Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ "ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ" ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ....
ΠΟΥ ΣΤΟ ΑΚΟΥΣΜΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ "ΠΑΝΑΓΙΑ" ΒΓΑΖΟΥΝ ΦΛΗΚΤΡΕΣ......
ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΚΑΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ" ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΕΛΟΥΝ ΔΩΡΟ ΜΙΑ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ (Χωρίς αντικαταβολή) ΓΙΑΤΙ "ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ" (καλό, ε?)...
ΠΟΥ ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΡΩ ΧΩΡΙΑ.

(ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ)

Ιστορία
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομάδα στη χώρα μας, η οποία προήλθε από την «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» (Αιόλου 70), όταν το αμερικανικό κέντρο (Σύναξη Θεού) ζήτησε από τον ποιμένα και τα μέλη της κοινότητας να υπογράψουν δήλωση υποταγής (1965).
Τότε ο ποιμένας, ιατρός Λεωνίδας Φέγγος, με 120 αλλά άτομα αποχώρησαν και ίδρυσαν την «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» (1966) (Σοφοκλέους 52). Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μ. Ζαφείρογλου, πού αργότερα αποχώρησε και ίδρυσε δική του ομάδα. Στην εκκλησία του Λ. Φέγγου προσχώρησε και ο Ευάγγελος Φωτίου, άλλοτε ποιμένας της «Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής».
Ο ποιμένας της ομάδας, Λ. Φέγγος, στο κήρυγμά του της 9.10.1979 ανέφερε για τον εαυτό του:

«Επειδή έχω αποκτήσει μία πείρα πάνω στο λόγο του Θεού, τα θαύματα, την επιστήμη, ακόμη έχω σπουδάσει όλες τις Επιστήμες, γνωρίζω τις θετικές οποίον βρω μπροστά μου κι είναι αντίθετος προς το ευαγγέλιο μπορώ να τον κάνω να ταπεινωθεί αμέσως...».
«Και όποιος θέλει ας με ρωτήσει ό,τι θέλει κι ο,τι βιβλίο διάβασα, ας έρθει να μου το πει, να του πω εγώ που είναι η ψευτιά, γιατί μέσα στα 33 χρόνια έχω ανακαλύψει όλες τις ψευτιές και των απίστων και των υλιστών και των σατανιστών και των αιρετικών και όλων- όλων. Ξέρω τα κουμπιά του καθενός και τι λέει ο καθένας και που βασίζεται» (κασέτα 9.10.79).
Η κοινότητα (Σοφοκλέους 52) αυξήθηκε. Σ' αυτήν ανήκουν και τα σωματεία «Σύνδεσμος Εκκλησιών της Πεντηκοστής» (1971) και «Αδελφότης μαθητών Ιησού Χριστού»[*]. Στα δικά της πλαίσια εκινείτο και το πρόγραμμα του Γιάννη Ρούσσου «Βιβλικά Μαθήματα δι' Αλληλογραφίας - ο Λόγος της ζωης» (Γαλήνης 7), Ο οποίος όμως αποχώρησε πρόσφατα.
Σήμερα έχουν δημιουργηθεί ομάδες σε πολλές περιοχές της χώρας και λειτουργούν είτε σαν ευκτήριοι οίκοι, είτε και σαν παραρτήματα του σωματείου «Αδελφότης Μαθητών Ιησού Χριστού».
Η κίνηση επεκτάθηκε και μεταξύ των αποδήμων Ελλήνων της Αμερικής (Ν. Υόρκη, Οχάιο) και της Αυστραλίας (Greek Christian Church). Ή εφημερίδα της «Xριστιανισμός» εκδίδεται τώρα και στα αγγλικά. Σήμερα η ομάδα αυτή υπολογίζει πώς έχει 150 «ποιμένες» και 20.000 πιστούς. Διδασκαλία
Η ομάδα αυτή ισχυρίζεται πώς είναι εντελώς ανεξάρτητη. Ονομάζεται «Ελευθέρα», επειδή «δεν ανήκει ούτε εξαρτάται από καμία οργάνωση του εξωτερικού ή του εσωτερικού (Χ 7/1986). Καταφέρεται εναντίον των άλλων πεντηκoστιανών ομάδων, πού αναγνωρίζουν «αρχηγούς» στο εξωτερικό και δέχονται μισθούς, χωρίς να σώζουν ποτέ καμία ψυχή.

Είναι «λύκοι» (κασ. 2.10.79). Σε μία σφοδρή επίθεση εναντίον των άλλων ομάδων ο Λ. Φέγγος ανέφερε: «Δεν χρειάζεται καταστατικό. Έχουμε το λόγο του Θεού, τα λέει όλα... Είναι επικατάρατοι αυτοί πού κάνουν αύτή τη δουλειά. Δεν μπορούν να έχουν την ευλογία του Θεού» (κασ. 20.11.79).
Οι επί μέρους κοινότητες διοικούνται από τον ποιμένα, από τούς πρεσβυτέρους ή επισκόπους και από τούς διακόνους (Χ 27/88, 1.3), οι οποίοι πρέπει απαραίτητα να είναι «παντρεμένοι και να έχουν παιδιά πιστά» (Χ 7/86,1). Οι περιοδεύοντες άγαμοι κήρυκες ονομάζονται «απόστολοι».
Αναφερόμενος ο Λ Φέγγος στις διαφορές με τις άλλες πεντηκoστιανές ομάδες προσθέτει πώς ή εκκλησία του δεν δέχεται φυλετικές διακρίσεις, όπως συμβαίνει με πεντηκοστιανούς στην Αμερική, δεν επιτρέπει σε γυναίκες να πηγαίνουν στις συναθροίσεις με παντελόνι και χωρίς κάλυμμα της κεφαλής, ούτε να κηρύττουν στην εκκλησία. Απορρίπτει επίσης την οργάνωση κοινωνικών και πολιτικών εκδηλώσεων και τελεί την ευχαριστία κάθε Κυριακή (κασ. 4.12.79).
Όμως πολλά σημεία είναι κοινά. Η ομάδα αύτή χαρακτηρίζει τη Γραφή «καταστατικό χάρτη» και απορρίπτει καθετί πού δεν συμφωνεί «με το ευαγγέλιο» (Χ 7/86,2), δηλαδή με τις ερμηνευτικές δοξασίες της κίνησης του Λ. Φέγγου, ο οποίος δέχεται την κατά γράμμα ερμηνεία της Γραφής.
Έτσι υποστηρίζει λόγου χάρη πώς μπορεί να προσδιορισθεί ο θρόνος του Θεού τοπικά και πώς ο Θεός οπωσδήποτε έχει χέρια και πόδια και πώς ετοιμάζει για τούς πιστούς κατά γράμμα σπίτια (κασ. 18.9.79, 9.11.82, 8.2.83).
Η ειδική ιεροσύνη απορρίπτεται και από αύτή την ομάδα. Ο άρτος και ο οίνος της ευχαριστίας είναι μόνο ψωμί και κρασί και συνεπώς δεν χρειάζεται προσοχή, μήπως πέσουν στο έδαφος ψίχουλα (κασ. 9.11.82). Σε μεταγενέστερο δημοσίευμα αναφέρεται πώς δεν είναι απλά σύμβολα, αλλά «δια πίστεως είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού και γι' αυτό όποιος το παίρνει ανταξίως κατακρίνεται» (Χ 31/88,1). Η κίνηση δέχεται είδος ευχελαίου. Η ειδική εξομολόγηση απορρίπτεται. Το ίδιο και τα μνημόσυνα, οι πρεσβείες των αγίων, η τιμή των εικόνων, του τιμίου Σταυρού (Χ 7/86,2. Τι πιστεύει η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία, πολυγρ.). Η αληθινή εκκλησία
Η αληθινή εκκλησία είναι μία, εκείνη πού έχει «τον καθαρό λόγο του Θεού και κηρύττει αυτόν χωρίς συμφέροντα, χωρίς ανθρώπινες επινοήσεις και χωρίς ανθρώπινους περιορισμούς», είναι η «νύμφη», πού στολίζεται «με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος» (Χ 8/86,1).
Αυτά τα προσόντα δεν τα έχουν προφανώς οι άλλες πεντηκoστιανές ομάδες, γιατί δεν αντλούν από το «καθαρό νερό», από την «πηγή», αλλά προμηθεύονται διάφορα έντυπα, βιβλία ή περιοδικά. Αντίθετα ο Λ. Φέγγος προτρέπει κάθε πιστό: «πετά το στα σκουπίδια, χριστιανέ μου!... Έχουμε το πνεύμα το Άγιο πού μας οδηγεί εις πάσα την αλήθεια δεν θέλουμε ψέματα γραμμένα σε συστημένη επιστολή».«Θέλουμε να μιλήσει το Πνεύμα. Πάρε τη Γραφή σου, ανέβα πάνω και πες ό,τι σου πει το Πνεύμα το Άγιο» (κασ. 10.6.80). «Δεν χρειάζονται βιβλιαράκια να τον πάρεις τον Λόγο του Θεού, να στον εξηγήσει ο άλλος... Το νερό βγαίνει μέσα από το βράχο. Θα πάω εκεί στο βράχο να πιω, δε θα πάω παρακάτω από τη λακκούβα» (κασ. 25.11.83).
Στο μεταξύ όμως η ομάδα αυτή εξέδωσε φυλλάδια και εκδίδει ακόμη και εφημερίδα, την οποία αποστέλλει με την πεποίθηση πώς μεταδίδει το «νερό» από το «βράχο».
Αυτό δεν αποτελεί για τούς πιστούς αντίθεση, γιατί τα κείμενα αυτά γράφονται «από το Άγιο Πνεύμα» πού καθοδηγεί τούς συγγραφείς των άρθρων. Το «Άγιο Πνεύμα» καθορίζει ακόμη και τα θέματα για τα κηρύγματα: «Δεν ξέρω γιατί ο Θεός σήμερα επέμενε να μιλήσω γι' αυτό... Ίσως κάποια αγγελία πρέπει να μας δώσει ο Θεός σήμερα, έτσι δεν είναι;», ανέφερε ο Λ. Φέγγος στο κήρυγμά του της 8.5.1984 (κασ.).
Για τον ποιμένα της ομάδας αυτής όλες οι άλλες ομολογίες, ακόμη και οι άλλες πεντηκoστιανές ομάδες, πού απορρίπτουν δοξασίες δικές του, είναι «Βαβυλώνα» και «θυγατέρες Βαβυλώνος» και τα «παιδιά του Θεού» δεν επιθυμούν να τις διορθώσουν πρέπει να τις εγκαταλείψουν, για να μη λάβουν το «χάραγμα του θηρίου» και τον αριθμό 666 (κασ. 9.1.82 καί 23.11.82).
Η Εκκλησία, λέγει ο ποιμένας αυτός, αποστάτησε δύο ή τρεις αιώνες μετά τούς αποστόλους και μεταβλήθηκε σε «πόρνη», κάθε εκκλησία πού ξεφεύγει από το «λόγο του Θεού», δηλαδή από τις ερμηνευτικές δοξασίες του Φέγγου, «είναι θυγατέρα της Βαβυλώνος» (κασ. 7.9.82 καί 9.11.82). Τα αρχιερατικά άμφια στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης» (κασ. 9.11.82).
Στο μεταξύ η ομάδα αυτή εκφράζεται πιο προσεκτικά.Στις διάφορες εκκλησίες, λέγει, υπάρχουν «ψυχές ειλικρινείς, πού θέλουν να πάνε στον ουρανό, αγαπάνε τον Κύριο και εργάζονται γι' αυτόν όπως μπορούν», είναι τα «άλλα πρόβατα» του Ιω. ι' 16, πού πρέπει να συγκεντρωθούν τώρα, πριν από την «αρπαγή της εκκλησίας» και να ενταχθούν στη «μία ποίμνη» (Χ 8/87,1). Η κίνηση αυτή ανέλαβε το έργο της συγκέντρωσης των «άλλων προβάτων» στη χώρα μας, αλλά και στο εξωτερικό: «Σε κάθε χωριό πρέπει να γίνει ένα θυσιαστήριο, μία εκκλησία...» (κασ. 14.9.82).
Η σωτηρία
Η ομάδα αυτή κηρύττει πώς για τη σωτηρία είναι απαραίτητη η ακρόαση του κηρύγματος και η παραδοχή του, η μετάνοια, το βάπτισμα με νερό. Ακολουθεί η αναμονή του «βαπτίσματος του Άγ. Πνεύματος», πού είναι απαραίτητο (Χ18/87, 4).Η «αναγέννηση» λαμβάνει χώρα αυτοστιγμεί, μόλις ο άνθρωπος δεχτεί το Χριστό «σαν προσωπικό Σωτήρα, αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες του, μετανοώντας και γυρίζοντας προς το Θεό...» (Χ 17/87,1). «Όταν μετανοήσεις, αμέσως θα πάρεις αυτό πού σου προσφέρει ο Κύριος, τη σωτηρία» (κασ. 15.6.86). Η σωτηρία συντελείται λοιπόν πριν από το βάπτισμα με νερό, ο νηπιοβαπτισμός απορρίπτεται (Χ 9/86, σ. 1.3).
Η νέα πεντηκοστή
Η έκχυση του Άγιου Πνεύματος είναι «σημείο των εσχάτων ημερών», ,η «όψιμος βροχή» (Ιωήλ β' 23). Η προφητεία του Ιωήλ διαιρείται σε δύο μέρη, λέει ο Λ. Φέγγος και παραπέμπει στο Πράξ. β' 17. Το δεύτερο μέρος, πού εκπληρώνεται στις μέρες μας, είναι η «όψιμη βροχή» και δηλώνεται με το «και έτι...» (Πράξ. β' 18) (Χρειαζόμαστε τη δύναμη της πεντηκοστής, σ. 5).

Σκοπός αυτής της «έκχυσης» είναι η προετοιμασία της εκκλησίας για την «αρπαγή» (Χ 6/86,1). Γι' αυτό και το «βάπτισμα του Άγιου Πνεύματος» πρέπει να το λάβει κάθε πιστός, εξωτερική απόδειξη γι' αυτό είναι η γλωσσολαλιά (Χ 7/86,2).
«Έρχεται ο άλλος και λέει: Θα βαπτισθείς με Πνεύμα Άγιο, δεν είναι ανάγκη να μιλήσεις ξένες γλώσσες... Τι λέει ο Θεός;... Αν είναι να λάβω Πνεύμα Άγιο κατά τον τρόπο τον δικό σου, να μη το λάβω ποτέ. Εγώ θέλω Πνεύμα Άγιο όπως οι Απόστολοι.. Εγώ θέλω αυτό, θέλω το γνήσιο, δεν θέλω απομιμήσεις» (κασ. 10.6.80).
Άλλα «σημεία» για το «βάπτισμα του Άγιου Πνεύματος» είναι οι θεραπείες: «σας φέρνω μία αγγελία από το Θεό σήμερα, όλοι, όταν βλέπουμε έναν άρρωστο... να του μιλάμε το Λόγο του Θεού και να γονατίζουμε δίπλα του να προσευχόμαστε... Και ο Κύριος θα τον θεραπεύσει» (κασ. 11.10.81)
Υγεία, χαρά, αναμαρτησία
Ο πόνος στη ζωή αξιολογείται αρνητικά: «Δεν είναι θέλημα του Θεού να υποφέρουμε, δεν είναι θέλημα του Θεού να πάσχουμε, ούτε να’ μαστε άρρωστοι, ούτε να μην έχουμε να φάμε» (κασ. 8.5.84).
«Σας το λέω και το επαναλαμβάνω: δεν υπάρχει μελαγχολία μέσα μου, δεν υπάρχει νευροπάθεια, δεν υπάρχει απελπισία, το καταλαβαίνετε; Και να αισθανθώ ένα πόνο εγώ, ε, Κύριε, σε παρακαλώ εν τω ονόματι του Χριστού, επιτίμησέ το, φάπ και φεύγει» (κασ. 27.7.82).Και η αμαρτία είναι πράγμα αδύνατο μετά το βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα: «Όταν θα’ρθει, θα καταστρέψει όλες τις ρίζες της αμαρτίας... πάει, τέλειωσε» (κασ. 15.6.86), «ούτε ν' αγγίξει το παιδί του Θεού δεν μπορεί ο πονηρός» (Φέγγου, Χρειαζόμαστε τη δύναμη 6).Η συντέλεια
Η ομάδα αυτή περιμένει σύντομα την «αρπαγή» της εκκλησίας είναι το επόμενο «σημείο», λέει, μετά την «έκχυση» του Αγίου Πνεύματος στις ημέρες μας. «Αφού φύγει ο λαός του Θεού με την αρπαγή της εκκλησίας, θα φανερωθεί ο Αντίχριστος. Τώρα τον εμποδίζει η εκκλησία, ο λαός του Θεού» (Χ 13/87,4).
Ο Αντίχριστος έχει γεννηθεί το 1982 ήταν 30 ετών και είναι Έλληνας (κασ. 7.9.82).
Θα φανερωθεί μετά την «αρπαγή» της εκκλησίας και θα είναι ο «τελικός ηγέτης της Ευρώπης», πρόκειται για το «μικρό κέρας» του Δαν. ζ' 8, πού θα βασιλεύσει 7 Χρόνια, στα χρόνια της «μεγάλης θλίψης» (Δαν. ιβ' 1. Ματθ. κδ' 21) (κασ. 9.11.82 και 4.12.82. Χ 13/87,4).
Μετά τα 7 χρόνια της βασιλείας του Αντιχρίστου θα έλθει ο Χριστός «μετά πάντων των αγίων» και θα θέσει τέρμα στην κυριαρχία του Aντιχρίστoυ.
Για τον Λ. Φέγγο, η Τουρκία δεν θα κάνει πόλεμο με την Ελλάδα. «Κι αν ακόμα κάνει κανένα απονενοημένο διάβημα να επιτεθεί στην Ελλάδα, θα καταστραφεί ανεπανορθώτως» (Χ 13/87,4) τούτο στηρίζεται στην Αγία Γραφή, αναφέρει ο ποιμένας αυτός.

Τα δέκα κέρατα του θηρίου (Άποκ. ιγ' 1 έξ.) είναι τα δέκα κράτη της ΕΟΚ, πού τελικά θα διοικήσουν τον κόσμο, με την ηγεσία του Έλληνα Αντίχριστου. Γι' αυτό ποτέ δεν θα μπορούσαν ,να γίνουν έντεκα, αφού δέκα είναι.. ο λόγος του Θεού λάθος δεν κάνει σας το λέω, γι' αυτό μιλάω μετά παρρησίας... εγώ βλέπω στο λόγο του Θεού και λέω, καταλαβαίνετε; Δέκα θα μείνουν... κι αν μπει η Ισπανία, θα φύγει κάποιος άλλος πάλι δέκα θα μείνουνε» (κασ. 31.8.82)
Ένα ακόμη «αποδεικτικό» για την παγκόσμια κυριαρχία της Ελλάδας μέσω του Έλληνα Αντίχριστου είναι και η νίκη της στο μπάσκετ: «Η Ελλάδα στο μπάσκετ νίκησε όλους και τελικά τη Ρωσία... περιμένουμε εξελίξεις. Υπομονή. Ο Λόγος του Θεού είναι αψευδής» (Χ 19/87,1).
Ο καθένας μας τώρα πρέπει να βιαστεί να βγει από τις εκκλησίες και να ενταχθεί στην «μία ποίμνη», ώστε να «αρπαγεί» πριν από τη θλίψη πού έρχεται και θα είναι φρικτή: τα δέντρα θα καταστραφούν, θα διαδοθούν φρικτές αρρώστιες το σώμα του ανθρώπου θα βγάζει «έλκη», «το νερό των πηγών θα μετατραπεί σε αίμα... να έχεις τον ήλιo να καίει και ν' ανοίγεις τη βρύση να τρέχει αίμα...!» (κασ. 8.6.82).
Ο Αντίχριστος θα προσπαθήσει μετά 7 χρόνια να εμποδίσει την έλευση του Χριστού με την εκκλησία του «με όπλα, πυραύλους, κανόνια, αεροπλάνα, πυρηνικές κεφάλες» και θα διαδώσει πώς έρχονται εξωγήινοι να απειλήσουν τη γη! (κασ. 2.11.82 και 14.12.82). Όμως θα συντριβεί!
Θα ακολουθήσει το «δέσιμο του Σατανά» και η χιλιετής βασιλεία του Χριστού και της εκκλησίας στη γη. Είναι το «γαμήλιο ταξίδι της Νύμφης και του Νυμφίου», λέει ο Λ. Φέγγος, «ο Κύριος έρχεται σε πρώτη επαφή με την εκκλησία, θα ζήσει μαζί της, θα συνηθίσει ο ένας τον άλλον»!!! (κασ. 28.12.82).
Στο τέλος των χιλίων ετών ο Σατανάς θα λυθεί, θα ξεσηκώσει τούς λαούς της Βορείου Ευρώπης «Γώγ και Μαγώγ», (Ιεζ. λη' καί λθ') εναντίον του Χριστού και των αγίων, όμως πρώτα θα επιτεθούν στο Ισραήλ. Τελικά θα πέσει φωτιά από τον ουρανό και ο Διάβολος με το «θηρίο» και τον «ψευδοπροφήτη» θα ριφθούν στη λίμνη του πυρός και του θείου (κασ. 28.1.82).
Θα ακολουθήσει η ανάσταση των αδίκων και η τελική κρίση. Όσοι θα έχουν αντισταθεί στον Αντίχριστο, θα σωθούν. Ό Ισραήλ θα επιστρέψει κατά τις τελευταίες ήμέρες του Αντιχρίστου, η «απαρχή» θα είναι 144.000 (κασ. 14.12.82 και 13.5.84).
Όλοι οι ασεβείς θα κατακριθούν και θα απολεσθούν μαζί με όλη τη γη (που πάμε; τι θα γίνουμε; φυλλάδιο). Σ' αυτή τη τελική κρίση οί πιστοί της «Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Πεντηκοστής» θα είναι μάρτυρες κατηγορίας: «Θάμαστε μάρτυρες ότι τούς μιλήσαμε, ότι τούς είπαμε, ότι τούς δώσαμε ευαγγέλια, τούς δώσαμε φυλλάδια, τούς μιλήσαμε, τούς επισκεφθήκαμε, δεν μπορούν να πούνε τίποτα!»(κασ. 24.12.82 και 28.12.82).
Οι «χρόνοι και καιροί»
Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Σε μία γενεά, στη γενεά πού άρχισε το 1914 με τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό δείχνει και το «ρολόι του Ισραήλ» για την καταμέτρηση του εσχατολογικού χρόνου, προσθέτει ο Λ. Φέγγος και παραπέμπει στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (κασ. 2.9.82). «Σε λίγο θα εκπληρωθεί και αυτό». η «αρπαγή της εκκλησίας «η δευτέρα παρουσία του Χριστού είναι πλησίον» (Χ 17/ 87,4). «Θα γίνει στις ημέρες μας όσοι είναι μιας κάποιας καλής ηλικίας και όσοι είναι γεροντότεροι και στέκονται στην ηλικία τους(!) πιστεύω ότι όλοι θα προλάβουν την αρπαγή της εκκλησίας» (κασ. 4.12.79).
Κριτική της ομάδας
Για τον Λ. Φέγγο «ο Κύριος μισεί την ψεύτικη διδασκαλία», είτε αυτό γίνεται «εσκεμμένως ή απερίσκεπτα ή ας πούμε εν αγνοία, τη μισεί ο Θεός» (κασ. 9.10.79). Εδώ εννοεί ασφαλώς τη διδαχή των άλλων ομάδων ή και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μήπως κήρυξε και ο ίδιος «ψεύτικη διδασκαλία»; Ελευθέρα;Η κίνηση ισχυρίζεται πώς είναι «ελευθέρα» από κάθε υπερκοινοτική δέσμευση ή εξάρτηση και από οποιοδήποτε καταστατικό εκτός από την αγία Γραφή. Όμως οργανώνει «σύναξη των ποιμένων» με κάποιες υπερκοινοτικές αρμοδιότητες και εξουσίες.

Το 1986 ιδρύει τη «Σύνοδο Ελευθέρων Αποστολικών Εκκλησιών της Πεντηκοστής Ελλάδος», πού εκλέγει επταμελή επιτροπή για την εκτέλεση των αποφάσεων της.

Η Επιτροπή αυτή διορίζει πλέον τούς ποιμένες για τις διάφορες κοινότητες του εσωτερικού και ασφαλώς και του εξωτερικού, οι οποίες οργανώνονται (Χ 12/86,3. 27/88,2).
Επομένως δημιουργεί «κανονισμούς» και «καταστατικά», με άλλα λόγια «εξαρτήσεις»! Η ΕκκλησίαΜιλήσαμε ήδη για την Εκκλησία και υπογραμμίσαμε πώς σαν Εκκλησία δεν μπορεί να πέσει σε αποστασία , γιατί έχει θεμέλιο όχι την Αγία Γραφή, αλλά τον ίδιο τον Χριστό. Σ' αυτήν ενοικεί το Πνεύμα το Άγιον, πού την οδηγεί στην αλήθεια. Γι' αυτό είναι «στύλος και έδραίωμα της αλήθειας» (Ματθ. ιστ' 18. Ιω. ιστ' 12-14. Α' Τιμ. ν' 15).
Ο Λ. Φέγγος ισχυρίζεται ότι το επισκοπικό αξίωμα είναι απόδειξη πώς η Εκκλησία αποστάτησε κι έγινε «Βαβυλώνα» (κασ. 9.11.82). Και όμως ο ίδιος ομoλoγεi πώς η ομάδα του είναι «δογματικώς βασισμένη στο σύμβολο της πίστεως», πού θέσπισαν οι 318 επίσκοποι! (Τι πιστεύει...).
Και για τον επίσκοπο Iωάννη Χρυσόστομο είπε πώς «ήταν καλός αυτός» και «ήθελε να μένει στο λόγο του Θεού». Σπεύδει όμως να προσθέσει πώς ή δική του (του Φέγγου) ερμηνευτική αυθεντία είναι μεγαλύτερη από την αυθεντία της Εκκλησίας, στην οποία βασιζόταν και ο Χρυσόστομος:«Δεν μ' ενδιαφέρει τι λέει ο καθένας, εμένα μ' ενδιαφέρει τι λέγει ο Χριστός» (κασ. 8.2.83),
«ο Λόγος Του Θεού λάθος δεν κάνει» (κασ. 31.8.82). Αυτό σημαίνει φυσικά για την κίνηση πώς ο ποιμένας της, ερμηνεύοντας τη Γραφή «λάθος δεν κάνει», ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν άνθρωπος και όταν ερμήνευε τη Γραφή έκανε λάθη!
Στόματα του Αγίου Πνεύματος;Κάθε τι πού δεν συμφωνεί «με τη Γραφή» απορρίπτεται, λέγει ο Λ.Φέγγος, εννοώντας τις δικές του ερμηνείες της Γραφής. Όταν ο ποιμένας ανεβαίνει στο βήμα να μιλήσει, «λέγει ό,τι του πει το Πνεύμα το Άγιο», γι' αυτό και δεν πρέπει να προετοιμάζεται, να μελετάει τα ερμηνευτικά βιβλία των πατέρων της Εκκλησίας ή και σύγχρονα ερμηνευτικά βιβλία της άγιας Γραφής, ακόμη κι αν προέρχονται από άλλες πεντηκoστιανές ομάδες:
«Το Πνεύμα το Άγιο θέλει να μιλήσει. Και για να μιλήσει, πρέπει ν' αφήσεις ελεύθερο το στόμα σου και το μυαλό σου να το αναλάβει, να μιλήσει μέσα από το λόγο, να πει στον καθένα τι θέλει»! (κασ. 10.6.80). Το «πνευματικό ύδωρ» της ομάδας αυτής «βγαίνει από το θρόνο του Θεού, το νερό βγαίνει μέσα από το βράχο» (κασ. 25.1.83), δεν υπάρχει περίπτωση να είναι νοθευμένο!
Η αυτοσυνειδησία της «θεοπνευστίας» είναι τόσο έντονη σ' αυτή την ομάδα, ώστε με «σιγουριά» προτρέπει τούς ακροατές της να εγκαταλείψουν τις άλλες εκκλησίες, ακόμη και τις πεντηκoστιανές ομάδες, και να σπεύσουν να πιουν το «νερό» από την «πηγή»!«Θα βγεις από μέσα, εγώ αναγεννήθηκα μέσα σε μία πεντηκoστιανή εκκλησία 18 ετών... και πήγα σε άλλη» (κασ. 23.11.82). Όμως πώς μπορεί κανείς ν' αναγεννηθεί μέσα στη «Βαβυλώνα»; Μήπως λοιπόν δεν χρειάζεται «να βγει έξω από αυτήν»; Αλλά, θα απαντήσει κανείς, ο Λ. Φέγγος ήταν εξαίρεση, αυτό ήταν ένα «ξεκίνημα» για να λάβει το Πνεύμα το Άγιο, και να μεταβληθεί σε «στόμα του Θεού»!
Γι' αυτό και πρέπει κανείς να πετάξει μόνο τα «βιβλιαράκια» των άλλων, όχι τα έντυπα του ποιμένος αυτής της ομάδας, να παρακολουθήσει τα δικά του κηρύγματα, όχι των άλλων, γιατί αυτοί παίρνουν το νερό από τις «λακκούβες»!
Αν όμως προμηθευθεί τις κασέτες της ομάδας αυτής και την εφημερίδα «Xριστιανισμός», πού διαδίδονται ακόμη και στη μακρινή Αυστραλία, τότε ακούει και μελετά το λόγο «από την πηγή»! Αν πάλι μάς πει πώς όχι, δεν έχουν τα πράγματα έτσι, η Γραφή είναι η πηγή, τότε πρέπει να του θυμίσουμε τα λόγια του: «πήγαινε στην πηγή, άσε τις λακκούβες εγώ θέλω το νερό από το βράχο».
Αυτό όμως θα είχε σαν συνέπεια να σταματήσει το κήρυγμα στις αίθουσες, να μη διαδίδει τις κασέτες και να σταματήσει η έκδοση της εφημερίδας, πού μάλιστα μεταφράζεται και στα αγγλικά, πράγμα πού σημαίνει «λακκούβα» από «λακκούβα»!
Αλλά η άποψη του Λ. Φέγγου δεν είναι αυτή. Γράφει: «Και εγώ σ' Αυτόν πήγα και βρήκα Σωτηρία και η αγάπη Του με οδηγεί να γράφω αυτό το φυλλάδιο»! (Ή αλήθεια, πολυγρ.).
Όταν συνεπώς ισχυρίζεται πώς «μόνο το ευαγγέλιο είναι ικανό να σε οδηγήσει να βρεις σωστό δρόμο» (Ή αλήθεια, πολυγρ.), εννοεί τη δική του ερμηνεία του ευαγγελίου, ενώ οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, ακόμη και αν αυτή τη διακήρυξε η Εκκλησία από τούς πρώτους αιώνες μέχρι σήμερα, πρέπει να «απορρίπτεται χωρίς συζήτηση» (Τι πιστεύει.., πολυγρ.).
Γίνεται φανερό πώς οι πιστοί καταλήγουν τελικά σε πλήρη εξάρτηση από τον ποιμένα, πού ουσιαστικά παρερμηνεύει την Άγια Γραφή. Τούτο το κάνει, όταν επί παραδείγματι ισχυρίζεται πώς ο Θεός έχει χέρια και πόδια και προσδιορίζεται τοπικά (κασ. 18.9.79 και 9.11.82) ή πώς στον ουρανό ο Θεός μας έχει ετοιμάσει κατά γράμμα σπίτια (κασ. 8.2.83).
Αντίθετα από αυτές τις απόψεις η αγία Γραφή τονίζει πώς ο Θεός δεν μπορεί να προσδιορισθεί τοπικά (Α/Γ' Βα­σιλ η' 27, βλ καί Ψαλμ. ρλη/ρλθ' 7. Ίερ. κγ' 24) και ότι στη βασιλεία των ουρανών δεν θα έχουμε ανάγκες, πού σχετίζονται με το σαρκικό μας σώμα και με την βιολογική ζωή σ' αυτή τη γη (Α' Κορ. ιε' 50. Ματθ. κβ' 30. Α' Ιω. γ' 2).
Χάρισμα προφητείας;Η αγία Γραφή μας δίνει τον κανόνα, με τον οποίο μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον αληθινό προφήτη από ένα ψεύτικο.
Αν κάποιος λαλήσει «εν τω ονόματι τού Κυρίου» λόγον, τον οποίον όμως δεν «ελάλησε» ο Κύριος, αποδεικνύεται ψευδοπροφήτης. Επίσης αν «λαλήσει έν τω ονόματι Κυρίου», και ο λόγος του «δεν γίνη ουδέ συμβή», τότε και πάλι αποδεικνύεται ψευδοπροφήτης (Δευτερ. ιη' 20­22).
Αυτό τον κανόνα δεν φαίνεται να τον σέβεται η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής», γιατί ο Λ. Φέγγος προτρέπει τούς πιστούς να προφητεύουν, δηλαδή να μιλούν στο όνομα τού Κυρίου, ακόμη και αν «λαλούν λόγον» τον οποίο «δεν ελάλησε σ' αυτούς ο Κύριος».

Έτσι στο κήρυγμα της 27.7.82. ανέφερε:
«Μη σταματάτε να προφητεύετε, έστω και να σ' ελέγξει ένας και να σου πει, δεν τό'πες καλά. Δεν πειράζει, και εμείς δεν τα λέμε και πολύ καλά πολλές φορές». «Εγώ ακούω το μαγνητόφωνο καμιά φορά... να δω πώς τα είπα, ‘Ω, τι λες τώρα εκεί πέρα’, λέω, ‘τι είναι αυτό το πράγμα πού λες’! Τον βρίζω τον εαυτό μου, έτσι δεν είναι, αλλά μ' αυτό τον διορθώνω, έτσι δεν είναι;».
«Αν σου λέει ο άλλος: ‘δεν το πες καλά’, δεν πειράζει, το ένα δεν θα το πει καλά... Αυτός πού μιλάει θα κάνει και λάθη, αυτός πού δεν μιλάει καθόλου, δεν κάνει καθόλου λάθη»!
«Ο άλλος ο καημένος μιλάει γιά τον Χριστό... και οι άλλοι τον κρίνουν και λένε: ‘αυτό δεν το πες σωστό’. Εντάξει, ένα πράγμα δεν το πε σωστό, άνθρωπος είναι και μπορεί να τού ξεφύγει, αλλά όμως τα περισσότερα είναι σωστά».

«Αυτοί πού έχετε προφητεία και ερμηνεία γλωσσών, μη σταματάτε, διότι ο λόγος τού Θεού θέλει και την επισφράγιση του Πνεύματος του Αγίου» (κασ. 27.7.82).
Συμφωνούμε με το Λ. Φέγγο, πώς αυτοί πού «προφητεύουν» στην εκκλησία του είναι άνθρωποι και επειδή δεν είναι αληθινοί προφήτες και μιλούν «από την κοιλιά τους», κάνουν λάθη. Μπορεί και τα περισσότερα να τα λένε σωστά. Αλλά και τα λίγα πού λένε λάθος «εν τω ονόματι του Κυρίου», φθάνουν για να αποδειχθούν ψευδοπροφήτες.

Δεν αρκεί να παραδέχεται ο Λ. Φέγγος πώς βρίζει τον εαυτό του, επειδή δεν τα λέει καλά. Γιατί η πλάνη είναι «κατάρα», όπως ο ίδιος ομολόγησε στο κήρυγμά του στις 9.10.1979: «ψεύτικη διδασκαλία ή εσκεμμένως ή απερίσκεπτα ή ας πούμε εν αγνοία, τη μισεί ο Θεός»,!!
Οι αληθινοί προφήτες γνωρίζονται από τούς «καρπούς των» (Ματθ. ζ' 16), δηλαδή από το αν οι προφητείες τους αποδειχθούν αληθινές (Δευτερ. ιη' 20-22). Ο ποιμένας της εκκλησίας αυτής έχει προφητεύει στο όνομα του Θεού πώς τα κράτη - μέλη της ΕΟΚ ποτέ δεν θα γίνουν έντεκα και πώς αν η Ισπανία μπει στην ΕΟΚ, κάποιο άλλο έθνος θ' αποχωρήσει. Δεν είναι αυτό ψευδοπροφητεία;
Ολόκληρη η εσχατολογία της ομάδας είναι απλώς ανθρώπινοι σχεδιασμοί.

Η Γραφή δεν λέγει πώς ο Αντίχριστος θα έλθει μετά την αρπαγή, ούτε μιλάει για κατά γράμμα βασιλεία πάνω στη γη. Ή Γραφή μιλάει μόνο για δύο ελεύσεις τού Χριστού και όχι για τρεις, δηλαδή μία κατά την ενσάρκωση, μία για την «αρπαγή» και μία στη χιλιετή βασιλεία!

Όπως παρατηρήσαμε, η δευτέρα παρουσία τού Χριστού σημαίνει ταυτόχρονα και το τέλος της θλίψης, το τέλος τού Άρμαγεδώνα, τού Αντίχριστου, τού Σατανά. την ανάσταση των δικαίων, την αρπαγή των ζώντων, την τελική κρίση δικαίων και αδίκων, την έναρξη της αιώνιας ζωής και της αιώνιας καταδίκης!
Το να προλέγει κανείς την έκβαση ενός πολέμου με την Τουρκία ή και να εκφράζει απόψεις στην πολιτική ζωή, λέγοντας πώς είναι μηνύματα τού Θεού, είναι πράγμα ανεύθυνο και επικίνδυνο!
Η ταπείνωσηΤα χαρίσματα τού Θεού δίδονται μόνο στους ταπεινούς (Ιακ. δ' 6. Α' Πέτρ. ε' 5) και ο ταπεινός δεν κρίνει «αλλότριον οικέτην» (Ρωμ. ιδ' 4). Θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό και πιστεύει πώς ο Θεός θα ελεήσει τούς άλλους! Όμως αυτή η ταπείνωση δεν φαίνεται να υπάρχει στα κηρύγματα των ποιμένων της ομάδας αυτής:
«Από 18 χρόνων είμαι εγώ στον Χριστό. Πολλές φορές μου φαίνεται παράξενο, πώς αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο κακός κι έπειτα έρχεται ο Θεός: ‘Μα, παιδί μου, αυτοί είναι υιοί Διαβόλου’ στο κάτω κάτω, έτσι δεν είναι; Δεν έχει νέα καρδιά, δεν έχει νέο πνεύμα, αυτός δεν ξέρει τι πάει να πει αγάπη, αγάπη ξέρει, όπως ξέρει η γάτα, για το παιδί του, για τον αδελφό του, για τούς δικούς του...» (κασ. 2.3.80).Όσοι έχουν πραγματικά το πνεύμα του Θεού, δεν καυχώνται και δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό τού Θεού, ούτε περιφρονούν τούς άλλους (Α' Κορ. ιε' 10. Β' Κορ. ια' 30. ιβ' 9. Γαλ στ' 14).
Η σωτηρίαΜιλήσαμε ήδη σε άλλο σημείο για τη σωτηρία με βάση την αγία Γραφή. Η αναγέννηση ταυτίζεται με το ιερό βάπτισμα και δεν προηγείται. Ομόφωνα η εκκλησία από τούς αποστολικούς χρόνους μέχρι σήμερα έτσι ερμήνευσε το Ιω. γ' 3-5.

Το Πνεύμα τού Θεού και τα χαρίσματά του δεν συμβαδίζουν με την αμαρτία. Γι' αυτό χρειάζεται πρώτα να καθαρίσουμε την καρδιά μας! Δεν μπορούμε να φθάσουμε στο «θερισμό» αν δεν προηγηθεί η σπορά, η βλάστηση, η καρποφορία και η ωρίμανση τού καρπού (Μάρκ. δ' 28).
Αντίθετα ο Λ. Φέγγος ισχυρίζεται πώς μπορεί κανείς να πάρει το Άγιο Πνεύμα ενώ είναι αμαρτωλός και να καθαρισθεί αργότερα, εγκαταλείπoντας την αμαρτία!

Απευθυνόμενος στις «αναγεννημένες αδελφές» πού δεν παράτησαν τα κοσμήματα, απαντά στους ενδοιασμούς τους με τα έξης λόγια: «... ‘Τότε γιατί ο Κύριος με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο, την ώρα πού, εγώ ήμoυνα με τα σκουλαρίκια, με τα μπιζού;’... Για να τα βγάλεις... για να διορθωθείς. ‘Και γιατί αφού αυτή συζεί με κάποιον και ήλθε ο Χριστός και τη βάφτισε με Πνεύμα Άγιο;’. Τη βάφτισε για να σταματήσει να συζεί. Να μετανοήσει και να επιστρέψει στον Κύριο, δηλαδή της δίνει δύναμη να ξεφύγει από την αμαρτία» (κασ. 15.6.86).

Ώστε πρώτα έρχεται τό Πνεύμα το Άγιο και ύστερα η μετάνοια;
Η σωτηρία και η «αναγέννηση» είναι γεγονότα μιας στιγμής, λέγει ο ποιμένας της ομάδας αυτής και καλεί τον καθένα, πού θα βρεθεί ακόμη και για πρώτη φορά στις συναθροίσεις της: «Έλα μπροστά, πάρε ένα μαξιλαράκι, γονάτισε και πες..:» (κασ. 2.3.80), τόσο εύκολο είναι! Αυτό δεν θα μπορούσαν να το πουν οι απόστολοι, ούτε το είπαν ποτέ!

Το Άγιο Πνεύμα δεν εκβιάζεται, διανέμει τα δώρα του «καθώς βούλεται» (Α' Κορ. ιβ' 11), όχι με μαξιλαράκια!
Οι ποιμένες αυτής της ομάδας λένε: «Την έχω ήδη λάβει τη ζωή την αιώνιο, και την αισθάνομαι, τη ζω, με αγάπη, με χαρά, με ειρήνη, με ευλογία, με φανέρωση του Θεού στη ζωή μας» (κασ. 19.10.82).
Προηγουμένως είπε για τις γυναίκες με τα μπιζού και για εκείνες πού συζoύν παράνομα, πώς το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος» δεν τούς αφαίρεσε την αμαρτία και πρέπει εκ των ύστέρων να μετανοήσουν. Όμως γενικά διδάσκει πώς το Άγιο Πνεύμα, .«όταν θάρθει, θα καταστρέψει όλες τις ρίζες της αμαρτίας», ώστε να μη μπορεί κανείς πλέον να αμαρτήσει (κασ. 15.6.86).

Αυτά είναι λόγια του πoιμένα, όχι της αγίας Γραφής (Α' Κορ. ι' 12. Ρωμ. ια' 20).
Ο Λ. Φέγγος δεν φοβάται καθόλου το ενδεχόμενο της πτώσης είναι σίγουρος για τον εαυτό του: «Ά, να φοβηθώ και γώ λιγάκι, λέω: ‘Κύριε, δός μου έτσι, λίγο’! Δεν μπορώ να φοβηθώ. Πιέζω τον εαυτό μου να τρομάξω, δεν μπορώ να τρομάξω. Γιατί; Η ψυχή μου έχει συμμορφωθεί με το ευαγγέλιο, έχει ποτισθεί με το Πνεύμα το Άγιο, με την πίστη και που να φοβηθώ, δεν μπορώ να φοβηθώ, προσπαθείς να φοβηθείς και δεν μπορείς»! (κασ. 10.8.82).

Αυτοί δεν είναι λόγοι της Γραφής (Α' Κορ. β' 3. Φιλ. β' 12)!
Οι θλίψεις στη ζωήΜιλήσαμε ήδη για την πραγματικότητα των θλίψεων στη ζωή αγίων ανθρώπων και για το αληθινό τους νόημα. Ή άποψη του ποιμένα της ομάδας αυτής είναι διαφορετική.
Ισχυρίζεται πώς «πρέπει να χαιρόμαστε πάντoτε,... ο Κύριος θα σε θεραπεύσει. Aν δεν σε θεραπεύσει; Αλλά με την ελπίδα χαίρoντες, αυτοί είναι οι άνθρωποι πού τούς θέλει ο Θεός» (κασ. 11.10.81).

«Δεν είναι θέλημα Θεού να είσαι άρρωστος. Είναι θέλημα του Θεού να είσαι θεραπευμένος»! (κασ. 12.10.82).
Όσα εκθέσαμε αποδεικνύουν πώς η κίνηση δεν «αντέχει» στην κριτική. Όχι μόνο με βάση την αγία Γραφή, αλλά και με βάση τα κηρύγματα των ποιμένων της, τα οποία ασφαλώς αποτελούν ανθρώπινες προσπάθειες, πού όμως παρoυσιάζoνται σαν «καρποί του Αγίου Πνεύματος» (Δευτερ. ιη' 20-22).
Γενικές παρατηρήσειςΠαρατηρούμε πώς μεταξύ των διαφόρων πεντηκoστιανών ομάδων υπάρχουν σημαντικές διαφορές και μάλιστα σε βασικά ζητήματα.
Μερικές ομάδες τονίζουν ότι η Εκκλησία είναι αόρατη, ενώ άλλες ταυτίζουν την Εκκλησία με το κίνημα των πεντηκoστιανών ή και με μία συγκεκριμένη πεντηκoστιανή ομάδα, η καθεμιά με τον εαυτό της! Ανάλογη είναι και η αντίληψη για τη σωτηρία. Μερικές υπογραμμίζουν πώς το «βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα» είναι απαραίτητο στοιχείο της σωτηρίας και αποκλείουν από τη σωτηρία τούς μη - πεντηκoστιανoύς, ενώ άλλες διαφοροποιούν σ' αυτό το σημείο τη θέση τους.
Οι περισσότερες δέχονται το Τριαδικό δόγμα, ενώ υπάρχουν και αντί - Τριαδικές πεντηκoστιανές ομάδες. Μάλιστα παρουσιάζονται και περιπτώσεις συνεργασίας (κοινά έντυπα) μεταξύ Τριαδικών και αντί - Τριαδικών ομάδων.
Υπενθυμίζουμε εδώ τη «Ζωντανή Μαρτυρία». Υποστηρίζει πώς η πίστη της ταυτίζεται με το δόγμα της Νικαίας- Kωνσταντινoυπόλεως και ταυτόχρονα χρησιμοποιεί έντυπα της οργάνωσης «Σταυροδρόμι», πού είναι πεντηκoστιανή αντί - Τριαδική κίνηση. Η στάση αυτή της «Ζωντανής Μαρτυρίας» δεν εμποδίζει τις άλλες πεντηκoστιανές ομάδες να συνεργάζονται μ' αυτήν στα πλαίσια της «Αδελφότητας Εκκλησιών Πεντηκοστής Ελλάδος».
Τούτο αποδεικνύει πώς οι πεντηκoστιανoί δεν θέτουν σαν βάση τη δογματική διδασκαλία της αγίας Γραφής, έστω, όπως την εκλαμβάνει η καθεμιά από τις ομάδες τους, αλλά την προσωπική εμπειρία και τα «σημεία» του «βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα». Αυτό μάλιστα υπογραμμίζεται από μερικές, οι οποίες κηρύττουν ότι δεν τις ενδιαφέρουν τα δογματικά ζητήματα.
Υπάρχουν πολλά σημεία διαφοροποίησης ανάμεσα στις επί μέρους ομάδες, στα οποία μερικές δίνουν τέτοια σημασία, ώστε να χαρακτηρίζουν τις άλλες πεντηκoστιανές ομάδες «Βαβυλώνα», όταν λόγου χάρη κάποια απ' αυτές επιτρέπει στις γυναίκες τα «μπιζού», ή το αν έχουν υπερκοινοτικές ιεραρχικές δομές κλπ.

Σ' αυτό το σημείο οδηγεί η απολυτοποίηση της προσωπικής ερμηνείας της αγίας Γραφής, σε συνδυασμό με την προσωπική εμπειρία, πού «κατοχυρώνει» την προσωπική αυθεντία του ποιμένα («σήμερα, το Άγιο Πνεύμα μου είπε να σας πω...»). Σε μερικές από τις ομάδες αυτές ο ποιμένας λογίζεται «η φωνή του Αγίου Πνεύματος» και η απαίτηση υποταγής είναι απόλυτη.
Η αλήθεια της αγίας, Γραφής, το «μυστήριο της ευσεβείας» (Α' Τιμ. γ' 14-16) καταφρονείται και ο άνθρωπος οδηγείται στην πλάνη και στην απώλεια (Β' Πέτρ. γ' 14-16). Εάν σκεφθούμε πώς εμπειρίες μπορούν να μεθοδευτούν, το άτομο καταλήγει όχι μόνο στην πλάνη, αλλά και στην εξάρτηση από την ομάδα ή από επί μέρους πρόσωπα (ποιμένες), τα οποία προβάλλουν προσωπικές «εμπειρίες». Και «σημεία» σαν «καρπούς του Αγίου Πνεύματος».
Όποιος έχει παρόμοιες «εμπειρίες», πού λογίζονται «σημεία» τού «βαπτίσματος τού Αγίου Πνεύματος», ανήκει στους «αγίους», στην Εκκλησία πού θα «παραλάβει ο Χριστός» σαν «Νύμφη», για να «κυβερνήσει» μ' αυτήν για χίλια χρόνια πάνω στην υπόλοιπη ανθρωπότητα πού θα διατηρηθεί στη Ζωή μέσα από μία «μεγάλη θλίψη», για να οδηγηθεί τελικά σε μια κρίση, μπροστά στο «λευκό θρόνο τού Χριστού». Αυτό το είδος «ρατσισμού» και διακρίσεων ανάμεσα στους πιστούς τού «τώρα» και τούς πιστούς «μετά την αρπαγή» και στη «διάρκεια της θλίψης» ή της «χιλιετούς βασιλείας» είναι εντελώς αντί - Γραφικά (Εφεσ. δ' 4-6. Ματθ. η' 11. Ιω. ι' 16).
Η σκέψη πώς οι οπαδοί της κίνησης ανήκουν στην «τάξη της βασιλείας», ενώ οι άλλoι, αν τελικά διασωθούν, προορίζονται να αποτελέσουν τούς «υπηκόους της βασιλείας», μεταβάλλει ταπεινούς ανθρώπους σε επηρμένoυς, αδιάλλακτους και φανατικούς. Το αίσθημα αυτό ενισχύεται με τη «μαρτυρία», πού στις κινήσεις αυτές επιβάλλεται σαν τρόπος ζωής, με κέντρο το «εγώ» και την προσωπική εμπειρία («τι έκανε ο Χριστός στη ζωή μου»).

Η άποψη ότι η σωτηρία έχει συντελεσθεί τελεσίδικα στη ζωή τους και μάλιστα σε μία συγκεκριμένη στιγμή, πού μπορεί από τον καθένα να προσδιορισθεί και να σημειωθεί, ενισχύει το αίσθημα έπαρσης απέναντι στους άλλoυς.
Η αρνητική αξιολόγηση των θλίψεων και των διαφόρων δυσάρεστων περιστάσεων στη ζωή («τά παιδιά του Θεού δεν αρρωσταίνουν, η αρρώστια προέρχεται από το Σατανά», «η ευημερία είναι απόδειξη του ότι κάποιος είναι σωσμένος») απομακρύνει τούς οπαδούς από το πνεύμα του ευαγγελίου, δημιουργεί εσωτερικές συγκρούσεις ή εμπεδώνει το πνεύμα της έπαρσης.
Πολλές ομάδες επιδεικνύουν έντονο ενδιαφέρον για δικαιωματική είσπραξη της «δεκάτης» από τούς οπαδούς και για συμπληρωματικές εισφορές, χαρακτηρίζoντας μάλιστα τη «δεκάτη» σαν πρακτική της «εποχής του νόμου», ενώ σήμερα, στην «εποχή της χάριτος», πρέπει οι πιστοί να τα προσφέρουν όλα «στον Κύριο».
Πολλές ομάδες επιβάλλουν «σύστημα μαθητείας», πού αποβλέπει στη μεταβολή κάθε πιστού σε μισσιονάριο, ώστε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά για το έργο της ομάδας ολόκληρο τον εαυτό του, τα οικονομικά του μέσα, τον χρόνο του, τα χαρίσματά του, εμπεδώνοντας κατ' αυτό τον τρόπο περισσότερο την εξάρτησή του από την ομάδα, με αποτέλεσμα να ρυθμίζει την προσωπική και οικογενειακή του ζωή με βάση το «έργο» της ομάδας, πού λογίζεται «έργο του Κυρίου».
Το «έργο» αυτό προβάλλεται σαν «έργο τού Αγίου Πνεύματος, για τη σωτηρία του κόσμου» και η άποψη αυτή κατοχυρώνεται με την προσωπική εμπειρία. Όμως εκεί πού το πνεύμα το Άγιο βρίσκεται σε δράση και δημιουργεί γνήσιες πνευματικές εμπειρίες υπάρχει ταπείνωση και ενότητα και όχι διάσπαση, όπως βλέπουμε στις πεντηκoστιανές ομάδες στή χώρα μας, πού συνεχώς διασπώνται και δημιουργούνται νέες.
Η αγία Γραφή υπογραμμίζει πώς η αλήθεια παραδόθηκε «άπαξ» στους αγίους και αυτό τονίζεται ιδιαίτερα (Ιούδα 3). Οι πιστοί εξάλλου καλούνται να απoκτήσoυν το ένα φρόνημα, όχι πολλά (Ρωμ. ιβ' 16. ιε' 5. Β' Κορ. ιγ' 11. Φιλ. β' 2).
Ο απόστολος υπογραμμίζει: «εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών, εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα» (Εφεσ. δ' 4-5). Η πραγματικότητα του ενός βαπτίσματος, πού μας αναγεννά και μας καθιστά ένα σώμα («εις εν Χριστώ») (Γαλ. γ' 26-28. Ιω. γ' 3-5) πραγματοποιείται στο «χώρο» της «μιας πίστεως», όχι της «μιας εμπειρίας», η γνησιότητα της οποίας προσδιορίζεται υποκειμενικά.

[*]σημ. δική μου: Στην Κρήτη και συγκεκριμένα στην Ιεράπετρα υπάρχει μεγάλη ομάδα της αδελφότητας αυτής. Το παράδοξο είναι ότι τα μέλη της ΔΕΝ αναγνωρίζουν τον Λ. Φέγγο και την "εκκλησία" του.



ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ