Ο ΟΣΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ ο
άνθρωπος του Θεού
Γεννήθηκε στη Ρώμη, στα χρόνια του Αρκαδίου και Όνωρίου, γιων του Μ. Θεοδοσίου (378-395). ο πατέρας του ονομαζόταν Εύφημιανός και ή μητέρα του Αγλαΐα. Ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί και είχαν μεγάλη περιουσία, πού διέθεταν στα ορφανά και στους φτωχούς με μεγάλη προθυμία και γενναιοδωρία. Την ίδια ακριβώς ανατροφή έδωσαν και στο γιο τους Αλέξιο. Με το δικό του χέρι μοίραζαν τα περισσότερα ελέη τους. Όταν έφτασε σε κατάλληλη ηλικία ο Αλέξιος, θέλησαν να τον νυμφεύσουν. Πράγμα πού ο ίδιος δεν επιθυμούσε. Άλλα στην επιμονή των γονέων του, ο Αλέξιος νυμφεύθηκε μια γυναίκα πού κι αυτή ήθελε να μείνει άγαμη. Όποτε συμφώνησαν να διατηρήσουν και οι δύο την παρθενία τους. Αυτό, όμως, το κατάλαβαν οι γονείς του Αλεξίου και γι' αυτό αναγκάζεται να φύγει σε μακρινό μέρος, στην Έδεσσα της Συρίας. Εκεί επιδόθηκε στη μελέτη του θείου λόγου και στις ασκήσεις. Άλλα και στη βοήθεια και φροντίδα των φτωχών. Μετά 17 χρόνια, επέστρεψε στην πατρίδα του και βρήκε στη ζωή τους γονείς του και τη σύζυγο του. Αυτοί όμως δεν τον αναγνώρισαν. Έμεινε κοντά τους, συνεχίζοντας και καλλιεργώντας το θεάρεστο έργο του. Όταν πέθανε, αποκάλυψε ποιος ήταν. Αυτό στην αρχή λύπησε τους δικούς του, άλλ' έπειτα χάρηκαν, διότι ο Αλέξιος μέχρι τέλους ήταν "άρτιος του Θεοϋ άνθρωπος"1. Δηλαδή, τέλειος άνθρωπος του Θεού.
1. Β'πρός Τιμόθεον, γ'17.
Γεννήθηκε στη Ρώμη, στα χρόνια του Αρκαδίου και Όνωρίου, γιων του Μ. Θεοδοσίου (378-395). ο πατέρας του ονομαζόταν Εύφημιανός και ή μητέρα του Αγλαΐα. Ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί και είχαν μεγάλη περιουσία, πού διέθεταν στα ορφανά και στους φτωχούς με μεγάλη προθυμία και γενναιοδωρία. Την ίδια ακριβώς ανατροφή έδωσαν και στο γιο τους Αλέξιο. Με το δικό του χέρι μοίραζαν τα περισσότερα ελέη τους. Όταν έφτασε σε κατάλληλη ηλικία ο Αλέξιος, θέλησαν να τον νυμφεύσουν. Πράγμα πού ο ίδιος δεν επιθυμούσε. Άλλα στην επιμονή των γονέων του, ο Αλέξιος νυμφεύθηκε μια γυναίκα πού κι αυτή ήθελε να μείνει άγαμη. Όποτε συμφώνησαν να διατηρήσουν και οι δύο την παρθενία τους. Αυτό, όμως, το κατάλαβαν οι γονείς του Αλεξίου και γι' αυτό αναγκάζεται να φύγει σε μακρινό μέρος, στην Έδεσσα της Συρίας. Εκεί επιδόθηκε στη μελέτη του θείου λόγου και στις ασκήσεις. Άλλα και στη βοήθεια και φροντίδα των φτωχών. Μετά 17 χρόνια, επέστρεψε στην πατρίδα του και βρήκε στη ζωή τους γονείς του και τη σύζυγο του. Αυτοί όμως δεν τον αναγνώρισαν. Έμεινε κοντά τους, συνεχίζοντας και καλλιεργώντας το θεάρεστο έργο του. Όταν πέθανε, αποκάλυψε ποιος ήταν. Αυτό στην αρχή λύπησε τους δικούς του, άλλ' έπειτα χάρηκαν, διότι ο Αλέξιος μέχρι τέλους ήταν "άρτιος του Θεοϋ άνθρωπος"1. Δηλαδή, τέλειος άνθρωπος του Θεού.
1. Β'πρός Τιμόθεον, γ'17.
Απολυτίκιο. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ ρίζης έβλάστησας, περιφανούς και κλεινής, εκ πόλεως ήνθησας, βασιλικής και λαμπράς, Αλέξιε πάνσοφε' πάντων δ' ύπερφρονήσας ως φθαρτών και ρεόντων, έσπευσας συναφθήναι, τω Χριστώ και Δεσπότη. Αυτόν ούν έκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.
ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΕΠΕΝΕΧΘΕΙΣΗΣ ΗΜΙΝ ΦΟΒΕΡΑΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΤΟΥ ΣΕΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ
Ό Σ. ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗΣ στο Αγιολόγιο του αναφέρει: Εν τοις έντύποις Συναξαρισταϊς και τοις Μηναίοις σημειούται κατά την ήμέραν ταύτην, άνευ υπομνήματος, "μνήμη της μετά φιλανθρωπίας έπενεχθείσης ημιν φοβερός απειλής του σεισμού, κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του βασιλέως". Περί του σεισμού του επί Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου (780-797) συμβάντος, ο Κεδρηνός (Β', σ. 23) λέγει, ότι έγένετο κατά το δέκατον έτος της βασιλείας αυτού, χωρίς να όρίζη την ήμέραν, ήτις, κατά πάσαν πιθανότητα, είναι ή κατά την 17ην Μαρτίου μνημονευομένη υπό των Συναξαριστών. ο Λαυριωτικός Κωδ. Ι 70 συμπληροί την ανωτέρω σύντομον μνείαν του σεισμού ούτω: "τότε γαρ πολύ μέρος των τειχών της πόλεως κατέπεσε και θείοι ναοί διερράγησαν και οίκοι διάφοροι και τριόροφοι έως εδάφους κατέπεσον και ην κλονουμένη πάσα ή γη επί πλείστος ημέρας· ο δε βασιλεύς, συν τω Πατριάρχη και παντί τω λαώ μετά λιτών και των σεπτών εικόνων και ζωοποιών σταυρών και των αγίων λειψάνων συν δάκρυσι και νηστείαις και προσευχαϊς έξιλεούμενοι το θείον και παρακλητεύοντες [και] έπιβοώντες "ρϋσαι Κύριε, της δικαιας σου οργής και μη κατά τάς αμαρτίας ημών παραδώης ημάς εις θάνατον αλλά κατά το πολύ έλεος σου έλέησον τον σον ύποκείμενον λαόν"· ο δε πολυέλεος και μακρόθυμος Θεός άποστρέψας την όργήν αυτού, παρ' ελπίδα τους τότε πάντας έρρύσατο και τον κλόνον και τρόμοντήςγής κατέπαυσε".
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΣΤΗΡΙΚΤΟΣ ο Ομολογητής
Γεννήθηκε στην Τρίγλια της Μικράς Ασίας (κωμόπολη της Βιθυνίας στα παράλια της Προποντίδας) στις αρχές του 8ου αιώνα. Ευσεβής και φιλομόναχος από μικρός, αμέσως όταν τελείωσε τη βασική του εκπαίδευση, πήγε στην εκεί κοντά Μονή Πελεκητή, όπου έκάρη μοναχός και αργότερα έγινε και ηγούμενος της. Όταν επί Κων/νου Ε' του Κοπρώνυμου (741-775) ξέσπασε ο φοβερός διωγμός κατά των εικόνων, ο αυτοκράτορας πρόσταξε τον ηγεμόνα της Ασίας Μιχαήλ το Λαχανοδράκοντα, να τιμωρήσει με κάθε τρόπο σκληρά αυτούς πού προσκυνούν τις άγιες εικόνες. Τότε αυτός, πήγε στη Μονή Πελεκητής τη Μεγάλη Πέμπτη και κατά την ώρα της Θ. Λειτουργίας, συνέλαβε τους μοναχούς και άλλους σκότωσε με βάρβαρα βασανιστήρια και άλλους, μεταξύ αυτών και τον Θεοστήρικτο, αφού πάλι σκληρά βασάνισε τους έστειλε στις φυλακές της Κων/πολης. Αργότερα, όταν ο Άγιος βγήκε από τη φυλακή, γέροντας πλέον, επέστρεψε στην κατεστραμμένη Μονή Πελεκητής, όπου συναντήθηκε με τον όσιο και ομολογητή Νικήτα, ηγούμενο της κοντινής Μονής Μηδικίου. ο όσιος Θεοστήρικτος. συνέθεσε και "Κανόνα Παρακλητικόν εις την Ύπεραγίαν Θεοτόκον". Έζησε σε βαθιά γεράματα και απεβίωσε ειρηνικά.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ο Οσιομάρτυρας
Ήταν από την Κρήτη και έζησε στα φοβερά χρόνια του εικονομάχου αυτοκράτορα Κων/νου Ε' Κοπρωνύμου. Τότε λοιπόν και ο Άγιος Παύλος, συνελήφθη από τον στρατηγό της Κρήτης Θεοφάνη Λαρδατύρη, πού τον εκβίαζε να ποδοπατήσει την εικόνα του Εσταυρωμένου. ο Άγιος όμως την προσκύνησε και την ασπάστηκε ευλαβικά. Εξαγριωμένος ο στρατηγός, του πέρασε με φρικτό τρόπο σίδερα σ' όλο του το σώμα, και κατόπιν αφού τον κρέμασε με το κεφάλι προς τα κάτω, τον έκαψε. Έτσι ο Άγιος Παύλος, πήρε το αμάραντο και αιώνιο στεφάνι του μαρτυρίου.
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Υπήρξε στα χρόνια των διωγμών της Εκκλησίας. Χριστιανός από τη γέννηση του, ανατράφηκε με πολλή επιμελημένη ευσέβεια και με θερμότατο ζήλο για την πίστη. Όταν συνελήφθη σαν χριστιανός, ομολόγησε με θάρρος την πίστη του και ήλεγξε τους ειδωλολάτρες για τις ανόητες θυσίες τους, όταν αυτοί έβρισαν τη χριστιανική θρησκεία. Τότε τον βασάνισαν άγρια. Τον έδειραν με μαστίγια, του έσπασαν κατόπιν το στόμα και τα δόντια, και τελευταία πήρε το στεφάνι της μαρτυρικής τελείωσης με αποκεφαλισμό.
Ο ΑΓΙΟΣ και ΔΙΚΑΙΟΣ ΛΑΖΑΡΟΣ ο φίλος του Χριστού
Τη μνήμη του αναφέρουν ο Συναξαριστής του Delehaye και ο Λαυριωτικός Κώδικας Ι 70, μνήμη, πού δεν αναφέρουν ο Συναξαριστής του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Στον ανωτέρω λοιπόν Κώδικα αναφέρεται ως εξής: "Τη αυτή ήμερα ή άνάστασις του αγίου και δικαίου Λαζάρου του φίλου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όν εκ νεκρών ήγειρεν εν τη πάλει Βηθανία πλησίον Ιεροσολύμων, ότε σαρκί περιεπολεύετο εν τη γη ο αγαθός θεός ημών δια την σωτηρίαν". Για την ανάσταση του Λαζάρου βλέπε στο κατά Ιωάννην Εύαγγέλιον, κεφ. ΙΑ' στ. 1 -44.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
ηγούμενος Κολιαζίνης στη
Ρωσία.
Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΤRICK (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της Όρθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, έπισκόπου Τελμησσοϋ, Αθήναι 1985. Καθώς επίσης και στο βιβλίο "Ή εν Ορθοδοξία Ηνωμένη Ευρώπη", του Γ.Ε. Πιπεράκη, Εκδ. "Έπτάλοφος", Αθήναι 1997
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου