Το νεοαναγειρόμενο παρεκκλήσι μας, αφιερωμένο στον Άγιο Θεράπων. Βρίσκεται στις Ερυθρές Αττικής στην οδό Αγίου Κων/νου 18.
Αποτελεί ένα πραγματικό στολίδι για την γειτονιά μας. Σε πολύ κοντινή απόσταση από την οδό Ανεξαρτησίας, βρίσκεται το Αο 12θέσιο Δημοτικό Σχολείο της πόλεώς μας. Οι χαρούμενες παιδικές φωνές των μικρών μαθητών, "γεμίζουν" την γειτονιά μας.... (-Τα μικρά παιδιά, είναι άγγελοι!!.. Έλεγε η γερόντισσα Γαβριηλία Και οι άγγελοι, μόνο τον Θεό κυκλώνουν και Τον δοξολογούνε.)
Και ο Άγιος Θεράπων, είναι και προστάτης των παιδιών. Αλήθεια, πόσο ανάγκη έχουμε από έναν προστάτη-Άγιο; Βλέποντας λοιπόν μια εκκλησία, ένα εικονοστάσι, μια εικόνα.. αυτόματα "ξυπνάει" μέσα μας ένα αίσθημα σεβασμού και τιμής. Σεβασμός για αυτό που βλέπουμε, και τιμή γι αυτό που είμαστε. (Και δεν είμαστε τυχαίοι). Ο Έλληνας, παράγει πολιτισμό. Και η όποια ορθόδοξη Εκκλησία, μικρή η μεγάλη, είναι από μόνη της μια κοιτίδα πολιτισμού γιατί κουβαλάει μέσα της αγώνες, πόνο. δάκρυα, γέλιο και λύπη, νίκες και ήττες και όλα τα συναισθήματα καλά ή κακά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Και αυτό, εξηγείται έτσι απλά και λιτά. Ανέκαθεν η Εκκλησία ήταν μέσα στην ζωή του ανθρώπου. Εκεί θα πάμε να εισαχθούμε και να ονομαστούμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.... Εκεί θα πάμε να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας... Εκεί θα πάμε να μάθουμε τι είναι αυτό το οποίο μας έμαθαν να πιστεύουμε.... Εκεί θα πάμε να μοιραστούμε τις χαρές μας που αφορούν στο ξεκίνημα της έγγαμης ζωής μας, ακόμα εκεί θα πάμε να μοιραστούμε την λύπη μας και να ζητήσουμε την παρηγοριά από την εικόνα της γλυκιάς Μάνας -Παναγιάς.... Το σπουδαιότερο από όλα είναι ότι μέσα στην Εκκλησία θα βρούμε τον Χριστό.
Όταν ο 12ετής Ιησούς (μικρό παιδάκι) είχε χαθεί από την επίβλεψη της Παναγίας Μητέρας Του στον γυρισμό από την εορτή του Πάσχα, αυτόματα αναζητήθηκε από Εκείνην και τον Κηδεμόνα Του Ιωσήφ, στον Ναό, (δηλ στην Εκκλησία). Εκεί θα βρούμε τον Θεό, την Παναγιά και τους Αγίους. Και βλέποντας μια εκκλησία, να ξέρουμε, ότι είναι κάποιος μέσα και μας περιμένει να πάμε να τον χαιρετίσουμε..
Δεν θέλω να θεολογήσω για την Εκκλησία / σκέψεις κάνω, απλά θέλω να τις μοιραστώ με κάποιον/κάποια που ίσως νιώθει έτσι.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει αρκετές "αμπελοφιλοσοφίες" γύρω από την Εκκλησία.
Ο γέρων Παίσιος έλεγε... "..από αυτά που θα ακούσεις, να μην πιστέψεις τίποτα και από εκείνα που θα δεις, πίστεψε μόνο τα μισά.."
Και η γερόντισσα Μυρτιδιώτησσα η ασκήτρια της Κλεισούρας συμπληρώνει με τον δικό της απλό τρόπο... "κλειδί στο στόμα, όταν ακούτε να πολεμάνε την Εκκλησία.."
Αλήθεια, πόσο δίκιο έχουν.... Η Εκκλησία, σημαίνει Χριστός. Χριστός σημαίνει Σταυρός. Σταυρός σημαίνει μαρτύριο και θυσία. Θυσία σημαίνει Αγάπη. Αγάπη σημαίνει πόνος, αλλά και ελπίδα. Ελπίδα σημαίνει Ανάσταση, που και εκείνη με την σειρά της σημαίνει Χαρά!!
Εύκολα κρίνουμε και πολεμάμε την Ορθοδοξία. Εύκολα μας έρχονται κατά νου, μόνο τα κακώς κείμενα που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία. Και εάν δεν υπάρχουν, τότε ακόμα ποιο εύκολα κατασκευάζονται.
(Το να διαβάλεις τον συνάνθρωπό σου και να τον υποβιβάσεις, είναι πολύ ποιό εύκολο από το να τον μιμηθείς γιατί ίσως είναι λίγο καλύτερος από εσένα) λέει το Γεροντικό....
Θυμίζει το ανέκδοτο με κάποιον τρελό, που είχε ανέβει σε μια ταράτσα και προσπαθούσε να σβήσει τον ήλιο.... Και αυτό είναι η Εκκλησία.. Ήλιος. Και ενώ όλοι έχουν την ανάγκη του, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ζήσουν χωρίς αυτόν, χρησιμοποιώντας υποκατάστατα, με αποτέλεσμα να φθείρονται από μόνοι τους και να οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή τους, παρασύροντας και άλλους μαζί.
Αποτελεί ένα πραγματικό στολίδι για την γειτονιά μας. Σε πολύ κοντινή απόσταση από την οδό Ανεξαρτησίας, βρίσκεται το Αο 12θέσιο Δημοτικό Σχολείο της πόλεώς μας. Οι χαρούμενες παιδικές φωνές των μικρών μαθητών, "γεμίζουν" την γειτονιά μας.... (-Τα μικρά παιδιά, είναι άγγελοι!!.. Έλεγε η γερόντισσα Γαβριηλία Και οι άγγελοι, μόνο τον Θεό κυκλώνουν και Τον δοξολογούνε.)
Και ο Άγιος Θεράπων, είναι και προστάτης των παιδιών. Αλήθεια, πόσο ανάγκη έχουμε από έναν προστάτη-Άγιο; Βλέποντας λοιπόν μια εκκλησία, ένα εικονοστάσι, μια εικόνα.. αυτόματα "ξυπνάει" μέσα μας ένα αίσθημα σεβασμού και τιμής. Σεβασμός για αυτό που βλέπουμε, και τιμή γι αυτό που είμαστε. (Και δεν είμαστε τυχαίοι). Ο Έλληνας, παράγει πολιτισμό. Και η όποια ορθόδοξη Εκκλησία, μικρή η μεγάλη, είναι από μόνη της μια κοιτίδα πολιτισμού γιατί κουβαλάει μέσα της αγώνες, πόνο. δάκρυα, γέλιο και λύπη, νίκες και ήττες και όλα τα συναισθήματα καλά ή κακά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Και αυτό, εξηγείται έτσι απλά και λιτά. Ανέκαθεν η Εκκλησία ήταν μέσα στην ζωή του ανθρώπου. Εκεί θα πάμε να εισαχθούμε και να ονομαστούμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.... Εκεί θα πάμε να μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας... Εκεί θα πάμε να μάθουμε τι είναι αυτό το οποίο μας έμαθαν να πιστεύουμε.... Εκεί θα πάμε να μοιραστούμε τις χαρές μας που αφορούν στο ξεκίνημα της έγγαμης ζωής μας, ακόμα εκεί θα πάμε να μοιραστούμε την λύπη μας και να ζητήσουμε την παρηγοριά από την εικόνα της γλυκιάς Μάνας -Παναγιάς.... Το σπουδαιότερο από όλα είναι ότι μέσα στην Εκκλησία θα βρούμε τον Χριστό.
Όταν ο 12ετής Ιησούς (μικρό παιδάκι) είχε χαθεί από την επίβλεψη της Παναγίας Μητέρας Του στον γυρισμό από την εορτή του Πάσχα, αυτόματα αναζητήθηκε από Εκείνην και τον Κηδεμόνα Του Ιωσήφ, στον Ναό, (δηλ στην Εκκλησία). Εκεί θα βρούμε τον Θεό, την Παναγιά και τους Αγίους. Και βλέποντας μια εκκλησία, να ξέρουμε, ότι είναι κάποιος μέσα και μας περιμένει να πάμε να τον χαιρετίσουμε..
Δεν θέλω να θεολογήσω για την Εκκλησία / σκέψεις κάνω, απλά θέλω να τις μοιραστώ με κάποιον/κάποια που ίσως νιώθει έτσι.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει αρκετές "αμπελοφιλοσοφίες" γύρω από την Εκκλησία.
Ο γέρων Παίσιος έλεγε... "..από αυτά που θα ακούσεις, να μην πιστέψεις τίποτα και από εκείνα που θα δεις, πίστεψε μόνο τα μισά.."
Και η γερόντισσα Μυρτιδιώτησσα η ασκήτρια της Κλεισούρας συμπληρώνει με τον δικό της απλό τρόπο... "κλειδί στο στόμα, όταν ακούτε να πολεμάνε την Εκκλησία.."
Αλήθεια, πόσο δίκιο έχουν.... Η Εκκλησία, σημαίνει Χριστός. Χριστός σημαίνει Σταυρός. Σταυρός σημαίνει μαρτύριο και θυσία. Θυσία σημαίνει Αγάπη. Αγάπη σημαίνει πόνος, αλλά και ελπίδα. Ελπίδα σημαίνει Ανάσταση, που και εκείνη με την σειρά της σημαίνει Χαρά!!
Εύκολα κρίνουμε και πολεμάμε την Ορθοδοξία. Εύκολα μας έρχονται κατά νου, μόνο τα κακώς κείμενα που υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία. Και εάν δεν υπάρχουν, τότε ακόμα ποιο εύκολα κατασκευάζονται.
(Το να διαβάλεις τον συνάνθρωπό σου και να τον υποβιβάσεις, είναι πολύ ποιό εύκολο από το να τον μιμηθείς γιατί ίσως είναι λίγο καλύτερος από εσένα) λέει το Γεροντικό....
Θυμίζει το ανέκδοτο με κάποιον τρελό, που είχε ανέβει σε μια ταράτσα και προσπαθούσε να σβήσει τον ήλιο.... Και αυτό είναι η Εκκλησία.. Ήλιος. Και ενώ όλοι έχουν την ανάγκη του, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ζήσουν χωρίς αυτόν, χρησιμοποιώντας υποκατάστατα, με αποτέλεσμα να φθείρονται από μόνοι τους και να οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή τους, παρασύροντας και άλλους μαζί.
Ευτυχώς που υπήρχαν μερικοί τίμιοι και σοφού άνδρες σαν τον άγιο Θεράποντα, που παραμέρισαν το εγώ τους και έβαλαν σαν πρώτο στόχο, την έμπρακτη απόδειξη της Πίστεως , κάνοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, καθημερινή πράξη και τρόπο ζωής απέναντι σε γνωστούς και άγνωστους, φίλους και εχθρούς, μικρούς και μεγάλους, μορφωμένους και αμόρφωτους, πιστούς και άπιστους.. Και το πέτυχαν, γιατί απλά πίστεψαν σε αυτό που έκαναν.. Απτή απόδειξη νομίζω, είναι ότι το όνομα "Άγιος Θεράπων" που έζησε γύρω στο 300 μ.Χ, εξακολουθεί να παραμένει άφθαρτο μέχρι τις ημέρες μας και ο κόσμος να τον τιμά και να τον επικαλείται στις δύσκολες φάσεις τις ζωής του. Δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που δεν έχει πει έστω και μια φορά στην ζωή τού "Θεέ μου, βοήθησε με". Ακόμα και αν δεν πιστεύει σε κάποιον Θεό. Αν συγκρίνουμε τις εποχές, θα διαπιστώσουμε κάποια πράγματα. Οι συνθήκες ζωής άλλαξαν. όχι η ανάγκη για την καλυτέρευσή της, που ενώ στην ουσία έχουμε καταφέρει σχεδόν τα πάντα, στην ουσία αυτό που δεν ανακαλύψαμε ποτέ μέχρι σήμερα, είναι η ουσία της ζωής μας και η ποιότητά της.
Στον βωμό του εγωισμού μας, ευτελίσαμε τα πάντα που μας περιβάλλουν και απομονωθήκαμε στον εαυτό μας. Κλειστήκαμε στο καβούκι μας και στα προβλήματα μας. Και είναι πολλά τα προβλήματα στις μέρες μας. Καλημερίζουμε τον συνάνθρωπο μας τελείως τυπικά πλέον. Φθονούμε τον διπλανό μας γιατί είναι ευτυχισμένος και αυτό που μας χαροποιεί, είναι η καταστροφή του.
Αντί να βοηθήσουμε κάποιον που έχει την ανάγκη μας, στεκόμαστε και τον κοιτάμε όπως κοιτούσαν οι Φαρισαίοι και οι Ραβίνοι τον Χριστό πάνω στον Σταυρό την ώρα που πέθαινε...
Που είναι αυτή η απλότητα και η αρχοντιά που υπήρχε κάποτε;
Οι παλαιοί γέροντες μπορεί να μην είχαν γνώσεις και πτυχία, αλλά είχαν παιδεία... Η γνώση "φυτεύεται" στον άνθρωπο. Η παιδεία όμως είναι "έμφυτη".. Τέτοιου είδους παιδεία είχε και ο άγιος Θεράπων που τα συνδύασε (και το έμφυτο αλλά και την γνώση) και κατάφερε να γίνει "Λύχνος Χριστού" και "Σοφός Ιεράρχης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου