 |
| Άγιος Ανδρέας Κρήτης - Υμνογράφος του Μεγάλου Κανόνα |
ΩΔΕΣ α' β' γ'
ᾨδὴ α´. Ἦχος πλ. β´. Ὁ Εἱρμός.
Βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς
ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν·
οὗτός μου Θεός,
καὶ δοξάσω αὐτόν·
Θεὸς τοῦ Πατρός μου,
καὶ ὑψώσω αὐτόν·
ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται.
Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν
τὰς τοῦ ἀθλίου
μου βίου πράξεις;
ποίαν ἀπαρχὴν
ἐπιθήσω, Χριστέ,
τῇ νῦν θρηνῳδίᾳ;
ἀλλ᾿ ὡς
εὔσπλαγχνός μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν.
Δεῦρο, τάλαινα ψυχή,
σὺν τῇ σαρκί σου τῷ
πάντων Κτίστῃ
ἐξομολογοῦ·
καὶ ἀπόσχου λοιπὸν
τῆς πρὶν ἀλογίας,
καὶ προσάγαγε Θεῷ
ἐν μετανοίᾳ δάκρυα.
Τὸν πρωτόπλαστον Ἀδὰμ
τῇ παραβάσει
παραζηλώσας,
ἔγνων ἐμαυτὸν
γυμνωθέντα Θεοῦ
καὶ τῆς ἀιδίου
βασιλείας καὶ τρυφῆς
διὰ τὰς ἁμαρτίας
μου.
Οἴμοι, τάλαινα ψυχή!
τί ὡμοιώθης τῇ πρώτῃ
Εὔᾳ;
εἶδες γὰρ κακῶς
καὶ ἐτρώθης πικρῶς,
καὶ ἥψω τοῦ
ξύλου,
καὶ ἐγεύσω προπετῶς
τῆς παραλόγου
βρώσεως.
Ἀντὶ Εὔας
αἰσθητῆς
ἡ νοητή μοι κατέστη
Εὔα,
ὁ ἐν τῇ
σαρκὶ
ἐμπαθὴς λογισμός,
δεικνὺς τὰ ἡδέα,
καὶ γευόμενος ἀεὶ
τῆς πικρᾶς καταπόσεως.
Ἐπαξίως τῆς Ἐδὲμ
προεξερρίφη ὡς μὴ φυλάξας
μίαν σου, Σωτήρ,
ἐντολὴν ὁ Ἀδάμ·
ἐγὼ δὲ
τί πάθω,
ἀθετῶν διαπαντὸς
τὰ ζωηρά σου λόγια;
Τὴν τοῦ Κάϊν ὑπελθὼν
μιαιφονίαν τῇ
προαιρέσει,
γέγονα φονεὺς
συνειδότι ψυχῆς,
ζωώσας τὴν σάρκα
καὶ στρατεύσας κατ᾿ αὐτῆς
ταῖς πονηραῖς μου πράξεσι.
Τῇ τοῦ Ἄβελ,
Ἰησοῦ,
οὐχ ὡμοιώθην δικαιοσύνῃ·
δῶρά σοι δεκτὰ
οὐ προσῆξα ποτέ,
οὐ πράξεις ἐνθέους,
οὐ θυσίαν καθαράν,
οὐ βίον ἀνεπίληπτον.
Ὡς ὁ Κάϊν καὶ
ἡμεῖς,
ψυχὴ ἀθλία, τῷ
πάντων Κτίστῃ
πράξεις ρυπαρὰς
καὶ θυσίαν ψεκτὴν
καὶ ἄχρηστον βίον
προσηγάγομεν ὁμοῦ·
διὸ καὶ κατεκρίθημεν.
Τὸν πηλόν, ὁ κεραμεύς,
ζωοπλαστήσας ἐνέθηκάς
μοι,
σάρκα καὶ ὀστᾶ,
καὶ πνοὴν καὶ
ζωήν.
Ἀλλ᾿ ὦ
Ποιητά μου,
Λυτρωτά μου καὶ
Κριτά,
μετανοοῦντα δέξαι
με.
Ἐξαγγέλλω σοι,
Σωτήρ,
τὰς ἁμαρτίας, ἃς
εἰργασάμην,
καὶ τὰς τῆς
ψυχῆς
καὶ τοῦ σώματός μου
πληγάς, ἅς μοι ἔνδον
μιαιφόνοι λογισμοὶ
λῃστρικῶς ἐναπέθηκαν.
Εἰ καὶ ἥμαρτον,
Σωτήρ,
ἀλλ᾿ οἶδα
ὅτι φιλάνθρωπος εἶ·
πλήττεις συμπαθῶς
καὶ σπλαγχνίζῃ θερμῶς·
δακρύοντα βλέπεις
καὶ προστρέχεις ὡς Πατὴρ
ἀνακαλῶν τὸν
Ἄσωτον.
Ἐρριμμένον με,
Σωτήρ,
πρὸ τῶν πυλῶν
σου, κἂν ἐν
τῷ γήρει,
μή με ἀπορρίψῃς
εἰς ᾍδου κενόν·
ἀλλὰ πρὸ
τοῦ τέλους
ὡς φιλάνθρωπός μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν.
Ὁ λῃσταῖς
περιπεσὼν
ἐγὼ ὑπάρχω
τοῖς λογισμοῖς μου·
ὅλως ὑπ᾿ αὐτῶν
τετραυμάτισμαι νῦν·
ἐπλήσθην μωλώπων.
Ἀλλ᾿ αὐτός
μοι ἐπιστάς,
Χριστὲ Σωτήρ, ἰάτρευσον.
Ἱερεύς με προϊδὼν
ἀντιπαρῆλθε, καὶ
ὁ Λευΐτης
βλέπων ἐν δεινοῖς
ὑπερεῖδε γυμνόν.
Ἀλλ᾿ ὁ ἐκ Μαρίας
ἀνατείλας Ἰησοῦς,
σὺ ἐπιστάς με οἴκτειρον.
Ὁ Ἀμνὸς
ὁ τοῦ
Θεοῦ,
ὁ αἴρων πάντων τὰς
ἁμαρτίας,
ἆρον τὸν κλοιὸν
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας,
καὶ ὡς εὔσπλαγχνός
μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν.
Μετανοίας ὁ καιρός·
προσέρχομαί σοι, τῷ
Πλαστουργῷ μου·
ἆρον τὸν κλοιὸν
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας,
καὶ ὡς εὔσπλαγχνός
μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν.
Μὴ βδελύξῃ με, Σωτήρ,
μὴ ἀπορρίψῃς
τοῦ σοῦ
προσώπου·
ἆρον τὸν κλοιὸν
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας,
καὶ ὡς εὔσπλαγχνός
μοι δὸς
παραπτωμάτων ἄφεσιν.
Τὰ ἑκούσια, Σωτήρ,
καὶ τὰ ἀκούσια
πταίσματά μου,
καὶ τὰ φανερὰ
καὶ κρυπτά, καὶ γνωστὰ
καὶ ἄγνωστα πάντα
συγχωρήσας ὡς Θεός,
ἱλάσθητι καὶ σῶσόν
με.
Ἐκ νεότητος, Σωτήρ,
τὰς ἐντολάς σου ἐπαρωσάμην·
ὅλον ἐμπαθῶς
ἀμελῶν, ρᾳθυμῶν,
παρῆλθον τὸν βίον·
διὸ κράζω σοι,
Σωτήρ·
κἂν ἐν τῷ
τέλει σῶσόν με.
Τὴν οὐσίαν τῆς
ψυχῆς
καταναλώσας ταῖς ἀσωτίαις,
ἔρημός εἰμι
ἀρετῶν εὐσεβῶν·
λιμώττων δὲ κράζω·
Ὁ Πατὴρ τῶν
οἰκτιρμῶν,
προφθάσας σύ με οἴκτειρον.
Σοὶ προσπίπτω, Ἰησοῦ·
Ἡμάρτηκά σοι, ἱλάσθητί μοι·
ἆρον τὸν κλοιόν,
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας,
καὶ ὡς εὔσπλαγχνός
μοι δὸς
δάκρυα κατανύξεως.
Μὴ εἰσέλθῃς
μετ᾿ ἐμοῦ
ἐν κρίσει, φέρων μου
τὰ πρακτέα,
λόγους ἐκζητῶν,
καὶ εὐθύνων ὁρμάς·
ἀλλ᾿ ἐν
οἰκτιρμοῖς
σου
παρορῶν μου τὰ δεινά,
σῶσόν με,
Παντοδύναμε.
Δόξα.
Ὑπερούσιε Τριάς,
ἡ ἐν Μονάδι προσκυνουμένη,
ἆρον τὸν κλοιὸν
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας·
καὶ ὡς εὔσπλαγχνός
μοι δὸς
δάκρυα κατανύξεως.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Θεοτόκε, ἡ ἐλπὶς
καὶ προστασία τῶν σὲ
ὑμνούντων,
ἆρον τὸν κλοιὸν
ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸν
βαρύν,
τὸν τῆς ἁμαρτίας·
καὶ ὡς Δέσποινα ἁγνή,
μετανοοῦντα δέξαι με.
ᾨδὴ β´.
Ὁ Εἱρμός
.
Πρόσεχε, Οὐρανέ,
καὶ λαλήσω,
καὶ ἀνυμνήσω Χριστόν,
τὸν ἐκ Παρθένου
σαρκὶ ἐπιδημήσαντα.
Πρόσεχε, Οὐρανέ, καὶ λαλήσω·
γῆ, ἐνωτίζου φωνῆς
μετανοούσης Θεῷ
καὶ ἀνυμνούσης αὐτόν.
Πρόσχες μοι, ὁ Θεός,
ὡς οἰκτίρμων,
ἱλέῳ ὄμματί
σου,
καὶ δέξαι μου
τὴν θερμὴν ἐξομολόγησιν.
Ἡμάρτηκα ὑπὲρ
πάντας ἀνθρώπους·
μόνος ἡμάρτηκά σοι·
ἀλλ᾿ οἴκτειρον
ὡς Θεός,
Σωτήρ, τὸ ποίημά
σου.
Ζάλη με, τῶν κακῶν περιέχει,
εὔσπλαγχνε Κύριε·
ἀλλ᾿ ὡς
τῷ Πέτρῳ,
κἀμοὶ
τὴν χεῖρα ἔκτεινον.
Τὰ δάκρυα τὰ τῆς
Πόρνης, Οἰκτίρμον,
κἀγὼ προβάλλομαι·
Ἱλάσθητί μοι, Σωτήρ,
τῇ εὐσπλαγχνίᾳ
σου.
Ἠμαύρωσα τῆς ψυχῆς
τὸ ὡραῖον
ταῖς τῶν παθῶν
ἡδοναῖς,
καὶ ὅλως ὅλον
τὸν νοῦν
χοῦν ἀπετέλεσα.
Διέρρηξα νῦν τὴν στολήν μου τὴν
πρώτην,
ἣν ἐξυφάνατό μοι
ὁ Πλαστουργὸς ἐξ
ἀρχῆς,
καὶ ἔνθεν κεῖμαι
γυμνός.
Ἐνδέδυμαι
διερρηγμένον χιτῶνα,
ὃν ἐξυφάνατό μοι
ὁ ὄφις τῇ
συμβουλῇ,
καὶ καταισχύνομαι.
Προσέβλεψα τοῦ φυτοῦ τὸ ὡραῖον,
καὶ ἠπατήθην τὸν
νοῦν·
καὶ ἔνθεν κεῖμαι
γυμνός,
καὶ καταισχύνομαι.
Ἐτέκταινον ἐπὶ τὸν νῶτόν
μου πάντες
οἱ ἀρχηγοὶ
τῶν κακῶν,
μακρύνοντες κατ᾿ ἐμοῦ
τὴν ἀνομίαν αὐτῶν.
Ἀπώλεσα τὸ πρωτόκτιστον κάλλος
καὶ τὴν εὐπρέπειάν
μου·
καὶ ἄρτι κεῖμαι
γυμνός,
καὶ καταισχύνομαι.
Κατέρραψε τοὺς
δερματίνους χιτῶνας
ἡ ἁμαρτία κἀμοί,
γυμνώσασά με τῆς πρὶν
θεοϋφάντου στολῆς.
Περίκειμαι τὸν
στολισμὸν τῆς αἰσχύνης,
καθάπερ φύλλα συκῆς,
εἰς ἔλεγχον τῶν
ἐμῶν
αὐτεξουσίων παθῶν.
Ἐστόλισμαι
κατεστιγμένον χιτῶνα
καὶ ᾑμαγμένον αἰσχρῶς
τῇ ρύσει τῆς ἐμπαθοῦς
καὶ φιληδόνου ζωῆς.
Ἐσπίλωσα τὸν τῆς
σαρκός μου χιτῶνα
καὶ κατερρύπωσα
τὸ κατ᾿ εἰκόνα,
Σωτήρ,
καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν.
Ὑπέπεσα τῇ τῶν
παθῶν ἀχθηδόνι
καὶ τῇ ἐνύλῳ φθορᾷ·
καὶ ἔνθεν νῦν
ὁ ἐχθρὸς
καταπιέζει με.
Φιλόϋλον καὶ
φιλοκτήμονα βίον
τῆς ἀκτησίας, Σωτήρ,
προκρίνας, νῦν τὸν βαρὺν
κλοιὸν περίκειμαι.
Ἐκόσμησα τὸν τῆς
σαρκὸς ἀνδριάντα
τῇ τῶν αἰσχρῶν λογισμῶν
ποικίλῃ περιβολῇ
καὶ κατακρίνομαι.
Τῆς ἔξωθεν ἐπιμελῶς εὐκοσμίας
μόνης ἐφρόντισα,
τῆς ἔνδον ὑπεριδὼν
θεοτυπώτου σκηνῆς.
Μορφώσας μου τὴν τῶν παθῶν
ἀμορφίαν,
ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς
ἐλυμηνάμην τοῦ νοῦ
τὴν ὡραιότητα.
Κατέχρωσα τῆς πρὶν εἰκόνος
τὸ κάλλος,
Σῶτερ, τοῖς πάθεσιν·
ἀλλ᾿ ὥς
ποτε τὴν δραχμὴν
ἀναζητήσας εὑρέ.
Ἡμάρτηκα, ὥσπερ ἡ
Πόρνη βοῶ σοι·
μόνος ἡμάρτηκά σοι·
ὡς μύρον δέχου,
Σωτήρ,
κἀμοῦ τὰ
δάκρυα.
Ὠλίσθησα ὡς ὁ
Δαυῒδ ἀκολάστως,
καὶ βεβορβόρωμαι·
ἀλλ᾿ ἀποπλύναις
κἀμέ,
Σωτήρ, τοῖς δάκρυσι.
Ἱλάσθητι, ὡς ὁ
Τελώνης βοῶ σοι,
Σῶτερ, ἱλάσθητί μοι·
οὐδεὶς γὰρ
τῶν ἐξ
Ἀδὰμ
ὡς ἐγὼ ἥμαρτέ σοι.
Οὐ δάκρυα, οὐδὲ
μετάνοιαν ἔχω,
οὐδὲ κατάνυξιν·
αὐτός μοι ταῦτα, Σωτήρ,
ὡς Θεὸς δώρησαι.
Τὴν θύραν σου μὴ ἀποκλείσῃς μοι τότε,
Κύριε, Κύριε·
ἀλλ᾿ ἄνοιξόν
μοι αὐτὴν
μετανοοῦντί σοι.
Φιλάνθρωπε, ὁ πάντας
θέλων σωθῆναι,
σὺ ἀνακάλεσαί με,
καὶ δέξαι ὡς ἀγαθὸς
μετανοοῦντά με.
Ἐνώτισαι τοὺς στεναγμοὺς
τῆς ψυχῆς
μου,
καὶ τῶν ἐμῶν ὀφθαλμῶν
προσδέχου τοὺς
σταλαγμούς,
Σωτήρ, καὶ σῶσόν με.
Θεοτοκίον.
Ἄχραντε, Θεοτόκε
Παρθένε,
μόνη πανύμνητε,
ἱκέτευε ἐκτενῶς
εἰς τὸ σωθῆναι
ἡμᾶς.
Εἱρμὸς ἄλλος
.
Ἴδετε, ἴδετε,
ὅτι ἐγώ εἰμι
Θεός,
ὁ μάννα ἐπομβρήσας
καὶ τὸ ὕδωρ
ἐκ πέτρας
πηγάσας πάλαι ἐν ἐρήμῳ
τῷ λαῷ
μου,
τῇ μόνῃ δεξιᾷ
καὶ τῇ ἰσχύι
τῇ ἐμῇ.
Ἴδετε, ἴδετε,
ὅτι ἐγώ εἰμι
Θεός·
ἐνωτίζου, ψυχή μου,
τοῦ Κυρίου βοῶντος·
καὶ ἀποσπάσθητι τῆς
πρώτης ἁμαρτίας,
καὶ φοβοῦ ὡς
δικαστὴν
καὶ ὡς κριτὴν
καὶ Θεόν.
Τίνι ὡμοιώθης,
πολυαμάρτητε ψυχή;
εἰμὴ τῷ
πρώτῳ Κάϊν,
καὶ τῷ Λάμεχ ἐκείνῳ,
λιθοκτονήσασα τὸ σῶμα κακουργίαις
καὶ κτείνασα τὸν νοῦν
ταῖς παραλόγοις ὁρμαῖς.
Πάντας τοὺς πρὸ νόμου
παραδραμοῦσα, ὦ ψυχή,
τῷ Σὴθ οὐχ
ὡμοιώθης,
οὐ τὸν Ἐνὼς ἐμιμήσω,
οὐ τὸν Ἐνὼχ τῇ
μεταθέσει, οὐ τὸν Νῶε·
ἀλλ᾿ ὤφθης
πενιχρὰ
τῆς τῶν δικαίων ζωῆς.
Μόνη ἐξήνοιξας
τοὺς καταρράκτας τῆς ὀργῆς
τοῦ Θεοῦ σου, ψυχή μου,
καὶ κατέκλυσας πᾶσαν,
ὡς γῆν, τὴν
σάρκα καὶ τὰς πράξεις καὶ τὸν βίον·
καὶ ἔμεινας ἐκτὸς
τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ.
Ἄνδρα ἀπέκτεινα,
φησίν, εἰς μώλωπα ἐμοί,
καὶ νεανίσκον εἰς τραῦμα,
Λάμεχ θρηνῶν ἐβόα·
σὺ δὲ οὐ
τρέμεις, ὦ ψυχή μου, ρυπωθεῖσα
τὴν σάρκα καὶ τὸν
νοῦν
κατασπιλώσασα.
Ὢ πῶς ἐζήλωσα
Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν,
τὴν ψυχὴν ὥσπερ
ἄνδρα,
τὸν νοῦν ὡς
νεανίσκον,
ὡς ἀδελφὸν
δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας,
ὡς Κάϊν ὁ φονεύς,
ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!
Πύργον ἐσοφίσω
οἰκοδομῆσαι, ὦ
ψυχή,
καὶ ὀχύρωμα πῆξαι
ταῖς σαῖς ἐπιθυμίαις,
εἰμὴ συνέχεεν ὁ
Κτίστης τὰς βουλάς σου,
καὶ κατέαξεν εἰς γῆν
τὰ μηχανήματά σου.
Τέτρωμαι, πέπληγμαι·
ἰδοὺ τὰ
βέλη τοῦ ἐχθροῦ
τὰ καταστίξαντά μου
τὴν ψυχὴν καὶ
τὸ σῶμα·
ἰδοὺ τὰ
τραύματα, τὰ ἕλκη, αἱ πηρώσεις
βοῶσοι τὰς πληγὰς
τῶν αὐθαιρέτων μου παθῶν.
Ἔβρεξε Κύριος
παρὰ Κυρίου πῦρ ποτε,
ἀνομίαν ὀργῶσαν
πυρπολήσας Σοδόμων·
σὺ δὲ τὸ
πῦρ ἐξέκαυσας
τὸ τῆς
γεέννης,
ἐν ᾧ μέλλεις, ψυχή,
συγκατακαίεσθαι πικρῶς.
Γνῶτε καὶ ἴδετε,
ὅτι ἐγώ εἰμι
Θεός,
ὁ ἐρευνῶν
καρδίας
καὶ κολάζων ἐννοίας,
ἐλέγχων πράξεις καὶ φλογίζων ἁμαρτίας,
καὶ κρίνων ὀρφανὸν
καὶ ταπεινὸν καὶ
πτωχόν.
Δόξα.
Ἄναρχε, ἄκτιστε
Τριάς, ἀμέριστε
Μονάς,
μετανοοῦντά με
δέξαι,
ἡμαρτηκότα σῶσον·
σόν εἰμι πλάσμα· μὴ παρίδῃς,
ἀλλὰ φεῖσαι
καὶ ρῦσαι
τοῦ πυρὸς τῆς
καταδίκης με.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Ἄχραντε Δέσποινα,
Θεογεννῆτορ, ἡ ἐλπὶς
τῶν εἰς σὲ
προστρεχόντων
καὶ λιμὴν τῶν
ἐν ζάλῃ,
τὸν ἐλεήμονα καὶ
Κτίστην καὶ Υἱόν σου
ἱλέωσαι κἀμοὶ
ταῖς ἱκεσίαις ταῖς
σαῖς.
ᾨδὴ γ´.
Ὁ Εἱρμός.
Ἐπὶ τὴν
ἀσάλευτον, Χριστέ,
πέτραν τῶν ἐντολῶν
σου
τὴν Ἐκκλησίαν σου στερέωσον.
Πῦρ παρὰ Κυρίου, ψυχή,
Κύριος ἐπιβρέξας,
τὴν γῆν Σοδόμων πρὶν
κατέφλεξεν.
Εἰς τὸ ὄρος
σῴζου, ψυχή,
ὥσπερ ὁ Λὼτ
ἐκεῖνος,
καὶ εἰς Σηγὼρ
προανασώθητι.
Φεῦγε ἐμπρησμόν, ὦ
ψυχή,
φεῦγε Σοδόμων καῦσιν,
φεῦγε φθορὰν θείας φλογώσεως.
Ἐξομολογοῦμαί σοι, Σωτήρ·
Ἥμαρτον, ἥμαρτόν σοι·
ἀλλ᾿ ἄνες,
ἄφες μοι ὡς
εὔσπλαγχνος.
Ἥμαρτόν σοι μόνος ἐγώ,
ἥμαρτον ὑπὲρ
πάντας·
Χριστὲ Σωτήρ, μὴ ὑπερίδῃς με.
Σὺ εἶ ὁ
Ποιμὴν ὁ
καλός·
ζήτησόν με τὸν ἄρνα,
καὶ πλανηθέντα μὴ παρίδῃς
με.
Σὺ εἶ ὁ
γλυκὺς Ἰησοῦς,
σὺ εἶ ὁ
Πλαστουργός μου·
ἐν σοί, Σωτήρ,
δικαιωθήσομαι.
Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός, ἐλέησον
ἡμᾶς.
Ὦ Τριὰς Μονάς, ὁ
Θεός,
σῶσον ἡμᾶς ἐκ πλάνης,
καὶ πειρασμῶν καὶ
περιστάσεων.
Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς.
Χαῖρε, θεοδόχε
γαστήρ·
χαῖρε, θρόνε Κυρίου·
χαῖρε, ἡ μήτηρ τῆς
ζωῆς ἡμῶν.
Εἱρμὸς ἄλλος.
Στερέωσον, Κύριε,
ἐπὶ τὴν
πέτραν τῶν ἐντολῶν σου
σαλευθεῖσαν τὴν καρδίαν μου·
ὅτι μόνος
ἅγιος ὑπάρχεις καὶ
Κύριος.
Πηγὴν ζωῆς κέκτημαι
σὲ τοῦ θανάτου τὸν
καθαιρέτην,
καὶ βοῶ σοι ἐκ
καρδίας μου
πρὸ τοῦ τέλους·
Ἥμαρτον, ἱλάσθητι, σῶσόν
με.
Τοὺς ἐπὶ Νῶε, Σωτήρ,
ἠσελγηκότας ἐμιμησάμην,
τὴν ἐκείνων κληρωσάμενος
καταδίκην
ἐν κατακλυσμῷ καταδύσεως.
Ἡμάρτηκα, Κύριε,
ἡμάρτηκά σοι, ἱλάσθητί μοι·
οὐ γὰρ ἔστιν
ὅς τις ἥμαρτεν
ἐν ἀνθρώποις,
ὃν οὐχ ὑπερέβην
τοῖς πταίσμασι.
Τὸν Χὰμ ἐκεῖνον, ψυχή,
τὸν πατραλοίαν
μιμησαμένη,
τὴν αἰσχύνην οὐκ
ἐκάλυψας
τοῦ πλησίον,
ὀπισθοφανῶς ἀνακάμψασα.
Τὴν εὐλογίαν τοῦ
Σὴμ
οὐκ ἐκληρώσω, ψυχὴ
ἀθλία·
οὐ πλατεῖαν τὴν
κατάσχεσιν,
ὡς Ἰάφεθ,
ἔσχες ἐν τῇ
γῇ τῆς
ἀφέσεως.
Ἐκ γῆς Χαρρὰν
ἔξελθε,
τῆς ἁμαρτίας, ψυχή μου, δεῦρο
εἰς γῆν ρέουσαν ἀείζωον
ἀφθαρσίαν,
ἣν ὁ Ἀβραὰμ ἐκληρώσατο.
Τὸν Ἀβραὰμ
ἤκουσας
πάλαι, ψυχή μου, καταλιπόντα
γῆν πατρῴαν, καὶ
γενόμενον
μετανάστην·
τούτου τὴν
προαίρεσιν μίμησαι.
Ἐν τῇ δρυῒ
τῇ Μαμβρῇ,
φιλοξενήσας ὁ
Πατριάρχης
τοὺς Ἀγγέλους, ἐκληρώσατο
μετὰ γῆρας
τῆς ἐπαγγελίας τὸ
θήραμα.
Τὸν Ἰσαάκ, τάλαινα,
γνοῦσα, ψυχή μου,
καινὴν θυσίαν
μυστικῶς ὁλοκαρπούμενον
τῷ Κυρίῳ,
μίμησαι αὐτοῦ τὴν
προαίρεσιν.
Τὸν Ἰσμαὴλ
ἤκουσας,
νῆφε, ψυχή μου, ἐκδιωχθέντα,
ὡς παιδίσκης ἀποκύημα·
βλέπε, μήπως
ὅμοιόν τι πάθῃς λαγνεύουσα.
Τῇ Ἄγαρ πάλαι, ψυχή,
τῇ Αἰγυπτίᾳ
παρωμοιώθης,
δουλωθεῖσα τὴν προαίρεσιν,
καὶ τεκοῦσα
νέον Ἰσμαήλ, τὴν αὐθάδειαν.
Τὴν Ἰακὼβ
κλίμακα
ἔγνως, ψυχή μου,
δεικνυομένην
ἀπὸ γῆς
πρὸς τὰ
οὐράνια·
τί μὴ ἔσχες
βάσιν ἀσφαλῆ τὴν
εὐσέβειαν;
Τὸν ἱερέα Θεοῦ
καὶ βασιλέα
μεμονωμένον,
τοῦ Χριστοῦ τὸ ἀφομοίωμα,
τοῦ ἐν κόσμῳ,
βίου ἐν ἀνθρώποις, μιμήθητι.
Μὴ γένῃ στήλη ἁλός,
ψυχή, στραφεῖσα εἰς τὰ
ὀπίσω·
τὸ ὑπόδειγμα φοβείτω σε
τῶν Σοδόμων·
ἄνω εἰς Σηγὼρ
διασώθητι.
Τὸν ἐμπρησμόν, ὥσπερ
Λώτ,
φεῦγε, ψυχή μου, τῆς ἁμαρτίας·
φεῦγε Σόδομα καὶ Γόμορρα·
φεῦγε φλόγα
πάσης παραλόγου ὀρέξεως.
Ἐλέησον, Κύριε,
ἐλέησόν με, ἀναβοῶ
σοι,
ὅτε ἥξεις μετ᾿
Ἀγγέλων σου
ἀποδοῦναι
πᾶσι κατ᾿ ἀξίαν
τῶν πράξεων.
Τὴν δέησιν, Δέσποτα,
τῶν σὲ ὑμνούντων
μὴ ἀπορρίψῃς·
ἀλλ᾿ οἰκτείρησον,
φιλάνθρωπε,
καὶ παράσχου
πίστει αἰτουμένοις τὴν ἄφεσιν.
Δόξα.
Μονὰς ἁπλῆ,
ἄκτιστε,
ἄναρχε φύσις, ἡ ἐν
Τριάδι,
ὑμνουμένη ὑποστάσεων,
ἡμᾶς σῶσον
πίστει προσκυνοῦντας
τὸ κράτος σου.
Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.
Τὸν ἐκ Πατρὸς
ἄχρονον
Υἱὸν ἐν χρόνῳ,
Θεοκυῆτορ,
ἀπειράνδρως ἀπεκύησας·
ξένον θαῦμα!
μείνασα Παρθένος θηλάζουσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου