Η ΘΕΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Η ΘΕΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

Η Ορθοδοξία από τότε που πρωτοεμφανίστηκε σε την Ιστορία του Χριστιανισμού, δεν έτυχε της καλύτερης μεταχείρισης αλλά και του σεβασμού από ορισμένες κάστες ανθρώπων, που ήθελαν - αν όχι να την αφανίσουν- , να την εξευτελίσουν τόσο τους πιστούς εκφραστές της, όσο και τον θεμελιωτή της Πίστεως μας, τον Θεάνθρωπο Χριστό. 

Δεν είναι τυχαία τα λόγια του Συμεών του θεοδόχου, όταν -κρατώντας στα χέρια του τον Ιησού, στην πρώτη τους συνάντηση στον Ναό του Σολομώντα- , είπε :

" Θα γίνει σημείο αντιλεγόμενο"...

Αλήθεια, ποιόν από μας, δεν ενδιαφέρει ένας λόγος, μια κουβέντα, μια άποψη για τον Χριστό;

Πολλοί από εμάς, θα πούνε "Πιστεύω στον Χριστό"..

Άλλοι πάλι θα πούνε "Δεν πιστεύω στον Χριστό"

Κάποιοι άλλοι θα πούνε "Πιστεύω με τον δικό μου τρόπο"

Και τέλος , κάποιοι, θα πούνε "Μισώ τον Χριστό"..

Ανασκοπώντας αυτές τις απόψεις, που εκφράζουν συνάμα τα συναισθήματά μας, όσο και τον ψυχισμό μας, μπορούμε να διακρίνουμε δύο σημεία.

Πρώτο σημείο : Η συνεχής αναφορά του ονόματος του Ιησού Χριστού.

Δεύτερο σημείο : H διάθεση μας να Τον προσεγγίσουμε,
"Δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά δεν είμαι και Άθεος", είχε πει ο Φρόιντ. 

Και όμως, έχει δίκιο. Άθεοι στην ουσία δεν υπάρχουν. Άθρησκοι υπάρχουν, που ενδόμυχα τους, "κυοφορείται" η λεγόμενη "θεομαχία".

Ένας Άθεος (αν υπάρχει), δεν ασχολείται καν με τον Θεό, γιατί απλά, δεν τον πιστεύει.  

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ"

"-Πιστεύεις στον θεό;" ρώτησε κάποιος, έναν πιστό..

"-Ναι, φυσικά και πιστεύω στον θεό" του απαντάει αμέσως ο πιστός..

"-Και τι σημαίνει "ΠΙΣΤΗ" για εσένα που μόλις βγήκες από την Εκκλησία;" Ξαναρωτάει...

"-Πιστεύω, σημαίνει ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ τον θεό και αφήνομαι κυριολεκτικά στα Χέρια Του" απαντάει ο πιστός...

Η εποχή μας, από την εποχή του Χριστού, παρά τις σημαντικές ανακαλύψεις που έκανε, παρά την πρόοδο που εμφάνισε σε ζητήματα μιας καλύτερης ποιότητας της ζωής του ανθρώπου, παρά τις εξελίξεις και στα αλματώδη βήματα που έκανε πάνω στην γη, αλλά και έξω από αυτήν, σε ένα πράγμα έμεινε στάσιμη.

Η προσέγγιση της σε ότι αφορά το Πρόσωπο του Χριστού μας, ήταν και είναι αρνητική.

Από τα πρώτα βήματα που έκανε ο Χριστός στην γη, μέχρι και τον Σταυρικό Του θάνατο, η προσέγγιση και η γνωριμία μαζί Του, από μια μεγάλη κάστα ανθρώπων (πλην των Μαθητών Του), ήταν καθαρά υποκριτική και γεμάτη εγωισμό και ειρωνεία.

Μέσα στο Ευαγγέλιο, δεν είναι λίγες οι αναφορές της γεμάτης υπεροψίας και εγωισμού, προσέγγισης του Χριστού από τους Ραβίνους.

Υπεροψία που έκρυβε και μια αδυσώπητη έχθρα προς το Πρόσωπό Του, η οποία, δεν δικαιολογείται με τα ανθρώπινα υγειή δεδομένα, γιατί απλά, ο Χριστός μας, δεν έβλαψε κανέναν. Μόνο καλά έργα έκανε σαν θεός της Αγάπης, αφού ως προσωποποίηση Της, ήθελε να χαρίσει στον άνθρωπο την Αθανασία...  

"Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός, από τον ευεργετηθέντα αχάριστο" λέει μια σοφή Παροιμία.

Και σε αυτήν την περίπτωση να βλέπουμε να εφαρμόζεται κατά γράμμα.

Ποιό είναι το "ευχαριστώ" των ανθρώπων που ευεργετήθηκαν από τα ίδια τα χέρια του Θεού;

Από τους δέκα λεπρούς που θεράπευσε ο Χριστός, μόνο ο ένας γύρισε και τον ευχαρίστησε.. Οι υπόλοιποι έφυγαν τρέχοντας...

Ο τυφλός που ανέβλεψε , ήταν το πρόσωπο που Τον χαστούκισε μπροστά στον Ηγεμόνα.

Ο ίδιος ο λαός που Του έστρωνε δάφνες και ενδύματα για να περάσει και να "μην λερωθεί", και Τον επιφημούσε "Ευλογημένος ο ερχόμενος", ήταν ο ίδιος που μετέβαλλε την χαρά και τον ενθουσιασμό του σε μίσος και απαιτούσε φωνάζοντας και ουρλιάζοντας "Να σταυρωθεί"!!
 

Αν μεταφερθούμε λίγο νοερά σε αυτή την εποχή και αν προσπαθήσουμε να βιώσουμε αυτήν την κατάσταση έστω και στο ελάχιστο, θα διαπιστώσουμε, αυτό το οποίο συνεχίζει και γίνεται μέχρι τις ημέρες μας.

Αν σταθούμε απέναντι από την Μάνα Παναγία, θα ακούσουμε τους χτύπους της μητρικής Της καρδιάς, και θα συναισθανθούμε την λύπη, την αγωνία, αλλά και τον πόνο Της.

Αν "εισβάλουμε" κρυφά στον χώρο που ήταν κρυμμένοι οι μαθητές μετά την Σταυρική Θανάτωση του Χριστού, θα θαυμάσουμε ένα πράγμα... Θα υποκλιθούμε σε αυτό το "μεγαλείο της Πίστεως" που έδειξαν στο Πρόσωπο Χριστός..!!

Ένα μεγαλείο που γίνεται η αφορμή και το ξεκίνημα ενός παραδείγματος, έτοιμοι να το ακολουθήσουν χιλιάδες ανθρώπων, ανεξάρτητα από ηλικίες, θέσεις, φύλλο.

Αξιοσημείωτο λόγου είναι αυτή η "ενότητα" των λίγων που ποτέ δεν έσπασε.

Σε ορισμένες φορές, μπορεί να λύγισε, αλλά δεν έσπασε..

Αν παραστούμε απλοί μάρτυρες τόσο στην καταδικαστική απόφαση των Υβριστών του Χριστού, θα διαπιστώσουμε το θείο Μεγαλείο της Αγάπης Του, απέναντι σε όλους όσους Τον επέκριναν και Τον καταδίκαζαν.

Κουβέντα δεν έβγαλε ο Χριστός μπροστά σε ότι συκοφαντίες του εκστόμιζαν οι ψεύτες..

Κακιά λέξη δεν είπε σε κανέναν...

Δεν υπερασπίστηκε Τον Εαυτό Του.. Γιατί άραγε;  

"Σε μία ελεύθερη κοινωνία, ο κάθε ένας μπορεί να εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα, σεβόμενος τις ελευθερίες και τις επιλογές των δίπλα"

λένε αυτοί που ασχολούνται με την Μόρφωση και τον Πολιτισμό μας....
Και αυτόματα γεννιέται ένα ερώτημα: Μέσα από την όλη στάση του Χριστού μας, υπάρχει μεγαλύτερος εμπνευστής και υλοποιητής της ελευθερίας και της έκφρασης του λόγου, ο οποίος από σεβασμό προς τον Άνθρωπο και Αγάπη, τον αφήνει να εκδηλώσει όλο του το μίσος και την έχθρα;; 

Πότε έκρινε ο Χριστός κάποιον που Τον προσέγγισε θετικά;

Πότε χλεύασε ο Χριστός κάποιον αξιωματούχο ή το Εβραϊκό Θεοκρατικό καθεστώς που είχε ιδιοποιηθεί τον Θεό και έκανε τα "καλά και συμφέροντα" κατά το δοκούν , κόβοντας και ράβοντας τις Εντολές;

Σαν Θεός της απόλυτης ελευθερίας, είπε δύο φράσεις.

Η Πρώτη είναι :"όποιος θέλει με ακολουθεί"

H Δεύτερη είναι : "όποιος ντραπεί να με ομολογήσει, θα ντραπώ να τον ομολογήσω"

Δεν ανάγκασε κανέναν να Τον αποδεχτεί. Ο κάθε ένας, είναι ελεύθερος να ακολουθήσει αυτό που τον εκφράζει. Μπορεί να κάνει την επιλογή των φίλων του, την επιλογή του φαγητού, και την επιλογή της εσωτερικής του αναζήτησης με τον θεό, με τις γάτες, με τα αστέρια, και γενικά με ότι νομίζει θα τον εκφράσει και θα τον ολοκληρώσει σαν οντότητα)

Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα, να εξευτελίζει συστηματικά το Πρόσωπό Του με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.

Επειδή η νυχτερίδα από την φύση της δεν μπορεί να αντέξει το φως του ηλίου, δεν σημαίνει ότι ο ήλιος είναι βλαβερός για τα υπόλοιπα όντα...

Έτσι είναι και ο Θεομάχος και συκοφάντης.. Μια απλή νυχτερίδα, που περιμένει να σκοτεινιάσει και να κρυφτεί ο ήλιος για να αρχίσει να ζει... Και όταν έρθει το επόμενο πρωί και ξανα ανατείλει ο ήλιος, τότε θα πάει να κρυφτεί μέσα στις σπηλιές και τα σκοτάδια, γιατί χωρίς το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρχει. 
Ανάμεσα όμως σε αυτόν τον πόλεμο της συκοφαντίας, όπως και σε κάθε παρόμοια περίπτωση, υπάρχουν οι δύο πλευρές. 

Η Πρώτη είναι : Οι κατήγοροι.

Η Δεύτερη είναι : Οι κατηγορούμενοι και απολογητές.
Eδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, από τότε που οικοδομήθηκε η Εκκλησία, παρά τους διωγμούς που Της έγιναν, παρά το αίμα που χύθηκε, παρά την λύσσα να εκμηδενίσουν την ύπαρξή Της, αυτό δεν κατέστη εφικτό, γιατί απλά, η Εκκλησία μας, είναι ο Χριστός μας και αυτό συνεπάγεται "Θεία Δύναμη Ζώσα". 

Και επειδή όπως λέει και ο λαός μας "οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους", ας μην εκπλαγούν κάποιοι οι ευτελίζουν τόσο άοκνα το Πρόσωπο του Χριστού μας, όταν οι ίδιες τους οι πράξεις, θα τους έχουν οδηγήσει σε έναν ατέρμονο τόπο που δεν θα υπάρχει καμία λύτρωση, ούτε σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ούτε σε κοινωνικό.

Ο θεός, δεν οργίζεται. Απλά, είναι επιλογή μας, αν θα δεχτούμε την χαρά που θα δώσει ένα νόημα στην ζωή μας. Και αυτό είναι η Χάρη Του. Δεν ζητάει τίποτα περισσότερο από τους ανθρώπους , που δεν είναι σε θέση πνευματική να Του προσφέρουν.

Πίστη χρειάζεται. Τίποτα άλλο. 

του Αλεξάνδρου Ι. Βόγκλη

Κτήτωρος Ιερού ΙΔ παρεκκλησίου Αγίου Θεράποντος

επισκόπου Κύπρου - Στρατιωτικού