Ο Χριστός "επεξηγώντας" στους Σαδδουκαίους το μυστήριο της αναστάσεως των νεκρών έλεγε ότι είναι Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ και "οὐκ ἔστιν Θεός νεκρῶν, ἀλλά ζώντων" (Ματθ. 22, 32). Αυτή την διδαχή του Χριστού ακολουθώντας η Εκκλησία έθαπτε τους βιολογικά νεκρούς Χριστιανούς έξω από τον ναό, εντός του οποίου τελούσε τα μυστήρια και ιδιαιτέρως την Ευχαριστία θεωρώντας ότι "παρά τῷ Θεῷ πάντες ζῶσι".
Τα ψυχοσάββατα και τα μνημόσυνα των κεκοιμημένων (όταν τελούνται με τον σωστό τρόπο) είναι η ουσιαστικότερη φανέρωση του μυστηρίου της Εκκλησίας του Χριστού. Μέσα στην Εκκλησία οι άνθρωποι αγωνίζονται να πάψουν να είναι μονάδες, τμήματα, μέλη και προσπαθούν να ενωποιηθούν στο ένα σώμα του Χριστού. Να γίνουν αδέρφια. Να γίνουν ένα σώμα. Να ελευθερωθούν από το αποσπασματικό και να γίνουν ολοκληρία. Να βιώσουν τα λόγια της προσευχής του Χριστού προς τον Πατέρα όταν παρακαλεί για τους μελλοντικούς Χριστιανούς (που θα υπάρξουν από τους λόγους των αποστόλων): "να είναι ένα όπως εμείς (Πατήρ καί Υἱός) είμαστε ενωμένοι και να ενωθούν μαζί μας για να πιστεύσει ο κόσμος ότι Συ με έστειλες" (Ιω 17, 21).
Αυτό το έργο, της ενώσεως με τον Χριστό και μεταξύ μας, γιορτάζουμε στην εορτή της Πεντηκοστής. Το πνεύμα του Θεού, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Άγιος Παράκλητος έρχεται με την Πεντηκοστή στον κόσμο και στην Εκκλησία για να οδηγήσει τους ανθρώπους στην αλήθεια της ελευθερίας από τον εγωισμό ο οποίος κάνει δύσκολη την ενότητα.
Το Πνεύμα το άγιο φωτίζει και αγιάζει τις καρδιές ώστε να μάθουν να αγαπούν και έτσι να μοιάσουν του Χριστού. Ο Χριστός είναι το κέντρο του κύκλου. Εμείς είμαστε οι ακτίνες του κύκλου. Όσο πορευόμαστε προς το κέντρο του κύκλου τόσο πλησιάζουμε και μεταξύ μας. Εγγίζοντας προς τον Χριστό "ἐν ταὐτῷ" εγγίζουμε και προς αλλήλους. Το πνεύμα του Θεού φωτίζει σ’ αυτήν την διπλή πορεία ενδυναμώνοντάς μας στον κόπο της εξόδου από την εγωιστική μας αυταπάτη. Μένοντας στον εγωισμό, μένουμε μόνοι. Ακίνητοι σε αυταπάτη αεικινησίας. Απλησίαστοι και αδιάφοροι. Ξένοι. Με μια καρδιά που γίνεται σιγά-σιγά "λίθινη". Ο Θεός με το Πνεύμα το Άγιο, δια του προφήτη Ιεζεκιήλ, κραυγάζει: "Δώστε μου την πέτρινη καρδιά σας και θα την κάνω σάρκινη" (Ιεζ. 36, 26). Σε μας μένει να ανταποκριθούμε. Αν ναι, τότε θα ΄ρθει και θα κατοικήσει μέσα μας και θα γεμίσει η καρδιά μας από τα δώρα του Αγίου Πνεύματος: "αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις,πραότης, εγκράτεια" (Γαλ. 5, 22).
Όταν, λοιπόν, αυτά, έστω και κατ’ αρχάς και εν μέρει, αρχίσουν να υπάρχουν στα μέλη-χριστιανούς της Εκκλησίας, τότε αρχίζει να σαρκώνεται το μέγα μυστήριο της Εκκλησίας. Τότε οι Χριστιανοί, μέσα στην ελευθερία των τέκνων του Θεού την οποία Εκείνος τους έδωσε και για την οποία χαίρουν· αγαπούν και νοιάζονται ο ένας τον άλλο. Γίνονται αδέρφια. Αποχτούν κοινότητα σκέψης και τρόπου. Γίνονται κοινότητα σε όλα, στην χαρά, στην θλίψη, στις ανάγκες, στην άνεση. Τότε οι αρετές που φυτρώνουν σιγά-σιγά στην καρδιά αρχίζουν να καρποφορούν και όλοι οι άνθρωποι (δικοί μας και ξένοι) γίνονται αδέρφια μας.
Γνωρίζοντας την αδυναμία και το τρεπτό της φύσεως οι χριστιανοί αγωνίζονται για όσο γίνεται μεγαλύτερη μετοχή στην χάρη του αγίου Πνεύματος. Όχι μηχανικά, με μόνη την μετοχή στα μυστήρια, αλλά ουσιαστικά. Με την βοήθεια των μυστηρίων, στην ελευθερία από τον ψυχοσωματικό εγωισμό που εμποδίζει την αγάπη και ανακόπτει την πορεία προς την αδερφό.
Στην γιορτή λοιπόν της αγίας Πεντηκοστής που είναι φανέρωση του τρόπου της Εκκλησίας, οι χριστιανοί (την παραμονή) προσεύχονται για τους αδερφούς τους που έχουν φύγει από αυτόν τον κόσμο και έχουν περάσει στην κατάσταση που προσδιορίζεται μόνον από την παρουσία του Χριστού.
Στο μέτρο που κάποιος έγινε μέτοχος των αρετών του Χριστού, τόσο Του μοιάζει, τόσο άνεση έχει στην σχέση μαζί Του. Οι μάρτυρες και οι Άγιοι, μεγάλη· οι υπόλοιποι χριστιανοί, ανάλογα. "Ἀστήρ ἀστέρος, διαφέρει ἐν δόξῃ". Ατυχώς κάποιοι, πολύ λίγο ή και επικίνδυνα λίγο, ώστε το πρόσωπο του Χριστού να είναι γι’ αυτούς ξένο ή και ενοχλητικό!
Έρχεται λοιπόν τώρα η Εκκλησία του Χριστού και προσεύχεται με την Ευχαριστία την παραμονή της αγίας Πεντηκοστής, (που είναι η γιορτή της δυνατότητος της ανθρώπινης αλλαγής), και παρακαλεί τον Κύριο της ζωής και του θανάτου, τον Δεσπότη Χριστό, για όλους όσοι βρίσκονται ενώπιον Του: Να παραβλέψει αδυναμίες. Να συγχωρήσει λάθη. Να παραγράψειαγνοήματα. Να δώσει ζωή. Να φέρει ελπίδα αναπαύσεως.
Η Εκκλησία παρακαλεί και ικετεύει. Ο Χριστός θέλει. Η τραγωδία είναι ότι ίσως κάποιος δεν επιθυμεί καμμιά αλλαγή… Ακόμα και την επομένη μετά το ψυχοσάββατο ημέρα της Πεντηκοστής, όλη η Εκκλησία γονατιστή παρακαλεί για όσους έχουν φύγει "Δέξου Κύριε δεήσεις και ικεσίες και ανάπαυσε όλους τους γονείς, τους αδερφούς, τα τέκνα όλων και κάθε άνθρωπο, όλους όσους έχουν πεθάνει, στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ…".
Η συμμετοχή μας λοιπόν στην γιορτή ας γίνει μια προσπάθεια κατανόησης της σχέσης μας με το Άγιο Πνεύμα (κάθαρση-φωτισμό). Μετοχή στα χαρίσματα του που μόνον στην Εκκλησία υπάρχουν και δίνονται. Αγάπη για την Εκκλησία, τους αδερφούς μας δηλαδή, ζωντανούς και κεκοιμημένους.
Κάποια στιγμή και μεις θα χρειαστούμε αυτή την αγάπη.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριος
π. Θεοδόσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου