ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ - ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

 

Ευλάβεια είς Τήν Παναγίαν Θεοτόκον
Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού Απόσπασμα έκ τής Γ’Διδαχής


Νά έχετε ευλάβειαν είς όλους τούς Αγίους τής Εκκλησίας, καί περισσότερον είς Τήν Δέσποιναν Μαρίαν, διότι όλοι οί Άγιοι είναι δούλοι Τού Χριστού, ή δέ Θεοτόκος είναι Βασίλισσα τού ουρανού καί τής γής, ήτις παρακαλεί Τόν εύσπλαχνον Χριστόν δια τάς αμαρτίας μας.


Διά τούτο πρέπει καί ημείς νά τιμώμεν Τήν Δέσποιναν μας, μέ νηστείας καί ελεημοσύνας.


Ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Ιωάννης ενικήθη καί έγινε κλέπτης, έγινε καί καπετάνιος είς 100 κλέπτας· αλλά είχε πολλήν ευλάβειαν είς Τήν Θεοτόκον καί κάθε πρωϊ καί εσπέρας έλεγε τούς Χαιρετισμούς Τής Παναγίας.


Θέλων Ό Πανάγαθος Θεός νά τόν σώσει διά τήν ευλάβειαν οπού είχεν είς Τήν Θεοτόκον, έστειλεν ένα άγιον ασκητήν, τόν οποίον άμα είδον οί κλέπται τόν έπιασαν.


Τούς λέγει ο ασκητής:


Σάς παρακαλώ, νά μέ υπάγετε είς τόν καπετάνιον σας, διότι έχω νά σάς ειπώ λόγον διά τό καλόν σας.


Τόν υπήγαν είς τόν καπετάνιον καί τού λέγει: Κράξε μου όλα τά παλληκάρια νά έλθουν νά σάς ειπώ ένα λόγον.


Τούς κράζει ο καπετάνιος καί ήλθαν.


Λέγει ό ασκητής: Δέν έχεις άλλον;


Έχω, λέγει, ένα μάγειρον.


Λέγει του ό ασκητής: Κράξε τον νά έλθη.


Καί άμα ήλθε, δέν ηδύνατο νά ιδή τόν ασκητήν ό μάγειρος, αλλ’ εγύριζε τό πρόσωπόν του είς άλλο μέρος.


Τότε λέγει ό ασκητής είς τόν μάγειρον: Είς τό όνομα Τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σέ προστάζω νά μέ ειπής ποίος είσαι καί τίς σέ έστειλε καί τί κάμνεις εδώ πού κάθεσαι;


Απεκρίθη ο μάγειρος καί λέγει: Εγώ είμαι ψεύστης καί πάντοτε τό ψεύδος λαλώ· αλλά τώρα, επειδή μέ έδεσες μέ τό όνομα Τού Χριστού, δέν ημπορώ παρά νά ειπώ τήν αλήθειαν.


Εγώ λοιπόν είμαι διάβολος, καί με έστειλεν ό μεγαλύτερός μου νά δουλεύω τούτον τόν καπετάνιον καί νά τόν φυλάγω νά τόν ευρώ καμμίαν ημέραν οπού νά μήν διαβάζει τούς Χαιρετισμούς Τής Παναγίας, νά τόν βάλω είς τήν κόλασιν.


Καί έχω τώρα 14 χρόνους οπού τόν φυλάγω, καί δέν εύρον καμίαν ημέραν οπού να μήν διαβάζει το «Άγγελος πρωτοστάτης».


Τότε λέγει ο ασκητής: Σέ προστάζω είς τό όνομα Τής Αγίας Τριάδος νά γίνης άφαντος καί πλέον νά μήν πειράξης τούς χριστιανούς.


Καί ευθύς έγινεν άφαντος ό διάβολος ωσάν καπνός. Τότε εδίδαξεν ό ασκητής τούς κλέπτας καί άλλοι έγιναν καλόγηροι καί άλλοι υπανδρεύθηκαν καί έκαμαν καλά έργα καί εσώθησαν.


Δια τούτο σάς συμβουλεύω όλους, άνδρες καί γυναίκες, νά μάθετε τό «Άγγελος πρωτοστάτης», νά τό λέγετε είς τήν προσευχήν σας.

ΠΗΓΗ: FACEBOOK.COM

ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ

 

Άγιος Λέων πάπας Ρώμης.

Η Αγία Εκκλησία μας ιδρύθηκε από τον Κύριο Ιησού Χριστό, από τον σαρκωθέντα
Λόγο, ο οποίος έζησε ως τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος στη γη για
τριαντατρία χρόνια. Τα τρία τελευταία χρόνια δίδαξε, θαυματούργησε και
τέλος σταυρώθηκε και αναστήθηκε εκ νεκρών , κατά τας γραφάς, την τρίτη
ημέρα. Το έργο Του συνέχισαν οι Άγιοι Απόστολοι, χαριτωθέντες υπό του Αγίου
Πνεύματος. Το Σωτηριώδες έργο συνεχίζεται και θα συνεχίζεται μέχρι την
Δευτέρα Παρουσία Του επί γης.

Η Εκκλησία θεμελιώθηκε από τον Υιό του Θεού και Σωτήρα μας, ο Οποίος
αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της. Έκτισαν στηριζόμενοι στο αγκωνάρι
αμέτρητοι Χριστιανοί, Άγιοι, Μάρτυρες, Όσιοι Ιερομάρτυρες γνωστοί και
άγνωστοι σε εμάς. Ο Θεός, όμως, τους γνωρίζει, καθώς και τον λόγο για τον
οποίο δεν είναι όλοι γνωστοί Άγιοι.

Από τους αγιοκαταταχθέντες υπάρχουν Άγιοι τους οποίους οι περισσότεροι δεν
ξέρουμε την ύπαρξή τους και πολύ περισσότερο την καθοριστική προσφορά τους
στην Εκκλησία. Ένας τέτοιος Άγιος είναι ο Λέων Πάπας Ρώμης. Τη μνήμη του
εορτάζει η Εκκλησία στις 18 Φεβρουαρίου. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε
με την προσωπικότητα και τη ζωή του.

Ο Άγιος έζησε όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μαρκιανός και η Πουλχερία, περίπου
το 450 μ.Χ. Υπήρξε πρόμαχος και μαχητής της Ορθόδοξης πίστηs. Η Δύση δεν
είχε ακόμα αποσχισθεί από την Εκκλησία και ο πάπας Ρώμης ως επίσκοπος της
πρωτεύουσας απολάμβανε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία το πρωτείο τιμής (όχι
αξίας!) και θεωρείτο ως θεματοφύλακας της αποστολικής παράδοσης.
Κατέχοντας τον θρόνο της Ρώμης σε περίοδο δύσκολη, καθώς εξωτερικοί εχθροί
απειλούσαν την αυτοκρατορία, και την Εκκλησία ταλάνιζαν οι αιρέσεις, ο Λέων
κατόρθωσε να διακηρύξει το Ιερό Δόγμα της Αλήθειας και να διατηρήσει την
ενότητα της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό τιμάται σε Ανατολή και Δύση ως
Άγιος και ονομάστηκε Μέγας.

Γεννήθηκε στην Ρώμη από γονείς ευγενείς τοσκανικής καταγωγήs. Εισήλθε
νέος στον κλήρο και δεν άργησε να λάβει τον τίτλο του αρχιδιακόνου της
Εκκλησίας της Ρώμης. Με την ιδιότητα αυτή είχε τη δυνατότητα να λαμβάνει
ενεργό μέρος στις εκκλησιαστικές υποθέσεις και δογματικές έριδες της
εποχής του.

Ενώ βρισκόταν σε αποστολή στην Γαλατία πληροφορείται την κοίμηση του
πάπα Κελεστίνου και την εκλογή του ομόφωνα από κλήρο και Λαό ως διάδοχός
του. Κατά την ενθρόνισή του αλλά και κάθε χρόνο στην επέτειο ενθρόνισής του
επαναλάμβανε τους φόβους του μπροστά στο αξίωμα και την εμπιστοσύνη του
αποκλειστικά στην Χάρη του Θεού εις τον χειρισμό του πηδαλίου της Εκκλησίας.
Άρχισε το έργο της αναγέννησης του κλήρου και της αποκατάστασης της
ευταξίας των εκκλησιών της Σικελίας και της Αφρικής που είχαν πέσει θύματα
βαρβαρικών επιδρομών. Στο Ιλλυρικό εδραιώνει την αυθεντία του μητροπολίτη
Θεσσαλονίκης,. Στην Γαλατία αποκαθιστά τον σεβασμό της εκκλησιαστικής
Ιεραρχίας. Αποκαλύπτει τις μηχανοραφίες των αιρετικών μανιχαίων. Δίνει
στους Επισκόπους και στους ιερείς το καλό παράδειγμα της ενάρετης ζωής του.
Εκτός από το τεράστιο αυτό έργο ο Άγιος διακρίθηκε, κυρίως, στον δογματικό
τομέα και για τούτο κρίθηκε άξιος εκκλησιαστικών τιμών. Συγκεκριμένα, οι
ραδιουργίες του αιρετικού Ευτυχούς με την βοήθεια του υπουργού Χρυσάφιου
επιτυγχάνουν στην «ψευτοσύνοδο» της Εφέσου την καταδίκη του αγίου Φλαβιανού (16 Φεβρουαρίου). Μόλις το πληροφορείται το γεγονός ο Λέων αμέσως συγκαλεί σύνοδο των Επισκόπων της Δύσης για να ακυρώσει την απόφαση της
«ψευτοσυνόδου» και να αποκαταστήσει την αλήθεια, όσο αφορά το Πρόσωπο του
Χριστού. Πριν από την »ψευτοσύνοδο» ο Άγιος είχε στείλει επιστολή στον
Φλαβιανό στην οποία εξέθετε με πλήρη ενάργεια την Θεότητα του Χριστού.
Λέγεται ότι ο Άγιος έγραψε την επιστολή αυτή με την έμπνευση και καθοδήγηση
του Αγίου Πνεύματος, κατόπιν πολυημέρου νηστείας , αγρυπνίας και προσευχής.
Μόλις τελείωσε το γράψιμο την έβαλε επάνω στον τάφο του Αποστόλου Πέτρου
και τον παρακάλεσε να διορθώσει όλα τα λάθη που υπάρχουν σε αυτή από την
ανθρώπινη αδυναμία του συγγραφέα αυτής. Μετά από σαράντα ημέρες
παρουσιάστηκε ο Απόστολος στην προσευχή του Αγίου και του είπε «Είδα και
διόρθωσα». Πράγματι, ο Άγιος όταν άνοιξε την επιστολή τη βρήκε διορθωμένη
από το χέρι του Αποστόλου Πέτρου. Οι αιρετικοί δεν επέτρεψαν να διαβαστεί
αυτή η επιστολή στην Έφεσο.

Το 451 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Άγιος Μαρκιανός και η Αγία Πουλχερία συγκαλούν
την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος και η επιστολή διαβάζεται επίσημα
ενώπιον όλων των Πατέρων οι οποίοι αναφωνούν «Είναι η πίστις των Αποστόλων,
είναι η πίστις των Πατέρων. Ο Πέτρος μίλησε δια στόματος Λέοντος!».
Ενώ συμβαίνουν αυτά στην Ανατολή, η Δύση υποφέρει από τις ορδές του Αττίλα.
Σπέρνουν τον θάνατο και την καταστροφή σε Γερμανία και Γαλατία, διαβαίνουν
τον Αίμο και οι Ούνοι λεηλατούν την περιοχή του Μιλάνου και απειλούν την
Ρώμη. Αυτοκράτορας, Σύγκλητος και Λαός αναθέτουν στον Άγιο να αναλάβει
ειρηνικό διάβημα προς τον Αττίλα που όλοι τρέμουν. Πράγματι, ο ο Ιεράρχης
επικεφαλής ιερέων και διακόνων που ψάλλουν ύμνους παρουσιάζεται ενώπιον της
«μάστιγας του Θεού», όπως αποκαλείται ο Αττίλας . Με φόβο και τρόμο τον
βλέπουν έκπληκτοι να δέχεται να αποχωρήσει με μόνο αντάλλαγμα έναν ετήσιο
φόρο. Στους στρατιώτες του έλεγε ότι είδε δίπλα στον πάπα τον Άγιο Πέτρο με
ξίφος να τον απειλεί.

Ο Λαός λησμονεί και επιστρέφει στην ακολασία. Ο Θεός επιτρέπει στους
Βάνδαλους να κυριεύσουν την πόλη και με παρέμβαση του Αγίου δέχονται να μη
σφάξουν τους κατοίκους και να μη κάψουν την πόλη.
Έπειτα, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο και πολέμησε τις αιρέσεις των
μονοφυσιτών και κοιμήθηκε το 461 μετά από εικοσιένα χρόνια αρχιεροσύνης.

Απολυτίκιο

Θείας πίστεως, ορθοδοξία, υπεστήριξας, την Εκκλησίαν, ως πολύφωνον του
πνεύματος όργανον εκ γαρ Δυσμών αναλάμψας ως ήλιος, αιρετικών την απάτην
εμείωσας, Λέων Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα
έλεος.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Λέγεται, ότι κάποτε στάλθηκε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ από τον Θεό, να πάρει την ψυχή μιας μάνας. Γύρω από το κρεβάτι της ετοιμοθάνατης μάνας, υπήρχαν τα δέκα της παιδιά.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, μπροστά σε αυτό το συγκινητικό θέαμα που αντίκρυσε, λυπήθηκε τη μάνα και τα παιδιά και δεν μπόρεσε να πάρει την ψυχή της μάνας και έτσι γύρισε άπραγος πίσω.
Του λέει ο Θεός:
– Πού είναι η ψυχή της μάνας;
– Κύριε, και Εσύ άμα κατέβαινες κάτω και έβλεπες αυτό το θέαμα, δεν θα μπορούσες να πάρεις την ψυχή της.
Ο Κύριος τον επιτίμησε και του λέει:
– Πάνε στον Ειρηνικό Ωκεανό, να μου φέρεις την τάδε πέτρα.


Πράγματι ο αρχάγγελος Μιχαήλ πήγε, την πήρε και την έδωσε στο Θεό. Ο Κύριος την χτύπησε και αυτή άνοιξε.
Μέσα υπήρχε ένα σκουλήκι και ρωτάει ο Θεός τον αρχάγγελο:
– Μου έφερες αυτήν την πέτρα, από το βυθό της θάλασσας.
Ποιός φροντίζει και τρέφει αυτό το σκουλήκι;
– Εσύ, Κύριε, απάντησε ο Αρχάγγελος.
– Κι Εγώ θα φροντίσω τα δέκα παιδιά της μάνας, ήταν η απάντηση του Θεού.

Όταν ο Κύριος ακόμα και για τα σκουλήκια ενδιαφέρεται και μεριμνά, που δεν προορίζονται για τον παράδεισο, εμείς που προοριζόμαστε για εκεί και Σταυρώθηκε για εμάς, φανταστείτε τί φροντίδα και τί ενδιαφέρον μας έχει...

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα πρότυπα συζύγων.

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα πρότυπα συζύγων. 

Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η κοινωνία διέρχεται ηθική κρίση. Θεσμοί και
αξίες που στήριξαν και στερέωσαν την κοινωνία, σήμερα φθίνουν. Η πίστη στον
ένα αληθινό Θεό περιφρονείται, ο πατροπαράδοτος θεσμός και ισχυρός κρίκος
ενότητας της κοινωνίας δέχεται ολομέτωπη επίθεση από τον μισόκαλο και
επινοούνται άλλες μορφές συμβίωσης ξένες προς την ανθρώπινη παράδοση και
Ορθόδοξη Διδασκαλία. Τα διαζύγια πληθαίνουν και η εκτός γάμου συμβίωση
πληθύνεται. Τα αποτελέσματα τα ζούμε. Τραγικά θύματα τα παιδιά, χωρίς
πυξίδα και σωστή οικογένεια να τα αναθρέψει και διαπαιδαγωγήσει Ορθόδοξα.
Σε τέτοιες εποχές χαλεπές και δύσκολους καιρούς παρηγοριά και αποκούμπι
προσφέρει η Αγία μας Εκκλησία μέσα από την βιοτή των Αγίων Της. Μας
προβάλλει Αγίους έγγαμους ως παραδείγματα εναρέτου ζωής και πίστης στον
Τριαδικό Θεό. Υπάρχουν αρκετά ζεύγη παντρεμένων Αγίων, τα οποία
προστατεύουν την οικογένεια. Ένα τέτοιο Άγιο ανδρόγυνο αποτελούν ο Ακύλας
και η Πρίσκιλλα, η μνήμη των οποίων εορτάζεται την 13η Φεβρουαρίου, την
παραμονή της εορτής του Βαλεντίνου, ενός «αγίου» τον οποίο δεν αναγνωρίζει
η Ορθοδοξία. Μεγάλη αγάπη και έρωτας ένωνε τους δυο αυτούς συζύγους και
είχαν και ένα κοινό έρωτα, όχι βέβαια προς άλλο άνθρωπο ή κάτι γήινο, αλλά
προς τον Χριστό. Ο κοινός αυτός έρωτας ενδυνάμωνε την μεταξύ τους αγάπη και
στην αγαπητική θυσία.

Οι Άγιοι αυτοί ήταν Ιουδαίοι Ποντιακής καταγωγής και κατοικούσαν στην Ρώμη
και αναγκάστηκαν να φύγουν το 49 μ.Χ. γιατί ο αυτοκράτορας Κλαύδιος με
διάταγμα έδιωξε όλους τους Ιουδαίους για τις φιλονικίες που γινόντουσαν
στις συναγωγές. Έτσι βρέθηκαν στην Κόρινθο και ασκούσαν το επάγγελμα του
σκηνοποιού. Ήταν άνθρωποι ευσεβείς και ενάρετοι.

Ο Απόστολος Παύλος μετά την πρώτη περιοδεία παίρνει ως βοηθό του τον Σίλα.
Ευρισκόμενος στα Λύστρα κατηχεί τον Τιμόθεο και τον παίρνει βοηθό του. Στην
Τρωάδα βλέπει το γνωστό όραμα να τον καλεί στη Μακεδονία. Εκεί συναντά τον
Λουκά, τον μετέπειτα συγγραφέα των πράξεων των Αποστόλων και Ευαγγελιστή.
Ξεκινά ταξίδι και αφού περάσει διδάσκοντας από πολλές πόλεις: Σαμοθράκη,
Νεάπολη, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Κίτρος, Αθήνα καταλήγει στην Κόρινθο.
Στο 18ο κεφάλαιο των Πράξεων διαβάζουμε: «…Μετά από αυτά αναχώρησε από την Αθήνα και ήρθε στην Κόρινθο. Και βρήκε κάποιον Ιουδαίο με το όνομα Ακύλας,
Πόντιος στο γένος, που είχε έρθει πρόσφατα από την Ιταλία, και την
Πρίσκιλλα τη γυναίκα του, γιατί είχε διατάξει ο Κλαύδιος να αναχωρήσουν
όλοι οι Ιουδαίοι από τη Ρώμη, και προσήλθε σ αυτούς. Και επειδή ήταν
ομότεχνος, έμενε κοντά τους και εργαζόταν, γιατί ήταν σκηνοποιοί στην
τέχνη…».

Ο Απόστολος Παύλος έμεινε μαζί τους δεκαοκτώ μήνες. Τον άκουγαν να
κηρύττει, τον ρωτούσαν και μάθαιναν. Ήταν ο απλανής οδηγός των. Κατηχήθηκαν
από τον Παύλο και βαπτίστηκαν από αυτόν. Έγιναν οι πολύτιμοι βοηθοί και
συνεργάτες του και αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν στις περιοδείες του.
Με αρχηγό τον Παύλο διασχίζουν το Αιγαίο και φθάνουν στην Έφεσο της Μικράς
Ασίας, κέντρο γραμμάτων και τεχνών και έδρα του ειδωλολατρικού ναού της
Αρτέμιδας, ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας. Τον πρώτο χρόνο της
παραμονής των εκεί δεν κάνουν φανερή ιεραποστολή. Η ζωή τους λάμπει και
ακτινοβολεί Χριστό, φανερώνει πως γίνεται η ζωή όταν στις καρδιές μας
κατοικεί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Ένα Σάββατο εμφανίζεται στη συναγωγή ένας άνδρας από την Αλεξάνδρεια για
να μιλήσει. Ο λόγος, ωραίος, ζεστός αλλά κάτι λείπει. Αυτό είναι η αναφορά
στον Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριο, στο βάπτισμα, στο Άγιο Πνεύμα. Η
διαπίστωση αυτή οδήγησε το Άγιο ζεύγος να συναντήσει κατ’ ιδίαν τον ομιλητή
και να τον κατηχήσει. Ο ομιλητής ήταν ο Απολλώ, ο οποίος εξελίχτηκε σε ένα
φλογερό κήρυκα του Ευαγγελίου και πολύτιμο βοηθό του Παύλου.
Το 54 μ.Χ. αυτοκράτορας αναλαμβάνει ο Νέρων και καταργεί το διάταγμα του
Κλαύδιου και επιστρέφουν στη Ρώμη ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα και αρχίζουν το
κήρυγμα.

Τα ονόματα Ακύλας και Πρίσκιλλα στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρονται
δέκα φορές, χωρίς να γίνεται πουθενά αναφορά για παιδιά. «Ασπάσασθε
Πρίσκιλλαν καὶ ᾿Ακύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, οἵτινες ὑπὲρ
τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ,
ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καὶ τὴν κατ᾿ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν»
(Ρωμ.16,3-4).

Για το τέλος των αποστόλων, δεν ξέρουμε και πολλά πράγματα. Από το βιβλίο,
με τίτλο «Διαταγαί Αποστόλων», λέγεται ότι «υπό Παύλου εχειροτονήθη
επίσκοπος Ακύλας και Νικητής των κατά Ασίαν παροικιών». Πότε, όμως, και σε
ποιες «παροικίες» της Ασίας δεν διευκρινίζεται. Άλλη μία πληροφορία που
βρίσκουμε προέρχεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και την συναντάμε σε σχετικό
υπόμνημα το οποίο διαβάζεται στην Ακολουθία του Όρθρου: «Μπορώ να μην φανώ
άνδρας εγώ ανάλογα προς την γυναίκα μου ανδρείος και πρόθυμος για
αποκεφαλισμό υπέρ της Πίστεως του Χριστού;». Από αυτό αντλούμε δύο
πληροφορίες: Ότι έφυγαν από τον κόσμο αυτό με μαρτυρικό τρόπο και ότι στην
σειρά πρώτη μαρτύρησε η Πρίσκιλλα και ακολούθησε ο Ακύλας.
Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα αποτελούν πρότυπο ιδανικής και
ευλογημένης γαμικής ένωσης, προς τους οποίους μπορούν να προσβλέπουν οι
σύγχρονοι σύζυγοι.

Έχουμε πρότυπα αγνά για να παραδειγματιστούμε. Απόφαση χρειάζεται. Ο
Χριστός περιμένει. Να μη τον απογοητεύσομε. Μη γένοιτο

Λειτουργικά κείμενα

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Χριστὸν ἀγαπήσαντες καὶ φωτισθέντες τὸν νοῦν, τὴ πίστει ἐνούμενοι καὶ

συζυγία σεμνή, Ἀκύλας καὶ Πρισκίλλα ἤσαν μὲν προεστῶτες ἐκκλησίας κατ’

οἶκον, Παύλου δὲ τοῦ φωστῆρος συνεργοὶ καὶ προστᾶται. Διὸ αὐτοὺς τιμήσωμεν

καὶ μιμησώμεθα.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Ελληνική Γλώσσα τεράστια η προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι

Ελληνική Γλώσσα τεράστια η προσφορά της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Η γλώσσα κάθε λαού αποτελεί ένα από τα στοιχεία της ταυτότητός του. 

Η γλώσσα, εκτός από στοιχείο της ταυτότητος, είναι και εργαλείο επικοινωνίας
μεταξύ των ανθρώπων. Η γλώσσα βοηθά στην δημιουργία του πολιτισμού, του
λεγόμενου πνευματικού, σε αντίθεση με τον υλικό (γλυπτική, ζωγραφική κλπ).
Για να μπορούν οι άνθρωποι να συνεννοούνται θα πρέπει η γλώσσα να είναι
ακριβής, να περιγράφει με συντομία και επακριβώς το μήνυμα, το σημαίνον και
το σημαινόμενο να ταυτίζονται. Θα πρέπει να είναι εύκολη για να γίνεται
κτήμα του λαού, να μπορούν να τη μαθαίνουν όλοι. Στην Κίνα π.χ., η οποία
χρησιμοποιεί ιδεογράμματα για να παραστήσει λέξεις και έννοιες τα σύμβολα
είναι πάρα πολλά με αποτέλεσμα ακόμα και οι ακαδημαϊκοί της χώρας (οι
θεωρούμενοι ως οι πιο μορφωμένοι) δεν τα γνωρίζουν όλα.

Δηλαδή οι πνευματικές κορυφές της δεν μπορούν να διαβάσουν όλα τα κείμενα που έχουν γραφεί στη γλώσσα της χώρας τους. Για την αξία της γλώσσας σημειώνει ο «δικός μας» Κωνσταντίνος Τσάτσος, ακαδημαϊκός, φιλόσοφος, πρώην Υπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και συγγραφέας: «Όσο πιο προηγμένος είναι ο πολιτισμός ενός έθνους, τόσο πιο πλούσιες σε προϊστορία, και συνεπώς και σε ουσία, είναι οι λέξεις της γλώσσας… 

Με την γλώσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς και διεγείρομε συναισθήματα… Κάθε λαός έχει την γλώσσα που του αξίζει. Στην γλώσσα, όπως και στα τραγούδια του, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του… είναι ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.»

Εμείς βέβαια οι Έλληνες τέτοιο κίνδυνο, όμοιο με τους κινέζους, δεν
διατρέχουμε. Άλλος είναι ο κίνδυνος για τη γλώσσα μας. Η ελληνική
χρησιμοποιεί μόνο 24 γράμματα και οι διάφοροι συνδυασμοί των γραμμάτων
αυτών δημιουργούν τις λέξεις-έννοιες. Στην αρχαιότητα υπήρχαν επιπλέον και
άλλα 3 γράμματα τα οποία στο διάβα της ιστορικής διαδρομής εξαφανίστηκαν. Η
δομή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας (της μητέρας της σημερινής) ήταν δομή
μαθηματική. Κάθε γράμμα αντιπροσώπευε ένα αριθμό και ένα μουσικό τόνο. άρα
γράμμα = αριθμός =τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας
πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί
φθόγγοι (τονάριθμοι). Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης
Ξενάκης είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι
εφάμιλλη της συμπαντικής. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική
φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Για τη
συνέχεια της γλώσσας μας έχουν καταγραφεί: Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε
«Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. 

Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό
πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις
ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο γνωστός Αδαμάντιος Κοραής είχε
πει «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να
ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από
την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και
τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.». Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια.
Κάποιοι, εντελώς λαθεμένα, ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες το αλφάβητο το
δανειστήκαμε από τους Φοίνικες. Σύμφωνα με μελέτες της Τζιροπούλου και
άλλων το 2300 π.Χ. και όχι το 800 π.Χ. ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του
6.500.000 πρωτογενείς λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις
οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα
τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η
γλώσσα μας γεννά. Αν αναλογιστούμε ότι η αγγλική γλώσσα έχει 80.000 λέξεις
και εξελίσσεται 100 χρόνια, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι ο Όμηρος
παραλαμβάνει μια γλώσσα που έχει βάθος στο χρόνο πολύ μεγάλο Ένα από τα
καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που
βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α.
Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του
εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες
πρωτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι
«μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε
πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3ης π. Χ. χιλιετίας.

Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από
τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία.
Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π. Χ. Τέλος να αναφέρουμε τον δίσκο της Φαιστού ο οποίος χρονολογείται (με τις πιο συντηρητικές απόψεις) στο 1.700 π. Χ. και φέρει
σύμβολα τα οποία όμως είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και
για αυτόν τον λόγο το εύρημα αυτό αποτελεί το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας
του κόσμου. Το 1989, στο υπό αριθμό 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού
«NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πώλ
Φώρ ανακοινώνει ότι στην Ιθάκη του 2.700 π. Χ. μιλούσαν και έγραφαν
Ελληνικά. Με την βοήθεια χαραγμένης εικόνας πλοίου επάνω στο όστρακο και σε
σύγκριση με την ήδη αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β’ ο καθηγητής Φώρ
κατόρθωσε να διαβάσει «Νύμφη με έσωσε». Διάβασε ακόμα, αναγνωρίζοντας
αριθμητικά και συλλαβές «Ιδού εγώ ο Αρεάδης δίδω εις την άνασσα Θεά Ρέα 100
αίγες, 10 πρόβατα…». Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα διδάσκεται στα
Ελληνικά σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου δεν υπήρχε γραφή και
συνεπώς τα δύο έπη ( Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά
προφορικώς (κάτι το οποίο ούτως ή άλλως μόνο και μόνο βάσει της κοινής
λογικής είναι αδύνατον).

Η γενεσιουργός δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να
πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε
μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός»
παρόλο που είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα). Η
Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με
απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο. Ο Γάλλος
συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε
δηλώσει σχετικώς «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται
θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου
συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν- πρώτο- αρχί- υπέρ- ή μια
οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ
τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα
προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία
ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων.» Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν
υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές
μεταξύ τους. Για παράδειγμα έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και
«φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο
στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ.
λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε
υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ’ ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι
γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.

H εκμάθηση της Αρχαίας Ελληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής
παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών,
φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα
με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου
και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας.
Τι έχουν πει σπουδαίες προσωπικότητες για την Ελληνική Γλώσσα
• Ο γνωστός Γάλλος Βολταίρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει
κοινή όλων των λαών.»
• Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και
επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο
υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
• Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832) «Άκουσα
στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική
αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»
• Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43
π.Χ.) «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των
Ελλήνων.»
• Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της
Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας) «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη
κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του
εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες
είναι ανεπαρκείς.» «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη
γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.» «Η Ελληνική
γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
• Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890) «Επιθυμούσα
πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η
βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που
θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.»
• Ίμπν Χαλντούν (Ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός) «Που είναι η γραμματεία
των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει
κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.»
• Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και
Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού) «Έλληνες να
είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των
άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά
που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο
πολιτισμό.»
• Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’) «Η
αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και
νεοτέρων γλωσσών.»
• Ζακ Λάνγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας) «Θα ήθελα να δω να διδάσκονται τα
Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά
σχολεία.»
• Σύμφωνα με τον Μπιλ Γκέιτς «Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της, είναι
η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών,
διότι μόνο σ´ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.»
• Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Αγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν
να βρουν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη
για αυτό».
Το παρόν άρθρο αποτελεί μια μικρή προσφορά προς την αρτιότερη γλώσσα του
κόσμου. Την αδίκησα και επιφυλάσσομαι εις το μέλλον.....

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΡΥΘΡΩΝ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΗΝΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

 

Συμεών ο Θεοδόχος και Άννα η προφήτης

 

Συμεών ο Θεοδόχος και Άννα η προφήτης Ο Συμεών ο Θεοδόχος και η Άννα η προφήτης τιμώνται από την Αγία μας Εκκλησία την 3η Φεβρουαρίου. 

Αποτελούν προσωπικότητες ξεχωριστές και ευλογημένες από τον Άγιο Θεό. Διαδραματίσανε ρόλους κομβικούς κατά την

Υπαπαντή του Κυρίου.

Ο Συμεών ονομάστηκε Θεοδόχος επειδή στις αγκάλες του δέχτηκε τον Σωτήρα
ημών Ιησού Χριστό όταν βρέφος σαράντα ημερών ο Δίκαιος Ιωσήφ και η Παναγία
μητέρα Του τον πήγαν στο Ναό, κατά την επιταγή του νόμου. Ο υπέργηρος
Συμεών πληροφορήθηκε από το Άγιο Πνεύμα να πάει στον Ναό. Με χαρά και θεία
προσμονή τρέχει στον Ναό. Το βρέφος Ιησούς καταφθάνει στον Ναό στην αγκάλη
της Παρθένου Κόρης και ο Συμεών φωτισθείς από το Πνεύμα ότι το βρέφος είναι
ο αναμενόμενος Σωτήρας με σεβασμό το προσκυνάει, το παίρνει στη γέρικη
αγκαλιά του και αναφωνεί , ευχαριστώντας τον Θεό «Νυν απολύεις τον δούλον
σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το
σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι’ αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Στρεφόμενος ο Συμεών προς την Υπεραγία Θεοτόκο είπε τα εξής προφητικά
λόγια: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ,
και εις σημείον αντιλεγόμενον· και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται
ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί». (Λουκ. β’
34-35).Τα λόγια αυτά προέλεγαν την βαθιά θλίψη που θα νοιώσει η Παναγία
όταν δει τον Υιό Της σταυρωμένο στον Σταυρό.

Αμέσως ο Συμεών πλήρης χαράς και αγαλλίασης άφησε τα γήινα και ανεχώρησε
στα ουράνια. Η υπόσχεση τηρήθηκε.
Πιστεύεται ότι ο Συμεών ήταν μέλος της Ομάδας των εβδομήκοντα που
μετέφρασε την παλαιά διαθήκη την ελληνική γλώσσα. Κατά την διαδικασία
μετάφρασης της προφητείας του Ησαΐα: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και
τέξεται υιόν και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ»(Ησ. ζ’ 14) εκφράζει
την δυσπιστία του και αμφιβάλλει για την εκπλήρωσή της. Από ένα αόρατο χέρι
δέχεται ισχυρό ράπισμα και άκουσε φωνή που υπόσχονταν : ότι «δεν θα
πέθαινε, πριν ιδή τον Σωτήρα του Κόσμου». Ήθελε μια επαλήθευση και για
τούτο ρίχνει το δακτυλίδι του στον Νείλο ποταμό λέγοντας ότι θα πιστέψει αν
βρει το δακτυλίδι του. Πράγματι, το ίδιο βράδυ καθαρίζοντας ένα ψάρι βρήκε
μέσα το δακτυλίδι του. Πίστεψε τότε και ζούσε με πίστη και προσδοκία ότι θα
δει τον Σωτήρα. Προετοίμαζε καθημερινά τον εαυτό του για την μεγάλη
συνάντηση, ζώντας με σύνεση, με ευλάβεια , με δικαιοσύνη, φόβο Θεού και με
υποταγή στο θέλημα του Θεού, όπως το δηλώνει και το όνομά του. Στα εβραϊκά
Συμεών σημαίνει υπακοή. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσε να αποκτήσει όλες τις
αρετές και να ανέβει στα ύψη τελειότητας. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας
πληροφορεί ότι ήταν άνθρωπος «δίκαιος και ευλαβής» και κατοικούσε στα
Ιεροσόλυμα. Ο Συμεών θεωρείται τελευταίος Προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης και
Πρώτος Προφήτης της Καινής Διαθήκης.

Τα Λείψανα του Αγίου Συμεών, άγνωστο πότε, μεταφέρθηκαν από την Παλαιστίνη
στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκαν στο Ναό της Παναγίας των
Χαλκοπρατείων, όπου φυλάσσονταν και τα Λείψανα του Αποστόλου Ιακώβου του
Αδελφοθέου και του Προφήτου Ζαχαρίου. Από εκεί αφαιρέθηκαν το 1204 μ.Χ.,
πέντε ημέρες μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους, από τους Βενετούς
Πέτρο Steno, Άγγελο Drusiano και Ανδρέα Balduino και μεταφέρθηκαν στη
Βενετία. Μετά την αναγνώριση του 1317 μ.Χ. τα Λείψανα τοποθετήθηκαν σε
μαρμάρινη σαρκοφάγο, η οποία το 1733 μ.Χ. τοποθετήθηκε κάτω από την Αγία
Τράπεζα του προς τιμήν του Ναού, όπου και σήμερα φυλάσσονται.
Λείψανα του Αγίου Συμεών φυλάσσονται επίσης στο Ναό Aix La Chapelle, στο
Άαχεν της Γερμανίας.
Προφήτιδα Άννα.

Ας δούμε και την βιωτή της Προφήτισσας Άννας. Η Προφήτιδα Άννα είναι κόρη
του Φανουήλ και κατάγεται από τη φυλή του Ασήρ, όγδοου τέκνου του Ιακώβ.
Παντρεύτηκε πολύ μικρή αλλά, μετά από επτά χρόνια πέθαινε ο σύζυγος και δεν
ξαναπαντρεύτηκε. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της επίγειας ζωής ως χήρα.
Παρηγοριά και ευχαρίστηση είχε την προσευχή, την νηστεία, την φιλανθρωπία,
την ανάγνωση των θείων γραφών και την καθημερινή συμμετοχή στις δεήσεις. Εξ
αιτίας του ευάρεστου τρόπου ζωής της στον Θεό το Άγιο Πνεύμα την προίκισε
με το Προφητικό χάρισμα.

Αξίωσε ο Θεός την Άννα, σε ηλικία ογδόντα τεσσάρων ετών, να υποδεχθεί στο
Ναό το Θείο βρέφος μαζί με τον Δίκαιο Συμεών. Σκίρτησε η καρδιά της από
αγαλλίαση και ευφροσύνη αντικρίζοντας τον σαρανταήμερο Χριστό. Πλησίασε,
προσκύνησε το βρέφος, ευχαρίστησε και δοξολόγησε τον Θεό. Προφήτευσε δε
λέγουσα «Τούτο το βρέφος, ο τον ουρανόν και την γην στερεώσας Κύριός
εστιν , αυτός εστιν ο Χριστός, περί ου οι Προφήται προκατήγγειλαν άπαντες»¨.

Η μνήμη της Προφήτιδας Άννας επαναλαμβάνεται στις 28 Αυγούστου.

Ἀπολυτίκιον

Τὸν Ὕπερθεον Λόγον σάρκα γενόμενον, ἐνηγκαλίσω ὡς βρέφος ἐν τῷ Ναῷ τοῦ
Θεοῦ, Θεοδόχε Συμεὼν Πρεσβῦτα ἔνδοξε, ὅθεν καὶ Ἄννα ἡ σεπτή, ἀνθομολόγησιν
αὐτῶ, προσήγαγεν ὠς Προφήτις, ὅθεν ὑμᾶς εὐφημοῦμεν, οἴα Χριστοῦ θείους
θεράποντες.

Κοντάκιον

Ὁ μήτραν παρθενικὴν ἁγιάσας τῷ τόκῳ σου, καὶ χεῖρας τοῦ Συμεὼν εὐλογήσας ὡς
ἔπρεπε, προφθάσας καὶ νῦν ἔσωσας ἠμᾶς Χριστὲ ὁ Θεός. Ἀλλ’ εἰρήνευσον ἐν
πολέμοις τὸ πολίτευμα, καὶ κραταίωσον Βασιλεῖς οὓς ἠγάπησας, ὁ μόνος
φιλάνθρωπος.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος υπέρμαχος των γραμμάτων που διέσωσε την αρχαία γραμματεία.

Ο Iσαπόστολος Άγιος Μέγας Φώτιος υπέρμαχος των γραμμάτων. Διέσωσε την αρχαία γραμματεία.

Ο Άγιος Φώτιος είναι προσωπικότητα ξεχωριστή και με μεγάλη προσφορά στην
Ορθοδοξία, στα γράμματα και στην κοινωνία. Ο τίτλος «Μέγας» που του έχει
δοθεί δεν δόθηκε τυχαία. Δεν είναι πολλοί οι ονομασθέντες «Μέγας». Ο τίτλος
είναι βαρύς για να δοθεί σε πολλούς. Ελάχιστοι ξεχωρίζουν και αυτοί
διακρίνονται. Θα προσπαθήσουμε με το παρόν άρθρο να παρουσιάσουμε με αδρές
γραμμές την προσωπικότητα του Αγίου Φωτίου και να αναδείξουμε τους λόγους
που οδήγησαν στην απονομή του τίτλου Μέγας.

Γεννήθηκε το 810 μ.Χ. ή κατά άλλη άποψη το 820 από γονείς πλουσίους και
εικονόφιλους και ήταν ανεψιός του εικονόφιλου πατριάρχη Ταρασίου και για
τον λόγο αυτή υπέστη πιέσεις από το εικονομαχικό καθεστώς. Άρχισε μια
λαμπρή καριέρα στον δημόσιο τομέα της Βασιλεύουσας και έφθασε μέχρι τον
βαθμό του πρωτοασηκρήτη. Το 858 παραιτείται ο πατριάρχης Ιγνάντιος και
εκλέγεται πατριάρχης, με τη στήριξη της αυγούστας Αγίας Θεοδώρας και του
αδελφού της Βάρδα. Σε 6 ημέρες διήλθε όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Το
γεγονός αυτό τον έφερε σε προστριβή και σύγκρουση με την εκκλησία της Ρώμης.
Ένα από τα νέα έργα του νέου Πατριάρχη ήταν η αναδιοργάνωση και
ανασυγκρότηση της Εκκλησίας. Η διαμάχη των εικονόφιλων και εικονομάχων
διήρκεσε ένα αιώνα και πλέον. Δημιούργησε και άφησε πληγές και προβλήματα.
Έπρεπε αυτά να επουλωθούν και να προχωρήσει το έργο Της η Εκκλησία.

Προσλαμβάνει ικανούς συνεργάτες και εστιάζει το ενδιαφέρον του στην
πνευματική αναμόρφωση του λαού και εις την ιεραποστολική δράση, η οποία
είχε ανασταλεί λόγω της εικονομαχίας. Ο Μέγας Φώτιος μελέτησε σε βάθος και
ακολούθησε πιστά την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου,
στην οποία αναφέρεται πολλές φορές στο έργο του. Αρχίζει με τον
εκχριστιανισμό των Βουλγάρων , αναθέτοντας στους Θεσσαλονικείς αδελφούς
Κύριλλο και Μεθόδιο το δύσκολο αυτό έργο. Οι δυο ιεραπόστολοι
εκχριστιάνισαν τους Βουλγάρους και τους έκαναν συγχρόνως και φίλους του
Βυζαντίου. Παρά τις προσπάθειες του επισκόπου Ρώμης Νικολάου και τις
αντιδράσεις των Φράγκων διατήρησε αυτούς υπό την κανονική δικαιοδοσία του
Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο καθηγητής Ιωάννης Καραγιαννόπουλος για την απαράμιλλη ιερά εκκλησιαστική τακτική του Μεγάλου Φωτίου αναφέρει ότι « ο Φώτιος ήτο μια εκ των αξιολογωτέρων προσωπικοτήτων της εποχής του.

Λίαν πεπαιδευμένος, οξυνούστατος και με διπλωματικά χαρίσματα πρώτης
τάξεως, ήτο ο ενδεδειγμένος αρχηγός της ανατολικής Εκκλησίας κατά την
κρίσιμον εκεἰνην περίοδο και αντάξιος αντίπαλος του Νικολάου και των
Οικουμενικών του αξιώσεων.
Η προσπάθεια εκχριστιανισμού των Βουλγάρων άρχισε κατά την βασιλεία του
ηγεμόνος των Βόριδα (852-889) Ο Βόριδας από ειδωλολάτρης γίνεται χριστιανός
και βαπτιζόμενος λαμβάνει το όνομα Μιχαήλ. Ακολουθεί η κατήχηση και το
βάπτισμα των Βουλγάρων. Τα γεγονότα αυτά συμβαίνουν το 864 μ .Χ. Ο
πατριάρχης Φώτιος στέλνει μια επιστολή στον Μιχαήλ, η οποία απαντά στο
ερώτημα «Τι εστίν έργο του άρχοντος;». Ερώτημα που απασχολεί πολλούς και
χθες κι σήμερα και θα απασχολεί και τον άνθρωπο και αύριο. Η παρουσίαση
ολόκληρης της επιστολής, για λόγους πρακτικούς, δεν είναι εφικτή, γι' αυτό
και θα περιοριστούμε μόνον σε μια σύντομη αλλά αρκούντως σαφή και
διαφωτιστική αναφορά.

Γράφει λοιπόν ο Άγιος και Μέγας διδάσκαλος της οικουμένης Φώτιος:

1ον). «Ο των αρχόντων τρόπος νόμος γίνεται τοις υπό χείρα».
Το ήθος των αρχόντων γίνεται νόμος για τον απλό λαό. Πρώτοι και κύριοι
υπεύθυνοι για την φαυλότητα (ή την σπουδαιότητα) μιας χώρας είναι οι
άρχοντές της, που αποτελούν ''υπογραμμόν και παράδειγμα''. Φαύλοι άρχοντες
διαπλάθουν φαύλους πολίτες.

2ον). «Οι περί τον άρχοντα φαύλοι και τον εκείνου συνδιαβάλλουσι τρόπον».
Στον εκφαυλισμό των αρχόντων (και συνακόλουθα του λαού) συμβάλλει τα
μέγιστα το ''περιβάλλον'' τους.

3ον). «Όταν τις άρχη εαυτού, τότε νομιζέτω και τών υπηκόων άρχειν αληθώς».
Όταν ο άρχων άρχει στον εαυτό του (και στο περιβάλλον του), τότε άρχει
πραγματικά και στον λαό.

4ον). «Κτώ τοίνυν φίλους μη τους φαύλους, αλλά τους αρίστους».
Κάνε, λοιπόν, φίλους, όχι τους φαύλους, αλλά τους πιο καλούς.

5ον). «Μη ζήτει δε παρά φίλων ακούειν τα ηδέα, αλλά τα αληθή μάλλον. Διο
μέγιστον ηγού φίλους κολάκων διαφέρειν».
Μη ζητάς από τους φίλους να ακούς ό, τι σε ευχαριστεί, αλλά την αλήθεια.
Άλλο πράγμα οι φίλοι και άλλο οι κόλακες.

6ον). «Πολλαχόθεν δει τον άρχοντα θηρεύειν των υπηκόων τας γνώμας, και ούτω
κοινωνοίς χρήσθαι φιλίας και αρχής και βουλευμάτων».
Στις αποφάσεις για την ευδαιμονία των πολιτών ανάγκη να ζητάς την γνώμη
τους, ώστε να τους κάνεις μετόχους και φιλίας και αρχής και αποφάσεων.
(Φωνή λαού και στα ''μεσαιωνικά'' Βαλκάνια...).

7ον). «Άρχοντας μεν τινες έφησαν αρετήν εκ μικράς μεγάλην πόλιν ποιήσαι·
εγώ δε μάλλον αν φαίην το εκ φαύλης σπουδαίαν παρασκευάσαι».
Λένε πως άξιος άρχοντας είναι όποιος κάνει μεγάλη μια μικρή χώρα. Εγώ όμως
λέω πως ακόμα σημαντικότερο είναι αν κατορθώσει να κάνει σπουδαία μια
πολιτεία φαύλη.

8ον). «Τας μετά σφοδρότητος υποσχέσεις ευλαβείσθαι χρη».
Πρέπει να προσέχεις τις υπερβολικές υποσχέσεις.

9ον). «Χρυσός άπαντα τα ανθρώπινα στρέφει. Άχρηστον και νομίζων και πάσιν
επιδεικνύς τον τοις φιλούσιν ισχυρόν επίβουλον, χρυσόν».
Το χρυσάφι ανατρέπει τα πάντα στους ανθρώπους. Να θεωρείς άχρηστον τον
χρυσό, που είναι φοβερή παγίδα όσων τον αγαπούν, και να το δείχνεις σε
όλους.

10ον). «Όσω δε τις προέχει τη αρχή, τοσούτω χρεωστεί πρωτεύειν και τη
αρετή».
Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται
και στην αρετή.

Την επιστολή αυτή του Αγίου Φωτίου πρέπει όλοι μας να διαβάσουμε. Άρχοντες
και αρχόμενοι. Μικροί και μεγάλοι. Πλούσιοι και πτωχοί. Νέοι και γέροι.
Στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή της
Πατρίδας μας, υπάρχουν άραγε ικανοί και πρόθυμοι άνθρωποι να βάλουν σε
εφαρμογή τις πολύτιμες αυτές παραινέσεις του Μεγάλου Φωτίου;
Προσωπικώς εκτιμώ πως υπάρχουνε και μάλιστα πολλοί. Απλώς η φανέρωσή τους
θα έρθει στην ώρα που θα το δικαιούμαστε: Όταν δηλαδή, ως λαός,
ομολογήσουμε με ειλικρινή συντριβή τα λάθη μας και αποφασίσουμε με πίστη
και θάρρος να τα διορθώσουμε.
Τα ξένα πρότυπα, δυστυχώς, αποδείχθηκαν ολέθρια για το Γένος μας. Καιρός
λοιπόν να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας· να επιστρέψουμε στις πατροπαράδοτες
αξίες και τα πανάρχαια ιδανικά μας. Διότι εκεί μονάχα θα ξαναβρούμε τις
δυνάμεις και το κουράγιο, που τώρα χρειαζόμαστε.
Εκχριστιανίστηκαν και άλλοι λαοί της Ευρώπης από τον Μέγα Φώτιο και για
τον λόγο αυτό θεωρείται ως ο ουσιαστικός εκσυγχρονιστής της Δυτικής Ευρώπης
και ισαπόστολος.

Στον εκπαιδευτικό και μορφωτικό τομέα ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του.
Πίστευε ακράδαντα ότι η μόρφωση και η παιδεία ήταν απαραίτητα στοιχεία για
την ολοκλήρωση του ανθρώπου. Πίστευε ότι η χριστιανική πίστη συνδυασμένη με
την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά
πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία
διδάσκονταν όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που
ίδρυσε είναι το περίφημο πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη,
όπου κλήθηκαν να διδάξουν οι πιο ικανοί δάσκαλοι της οικουμένης. Δίδαξε και
ο ίδιος φιλοσοφία για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα ποιμαντικά του
καθήκοντα. Εκτιμούσε πάρα πολύ την αρχαία γραμματεία και εκτιμούσε τους
αρχαίους έλληνες συγγραφείς. Ανέθεσε σε καλλιγράφους μοναχούς να
αντιγράφουν τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς και φιλοσόφους. Στο μνημειώδες
και μοναδικό στο είδος έργο του με τον τίτλο «Μυριόβιβλος» έχουν διασωθεί
τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι ειδικοί, πως αν ο
Φώτιος δεν μας άφηνε αυτό το έργο η γνώση, για τους αρχαίους συγγραφείς, θα
ήταν ελλιπής.

Ο ισαπόστολος Άγιος Φώτιος ήταν πολυσχιδής προσωπικότητα, πράγμα που του
αναγνωρίζουν και εκείνοι που τον επέκριναν, όπως ήταν ο Νικήτας Δαβίδ ο
Παφλαγών, που γράφει χαρακτηριστικά: «Πάντα συνέτρεχεν επ’ αυτώ η
επιτηδειότης της φύσεως, η σπουδή, ο πλούτος, η μελέτη, που διήρχετο άυπνος
τις νύκτες, για την εμμελή ανάγνωση των συγγραφέων». Η αδιάφθορη
συνείδηση της Εκκλησίας και του Γένους, ομολόγησαν αυτόν Άγιο και
Ισαπόστολο «τοις ουρανίοις αδύτοις εγκατοικιζόμενον», ως «αοίδιμον μεν τοις
διωγμοίς, δεδοξασμένον δε τοις θανάτοις». Το θεολογικό του έργο δικαίωσε
τους αγώνες της Εκκλησίας, βεβαίωσε την Ορθόδοξη πίστη και ενέπνευσε την
Εκκλησιαστική συνείδηση, για την συνεχή εγρήγορση του Εκκλησιαστικού
Σώματος.

Ο Μέγας Φώτιος, επειδή γνώριζε καλώς, ότι κάθε εκτροπή απ’ την αληθή πίστη,
έχει ως συνέπεια την έκπτωση από την πνευματικότητα, κατακρίνει «το της
γνώμης αστήρικτο» και καταδικάζει, ως «αμαρτία προς θάνατον», κάθε εκτροπή
απ’ την Ορθοδοξία και την «των παραδοθέντων αθέτηση» ή «καταφρόνηση» από
εκείνους που «κατά των ιδίων ποιμένων υπερήφανον αναλαμβάνουν φρόνημα,
εκείθεν δε κατά του κοινού Ποιμένος και Δεσπότου παρατείνουν την απόνοιαν».
Με αυτό το σκεπτικό αντέκρουσε όχι μόνο τους εικονομάχους αλλά και τις
αξιώσεις του Πάπα Ρώμης και το Δόγμα του Filioque. Η Σύνοδος, του 867 μ.Χ.
στην Κωνσταντινούπολη, καθαίρεσε τον Πάπα Νικόλαο, για τις αιρετικές και
αντικανονικές του θέσεις. Διεξήγαγε μεγάλους και επιτυχείς αγώνες εναντίων
των Μανιχαίων, των Εικονομάχων και άλλων αιρετικών και επανέφερε στους
κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας πολλούς από αυτούς
Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την
αποστασία της Δυτικής χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής
κατάπτωσης. Και γι’ αυτό αγωνίστηκε για τη διάσωση της ορθής διδασκαλίας
της Εκκλησίας και ο αγώνας του ήταν αποτυπώνεται στο έργο και τις αποφάσεις
της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (879-880). η ιστορία τον
δικαίωσε. Οι φόβοι του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η Δυτική χριστιανοσύνη,
οδηγήθηκε τελικά εκτός της Εκκλησίας και παραμένει εκτός, ως τα σήμερα.
Τρανή απόδειξη το μίσος των δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι
μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο, αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ
και δέκα αιώνες!.

Για μας τους Ορθοδόξους ο Μέγας Φώτιος, ανήκει στη χορεία των μεγάλων αγίων
Πατέρων της εποχής του, αλλά και επομένων εποχών. Δια πάντα ταύτα μετά του
υμνωδού μεγαλύνομεν αυτόν και λέγομεν: «Χαίροις ορθοδόξων φωταγωγέ, και της Εκκλησίας, νυμφοστόλε και οδηγέ· χαίρεις κακοδόξων, η δίστομος ρομφαία, ώ
Φώτιε τρισμάκαρ, ρητόρων έξοχε».
Το πνευματικό κέντρο της μητρόπολης Κίτρους Κατερίνης και Πλαταμώνος, Ο
Άγιος Φώτιος, κάθε χρόνο τιμά τη μνήμη του προστάτου του με λατρευτικές και
πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα «Φώτια».

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’ – Τὸν συνάναρχον Λόγον

Τῆς σοφίας ἐκφάντωρ λαμπρὸς γενόμενος, Ὀρθοδοξίας ἐδείχθης θεοπαγῆς
προμαχών, τῶν Πατέρων καλλονὴ Φώτιε μέγιστε, οὐ γὰρ αἱρέσεων δεινῶν,
στηλιτεύεις τὴν ὀφρύν, Ἐώας τὸ θεῖον σέλας, τῆς Ἐκκλησίας λαμπρότης, ἣν
διατηρεῖ Πάτερ ἄσειστον.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ὡς τῶν ἀποστόλων ὁμότροπος καὶ τῆς οἰκουμένης διδάσκαλος, τῷ Δεσπότῃ τῶν
ὅλων ἱκέτευε, Φώτιε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρίσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν
τὸ μέγα ἔλεος.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Τρείς Ιεράρχες. Μελίρρυτος ποταμός Σοφίας.

Τρείς Ιεράρχες. Μελίρρυτος ποταμός Σοφίας.Εορτάζει και πανηγυρίζει η αγία εκκλησία τους τρείς μελιρρύτους ποταμούς,
τους τρεις ιεράρχες, που συνέδεσαν άρρηκτα και άρρητα την Ορθοδοξία και
τον ελληνισμό, ώστε να μπορούμε να ομιλούμε για ελληνορθοδοξία.
Μεγάλα εκκλησιαστικά αναστήματα, πατέρες της ορθοδοξίας και για την εποχή
τους πανεπιστήμονες. Σπούδασαν όλες τις τότε σύγχρονες επιστήμες στο
πανεπιστήμιο της ειδωλολατρικής Αθήνας. Αφοσιωμένοι στην σπουδή τους,
γνωρίζοντας δυο δρόμους∙ από το σπίτι στο σχολείο και από το σπίτι στην
εκκλησία.

Νέοι ήταν, αλλά δεν παρασύρθηκαν στην ευκολία και στην μόδα της εποχής των.
Γνώριζαν τον προορισμό τους, να σώσουν την αθάνατη ψυχή και όχι να
ικανοποιήσουν και να κορέσουν∙ τα πάθη του φθαρτού σώματος.
Οι λαμπρές σπουδές τους άνοιγαν μπροστά τους λαμπρούς δρόμους κοσμικής
καριέρας. Τα απαρνήθηκαν. Δεν είναι κακό, βέβαια, να χρησιμοποιήσει τις
σπουδές του κάποιος για κοσμική καριέρα. Εξαρτάται τι θα προτάξει: το
χρήμα, τη δόξα, την άσωτη ζωή ή την αφιλοκερδή προσφορά προς τον συνάνθρωπο  αδύναμο αδελφό. Η κοινωνία χρειάζεται καλούς και ενάρετους πολίτες χρήσιμους εργάτες του αμπελώνος.

Οι τρείς ιεράρχες ακολούθησαν τον μοναχικό βίο. Διέπρεψαν νικητές εναντίον
του κακού και τροπαιούχοι στεφανηφόροι του Χριστού. Ο καθένας τους έχει
ξεχωριστή ημέρα που η αγία εκκλησία τιμά την μνήμη τους: Ο Μέγας Βασίλειος
την 1η Ιανουαρίου, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος την 25η του αυτού και ο Ιωάννης ο
Χρυσόστομος την 27η του ιδίου. Την 30ή του αυτού μηνός τιμά και εορτάζει η
εκκλησία μας την μνήμη και των 3 ιεραρχών και η πολιτεία όρισε την ημέρα
αυτή ως ημέρα των γραμμάτων και των τεχνών.

Τεράστιο και πολυσχιδές το έργο των ιεραρχών που άφησαν στους επιγόνους.
Υπηρέτησαν τον πάσχοντα και αδύνατο άνθρωπο με το φιλανθρωπικό τους έργο.
Όλοι μας έχουμε γνώση για την περίφημη Βασιλειάδα που περιέθαλπε και
γηροκομούσε ανήμπορους με τα χέρια του ο Άγιος Βασίλειος. Το συγγραφικό
έργο αξιολογότατο ,περίλαμπρο και ογκώδες. Θησαυρός σοφίας και φιλοσοφίας
θείας με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Έδινε λύσεις στα προβλήματα της
εποχής εκείνης, αλλά απαντά και στα σημερινά προβλήματα και αδιέξοδα του
υπερήφανου και φίλαυτου ανθρώπου της καταναλωτικής κοινωνίας, της ύλης και
της εγωπάθειας. Είναι θησαυρός διαμαντιών κρυμμένος σε κάποιες βιβλιοθήκες
και πρέπει να τον γνωρίσουμε… χθες και όχι αύριο. Πολλά προβλήματα των
συγχρόνων κοινωνιών δεν θα υπήρχαν αν ο κάθε μας προσωπικά και όλοι μαζί
στρεφόμασταν στον απέραντο πλούτο της ελληνορθόδοξης γραμματείας.
Είναι κρίμα τα ελληνόπουλα, η νεολαία, το καμάρι και το μέλλον του τόπου
μας, να τρέφεται με πνευματικά ξυλοκέρατα (και πολλές φορές κακής
ποιότητας) και να περιφρονούν την θρεπτική τροφή που παρέχουν τα έργα των
Αγίων Τριών Ιεραρχών. Δυστυχώς, υπάρχουν και πολλοί νέοι που αγνοούν την
ύπαρξή των. Ασχολούμαστε με την δυτική φιλοσοφία που αποτελεί, θα λέγαμε,
παραστρατημένο-νόθο παιδί της αρχαιοελληνικής γραμματείας και όχι γνήσιο.
Μεγάλη η ευθύνη όλων μας. Ποτέ βέβαια δεν είναι αργά.

Ο ετήσιος εορτασμός των τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου θεότητας μάς
δίνει την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις - προτάσεις και να
προβληματιστούμε για τη σημερινή κατάσταση στην παιδεία - εκπαίδευση και
για το μέλλον της, δηλαδή για το μέλλον του τόπου. Η μεγαλύτερη βιομηχανία
της μικρής σε έκταση Ελλάδος είναι ο πολιτισμός της και το χρυσοφόρο φορτίο
της παιδείας και του ελληνικού πνεύματος του ιστορικού παρελθόντος, το
οποίο ανακαλύπτει και πάλι η δύση μέσω της αρχαίας
Λαμπρά κάθε χρόνο πρέπει να τιμούμε τους μελίρρυτους ποταμούς της σοφίας
και να εορτάζουμε ουσιαστικά την ημέρα των γραμμάτων (30 Ιανουαρίου) πέρα
και έξω από τετριμμένους πανηγυρικούς και επίδοση βραβείων. Και αυτά
χρειάζονται, αλλά δεν αρκούν. Να καθιερωθεί τουλάχιστον ένα τριήμερο με
ομιλίες, ημερίδες και αφιερώματα ουσίας και πραγματικού προβληματισμού για
το έργο των ιεραρχών και της εκπαίδευσης-παιδείας-πολιτισμού. Του ελληνικού
πολιτισμού, του μέτρου της δημοκρατίας και της πνευματικής προσφοράς του
ελληνικού πνεύματος, του αρχαίου αλλά και του σύγχρονου, στην πνευματική
πορεία όλου του κόσμου.

Πολλά θα ανακαλύψουμε και από πολλά θα εκπλαγούμε, ευχάριστα.
Να κοιτάξουμε μπροστά, ας προχωρήσουμε. Σήμερα μπορεί να είμαστε λίγοι.
Αύριο θα γίνουμε πολλοί. Θα προσχωρήσουν και οι αλληθωρίζοντες σημερινοί
εθνομηδενιστές. Θα είναι έργο ευλογημένο. Οι επόμενες γενεές θα μας
ευχαριστούν και η σημερινή γενεά θα διαπιστώσει ότι υπάρχει πλούτος,
υπάρχει διέξοδος φωτεινή (ελληνική) από την αδιέξοδη μαύρη λογική της δύσης.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Αιώνια σου η μνήμη διδάσκαλε και πατέρα της εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπε Ανάστασιε

(Ένα πολύ όμορφο κείμενο που ήρθε στο mail χωρίς τα στοιχεία του συγγραφέα.. 

Αφορά την εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου με μια κατάθεση ψυχής, στολισμένο με απλότητα και κατανόηση. 

Το αναρτούμε λοιπόν και εάν τύχει και το διαβάσει ας επικοινωνήσει για να γράψουμε από κάτω την πηγή τα στοιχεία του Συντάκτη)
 

........

Πολλά γράφτηκαν, πολλά λέγονται,
πολλά μάθαμε, πολλά ούτε καν θα τα ακούσουμε, για την προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, του ανθρώπου που έφυγε χτες από την γη αυτή.

Δεν είναι όμως τα άπειρα έργα που έκανε και τα θαυμάζουν και οι κοσμικοί , δεν είναι τα πιο ζεστά λόγια που είπε, δεν είναι η αρχοντιά η αληθινή που μας έδειξε, περισσότερο από όλα είναι αυτό το φως που έβγαζε από τα μάτια του, αυτή η σπίθα που όπου κι αν πήγε , έγινε φωτιά.


Τον είπαν Αναστάσιο και μας έδειξε την Ανάσταση.


Άνοιξε για λίγο την κουρτίνα της εγκόσμιας ματαιότητας, της φθοράς και της ψευτιάς και μας έδειξε με το δάχτυλό του την ουράνια δόξα, την αναστημένη εικόνα του καθενός μας, έστω κι αν μας αρέσει να κυλιούμαστε στην σήψη, στην πτώση και στο σκοτάδι της απελπισίας.


Κάθε του κήρυγμα ήταν μια αναβάπτιση, κάθε του μήνυμα εορταστικό ή μη, μια ανακαίνιση, έσπαζε τον μονότονο ξύλινο λόγο (συχνά και εκκλησιαστικό) που μας κάνει όλους να πλήττουμε αβάσταχτα!


Κάθε του εμφάνιση σκόρπιζε φως, δύναμη, μήνυμα αληθινής ζωής.


Αναρωτιέμαι άραγε πόσα θα τράβηξε ο άνθρωπος αυτός,

πόσα αδιέξοδα,

πόσα ξενύχτια,

πόσα δάκρυα,

πόσες ικεσίες,

πόσα χιλιόμετρα,

πόσες απογοητεύσεις, πόσες προδοσίες,

πόσα παρακαλητά, κοινή η μοίρα των ανθρώπων,

αλλά όπως είπε κάποτε ο ίδιος:


"τις πέτρες που μας πέταξαν εμείς τις πήραμε και φτιάξαμε εκκλησίες, νοσοκομεία, σχολεία, οικοτροφεία"!!!


Υπάρχει πιο μεγάλο από αυτό;


Την θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση, εσύ να την μεταμορφώνεις σε δύναμη, σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα.


Είναι πράγματι πολύ δύσκολο, είναι όντως ακατόρθωτο εάν δεν βάλεις πραγματικά για "κατάρτι" σου τον Σταυρωμένο Ιησού.


Ήμουν νέος ακόμη ιερέας που σε μια ημερίδα έτυχε να συναντηθούν τα βήματα μας, εγώ "μειράκιο τυφλό", εκείνος "ο Αναστάσιος".
Δειλά -δειλά τον πλησίασα με δέος, να πάρω την ευχή του.


Μου μίλησε τόσο στοργικά, τόσο αληθινά, τόσο εγκάρδια, με ρώτησε ποιος είμαι και τι κάνω, και μέσα από εκείνα τα θολά, σχεδόν πάντα δακρυσμένα ματογυάλια του, μου έδωσε την εγκάρδια ευχή του.

Εκείνο το τόσο αληθινό και στοργικό βλέμμα του, το φυλάγω για πάντα πολύτιμη ανάμνηση στο αρτοφόριο της καρδιάς μου!!!


Από όλα τα υπέροχα που είπε ο άνθρωπος αυτός κρατάω εκείνο το σπουδαίο


"πρέπει να κάνουμε όλοι μας αντίσταση ποιότητας "


Υπάρχει πιο ωραίο από αυτό;


Υπάρχει κάτι πιο μεγάλο;


Αιώνια σου η μνήμη διδάσκαλε και πατέρα της εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπε Ανάστασιε, φιλούμε με ευγνωμοσύνη τα χέρια σου που μας ευλογησες, τα πόδια σου τα ιεραποστολικά, δώσε μας λίγο από το φως σου.

.......