Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
Ἡ προσευχή φαίνεται νά εἶναι βαθιά ριζωμένη στίς ψυχές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀρχή, μετά τήν ἔξωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί ἔγινε ἀνάγκη τῆς ἀδύναμης καί ταλαίπωρης φύσης τοῦ ἀνθρώπου. Ἀνοίγοντας τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, θά συναντήσει τήν προσευχή σύντροφο τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἀβραάμ καί ὅλοι οἱ Πατριάρχες, ὁ Μωϋσῆς, Ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, στηρίζονταν στήν προσευχή. Εἶναι γνωστό τό γεγονός ἐκεῖνο πού μέ τήν προσευχή του ὁ Μωϋσῆς σταμάτησε τόν ἥλιο καί δέν προχωροῦσε ἡ ἡμέρα μέχρι πού νίκησαν τούς ἐχθρούς τους.
Θά ἀναφέρουμε μόνο μερικά παραδείγματα ἀπό τά πολλά, γιά νά ἀντιληφθεῖ ὁ ἀναγνώστης πόση σημμασία ἔδιναν στή δύναμη τῆς προσευχῆς οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ.
Κάποιος πού μελετᾶ τή Γραφή, διαπιστώνει ὅτι ἡ προσευχή ἦταν τό πλέον πρόσφορο ὅπλο στά χέρια τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ. Ἡ προσευχή ἦταν καταφύγιο σωτηρίας σέ στιμές θλίψεων, ἀλλά καί σέ στιγμές χαρᾶς καί εὐφροσύνης αἰτία δοξολογίας. Καμιά τελετή, κανένα ἔργο δέ γινόταν ἄν δέν προπορευόταν κάποια προσευχή.
Αὐτό βέβαια τό υἱοθέτησε καί ἡ Ἐκκλησία μας καί ὅπως βλέπουμε στό εὐχολόγιο ὑπάρχουν εὐχές – προσευχές γιά κάθε περίσταση. Κι’ ὅμως οἰ σημερινοί χριστιανοί, ἄλλοι τίς ἀγνοοῦν καί ἄλλοι δέν τούς δίνουν σημασία, ἀφήνοντας κατά μέρος τίς προσευχές σάν κάτι τό ἀχρείαστο.
Ἄς δοῦμε λοιπόν ἔστω καί ἐλάχιστα παραδείγματα πρῶτα ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.
Μέ τήν προσευχή ὁ Ἰσαάκ ἔλυσε τήν στείρωση τῆς γυναίκας του Ρεββέκκας.( Γένεση.25, 21)
Μέ τήν προσευχή του ὁ Μωϋσῆς πόσες φορές δέν ἔσωσε τό λαό του ἀπό τόσους κινδύνους; Μέχρι καί τόν ἥλιο σταμάτησε καί παρατάθηκε ἡ ἡμέρα γιά νά νικηθοῦν οἱ ἐχθροί τοῦ λαοῦ του.( Ἰησοῦς Ναυῆ, 10. 12,13).
Ὁ βασιλιάς Ἐζεκίας πέφτει ἄρρωστος «ἕως θανάτου» καί τόν πληροφορεῖ ὁ πρ. Ἠσαΐας ὅτι θά ἀποθάνει. Ἀμέσως ἀρχίζει προσευχή μετά δακρύων καί ὁ Κύριος τοῦ ἀκούει καί τοῦ ἀπαντᾶ: « Ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου, εἶδον τά δάκρυά σου... ἰδού ἱάσομαί σε... καί προσθήσω ἐπί τάς ἡμέρας σου 15 ἔτη».(Δ΄ Βασ. 20. 1-6)
Ἡ Παναγία μας δέν εἶναι καρπός προσευχῆς τῶν ἀτέκνων γονέων της τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας;
Ἡ βασίλισσα Ἐσθήρ μέ τήν προσευχή της ἔσωσε τόν Ἰουδαϊκό λαό ἀπό τή σφαγή. (Ἐσθήρ, 5. 1).
Ὁ προφήτης Δανιήλ μέ τήν προσευχή του γνώρισε μέ ἀποκάλυψη Θεοῦ τόν χρόνο ἐρχομοῦ τοῦ Μεσσία καί τό τέλος τοῦ κόσμου. Ἀναφέρεται στό ὁμώνυμο βιβλίο.
Ὁ Βασιλιάς Δαυΐδ ἔγινε συνώνυμος μέ τήν προσευχή. Ὅλοι γνωρίζουμε τό «Ψαλτήρι τοῦ Δαυΐδ».
Δέ θά μᾶς φτάσει ὁ χρόνος ἀπό τοῦ νά διηγοῦμε παραδείγματα προσευχῆς ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.
Ἄς πᾶμε τώρα καί στήν Καινή Διαθήκη, τή δική μας ἐποχή, γιά νά δοῦμε καί ἐδῶ ὅτι ἡ προσευχή εἶναι τό Α καί τό Ω τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Εἶναι τό θεμέλιο πού στηρίζει τό πνευματικό οἰκοδόμημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς τῶν μαθητῶν τοῦ Ναζωραίου. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς πνευματικῆς προόδου καί σωτηρίας.
Στήν ἐποχή τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ προσευχή λαμβάνει ἄλλη διάσταση. Ἐνῶ στήν Παλαιά Διαθήκηἡ προσευχή περιοριζόταν μόνο στού οἰκείους καί ὁμοεθνεῖς, τώρα διευρύνεται καί συμπεριλαμβάνει καί τούς ἐχθρούς ἀκόμα « προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν ἐπηρειαζόντων ὑμᾶς». Τή διάσταση αὐτή ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς μέ τό λόγο του καί τό παράδειγμά του. Μέ τήν προτροπή «αἰτεῖτε, ζητεῖτε καί κρούετε,» (Λουκ. 11. 9) τήν προσευχή ἐννοοῦσε. Ὁ Ἴδιος μᾶς παρέδωσε καί ἕνα δεῖγμα προσευχῆς τό γνωστό « Πάτερ ἡμῶν...» πού τό γνωρίζουν καί τά μικρά παιδιά. Στούς μαθητές Του ἔλεγε νά ἀγρυπνοῦν καί νά προσεύχονται ( Μάρκ.13. 23).
Δέν ἀρκέσθηκε ὁ Κύριος μόνο στό νά συμβουλεύει γιά προσευχή, ἀλλά πρῶτος Αὐτός προσευχόταν « ἦν διανυχτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 6. 12). Εἶναι δέ χαρακτηριστική ἡ « Ἀρχιερατική προσευχή Του» πού ἀναφέρει ὁ Ἐὐαγελιστής Ἰωάννης. Καί πρέπει νά ἐπιμενουμε λέγει στήνπροσευχή μας καί γιά τοῦτο εἶπε καί τήν παραβολή τοῦ « ἄδικου κριτή καί τῆς ἀδικουμένης χήρας»(Λουκ. 18.21)Γιά νά μᾶς ἐνθαρρύνει ἀκόμα μᾶς βεβαιώνει ὅτι «ὅσα ζητήσουμε στήν προσευχή μας καί πιστεύουμε πώς θά τά λάβουμε, θά τά λάβουμε σίγουρα» (Ματθ. 21. 22) Μετά τήν Ἀνάληψη Του στούς οὐρανούς, ἡ προσευχή ἔγινε ἀχώριστος σύντροφος τῶν μαθητῶν Του, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Λουκᾶς, «ἦσαν προσκαρτεροῦντες τῇ προσευχῇ καί τῇ δεήσει» (Πράξ.1. 14)
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τή σειρά του ἀπευθυνόμενος συμβουλεύει τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης: «νά προσκαρτεροῦν στίς προσευχές» ( Ρωμ. 12,12.) Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τό ἴδιο κάνει (Α΄Πέτρου 4.7).
Ὅ λα ὅσα δίδαξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι τά παράλαβε καί τά ἐφαρμόζει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς διάφορες Ἀκολουθίες καί Λειτουργεῖες τις.
Μεγάλη εἶναι καί ἡ συμβολή ἐκείνων τῶν παλαιῶν Ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου στή διάδοση καί χρήση τῆς προσευχῆς, στόν πιστό λαό τοῦ Κυρίου. Καί οἱ λόγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς προσευχές πού συνέταξαν βοήθησαν τά μέγιστα στό νά γίνει ἀνάγκη ἡ προσευχή, ἀλλά καί σ’ ὅ,τι τήν ἀφορᾶ.
Τό συμπέρασμα ἀπ’ ὅτι ἀναφέραμε πρέπει κάθε χριστιανός ἄν θέλει νά προοδεύει πνευματικά στή ζωή του καί νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου, θά πρέπει νά μάθει νά προσεύχεται σωστά καί συχνά, πρᾶγμα πού θά μᾶς τό διδάξουν στή συνέχεια οἱ σοφοί μας Πατέρες
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τή σειρά του ἀπευθυνόμενος συμβουλεύει τούς χριστιανούς τῆς Ρώμης: «νά προσκαρτεροῦν στίς προσευχές» ( Ρωμ. 12,12.) Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τό ἴδιο κάνει (Α΄Πέτρου 4.7).
Ὅ λα ὅσα δίδαξε ὁ Κύριος καί οἱ Ἀπόστολοι τά παράλαβε καί τά ἐφαρμόζει ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς διάφορες Ἀκολουθίες καί Λειτουργεῖες τις.
Μεγάλη εἶναι καί ἡ συμβολή ἐκείνων τῶν παλαιῶν Ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου στή διάδοση καί χρήση τῆς προσευχῆς, στόν πιστό λαό τοῦ Κυρίου. Καί οἱ λόγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς προσευχές πού συνέταξαν βοήθησαν τά μέγιστα στό νά γίνει ἀνάγκη ἡ προσευχή, ἀλλά καί σ’ ὅ,τι τήν ἀφορᾶ.
Τό συμπέρασμα ἀπ’ ὅτι ἀναφέραμε πρέπει κάθε χριστιανός ἄν θέλει νά προοδεύει πνευματικά στή ζωή του καί νά ἔχει τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου, θά πρέπει νά μάθει νά προσεύχεται σωστά καί συχνά, πρᾶγμα πού θά μᾶς τό διδάξουν στή συνέχεια οἱ σοφοί μας Πατέρες
Πηγή : paterikiorthodoxia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου