ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"

 

ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"  

γράφει ο π. Χρήστος Αιγίδης *

Στην Εκκλησία μας, η οποία είναι Θεανθρώπινος Οργανισμός, λογικό και αναμενόμενο είναι να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και καταστάσεις. Όπως οι μαθητές που διάλεξε ο Ιησούς δεν ήταν όλοι ίδιοι, έτσι ακριβώς συμβαίνει και μέσα στην Εκκλησία ανά τους αιώνες. Βλέπουμε δηλαδή πολλές διαφορετικές καταστάσεις που προκαλούνται ή καλύτερα οφείλονται στην ιδιοσυγκρασία και στα βιώματα διαφορετικών ανθρώπων. Ο κάθε ένας μας είναι μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα και γι ’αυτό το λόγο η πορεία μας μέσα στην Εκκλησία είναι μοναδική και ιδιαίτερα προσωπική υπόθεση.


Το γεγονός της διαφορετικότητας είναι κάτι που δεν πρέπει να μας τρομάζει ούτε και να μας απωθεί. Συνήθως είμαστε καχύποπτοι έως και αρνητικοί σε όποιον δεν είναι όμοιός μας, και είμαστε ιδιαίτερα εύκολοι στην κριτική. Πρέπει να καταλάβουμε την διαφορετική προσέγγιση ως Ευλογία που αποδεικνύει το μεγαλείο του Θεού. Και ακόμα, να αισθανθούμε και να πιστέψουμε ότι υπάρχει χώρος για όλους μας στην Εκκλησία και κατ’ επέκταση στον Παράδεισο…
 

 

Για το λόγο αυτό βλέπουμε συχνά να υπάρχουν διαφορετικές καταστάσεις ανάμεσα σε Πατέρες, σε Μητροπόλεις, σε Μοναστήρια. Ο αγώνας της Πνευματικής ζωής είναι κοινός, όλοι επιδιώκουν το Έλεος του Θεού και την Ευλογία Του στη ζωή τους, διαφέρει όμως ο τρόπος που ο κάθε ένας προσεγγίζει τα γεγονότα. Τίποτα ( εκτός από τα Δόγματα ) δεν είναι απόλυτο στην Εκκλησία, δεν υπάρχουν συνταγές ίδιες για όλους τους Χριστιανούς, το προσωπικό στοιχείο είναι καθοριστικό για την πορεία του καθενός .

Ίσως υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας στην πορεία μας προς τον ουρανό. Για παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι οδοδείκτες στο ταξίδι μας αυτό τα θέματα της Προσευχής, της Ταπείνωσης, της ανυπόκριτης Αγάπης, της Ελευθερίας και τέλος της Χαράς. Δεν νοείται πνευματική ζωή δίχως χαρά και ελευθερία. Όπου συμβαίνει αυτό, μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα, δεν υπάρχει υγιής πνευματική ζωή δίχως Προσευχή. Κριτήριο πνευματικότητας είναι το πόσο Προσευχόμαστε και Εκκλησιαζόμαστε.
 

Δυστυχώς πολλές φορές συναντάμε νοσηρές καταστάσεις σε ανθρώπους που έχουν πνευματική ζωή. Μάλλον έτσι τους μάθανε ή έτσι τους βολεύει. Για παράδειγμα, ακραίες συμπεριφορές στο όνομα της ευσέβειας ή σκληρή αντιμετώπιση στη θέση της αγάπης ή θλιμμένες παρουσίες συνεχιστές στο έργο του χαρούμενου Χριστού. Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε πολλές συμπλεγματικές συμπεριφορές που παρουσιάζονται ως πνευματικότητα. Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι όταν στην προσπάθεια να αποφύγουμε την αμαρτία ξεχνάμε να ζούμε.

Έχω δει πολλούς ενάρετους ανθρώπους που η ψυχή τους και γενικότερα η ζωή τους κρύβει την αγιότητα και την πνευματικότητά τους. Έχω συναντήσει όμως και ανθρώπους που στη ζωή τους κρύβουν τα κόμπλεξ και την ανισορροπία τους .Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν με ή χωρίς τη θέλησή τους μεταφέρουν δικά τους βιώματα στις ψυχές αγαπημένων τους προσώπων, οι οποίοι περιμένουν από αυτούς κάτι ελπιδοφόρο, κάτι ανακουφιστικό , κάτι που θα ξεκουράσει την πονεμένη τους ψυχή.
 

Όλοι μας έχουμε δυσκολίες συμπεριφοράς, ή γωνίες του εαυτού μας που πρέπει να λειάνουμε. Ο κάθε άνθρωπος παλεύει με τον δικό του κακό εαυτό. Όμως είναι άλλο η διαπίστωση αυτή, και άλλο είναι να νομίζουμε και να μεταφράζουμε αυτές τις δυσκολίες σε πνευματικότητα. Η ειλικρίνεια είναι βασικό και πρωταρχικό συστατικό στοιχείο που πρέπει να μας διακατέχει όλους !

* Ο π. Χρήστος Αιγίδης είναι Υπεύθυνος Οικονομικών Υπηρεσιών της Μητροπόλεως και Εφημέριος στον Ι.Ν Αγ. Στεφάνου Χανίων

ΠΗΓΗ