ΜΙΑ ΣΥΓΗΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Επιμέλεια Άρθρου - Σύνταξη :

 Βόγκλης Ι. Αλέξανδρος

Στρατιωτικός

Ήταν ένα πρωινό του Σαββάτου…

Ο ζητιάνος, κάθονταν στην γνωστή γωνία και επαιτούσε..

Λίγοι ήταν οι περαστικοί που τον συμπονούσαν και του πέταγαν μερικά κέρματα.. Η αγάπη έστω αυτών των λίγων, αρκούσε για να μπορέσει ο φτωχός μας, να ζήσει και να ανταπεξέρθει στις καθημερινές του ανάγκες, για τροφή, φαρμακάκια, και ένα ζεστό κρεβάτι…

Ξάφνου, από τον απέναντι δρόμο, ο φτωχός ζητιάνος, είδε έναν γέροντα με έκδηλα τα σημάδια της κοινωνικής του θέσης και οικονομικής ευρωστίας να τον πλησιάζει..

Ο ηλικιωμένος κύριος, αφού πλησίασε σε πολύ κοντινή απόσταση τον φτωχό επαίτη, τον κοίταξε με τα μάτια γεμάτα συμπόνια και κατανόηση, και αμέσως έβαλε το χέρι του στην φαρδιά τσέπη της πανάκριβης καπαρντίνας που φορούσε…

Ο ζητιάνος, τον κοίταζε με απορία, αλλά και με μεγάλη προσμονή..

Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, ο πλούσιος αυτός και άγνωστος κύριος, έβγαλε από την τσέπη του, μια χούφτα χρυσές λίρες και χωρίς να το σκεφτεί, τις άφησε στο πιατάκι του ζητιάνου,, το οποίο ήταν ακουμπισμένο στα πόδια του…

Οι λίρες, σκέπασαν και εκμηδένισαν τα μικρά νομίσματα που υπήρχαν πάνω στο πιατάκι…

Το χρυσαφένιο χρώμα τους απλώθηκε με μιας πάνω στην μικρή επιφάνια, αφήνοντας άφωνο στην κυριολεξία τον ζητιάνο…   

Ο πλούσιος αυτός κύριος, μετά από αυτή του την κίνηση, απλά χαμογέλασε στον ανήμπορο επαίτη και αφού ανασηκώθηκε, συνέχισε τον δρόμο του, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα…

Σκέψεις πολλές βομβάρδιζαν το μυαλό του ζητιάνου.. Εδώ και Δέκα χρόνια που επαιτούσε, δεν του είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο…

Και στα ξαφνικά, εμφανίζεται  ένας κύριος που ούτε τον ήξερε, ούτε είχαν μιλήσει ποτέ, και του άλλαξε την ζωή…

Αρπάζει με λαιμαργία το πιατάκι, και άδειασε τις λίρες στην χούφτα του για να τις μετρήσει…

Τα μικρής αξίας νομίσματα που του άφηναν οι άλλοι περαστικοί, φάνταζαν τώρα σαν «παράσιτα» μπροστά σε αυτήν την όψη της φιλαργυρίας που του εμφυτεύτηκε στο μυαλό του…

Ω, ναι…!! Είχε στην κατοχή του τώρα έξι λίρες…!!! Έξι ολόχρυσες λίρες…!!! Ήταν πλούσιος..!!!

Μία λίρα, θα αρκούσε για να προμηθευθεί τα ξύλα για το τζάκι του και να ζεσταθεί για όλον τον χειμώνα..

Μέσα σε αυτόν τον στιγμιαίο προγραμματισμό, ό φθόνος βρήκε ανοιχτή πόρτα και φώλιασε στην ψυχή του…

«-Για να μου δώσει εμένα έξι λίρες που είμαι ζητιάνος και ενώ δεν με ξέρει και δεν είχε καμία υποχρέωση να με βοηθήσει…., φαντάσου πόσα χρήματα θα έχει αυτός μαζεμένα στις τσέπες του..!! Θα σηκωθώ , και θα τον παρακολουθήσω που θα πάει.. Δεν θα έχει απομακρυνθεί αρκετά.. Και με την πρώτη ευκαιρία θα τον ληστέψω…!!!»

Τά μάτια του αμέσως, άλλαξαν όψη… Με γρήγορες κινήσεις, σηκώθηκε από τον πόστο του, και σαν άγριο αφηνιασμένο ζώο, έψαχνε να βρει τον ευεργέτη του…

Στο δεύτερο φανάρι, τον αναγνώρισε… Ο άτυχος αυτός κύριος περίμενε υπομονετικά, να περάσει απέναντι…

Με γρήγορες δρασκελιές και μεγάλα βήματα, ο ζητιάνος πλησίασε πολύ κοντά στον κύριο, χωρίς όμως να γίνει αντιληπτός..

Ο ανυποψίαστος κύριος, με αργά βήματα, διέσχισε τον δρόμο, και έστριψε σε κάποιο στενάκι…. 

Η στιγμή για τον ζητιάνο, ήταν η κατάλληλη.. Στο στενάκι αυτό, δεν κυκλοφορούσε κανείς άλλος εκείνη την στιγμή…

Αρπάζει λοιπόν ο ζητιάνος ένα άδειο μπουκάλι που είχε στην τσέπη του, και σκότωσε τον ευεργέτη… 

Χωρίς να τα χάσει, άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του, για να βρεί κάποιο πολύτιμο και πανάκριβο χρυσαφικό, αναπτήρα, ή ακόμα το πορτοφόλι του θύματος…

Άδικα όμως… Αφού έψαξε όλες τις τσέπες, το μοναδικό πράγμα αξίας που βρήκε επάνω του, ήταν μια λίρα… Μια χρυσή λίρα…

«-Μα καλά, εμένα μου έδωσε έξι λίρες, και αυτός, κράτησε μόνον μια λίρα για τον εαυτό του;» Σκέφτηκε αμέσως….

Χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρε και αυτήν την λίρα και με ανικανοποίητο το ένστικτο, παράτησε το άψυχο και αιματοβαμμένο σώμα του γεράκου σε μια γωνία, και με γρήγορες κινήσεις χάθηκε στα στενά…..

Οι λίρες που έδωσε ο πλούσιος αυτός κύριος ήταν έξι, όσες και οι ημέρες της εβδομάδας,….

Ο πλούσιος αυτός κύριος (ο Θεός), κράτησε μια μόνο λίρα (ημέρα) για τον εαυτό του… Την Κυριακή..

Ο ζητιάνος (ο σημερινός άνθρωπος), δυστυχώς, δεν εκτίμησε αυτή την κίνηση αγάπης που του έγινε…

Αντίθετα, στάθηκε με πλεονεξία απέναντί Του, και αφού Τον σκότωσε και Τον σύλησε, Του αφαίρεσε, και αυτήν την χαρά, που είναι η μια λίρα (ημέρα Κυριακή).

Αγαπητοί Καταστηματάρχες, υπάλληλοι, αλλά και εσύ που διαβάζεις αυτήν την στιγμή τούτο το κειμενάκι, το μήνυμα που θέλει να περάσει αυτή η Ιστοριούλα, είναι το εξής :

Μην γίνεστε κατήγοροι του Εσταυρωμένου Χριστού γιατί με αυτήν σαν την κίνηση , Τον υποθάλπατε, Τον συκοφαντείτε, Τον βεβηλώνετε, και δεν βλασφημείτε μόνον Αυτόν που ήρθε και Σταυρώθηκε για όλους εμάς σαν Πρόσωπο, αλλά την Ημέρα του Κυρίου (Κυριακή), τελείται μέσα στους Ναούς μας η Θεία Λειτουργία και γίνεται η Κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στο Ψωμί και το Κρασί με τρόπο μυστικό τα αλλάζει και τα κάνει σε Σώμα και Αίμα Χριστού, για να μπορέσουμε να τον Κοινωνήσουμε….

Κλείνοντας αυτό το κειμενάκι, θα παραθέσω τα ίδια τα λόγια του Κυρίου, για Το Πρόσωπο Του ως Μονάδα, και για το Πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος, που στην ουσία Αυτό είναι που δέχεται όλη αυτήν την περιφρόνηση, την στιγμή της Κυριακής, να μην την ευλαβούνται κάποιοι…

«..και πας ος ερει λογον εις τον υιον του ανθρωπου αφεθησεται αυτω τω δε εις το αγιον πνευμα βλασφημησαντι ουκ αφεθησεται..»

Με πολύ αγάπη, ας προβληματιστούμε...

Ιερόν ΙΔ παρεκκλήσιον 

Αγίου Θεράποντος επισκόπου Κύπρου

"Η Σκέπη του Παππού"