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν...» (3,16), ἢ ὁ Παῦλος: «συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην πρὸς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν, Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανεν» (Ρωμ. 5, 8). Ὄχι! «Γιὰ νὰ πάρει ἐκδίκηση» καὶ «ζητώντας ἱκανοποίηση» θὰ μάθει νὰ φωνάζει ὁ δυτικὸς (ἢ δυτικοποιημένος) ἄνθρωπος.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 23/12/2011

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ 14/12/21

Καλο Παραδεισο αγαπημενε μου πρωτε Πνευματικε πατερα .

Δεν εχω λογια να εκφρασω το πως αισθανομαι αυτη την στιγμη.

Κοντα σου εμαθα Κατηχηση, γνωρισα την Ορθοδοξια, μου εμπιστευτηκες (παρα το πολυ μικρο της ηλικιας μου) τον Ραδιοφωνικο Σταθμο της Ενοριας των Ερυθρων και πολλες ακομα δραστηριοτητες..

Σε ειδα να κλαις και να πονας συμπασχοντας στον πονο του αλλου...

Σε ειδα να μενεις γονατιστος για ωρες μπροστα στον Εσταυρωμενο μας Χριστο και να Του ζητας για τους αλλους.....

Σε ειδα να δινεις οσα χρηματα κουβαλουσες πανω σου σε ατομα που η αναγκη τους οδηγησε στον δρομο σου...

Σε ειδα να δινεις το λιγοστο φαγητο σου σε μικρα παιδια που ειχαν μερες να φανε λεγοντας μου ψέμματα "εφαγα πριν λιγο"..

Σε ειδα να τριγυρνας στους δρομους τις παγωμενες νυχτες του χειμωνα και να μαζευεις τα ατομα του περιθωρίου και να μιλατε..., να μιλατε..., να μιλατε..., 

Και μου ελεγες..." θελουν αγαπη τα παιδια και καποιον να τα ακουσει στα προβληματα τους"...

Σε ειδα να κανεις Θεια Λειτουργια στον Ναο των Ερυθρων και να μην πεφτει καρφιτσα απο τον κοσμο που περιμενε να ακουσει το κηρυγμα σου...

Σε ειδα να τα βαζεις  με Αιρετικους και να τρεπονται σε φυγη ακουγοντας το ονομα σου μονο...

Εβλεπα στα ματια σου εναν σύγχρονο Αγιο Θεραποντα!!!

Εναν Αετο που ανοιγε τις φτερουγες του να προστατεψει τα παιδια του και να επαγρυπνει !!!

Σε ευχαριστω που ο καλος μας θεος σε εφερε στον δρομο της ζωης μου !!

Μην μας ξεχνας εκει που πηγες παπουλη μας γλυκιε!!!

Στην ουρανια παρεα με την Μανα Παναγιά , τον Γεροντα Κλημη, τον παπα Δημητρη και τοσους αλλους Αγιους, να μας δινετε την ευλογια σας, σαν ταξιδιαρικα πουλια  επισκεπτες σε ολους εμας που εχουμε την αναγκη της πρεσβειας Σας στον θρονο του Τριαδικου μας θεου για ενα καλυτερο μελλον!!  

Δεν λυπαμαι, δεν θα κλαψω..  

Μπορει να σε "χασαμε" ως ανθρωπο, 

ΘΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΟΥΜΕ ΩΣ ΑΓΙΟ!!!!  

Αμην!! Χριστος Ανεστη!! 

Αλεξανδρος Βογκλης

Εκοιμήθη πριν από λίγο, στις 9:30μ.μ., ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας. 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας Φούντας γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1941.

Το 1964 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, όπου έλαβε το πτυχίο. Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1969 και Πρεσβύτερος το 1972. Διηκόνησε ως Ιεροκήρυκας σε διάφορες Μητροπόλεις και στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΑΠΙΟΣ - ΒΙΟΣ

 

Ο Όσιος Πατάπιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο και από μικρό παιδί είχε «πνεῦμα ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β' προς Τιμόθεον, α' 7). Δηλαδή, πνεύμα αγάπης και πνεύμα που σωφρονίζει, ώστε φρόνιμα και συνετά να κυβερνά τον εαυτό του, αποφεύγοντας κάθε ηθική παρεκτροπή, διατηρώντας την αγνότητα, αλλά συγχρόνως παραδειγμάτιζε και τους συνανθρώπους του. Και αυτό το απέδειξε ακόμα περισσότερο, όταν μεγάλωσε.

Αφού διαμοίρασε την κληρονομιά του στους φτωχούς, αποσύρθηκε στην έρημο. Εκεί γέμιζε το χρόνο του με προσευχή, μελέτη και αγαθοεργίες. Σε κάθε κουρασμένο οδοιπόρο που περνούσε από το κελί του, πρόσφερε ανάπαυση και φιλοξενία. Αλλά εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία του παρείχε με διάκριση και πνευματικές οδηγίες και συμβουλές, χρήσιμες για τη σωτηρία της ψυχής του. Έτσι, η φήμη του Παταπίου εξαπλώθηκε γρήγορα και κάθε μέρα πολλοί έφθαναν στο κελί του για να ακούσουν από τα χείλη του επωφελή διδασκαλία.

Μετά από καιρό, ο Πατάπιος πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, θέλοντας να μείνει άγνωστος, εξέλεξε ένα ησυχαστήριο στις Βλαχερνές. Όμως, η ταπεινή και καθαρή ζωή του Παταπίου, τον αξίωσε να θαυματουργεί. Έτσι και πάλι έγινε γνωστός και πέθανε θεραπεύοντας αρρώστους.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΡΥΘΡΩΝ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΜΗΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

 

ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΦΛΑΓΟΝΑΣ

 

Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες.

Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφερναν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθιστά εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.

Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.

ΠΗΓΗ