Αφορά την εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ.κ. Αναστασίου με μια κατάθεση ψυχής, στολισμένο με απλότητα και κατανόηση.
Το αναρτούμε λοιπόν και εάν τύχει και το διαβάσει ας επικοινωνήσει για να γράψουμε από κάτω την πηγή τα στοιχεία του Συντάκτη)
........
Πολλά γράφτηκαν, πολλά λέγονται,
πολλά μάθαμε, πολλά ούτε καν θα τα ακούσουμε, για την προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, του ανθρώπου που έφυγε χτες από την γη αυτή.
Δεν είναι όμως τα άπειρα έργα που έκανε και τα θαυμάζουν και οι κοσμικοί , δεν είναι τα πιο ζεστά λόγια που είπε, δεν είναι η αρχοντιά η αληθινή που μας έδειξε, περισσότερο από όλα είναι αυτό το φως που έβγαζε από τα μάτια του, αυτή η σπίθα που όπου κι αν πήγε , έγινε φωτιά.
Τον είπαν Αναστάσιο και μας έδειξε την Ανάσταση.
Άνοιξε για λίγο την κουρτίνα της εγκόσμιας ματαιότητας, της φθοράς και της ψευτιάς και μας έδειξε με το δάχτυλό του την ουράνια δόξα, την αναστημένη εικόνα του καθενός μας, έστω κι αν μας αρέσει να κυλιούμαστε στην σήψη, στην πτώση και στο σκοτάδι της απελπισίας.
Κάθε του κήρυγμα ήταν μια αναβάπτιση, κάθε του μήνυμα εορταστικό ή μη, μια ανακαίνιση, έσπαζε τον μονότονο ξύλινο λόγο (συχνά και εκκλησιαστικό) που μας κάνει όλους να πλήττουμε αβάσταχτα!
Κάθε του εμφάνιση σκόρπιζε φως, δύναμη, μήνυμα αληθινής ζωής.
Αναρωτιέμαι άραγε πόσα θα τράβηξε ο άνθρωπος αυτός,
πόσα αδιέξοδα,
πόσα ξενύχτια,
πόσα δάκρυα,
πόσες ικεσίες,
πόσα χιλιόμετρα,
πόσες απογοητεύσεις, πόσες προδοσίες,
πόσα παρακαλητά, κοινή η μοίρα των ανθρώπων,
αλλά όπως είπε κάποτε ο ίδιος:
"τις πέτρες που μας πέταξαν εμείς τις πήραμε και φτιάξαμε εκκλησίες, νοσοκομεία, σχολεία, οικοτροφεία"!!!
Υπάρχει πιο μεγάλο από αυτό;
Την θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση, εσύ να την μεταμορφώνεις σε δύναμη, σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα.
Είναι πράγματι πολύ δύσκολο, είναι όντως ακατόρθωτο εάν δεν βάλεις πραγματικά για "κατάρτι" σου τον Σταυρωμένο Ιησού.
Ήμουν νέος ακόμη ιερέας που σε μια ημερίδα έτυχε να συναντηθούν τα βήματα μας, εγώ "μειράκιο τυφλό", εκείνος "ο Αναστάσιος".
Δειλά -δειλά τον πλησίασα με δέος, να πάρω την ευχή του.
Μου μίλησε τόσο στοργικά, τόσο αληθινά, τόσο εγκάρδια, με ρώτησε ποιος είμαι και τι κάνω, και μέσα από εκείνα τα θολά, σχεδόν πάντα δακρυσμένα ματογυάλια του, μου έδωσε την εγκάρδια ευχή του.
"τις πέτρες που μας πέταξαν εμείς τις πήραμε και φτιάξαμε εκκλησίες, νοσοκομεία, σχολεία, οικοτροφεία"!!!
Υπάρχει πιο μεγάλο από αυτό;
Την θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση, εσύ να την μεταμορφώνεις σε δύναμη, σε ελπίδα, σε δημιουργικότητα.
Είναι πράγματι πολύ δύσκολο, είναι όντως ακατόρθωτο εάν δεν βάλεις πραγματικά για "κατάρτι" σου τον Σταυρωμένο Ιησού.
Ήμουν νέος ακόμη ιερέας που σε μια ημερίδα έτυχε να συναντηθούν τα βήματα μας, εγώ "μειράκιο τυφλό", εκείνος "ο Αναστάσιος".
Δειλά -δειλά τον πλησίασα με δέος, να πάρω την ευχή του.
Μου μίλησε τόσο στοργικά, τόσο αληθινά, τόσο εγκάρδια, με ρώτησε ποιος είμαι και τι κάνω, και μέσα από εκείνα τα θολά, σχεδόν πάντα δακρυσμένα ματογυάλια του, μου έδωσε την εγκάρδια ευχή του.
Εκείνο το τόσο αληθινό και στοργικό βλέμμα του, το φυλάγω για πάντα πολύτιμη ανάμνηση στο αρτοφόριο της καρδιάς μου!!!
Από όλα τα υπέροχα που είπε ο άνθρωπος αυτός κρατάω εκείνο το σπουδαίο
"πρέπει να κάνουμε όλοι μας αντίσταση ποιότητας "
Υπάρχει πιο ωραίο από αυτό;
Υπάρχει κάτι πιο μεγάλο;
Αιώνια σου η μνήμη διδάσκαλε και πατέρα της εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπε Ανάστασιε, φιλούμε με ευγνωμοσύνη τα χέρια σου που μας ευλογησες, τα πόδια σου τα ιεραποστολικά, δώσε μας λίγο από το φως σου.
Από όλα τα υπέροχα που είπε ο άνθρωπος αυτός κρατάω εκείνο το σπουδαίο
"πρέπει να κάνουμε όλοι μας αντίσταση ποιότητας "
Υπάρχει πιο ωραίο από αυτό;
Υπάρχει κάτι πιο μεγάλο;
Αιώνια σου η μνήμη διδάσκαλε και πατέρα της εκκλησίας μας, Αρχιεπίσκοπε Ανάστασιε, φιλούμε με ευγνωμοσύνη τα χέρια σου που μας ευλογησες, τα πόδια σου τα ιεραποστολικά, δώσε μας λίγο από το φως σου.
.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου