Γράφει η Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας
Εδώ και μήνες, καθημερινά δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών, δυστυχώς μόνο αρνητικών, για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και μένουμε εμβρόντητοι από τις διαρκείς επικρίσεις που δεχόμαστε από ευρωπαίους εταίρους μας -και όχι μόνον- για το ήθος, την εργατικότητά μας αλλά και για την αξιοπιστία μας σαν λαός.
Η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός των πολιτών κατά του καθεστώτος της θυματοποίησής τους ξεχειλίζει.
Δυσεπίλυτος γρίφος παραμένει το αύριο: τι θα γίνει, πώς θα καταφέρουμε να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας, το δάνειο του σπιτιού μας, πώς θα σπουδάσουν τα παιδιά μας κλπ.; Ποιος μπορεί να απαντήσει στον πολίτη αυτής της χώρας, ποιoς είναι σε θέση να του εγγυηθεί τι θα γίνει με το αύριο, ποιoς θα ενθαρρύνει τα παιδιά μας που σπουδάζουν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες να αντιμετωπίσουν την καχυποψία των συμφοιτητών τους που τους θεωρούν δυνάμει απατεώνες; Τα ερωτήματα, δεκάδες, οι απαντήσεις, αόριστες: «Ίσως», «Θα δούμε», «Θα προσπαθήσουμε». Ο πολίτης αναρωτιέται ποιος ευθύνεται γι? αυτή την κατάσταση, γιατί πρέπει να είναι μαζική η ευθύνη, ποιoς επιτέλους θα τιμωρηθεί για την κατάσταση της οικονομίας, ποιοι είναι αυτοί που γέμισαν τις τσέπες τους σε βάρος των υπολοίπων. Η ψυχική ισορροπία επηρεάζεται από την αγωνία του μέλλοντος, η επίσκεψη των κοινοτικών μάς φορτώνει με αγωνία: τι θα μας πουν, άραγε, τι άλλο θα μας κόψουν;
Μία βασική σταθερά που προκαλεί ασφάλεια στον μέσο άνθρωπο, όπως η εργασία, υποσκάπτεται, ταλανίζεται η αξιοπρέπειά του, αρχέγονοι φόβοι ξυπνούν, και το αύριο φαντάζει απειλητικό, μαύρο, άγριο. Πλανάται ο φόβος της ανεργίας ή της ελαστικής εργασίας που τους τελευταίους μήνες έχουν μπει στη ζωή μας, η αγωνία ότι χάνουμε κεκτημένα δικαιώματα. Η έννοια της αντίδρασης φαίνεται δύσκολη, μάταιη -είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχήσουμε. Τι χειρότερο όμως για έναν άνθρωπο να χάνει την πίστη και την ελπίδα στο αύριο, να μην μπορεί να ονειρευτεί ή να σχεδιάσει! Οι αγχώδεις διαταραχές, οι παντός είδους ψυχοσωματικές εκδηλώσεις αλλά και η κατάθλιψη καιροφυλακτούν, αναζητώντας το ιδανικό έδαφος στον ψυχισμό των ταλανισμένων πολιτών για να εγκατασταθούν.
Μάρτυρες όλων αυτών είναι τα παιδιά, που με ανησυχία και αγωνία ακούνε συνέχεια από τους ανοιχτούς δέκτες των τηλεοράσεων, χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνουν κρίση, ύφεση, διεθνές νομισματικό ταμείο, σπρεντ, γιατί λένε για μας άσχημα πράγματα κλπ. Οι γονείς τους φαίνονται ανήσυχοι, όλο συζητούν μεταξύ τους και με φίλους για τις περικοπές των εισοδημάτων τους. Η ευθύνη για τη διαφύλαξη της ισορροπίας των παιδιών είναι τεράστια. Τα παιδιά χρειάζονται απαντήσεις γι? αυτά που συμβαίνουν με απλά λόγια, προσαρμοσμένα στην ηλικία τους. Εξηγήστε την αλήθεια της οικογένειάς σας, τι περικοπές θα χρειαστεί να κάνετε και τους λόγους για τους οποίους θα συμβεί αυτό. Διαβεβαιώστε τα ότι είστε δίπλα τους και ότι η οικογένειά σας είναι ενωμένη σαν γροθιά, ακόμη κι αν χρειαστεί να αλλάξετε κάποια πράγματα στη διαβίωσή σας. Ο στενός δεσμός μεταξύ γονιών και παιδιών λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα και γίνεται ανάχωμα σε αυτό το τσουνάμι. Η αγανάκτηση των πολιτών υψώνεται βροντερή: Επιτέλους απαιτούμε κάθαρση. Να δείξουμε στα παιδιά μας ότι αξίζει να προσπαθούν, να αντιληφθούν ότι στη ζωή δεν καταξιώνονται οι άνθρωποι που πλουτίζουν με ανορθόδοξους τρόπους και να μη θεωρείται μαγκιά η αρπαχτή και η μίζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου