ΠΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΑΝ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

 

 ΠΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΑΝ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Το βιβλίο του Αμερικανο-Εβραίου ραβίνου Joshua Eli Plaut “A Kosher Christmas: ’Tis the Season to Be Jewish”, αποκαλύπτει αυτό που γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό: Οι Εβραίοι πράγματι υπονόμευσαν τα Χριστούγεννα. Αν και το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο, έχουμε εδώ μια περίληψη και κάποιο σχόλιο από τον Εβραίο αρθρογράφο Ethan Schwartz(“Twas the night after Christmas“). Πρώτα η περίληψη:
«Οι Εβραίοι ήταν η εμπροσθοφυλακή της προσπάθειας να “μετασχηματιστούν τα Χριστούγεννα σε μια εορταστική περίοδο που θα ανήκει σε όλους τους Αμερικανούς, χωρίς θρησκευτική αποκλειστικότητα. Οι πιο σημαντικοί εβραϊκοί μηχανισμοί της εκκοσμίκευσης των Χριστουγέννων είναι η κωμωδία και η παρωδία, καθώς το γέλιο υπονομεύει το θρησκευτικό δέος. Πάρτε, για παράδειγμα, τον ‘Hanukkah Harry’ από το “Saturday Night Live”, ο οποίος παρωδεί τον Σάντα (Άη Βασίλη) παραδίδοντας δώρα από ένα καρότσι που το τραβούν τρία γαϊδούρια που ονομάζονται Moishe, Hershel, και Shlomo. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ο ‘Hanukkah Harry’ έχει αναδειχθεί ως μια πραγματική εναλλακτική λύση Σάντα για πολλούς Εβραίους της Αμερικής. Ο Plaut βλέπει τέτοια πράγματα όχι τόσο σαν προσπάθειες αφομοίωσης της γιορτής, αλλά ως εκούσια ανατροπή των χριστουγεννιάτικων παραδόσεων. «Μέσα από αυτές τις παρωδίες», γράφει, “οι Εβραίοι φαίνονται να μην έχουν γοητευτεί από τη γοητεία των συμβόλων των Χριστουγέννων.” Και δεν είναι μόνο οι Εβραίοι: για τους Αμερικανούς σε γενικές γραμμές, η εβραϊκή παρωδία βοηθά στο να διασφαλιστεί ότι τα Χριστούγεννα “δεν πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά “και ότι στον εορτασμό των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων πρέπει ” να δοθεί ίσος σεβασμός και ίσες ευκαιρίες».


Φαίνεται να υπάρχουν δύο μηνύματα εδώ. Ένα είναι το μήνυμα της ανατροπής. Αξιοποιώντας την γελοιοποίηση μεταξύ άλλων μεθόδων. Το άλλο είναι ότι οι Εβραίοι θεωρούνται ως άτομα υψηλού πνεύματος που μετατρέπουν τα Χριστούγεννα “σε μια εορταστική περίοδο που ανήκει σε όλους τους Αμερικανούς.” Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι τα Χριστούγεννα δεν «λαμβάνονται πάρα πολύ σοβαρά» και διαγράφεται κάθε έμφαση στην χριστιανική θρησκευτική πτυχή από το επίκεντρο της παραδοσιακής χριστιανικής εορτής.


Οι άνθρωποι που παίρνουν τη θρησκεία τους στα σοβαρά δεν επιτρέπουν η θρησκεία τους να γελοιοποιείται.Αρκεί να σκεφτούμε τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων για τα σκίτσα που γελοιοποιούσαν τον Μωάμεθ. Το γεγονός ότι οι Εβραίοι ήταν σε θέση να γελοιοποιήσουν τον Χριστιανισμό χωρίς σοβαρές αρνητικές συνέπειες είναι ένας σημαντικός δείκτης της εβραϊκής δύναμης και μια εξίσου ισχυρή ένδειξη της μείωσης της χριστιανικής θρησκευτικής πίστης. Υποψιάζομαι ότι η οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα θα αντιδρούσε με οργή αν μη Εβραίοι γελοιοποιούσαν τον Ιουδαϊσμό. Πράγματι, οποιαδήποτε κριτική κατά των Εβραίων ως Εβραίων δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνει δεκτή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. (Ιδού ένας επίκαιρος κατάλογος των απαγορευμένων θεμάτων στα αμερικάνικα media: οι νεοσυντηρητικοί Εβραίοι και ο ρόλος τους στην προώθηση του πολέμου στο Ιράκ, η εβραϊκή πλευρά του σκανδάλου Ivy League, πώς ο εβραϊκός έλεγχος του Χόλιγουντ επηρεάζει το περιεχόμενο των media.)



Ο Schwartz, στο άρθρο του, δεν έρχεται σε αντιπαλότητα με τα στοιχεία του Plaut, αλλά αναρωτιέται αν αυτό είναι καλό για τους Εβραίους που έχει γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο:
«Υπάρχει κάτι ανησυχητικό σχετικά με αυτή την εργασία, που συγκεντρώνει κλασικές εικόνες αντισημιτικής συνωμοσίας και σαμποτάζ. Χωρίς ίχνος ειρωνείας, ο Plaut αφηγείται περιστατικά για τα οποία φονταμενταλιστικές χριστιανικές ομάδες παραπονιούνται λέγοντας ότι “ορισμένοι Αμερικανοί, ιδιαίτερα οι Εβραίοι, προσπαθούν να βγάλουν το ‘Χριστό έξω από τα Χριστούγεννα’». Και προσθέτει ότι «συχνά ακολουθούν αντισημιτικά σχόλια». Εκείνοι οι φονταμενταλιστές χριστιανοί θα μπορούσαν κάλλιστα να αισθάνονται δικαιωμένοι από το επιχείρημα του Plaut. Δεν είναι εγγενώς αντι-χριστιανικό, αναγνωρίζει, να αντιτάσσεσαι στην κυριαρχία του χριστιανισμού σε μια κοσμική δημοκρατία. Αν οι Εβραίοι έχουν βοηθήσει να γίνει η αμερικανική κοινωνία πιο ανοιχτή, θα πρέπει να είναι υπερήφανοι γι’ αυτό».

Έτσι λοιπόν, οι Εβραίοι υπονόμευσαν τα Χριστούγεννα, αλλά τα κίνητρά τους ήταν «καθαρά και ιδεαλιστικά». Αλλά ένα τέτοιο επιχείρημα αγνοεί τον ρόλο των Εβραίων στην θεώρηση της Αμερικής ως ένα «έθνος πρόταση» (δηλ. χωρίς κοινή κληρονομικότητα), ένα σημαντικό θέμα της Κουλτούρας της Κριτικής. Το άγχος των Εβραίων για τον«πολιτιστικό πλουραλισμό» (που έχει πλέον μεταμορφωθεί σε πολυπολιτισμικότητα) οδηγεί στην ρητή απόρριψη της εθνο-πολιτισμικής ταυτότητας της Αμερικής, της οποίας σημαντικό μέρος είναι ο Χριστιανισμός. (Πράγματι, μέχρι το πρόσφατο κύμα μετανάστευσης που προέκυψε από το νόμο 1965, οι Εβραίοι που αποτελούν το 2-3 τοις εκατό του πληθυσμού, ήταν η μόνη αναγνωρίσιμη αμερικανική ομάδα που δεν ήταν Χριστιανοί). Για τους Εβραίους αποτελούσε κεντρικής σημασίας θέμα η οικοδόμηση ενός τείχους ανάμεσα στη θρησκεία και τη δημόσια ζωή, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα αυτό που είναι γνωστό ως “πόλεμος κατά των Χριστουγέννων” (“war on Christmas”) και ο οποίος συνεχίζει να μαίνεται. Για τους Εβραίους επίσης μεγάλη σημασία είχε η αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής των ΗΠΑ στο να γίνει «ανοικτή» σε όλους τους λαούς του κόσμου, και πάλι με μια ιδεολογία ότι η Αμερική είναι απλώς ένα σύνολο αφηρημένων αρχών και δεν έχει κανένα εθνικό ή πολιτιστικό πυρήνα. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να είναι ανοικτή σε όλους τους λαούς και αυτοί οι λαοί θα πρέπει να είναι σε θέση να διατηρήσουν τον πολιτισμό τους, ως μέρος του αμερικανικού μωσαϊκού.


Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί καλοί άνθρωποι δεν συμφωνούν με τα λεγόμενά μου, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι Εβραίοι έχουν ασκήσει με πολύ επιθετικό τρόπο πολιτικές προς όφελός τους και σε αντίθεση με τα συμφέροντα των παραδοσιακών ανθρώπων της Αμερικής και της Δύσης. Και επειδή οι Εβραίοι έχουν καταφέρει να είναι η ελίτ των μέσων ενημέρωσης και της διανόησης, έχουν τη δυνατότητα να έχουν μια πολύ μεγάλη επίδραση στη δημόσια πολιτική, ακόμη και στο τρόπο ζωής των μη-Εβραίων.



Ο Plaut τονίζει τη διαφορά μεταξύ της πολύ επιθετικής συμπεριφοράς των Ανατολικο-Ευρωπαίων Εβραίων μεταναστών με το μίσος τους για τον Χριστιανισμό σε αντίθεση με τους Γερμανο-Εβραίους που έφτασαν στα μέσα του 19ου αιώνα και «αγκάλιασαν τις (χριστιανικές) γιορτές». Είναι μια σημαντική διάκριση, τουλάχιστον για τα αμερικανικά πλαίσια. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η περιγραφή του Plaut για τα κίνητρα των Ανατολικο-Ευρωπαίων, που απορρέουν από το μίσος τους για τον Χριστιανισμό, δύσκολα τους απεικονίζει ως «ιδεαλιστές σταυροφόρους που μάχονταν για μια ανοιχτή κοινωνία». Για μια ακόμη φορά καταδεικνύει ότι οι Εβραίοι αντιδρούν με εχθρότητα στην ιδέα το Ισραήλ να μην έχει ένα εβραϊκό εθνο-πολιτισμικό πυρήνα, ενώ από την άλλη πλευρά οδηγούν την εκστρατεία ενάντια στην ιδέα η Αμερική και η Δύση να έχουν ένα εθνο-πολιτισμικό πυρήνα. Όπως και με την προώθηση της μη-λευκής, μη-χριστιανικής μετανάστευσης, η υπεράσπισή τους δεν έχει τίποτα να κάνει με τα ιδανικά του ηθικού οικουμενισμού, αλλά τα πάντα έχουν να κάνουν με την επιδίωξη εκείνου που είναι καλό για τους Εβραίους, και υποκινούνται από ένα εβραϊκό μίσος προς τους παραδοσιακούς λαούς και πολιτισμούς της Δύσης. Έτσι, ο πόλεμος κατά των Χριστουγέννων είναι ένα κλασσικό παράδειγμα του πώς οι Εβραίοι αποδεικνύονται μία εχθρική ελίτ.

Πηγή : pentapostagma.gr