ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012

Αγιος Χαραλαμπος

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣΉταν Ιερέας στη Μαγνησία της Μ. Ασίας. Ή ζωή του ήταν μια συνεχής υπηρεσία αφοσίωσης στο Χριστό και αγάπης προς τον πλησίον. Όταν το 198 ο Σεπτίμιος Σεβήρος εξαπέλυσε διωγμό κατά των Χριστιανών, ο έπαρχος Λουκιανός έφερε μπροστά του το Χαράλαμπο και τον απείλησε ότι θα τον βασάνιζε πολύ σκληρά, για να αρνηθεί το Χριστό. ο γέροντας Ιερέας χαμογέλασε και απάντησε: "Εμείς οϊ χριστιανοί, είμαστε εξοικειωμένοι με τους αγώνες και τους πολέμους, όπως οι γενναίοι στρατιώτες δεν επιθυμούν τον ήσυχο θάνατο στο κρεβάτι, αλλά τον δοξασμένο της μάχης. Σε μένα υπάρχουν τα γηρατειά, αλλά να μάθετε καλά ότι στους δικούς μας αγώνες το πάν είναι ή ψυχή, ή αποφασιστικότητα, ή αυταπάρνηση. Αυτά δεν πέφτουν με την ηλικία, αλλά μένουν πάντοτε ανθηρά και νέα. Αμφιβάλλεις, έπαρχε; Δοκίμασε. Και θα δεις ότι με τη χάρη του Κυρίου μου Ιησού Χριστού θα κουρασθούν όλοι οι ακμαίοι δήμιοι σου , χωρίς ο ιερέας Χαράλαμπος να ζητήσει την επιείκεια σου". Εκνευρισμένος από τα λόγια αυτά ο έπαρχος, διατάζει και τον γδέρνουν ζωντανό. Αυτός, όμως, αντί να σπαράζει από τον πόνο, δοξολογούσε το Θεό για την αντοχή πού του έδινε. Τότε πολλοί δήμιοι, πού έβλεπαν αυτό το θαύμα, πίστεψαν στο Χριστό. Φοβισμένος ο έπαρχος τον άφησε ελεύθερο. Αργότερα ο ίδιος ο Σεβήρος, μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα μαζί του, τον αποκεφάλισε σε ηλικία 113 ετών.

Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.Ως στύλος ακλόνητος, της Εκκλησίας Χριστού, και λύχνος άείφωτος, της οικουμένης σοφέ, έδείχθης Χαράλαμπε· έλαμψας εν τω κόσμω, δια του μαρτυρίου, έλυσας και ειδώλων την σκοτόμαιναν μάκαρ· διό εν παρρησία Χριστώ· πρέσβευε σωθήναι ημάς.

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Αυτές ήταν παρούσες στο μαρτύριο του αγίου Χαραλάμπους, και αφού είδαν τα θαύματα του, πίστεψαν στον Χριστό, τον ομολόγησαν και αποκεφαλίστηκαν στη Μαγνησία.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΒΑΠΤΟΣ (ή Δαϋκτος) και ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
ΟΙ Άγιοι αυτοί ήταν από τους στρατιώτες, πού βασάνισαν μετά από διαταγή του έπαρχου τον άγιο Χαράλαμπο. Επειδή όμως στις καρδιές τους υπήρχε ευσεβής διάθεση, ο Θεός τους έφερε στο δρόμο της σωτηρίας. Ή ηθική λάμψη, πού καταύγαζε τον μάρτυρα, φώτισε την ψυχή τους και την έκανε να πιστέψει στην αλήθεια του Χριστού. Έτσι, αφού πέταξαν τα όργανα των βασανιστηρίων, έπεσαν στα πόδια του Αγίου και του ζητούσαν συγχώρηση. Ή φανερή αυτή ενέργεια τους υπέρ της χριστιανικής πίστης, κίνησε εναντίον τους τη μανία του έπαρχου, με αποτέλεσμα να αποκεφαλιστούν επί τόπου και να πάρουν έτσι το αιώνιο στεφάνι του μαρτυρίου.

ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΕΝΝΑΘΑ, ΟΥΑΛΕΝΤΙΝΗ και ο άγιος ΠΑΥΛΟΣ
Ή Ένναθά καταγόταν από τη Γάζα και ή Ούαλεντίνη από την Καισαρεία της Παλαιστίνης. Όταν διώκονταν οι χριστιανοί και βασανίζονταν στην Παλαιστίνη, καταγγέλθηκε και ή Ένναθά στον ηγεμόνα Φιρμιλιανό. Ή γενναία κόρη δήλωσε αμέσως ότι πιστεύει στον Χριστό και συμβούλευσε τον ηγεμόνα να μελετήσει και αυτός τη χριστιανική θρησκεία για να βρει τη σωτηρία του. Και επειδή επέμενε στην ομολογία της, την έδεσαν σ' ένα ξύλο και την βασάνιζαν ποικιλοτρόπως. Άλλα το μαρτύριο της έβλεπε και ή Ούαλεντίνη. Ή τίμια ψυχή της δεν μπόρεσε να υποφέρει τη σιωπή. Αποφασιστικά προχώρησε και έκανε παρατηρήσεις στον Φιρμιλιανό. Τότε και αυτή είχε την ίδια τύχη με την Ένναθά. Όμως, τη στιγμή εκείνη, παρουσιάστηκε κάποιος νέος, πού ονομαζόταν Παύλος και με θάρρος στιγμάτισε το κακούργημα του Φιρμιλιανοϋ. Αυτός τότε εξοργισμένος, διέταξε να αποκεφαλίσουν τον Παύλο και να κάψουν ζωντανές την Ένναθά και την Ούαλεντίνη. Έτσι οι τρεις Άγιοι Μάρτυρες πήραν τα ουράνια αθάνατα στεφάνια.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Σύμφωνα με τους "ΒΙΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ" του Μ. Γαλανού, οι διάφοροι Συναξαριστές καθώς και τα Μηναία, από παραδρομή αναφέρουν την ήμερα αυτή μνήμη του Αναστασίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Εννοούν δε τον Αναστάσιο εκείνο, πού διαδέχτηκε τον πατριάρχη Γερμανό αφού τον υποστήριξε ο Λέων ο Γ΄ και συνέπραξε εναντίον των αγίων εικόνων. Αυτός ήταν τόσο μισητός στον κόσμο των ορθοδόξων, ώστε, καθώς εξιστορεί ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, τη στιγμή πού γινόταν πατριάρχης, ευσεβείς και σεμνές γυναίκες της Κωνσταντινούπολης, ώρμησαν στην Εκκλησία με πέτρες και ξύλα, και, φωνάζοντας τον πληρωμένο προδότη και λύκο, τον έδιωξαν. Τέτοιος ελεεινός Ιεράρχης, δεν έχει φυσικά καμιά θέση στην τάξη των Αγίων. Άντ' αυτού ή τιμή ανήκει σ' άλλο Αναστάσιο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, πού υπήρξε άνδρας ευσεβής και διακρίθηκε για τη θεάρεστη ζωή του. Έχασε μάλιστα και το θρόνο του υποστηρίζοντας τις αποφάσεις της Οικουμενικής Συνόδου, πού έγινε στη Χαλκηδόνα. Την ορθή αυτή γνώμη, χρεωστούμε στο σοφό πατριάρχη Κωνστάντιο τον Α'.

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τοις Αρεοβίνδου

Ο ΟΣΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Ήταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και γιος πλουσίων και ευγενών γονέων. Επί βασιλέως Ούάλη (365) έκανε χρέη διακοσμητή των γραμμάτων του. Όταν πέθανε ο Ούάλης, αμέσως ο Ζήνων έριξε τη στρατιωτική ζώνη και αφού βρήκε ένα μεγάλο τάφο (πολλούς τέτοιους τάφους είχε το βουνό της Αντιοχείας) μπήκε μέσα σ' αυτόν και καθάριζε την ψυχή του με αυστηρότατη άσκηση. Το στρώμα του ήταν μια στοίβα από χορτάρια πάνω σε πέτρες. Ήταν ντυμένος με ένα τριμμένο ράσο, ή τροφή του λίγο ψωμί, πού του έφερνε κάθε δύο μέρες κάποιος φίλος του και το νερό το έφερνε από πολύ μακριά ο ίδιος. Έτσι πήρε πολλή χάρη από τον Θεό. Γι' αυτό, λέγεται, όταν έπέδραμαν στον τόπο εκείνο οι Ίσαυροι και σκότωναν πολλούς ασκητές, ο Ζήνων με την προσευχή του τους τύφλωσε, με αποτέλεσμα αυτοί να μη βλέπουν την πόρτα του κελιού του. Έτσι άγια αφού έζησε ο Ζήνων, σε βαθιά γεράματα παρέδωσε τη δίκαια ψυχή του στον Θεό.

ΔΙΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ και ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Περιληπτικά ή διήγηση έχει ως έξης. Στις ήμερες του βασιλιά Θεοδοσίου του Μεγάλου (379-395), ήταν στην Κωνσταντινούπολη κάποιος άνθρωπος ενάρετος και πλούσιος, πού ονομαζόταν Ιουλιανός. Αυτός είχε και ένα γιο, πού τον έλεγαν Θεόφιλο. Όταν γέρασε, έπεσε σε μεγάλη φτώχεια και τότε κάλεσε τον γιο του για να του πει κάτι σημαντικό. Του ζήτησε λοιπόν να τον πουλήσει σαν δούλο του, για να άνταπεξέλθει στις ανάγκες των τελευταίων χρόνων της ζωής του. Άλλα με την υπόσχεση ότι, θα έκανε πλήρη υπακοή στον αφέντη του και όταν είχε θεία Λειτουργία, πρώτα θα πήγαινε σ' αυτή και έπειτα θα συνέχιζε πρόθυμα την υπηρεσία του. Έτσι θα είχε θαυματουργικές ευεργεσίες από τον Θεό. ο υπάκουος γιος δέχτηκε το αίτημα του πατέρα του, πού την επόμενη μέρα τον πούλησε σ' έναν πατρίκιο του παλατιού, τον Κων/νο. Αυτός αγάπησε πολύ τον Θεόφιλο για την προθυμία και την εργατικότητα του. Κάποτε όμως ο πατρίκιος ξέχασε τον χαρτοφύλακα στο δωμάτιο του και έστειλε τον Θεόφιλο να του τον φέρει. ο Θεόφιλος μπήκε στο δωμάτιο την ώρα πού ή κυρία του μοιχευόταν με ένα δούλο της. Άλλ' ο Θεόφιλος επάνω στη βιασύνη του δεν τους πρόσεξε και αφού πήρε τον χαρτοφύλακα βγήκε από το δωμάτιο. Ή πονηρή όμως γυναίκα του πατρικίου, συκοφάντησε τον Θεόφιλο στον άντρα της ότι δήθεν τη βίασε. Τότε ο πατρίκιος θυμωμένος, συνεννοήθηκε με τον έπαρχο να του στείλει τον Θεόφιλο για να τον αποκεφαλίσει. Στο δρόμο για τον έπαρχο, ο Θεόφιλος συνάντησε ναό πού είχε θεία Λειτουργία και μπήκε μέσα για να λειτουργηθεί. Επειδή αργούσε, ο πονηρός δούλος είπε στον πατρίκιο να πάει αυτός να φέρει το κεφάλι του Θεόφιλου, πού θα ήταν ήδη κομμένο. Όταν έφτασε στον έπαρχο ο πονηρός δούλος, ο δήμιος πού καραδοκούσε πίσω από την πόρτα, νόμισε ότι αυτός είναι ο Θεόφιλος. Και έτσι του έκοψε το κεφάλι. Αμέσως μετά έφτασε και ο Θεόφιλος. Και αφού πήρε το σακί με το κεφάλι το μετέφερε στον πατρίκιο, χωρίς να γνωρίζει τίποτα. ο πατρίκιος και ιδιαίτερα ή γυναίκα του, όταν είδαν ζωντανό τον Θεόφιλο και το κεφάλι του πονηρού δούλου μέσα στο σακί, έμειναν άφωνοι. Ή γυναίκα του πατρικίου τότε, έντρομη για τη θεία δίκη, εξομολογήθηκε την αλήθεια στον άντρα της και ζήτησε δημόσια συγχώρηση. Έτσι ο πατρίκιος, αγάπησε ακόμα περισσότερο τον Θεόφιλο και τον έκανε κληρονόμο σ' όλη του την περιουσία.