“Μαμά, γιατί γιορτάζουμε το ΟΧΙ και γιατί κάνουμε παρέλαση;
Φτάσανε και φέτος οι μέρες εορτασμού της εθνικής επετείου του ΟΧΙ…
Μέσα από τις συζητήσεις με τα παιδιά και τις καίριες ερωτήσεις που θέτουν, μπαίνω και εγώ η ίδια σε προβληματισμούς και βρίσκω την ευκαιρία να σκεφτώ καλύτερα κάποια πράγματα και να τα θέσω στη σωστή βάση.
Τα παιδιά είναι μικροί άνθρωποι που, με την καθαρότητα της ψυχής και του μυαλού, ίσως να “βλέπουν” και να αισθάνονται καλύτερα από τους μεγάλους, που έχουν παγιωμένες κάποιες αντιλήψεις.Και οι κουβέντες, η επικοινωνία μαζί τους, καλλιεργεί την κρίση τους και οξύνει την αντίληψή τους, ώστε και τα ίδια να βρίσκουν το “γιατί;” πίσω από ερωτήματα που φαίνονται εξ αρχής δεδομένα, αλλά φτάνουν στιγμές που αμφισβητούνται…
Γιατί να κάνουμε παρέλαση; Ποιος ο λόγος;…
Πριν απαντήσω σ΄αυτό, θα έπρεπε,νομίζω, να απαντήσω σε ένα άλλο ερώτημα:
Γιατί γιορτάζουμε το ΟΧΙ;
Η απάντηση φαίνεται απλή… ίσως όμως δεν είναι και τόσο εύκολη, όσο το αναλογίζομαι.
Σίγουρα για να τιμήσουμε τους πεσόντες του ήρωες της Πατρίδας που έδωσαν την ζωή τους για να υπερασπιστούν τα σύνορα της Ελλάδας, από την επιβουλή του ξένου δικτάτορα. Για να τιμήσουμε και όσους αφανώς συμμετείχαν στον αγώνα, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες. Και εκείνους που, στα σκληρά χρόνια της κατοχής, δώσανε την ψυχή τους και το αίμα τους για την ελευθερία.
Ελευθερία… εκεί είναι το νόημα των εορτασμών… για την Ελευθερία πολέμησαν όλοι, για την μη υποδούλωση στον ζυγό.
Και σήμερα που τους θυμόμαστε, παίρνουμε από το δικό τους παράδειγμα , για να αγωνιζόμαστε εναντίον όσων θέλουν αν μας υποτάξουν… και είναι πολλοί…
Η Ελευθερία, όμως, από πού πηγάζει;…. από την ψυχή μας πηγάζει. Αν είναι εκείνη ελεύθερη, αν το πνεύμα μας είναι ελεύθερο, ποθεί να είναι και το σώμα ελεύθερο…Εσωτερικό, αρχικά, το ζήτημα… την ψυχή κανείς δεν μπορεί να την υποτάξει, όσα και αν στερηθεί, όσο κι αν κακοπάθει το κορμί. Προσωπικό το θέμα της εσωτερικής ελευθερίας, της ελευθερίας από τα πάθη και τις μικρότητες, που μόνοι μας αφήνουμε να σκλαβώσουν την ψυχή…
Τέτοιους συλλογισμούς μεταφέροντας και στα παιδιά, αναλόγως με την ηλικία τους, θέτω το ζήτημα βαθύτερα… και τότε αποκτούν πιο ουσιαστικό νόημα οι εορτασμοί, δεν παραμένουν τύποι, αλλά παίρνουν άλλη χροιά.
Τους ήρωες τους τιμούμε και τους μιμούμαστε, αναλόγως με τα σημερινά δεδομένα. Αυτή η μίμηση είναι η τιμή που οι ίδιοι θα επιθυμούσαν… Έτσι δεν πάει χαμένη η θυσία τους.
Μια συνέχεια η ζωή των ανθρώπων και, όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς:
«Χρωστάμε σ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουν, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Για την παρέλαση, που ο θεσμός της έχει παρεξηγηθεί τα τελευταία χρόνια…
Διαβάστε εδώ: 28η Οκτωβρίου- Επέτειος του ΟΧΙ 1940
Έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από τις σχολικές γιορτές, μιας και είχα την τύχη να μαθητεύσω σε σχολείο που έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην διαμόρφωση της εθνικής συνείδηση των μαθητών του. Δεν συμβαίνει σε όλα τα σχολεία αυτό… Ειδικά στις μέρες μας, μένει στην ευαισθησία των εκπαιδευτικών το πόσο θα ασχοληθούν με το θέμα των εθνικών εορτασμών, τι βαρύτητα θα δώσουν και ποιο μήνυμα θα περάσουν στα παιδιά.
Αν δεν έχουν κατανοήσει οι μαθητές ΤΙ γιορτάζουμε στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου… τότε η παρέλαση χάνει το νόημα και τον σκοπό της. (Δεν θέλω να αναλύσω πολύ το θέμα, αλλά δυστυχώς, ειδικά στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καταντά μια”πασαρέλα”, “χάσιμο μαθημάτων” και απαξιώνεται…)
Αν γνώριζαν όμως τα παιδιά τι ακριβώς γιορτάζουμε;… όχι μόνο ως ιστορικά γεγονότα, αλλά βιωματικά. Αν και οι γονείς φροντίζαμε να μεταδώσουμε μια σπίθα αγάπης για την Πατρίδα;… Αλλά, για να δώσεις, πρέπει να έχεις … “Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος…”
Συμβαίνει συχνά να αναφερόμαστε κατηγορηματικά στο σχολικό σύστημα. Πράγματι, δεν είναι το ιδανικό. Αλλά γιατί να μένουμε στις διαπιστώσεις; Μέχρι να καταφέρουμε (μακάρι…) να αλλάξουν τα δεδομένα στην Παιδεία του τόπου μας, θα καθόμαστε “με σταυρωμένα χέρια” εμείς οι γονείς;…. Πρωτίστως χρειάζεται η δική μας καλλιέργεια, για να μεταφέρουμε γνώση και “αρετή”. ( Αυτό διαπιστώνω και αυτό παλεύω. Δύσκολο, αλλά αξίζει και το χρωστώ στα παιδιά μου, που είναι και το μέλλον της Πατρίδας μας. Δεν τα έφερα στον κόσμο μόνο ως σώμα, που πρέπει να φροντίσω, αλλά και ως πνεύμα και ως ψυχή.Μεγάλη η ευθύνη των γονιών….)
Έτσι, λοιπόν, με την ευκαιρία των εορτασμών του ΟΧΙ αναθυμόμαστε μαζί με τα παιδιά μας την Ιστορία μας και εμπνεόμαστε από ηρωικά παραδείγματα απλών ανθρώπων, που ο ηρωισμός τους ξεπηδούσε από την αγάπη στην Πατρίδα και την Πίστη στον Θεό. Και έχουμε ανάγκη , ειδικά στις δύσκολες αυτές εποχές , να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος, βασισμένος σ΄αυτά τα δυο, έχοντας ως γερά θεμέλια αξίες και αρχές, μπορεί να πετύχει πολλά, να ξεπεράσει τις δυσκολίες και τα εξωτερικά προσκόμματα και να πάει μπροστά ο τόπος μας…με αγώνα και ομόνοια.
Και σημειώνω κάτι από τους λόγους του μεγάλου Μακρυγιάννη, που παραμένουν και σήμερα επίκαιροι :
«Ἄν θέλωμεν τό λίγον νά γένη μεγάλο, πρέπει νά λατρεύωμεν Θεόν, ν’ ἀγαπᾶμε πατρίδα, νἄχωμεν ἀρετή, τά παιδιά μας νά τά μαθαίνουμε γράμματα καί ἠθική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου