Ούτος ο μεγαλομάρτυς του Χριστού Ευστάθιος, ήτον στρατηλάτης εν τη Ρώμη περιφανέστατος, κατά τους χρόνους Τραϊανού του βασιλέως, εν έτει ρ΄ [100], εγνωρίζετο δε ως ο πλέον περιβόητος από τους άλλους κατά την αρετήν, και κατά τους τρόπους και γνώμην, και κατά την προς τους πτωχούς ελεημοσύνην τε και συμπάθειαν. Εκαλείτο δε πρότερον, αυτός μεν, Πλακίδας· η δε γυνή αυτού, Τατιανή. Ούτος λοιπόν ο αοίδιμος, επειδή και ήτον κρατημένος από την πλάνην των ειδώλων, διά την πολλήν αυτού ευλάβειαν και καλοκαγαθίαν, ηξιώθη να λάβη το εις την πίστιν κάλεσμα άνωθεν παρά Θεού, καθώς έλαβεν αυτό και ο Απόστολος Παύλος. Διότι μίαν φοράν, εις καιρόν οπού αυτός εκυνήγα και εδίωκεν ένα μεγάλον ελάφι, και ήτον κοντά διά να πλησιάση εις αυτό, ω του θαύματος! βλέπει ανάμεσα εις τα δύω κέρατα του ελαφίου, ιστάμενον τον τίμιον Σταυρόν του Χριστού, όστις έλαμπεν υπέρ τον ήλιον. Και μεταξύ, βλέπει και τον δι’ ημάς σταυρωθέντα Χριστόν. Από εκεί δε ακούει και μίαν φωνήν, ήτις έλεγε ταύτα· «Πλακίδα, τί με διώκεις; εγώ ειμι ο Χριστός».
Και λοιπόν διδάσκεται την ευσέβειαν παρά του Χριστού ο μακάριος, και βαπτίζεται με όλον τον οίκόν του. Και αυτός μεν αντί Πλακίδας, μετωνομάσθη Ευστάθιος. Η δε γυνή αυτού αντί Τατιανή, μετωνομάσθη Θεοπίστη. Οι δε υιοί αυτού, ο μεν ένας, μετωνομάσθη Αγάπιος, ο δε άλλος, Θεόπιστος. Μετά ταύτα διδάσκεται από τον φανέντα Χριστόν, τους κατά δοκιμήν πειρασμούς, οπού έμελλε να πάθη, ως ο Ιώβ. Και ότι έμελλε να παραδοθή εις τον πειράζοντα δαίμονα. Και λοιπόν ευθύς στερηθείς από όλα, όσα είχεν, ανεχώρησεν από την πατρίδα του μαζί με την γυναίκα και τέκνα του. Και την μεν γυναίκά του, υστερήθη εν τω ταξειδίω από τον καραβοκύριον, βάρβαρον όντα και άγριον άνθρωπον. Τα δε δύω του παιδία, άρπαξαν δύω θηρία, όταν επέρνα τον ποταμόν. Αγκαλά και η γυνή και τα τέκνα του εφυλάχθησαν αβλαβή από την θείαν Πρόνοιαν. Ο δε Άγιος Ευστάθιος έμεινεν εις το εξής δουλεύων με μισθόν, και εργατικόν βίον ζών, ο πρώην πλούσιος και αξιωματικός. Και ταύτην την συμφοράν υπέφερε γενναίως ο αδαμάντινος, όχι εις ολίγου καιρού διάστημα1.
Επειδή δε έτυχε να έλθουν βάρβαροι εναντίον εις την γην των Ρωμαίων, και εζητείτο εκείνος οπού έμεινε να βοηθήση εις τοιούτον βαρβαρικόν πόλεμον, διά τούτο ήλθεν εις την ενθύμησιν του βασιλέως ο γενναίος Ευστάθιος διά τας παλαιάς ανδραγαθίας και νίκας του. Και λοιπόν ευθύς έγινεν ερευνα εις κάθε μέρος του κόσμου, και μόλις ανεγνωρίσθη ο καλός Ευστάθιος εις τους βασιλικούς ανθρώπους οπού τον εζήτουν, τούς οποίους εξέπληξε διά την ελεεινήν θεωρίαν, και πτωχικήν κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκετο. Όθεν πηγαίνωντας εις τον βασιλέα, και μεγαλοπρεπώς από αυτόν τιμηθείς, ανεβιβάσθη πάλιν εις το πρότερόν του αξίωμα. Και σταλθείς εναντίον των βαρβάρων, τούτους κατά κράτος ενίκησεν. Επαναγυρίζωντας δε εις την Ρώμην εκ του πολέμου, κατ’ οικονομίαν του ευμηχάνου Θεού, ευρήκε την γυναίκα και τέκνα του, και με αυτά ανεγνωρίσθη. Όθεν εμεγαλύνθη ο Θεός παρά πάντων διά το τοιούτον παράδοξον, οπού εις αυτόν οικονόμησεν.
Επιστρέψας δε εις Ρώμην μετά της γυναικός και τέκνων του, ευρήκε βασιλέα τον Αδριανόν, εν έτει ριζ΄ [117], και αφ’ ου έλαβε δωρεάς μεγάλας διά την νίκην οπού έκαμε, παρακινείται από αυτόν να θυσιάση και εις τους θεούς, διά ευχαριστίαν της νίκης. Ο δε Άγιος έλεγεν, ότι την νίκην ταύτην έκαμε με την δύναμιν του Χριστού, και όχι με την δύναμιν των θεών. Όθεν εκίνησε τον τύραννον εις θυμόν. Και πρώτον μεν, υστερείται το αξίωμα του στρατηλάτου. Έπειτα δε, δίδεται τροφή εις άγρια λεοντάρια, ομού με την γυναίκα και τέκνα του. Και επειδή εφυλάχθησαν και οι τέσσαρες αβλαβείς εκ των θηρίων, διά τούτο βάνονται όλοι ομού μέσα εις ένα βόδι χάλκινον πεπυρακτωμένον. Και [Α122] έτζι, αι μεν ιεραί ψυχαί αυτών, παρεδόθησαν εις χείρας Θεού, τα δε άγια αυτών σώματα, διαφυλαχθέντα αβλαβή εκ του πυρός με όλην την τελειότητα, τον μεν λαόν των απίστων παρεκίνησαν εις έκπληξιν, και πίστιν την του Χριστού. Τούς δε Χριστιανούς επαρακίνησαν εις το να δοξάζουν τον Άγιον Θεόν. Οι οποίοι πέρνοντες αυτά, ευλαβώς και πολυτελώς ενταφίασαν1.
(Τον κατά πλάτος Βίον του Αγίου Ευσταθίου όρα εις τον Δαμασκηνόν.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου