Περίπου ένας στους πέντε ενηλίκους στις Ηνωμένες Πολιτείες θα υποφέρει από κατάθλιψη κάποια στιγμή. Η κατάθλιψη έχει επιπτώσεις σε περισσότερους από 17 εκατομμύρια Αμερικανούς κάθε χρόνο. Οι διαταραχές της διάθεσης, συμπεριλαμβανομένης της μανίας και διαφόρων μορφών κατάθλιψης, ευθύνονται για το 70 τοις εκατό των ψυχιατρικών νοσηλειών.
Οι πάσχοντες από κατάθλιψη αποτελούν μερικά από τα πιο δημιουργικά και παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, πράγμα που σημαίνει ότι το άμεσο και έμμεσο κόστος της κοινής αυτής ασθένειας είναι πολύ υψηλό. Η πιο πρόσφατη μελέτη απ’ το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ για το κόστος της κατάθλιψης (1990), υπολόγισε το κόστος της καταθλιπτικής ασθένειας στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 33 δισεκατομμυρίων και 44 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, συμπεριλαμβανομένων των άμεσων εξόδων θεραπείας (12,4 δισ. δολάρια), των απουσιών (11.7 δισ. δολάρια), χαμένης παραγωγικότητας (12.1 δισ. δολάρια), και το κόστος θνησιμότητας (7.5 δισ. δολάρια). Ο αριθμός των χαμένων ημερών εργασίας λόγω της κατάθλιψης μπορεί να είναι τόσο υψηλός όσο 200 εκατομμύρια ημέρες ανά έτος.
Σε πιο προσωπικό επίπεδο, οι ασθενείς που έλαβαν νοσηλεία στα ψυχιατρικά νοσοκομεία για σοβαρή κατάθλιψη χρεώνονται $ 1.000 έως $ 1500 την ημέρα ή περισσότερο για μια εισαγωγή που μπορεί να υπερβαίνει τις πέντε έως επτά ημέρες και, περιστασιακά να διαρκέσει αρκετές εβδομάδες. Τα τέλη αυτά δεν μπορούν να περιλαμβάνουν ακόμη και το κόστος των επισκέψεων γιατρού, του συμβούλου, ή ειδικές εξετάσεις, όπως τα επίπεδα αντικαταθλιπτικού φαρμάκου στο αίμα ή τομογραφίας του εγκεφάλου.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και οι μεσαίας τάξης που έχουν καλή ασφάλιση υγείας, θα βρεθούν ψυχιατρικά άποροι αν απαιτήσουν εισαγωγή στο νοσοκομείο για τη θεραπεία της κατάθλιψης. Οι ασφαλιστικές πολιτικές Υγείας, ακόμη και οι καλές, κάνουν κοινώς διακρίσεις εις βάρος των ψυχιατρικών νόσων. Πολλές πολιτικές έχουν φτωχότερα ποσοστά επιστροφής για τις ψυχικές διαταραχές, επιβάλουν ως ανώτατο όριο ζωής απόδοση (μερικές φορές τόσο λίγα όπως $ 50.000), και απαιτούν μεγαλύτερες επιστροφές για ψυχιατρική θεραπεία. Η διάρκεια της νοσοκομειακής περίθαλψης των σοβαρά ασθενών με κατάθλιψη μπορεί επίσης να βάλει τον ασθενή σε σημαντικό κίνδυνο. Για παράδειγμα, ένας ψυχίατρος πρόσφατα νοσήλευσε μια σε σοβαρή κατάθλιψη γυναίκα σε μια βάση έκτακτης ανάγκης ύστερα από απόπειρα αυτοκτονίας, από υπερβολική δόση φαρμάκων. Η ασφαλιστική εταιρεία έκρινε ότι ο ασθενής έπρεπε να φύγει απ’ την κλινική την ημέρα που δεν ανέφερε πλέον αυτοκτονική πρόθεση. Το εύθραυστο της κατάστασης των σοβαρά καταθλιπτικών ασθενών σε πρόωρη ανάκαμψη, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης του κινδύνου τους για την αυτοκτονία, δεν ήταν προφανώς μια οικονομικά αποδοτική εξέταση.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι το στίγμα που συνδέεται με την ψυχική ασθένεια, που μπορεί να κάνει θεραπεία για την κατάθλιψη και άλλες διαταραχές του εγκεφάλου που είναι χαρακτηρισμένες ως ψυχικές ασθένειες δαπανηρές σε προσωπικούς τρόπους. Παραδοσιακά, τα άτομα με ψυχικές ασθένειες, όπως η κατάθλιψη υποχρεούνται να αναφέρουν τις διαταραχές τους σχετικά με τις αιτήσεις για άδεια οδήγησης, για την απασχόληση, για έλεγχο ασφαλείας, και για άλλους σκοπούς ρουτίνας, ενώ άτομα με άλλες ιατρικές παθήσεις συνήθως δεν έχουν αυτή την υποχρέωση. Αν και ο πρόσφατος Αμερικανικός ομοσπονδιακός νόμος για τα άτομα με ειδικές ανάγκες προσπάθησε να διορθώσει αυτή τη μορφή διάκρισης, το πρόβλημα παραμένει. Φοβούμενοι τις διακρίσεις στις προσλήψεις, τις προαγωγές, καθώς και άλλες επαγγελματικές και εκπαιδευτικές ευκαιρίες, πολλοί άνθρωποι που αναγνωρίζουν τη δική τους κατάθλιψη, δεν θα επιδιώξουν τη θεραπεία λόγω των ανησυχιών ότι μπορεί να χρειαστεί να το αναφέρουν αργότερα.
Άγγελος Ηλιόπουλος
Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου