Ἕνα θαυμαστό γεγονός: Ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτη ἀπό τόν Γέροντα Κύριλλο

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΒΗΣΑΡΙΩΝ

Ἕνα θαυμαστό γεγονός: Ὁ ἀσπασμός τῆς χειρός τοῦ Γέροντος Βησσαρίωνος τοῦ Ἀγαθωνίτη ἀπό τόν Γέροντα Κύριλλο

 

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς  τὸ διηγήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Κύριλλος, πρὶν μερικὰ χρόνια, μπροστὰ ἀπὸ τὴ λάρνακα τοῦ ἄφθαρτου Γέροντα Βησαρίωνος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀγάθωνος στὴν Οἴτη.

Παρόντες ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα, τὴν ἀδελφή μου Σοφία, τὸ σύζυγό της Κωνσταντῖνο, καὶ   ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Γέρων Δαμασκηνός. Ἐπίσης, ὁ συνοδὸς τοῦ Γέροντος Κυρίλλου πατὴρ Γαβριήλ, νῦν Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ, καὶ ὁ ἱερέας τῆς Ὑπάτης Δημήτριος Καραγιάννης.

Λίγο ἐνωρίτερα εἴχαμε τελέσει, ὅλοι μαζί, Θεία Λειτουργία  στὸ μετόχι τοῦ Μεγάλου Μετεώρου στὴν Ὑπάτη καὶ εἴχαμε μαζί μας τὴν τιμία Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Τὴν εἶχε φέρει ὁ Γέροντας μὲ τοὺς πατέρες στὴ Λαμία.

Ἐκεῖ, μπροστὰ στὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος, ὁ Γέροντας μας διηγήθηκε τὰ ἀκόλουθα:

Πρὶν λίγα χρόνια,  ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὸ χρόνο τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἄφθaρτου λειψάνου τοῦ  Ὁσίου Βησσαρίωνος, ὁ Γέροντας Κύριλλος εἶχε τὴν ἐπιθυμία  καὶ προσῆλθε στὴ Μονὴ Ἀγάθωνος γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸ ἱερό λείψανο.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τό σκήνωμα τοῦ  Ὁσίου ἦταν μὲν στὸ ἴδιο σημεῖο (στὸ ἀριστερὸ παρεκκλήσι τοῦ Καθολικοῦ) ἀλλὰ χωρὶς τὴ μεταγενέστερη γυάλινη κάλυψη – προθήκη τοῦ ξύλινου κουτιοῦ, ὅπου άρχικά ἐναποτέθηκε.  Ἔτσι μποροῦσε κάποιος νὰ ἀσπασθεῖ  ἀπευθείας  τὸ σκήνωμα χωρίς την παρεμβολή της γυάλινης προθήκης.

Ὁ Γέροντας Κύριλλος ἤθελε νὰ ἀσπασθεῖ τὸ χέρι τοῦ Ὁσίου ποὺ κρατάει σφικτά τὸ μικρὸ Εὐαγγέλιο, ἤδη ἀπὸ τὸ χρόνο τῆς ταφῆς του.

Πλησίασε, λοιπὸν, μὲ εὐλάβεια πρὸς τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ μὲ πίστη εἶπε παρακλητικὰ πρὸς τὸν Ὅσιο :  

Ἅγιε Βησσαρίων, δὲν φθάνω νὰ σὲ ἀσπασθῶ (ὁ Γέροντας ἦταν κοντὸς καὶ δυσκίνητος καὶ τὸ σκήνωμα τοποθετημένο ψηλὰ γι’ αὐτόν). Δός μου, σὲ παρακαλῶ,  τὸ χέρι σου νὰ τὸ φιλήσω.

Ὁ Ὅσιος ἄνοιξε τὸ χέρι του, ἄφησε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ὁ πατὴρ Κύριλλος, ἐντελῶς φυσικότατα, ἔλαβε τὸ χέρι του μὲ τὸ δικό του χέρι. Τὸ σήκωσε στὸ ὕψος τοῦ στόματός του, σὰν νὰ ἦταν ἕνα  σῶμα ζωντανὸ μὲ ἐλαστικότητα, τὸ ἀσπάσθηκε μὲ σεβασμὸ καὶ τὸ ἄφησε στὴν ἀρχική του θέση. Ὁ Ὅσιος ξανάπιασε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔκτοτε ἐξακολουθεῖ νὰ τὸ κρατάει σφικτά.

Μέγας εἶ Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει,πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου.

Γεώργιος Ἀποστολάκης

Δικαστικὸς Λειτουργὸς

Τρίκαλα

Υ.Γ.

Ὁ παριστάμενος  στὴ σκηνὴ αὐτὴ πατὴρ Δημήτριος Καραγιάννης, ἐφημέριος Ἁγίου Νικολάου Ὑπάτης, ὡς δόκιμος ὑμνογράφος, δὲν παρέλειψε νὰ ἐξιστορήσει τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, κατὰ τὸ ὁποῖο ὀφθαλμοφανῶς κατελύθησαν οἱ φυσικοὶ νόμοι, στὴν Ἱερὰ  Ἀσματικὴ  Ἀκολουθία ποὺ  πρόσφατα συνέθεσε πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος. Στὸ Μεγάλο Ἑσπερινὸ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ προσόμοια (πρὸς τό: Χαίροις ἀσκητικῶν) ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

Ὤφθη θαῦμα φρικτὸν διά σοῦ,

ὅτε τὴν χεῖρα τῷ αἰτήσαντι  ἔδωκας

(ἢ ὅτε τὴν χεῖρα τῷ Κυρίλλῳ προσέφερες)

τοῦ θείου σκηνώματός σου

χαριτοβρύτου, σεπτοῦ,

εὐλαβείας χάριν

τοῦ ἀσπάσασθαι

καὶ νῦν ἐπληρώθησαν

τὰ ψαλμῶν θεῖα λόγια

τὰ τοῦ Προφήτου,

ἃ ἐν Πνεύματι ἔφησεν

ὅτι δίκαιοι

τοῦ θανάτου οὐ γεύσονται.

Ὅθεν τὴν χαριτόβρυτον

κυκλοῦντες, μακάριε,

λάρνακα πάντες αἰτοῦμεν

τῶν πρεσβειῶν σου τάς χάριτας

καὶ γὰρ ἡ δικαίου

ἐξισχύει μεσιτεία

πολλὰ πρὸς Κύριον.