ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ- ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ κκ ΙΕΡΕΜΙΑΣ - ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

1. Αμέσως μετά το Βάπτισμα ο ιερέας τελεί στο νήπιο που βαπτίσθηκε ένα άλλο Μυστήριο, το Χρίσμα. Εάν με το Βάπτισμα σβήνεται το προπατορικό αμάρτημα, με το Χρίσμα έρχεται η Χάρη του Αγίου Πνεύματος στον βαπτισθέντα. Γι᾽ αυτό το Μυστήριο αυτό οι άγιοι Πατέρες το λέγουν «Δώρον του Πνεύματος» ή το «Μυστήριον του Πνεύματος» ή το «Σύμβολον του Πνεύματος», όπως το λέγει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων.
Το Μυστήριο του Χρίσματος γίνεται από τον ιερέα χρίοντας τον βαπτισθέντα με άγιο Μύρο, κάνοντας το σημείο του Σταυρού στο μέτωπο, στα μάτια, στους μυκτήρες, στο στόμα, στα αυτιά, στο στήθος, στα χέρια και στα πόδια. Σφραγίζοντας δε ο ιερεύς καθένα από τα παραπάνω μέλη του σώματος λέγει: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, Αμήν». Η έκφραση αυτή, με την οποία δίνεται το Άγιο Πνεύμα στον βαπτιζόμενο, προέρχεται απ᾽ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Μή λυπείτε – λέγει ο Απόστολος– το Πνεύμα το Άγιον του Θεού, εν ω εσφραγίσθητε» (Εφ. 4,30). Η σφραγίδα του Θεού είναι το «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου», που λέγει ο ιερεύς στον βαπτιζόμενο αμέσως μετά το Βάπτισμα, τελώντας το Μυστήριο του Χρίσματος σ᾽ αυτόν.

2. Στην πρώτη Εκκλησία, όπως το διαβάζουμε στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων (βλ. 8,14-16), το Μυστήριο του Χρίσματος γινόταν με την επίθεση των χειρών των Αποστόλων. Αργότερα όμως, όταν πληθύνθηκαν οι χριστιανοί, άρχισε το Μυστήριο αυτό να τελείται με χρίση δια Μύρου. Έτσι γινόταν στην Παλαιά Διαθήκη, όπου οι ιερείς, οι προφήτες και οι βασιλείς χρίονταν με έλαιο και λέγονταν «χριστοί Κυρίου». Και εμείς λεγόμαστε «χριστιανοί» γιατί «χριστήκαμε», όπως και ο Κύριός μας Ιησούς λέγεται «Χριστός», γιατί «εχρίσθη και Αυτός κυρίως τω αληθινώ ελαίω τω Αγίω Πνεύματι. Τίς γαρ άλλος είχε το Πνεύμα ως ο Κύριος;», λέγει ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας.

3. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τελεί το Χρίσμα ευθύς αμέσως μετά το Βάπτισμα. Οι παπικοί όμως το τελούν στο δωδέκατο έτος της ηλικίας του βαπτιζομένου. Για να δείτε, χριστιανοί μου, πόσο κάνουν λάθος και σ᾽ αυτό οι παπικοί, σκεφθείτε: Είπαμε ότι με το Χρίσμα ο βαπτιζόμενος παίρνει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι αναγκαία και αναγκαιοτάτη για την ζωή του χριστιανού. Αλλά πώς αφήνουν οι παπικοί τόσα χρόνια, δώδεκα ολόκληρα χρόνια, το παιδάκι χωρίς το Χρίσμα, χωρίς, δηλαδή, να του δώσουν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος; Αλλά, τί είπα; Αφού οι παπικοί είναι αιρετικοί και σαν αιρετικοί δεν έχουν κανονική ιερωσύνη, τί Χάρη Αγίου Πνεύματος να δώσουν; Όλα τα «σμπαράλιασαν» αυτοί. Τους ευχόμαστε καλή μετάνοια και επιστροφή στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από την οποία αποκόπηκαν.

4. Το Χρίσμα λέγεται και «τελείωση». Με το Βάπτισμα άρχισε μία νέα ζωή του ανθρώπου και αυτή η ζωή ενισχύεται και τελειοποιείται με το Χρίσμα. Με το Βάπτισμα τυπώνεται στη ζωή του βαπτισμένου το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού, όπως είπαμε σε προηγούμενο κήρυγμά μας. Με το Χρίσμα όμως γίνεται η Πεντηκοστή στον βαπτιζόμενο, γιατί με το Μυστήριο αυτό ο βαπτισμένος λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα. Γι᾽ αυτό και το Χρίσμα λέγεται «τελείωσις».
Είπαμε ότι στην Παλαιά Διαθήκη χρίονταν οι ιερείς, οι προφήτες και οι βασιλείς και λέγονταν «χριστοί του Κυρίου». Αλλά και με το Χρίσμα του ο χριστιανός αναδεικνύεται κατά κάποιο τρόπο ιερεύς, προφήτης και βασιλεύς. Ναι, έτσι πρέπει να βλέπει ο χριστιανός τον εαυτό του, σαν βαπτισμένος και χρισμένος που είναι, για να μην αμαρτάνει.
Ναι, αν σκέπτεται ο χριστιανός την δόξα του και την ευγένειά του, σαν βαπτισμένος και μυρωμένος, θα νοήσει ότι η αμαρτία πρέπει να είναι ξένη σ᾽ αυτόν, που έγινε παιδί του Θεού και ανήκει στην Βασιλεία Του. Είναι, όπως είπαμε,  κατά κάποιον τρόπο ιερέας ο βαπτισμένος χριστιανός, γιατί μέσα στην Εκκλησία όντας, τελεί, δια του ιερέως και μαζί με τους άλλους αδελφούς του, την «λογικήν λατρείαν» και προσφέρει τον εαυτό του θυσία στο Θεό, «ζώσαν, αγίαν και ευάρεστον» σ’ Αυτόν (βλ. Ρωμ. 12,1). Έτσι, και μετά το Χρίσμα έχουμε μιά προσφορά, μιά θυσία του βαπτιζομένου στο Θεό, σαν αυτός να είναι ιερεύς. Μετά το Χρίσμα, πράγματι, ο ιερέας κάνει στον βαπτιζόμενο την «τριχοκουρία», μιά σπουδαία πράξη, που δηλώνει ότι ο βαπτιζόμενος κάνει από το ίδιο του το σώμα, από το κεφάλι του, από το κορυφαίο, δηλαδή, σημείο του σώματός του μια προσφορά στο Θεό. Στην Παλαιά Διαθήκη, αν και μία φυλή, η φυλή του Λευΐ, ιεράτευε τον Κύριο, όμως όλος ο Ισραηλιτικός λαός λογιζόταν σαν ιερεύς και λεγόταν «βασίλειον ιεράτευμα» (Ἐξ. 19,6).
Έτσι και στην Εκκλησία μας κατά κάποιο τρόπο και οι λαϊκοί αποτελούν «βασίλειον ιεράτευμα». «Ω την ιέρεια», λέγει ο Χρυσόστομος για κάποια χριστιανή νεάνιδα, που θυσιάστηκε για τον Χριστό. Αλλά ο βαπτισμένος και χρισμένος χριστιανός είναι και βασιλεύς, γιατί αγωνίζεται να «βασιλεύσει» στα αμαρτωλά του πάθη και να τα καταπατήσει. Και τέλος είναι προφήτης, γιατί από τώρα, από την παρούσα επίγεια ζωή, ζει τα μελλοντικά ουράνια αγαθά. Ναι, ο αληθινός χριστιανός ζει από τώρα τον Παράδεισο!

Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

 

Πηγή : agioritikovima.gr