ΕΠΕΙΔΗ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΕΙ.. - Π.ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΗΛ

 

Επει­δή ο Θεός μας αγα­πά­ει όλους και θέ­λει όλοι να σω­θού­με, γι' αυτό και έρ­χε­ται η Χά­ρις του, ακό­μα και σε αν­θρώ­πους που έχουν ακά­θαρ­τη καρ­διά και υπε­ρί­πτα­ται πάνω από την καρ­διά τους και την ''τρυ­πά­ει'' λίγο, προ­κει­μέ­νου να δη­μιουρ­γη­θεί μια κα­τά­νυ­ξη σ' αυ­τούς.


Ο Θεός ''τρυ­πά­ει'' την καρ­διά τους, από ένα κή­ρυγ­μα, από ένα λόγο, από ένα πε­ρι­στα­τι­κό στη ζωή τους και τότε αι­σθά­νον­ται αυ­τοί οι άν­θρω­ποι, πα­ρό­λο που δεν εί­ναι κα­λο­προ­αί­ρε­τοι μια γλυ­κύ­τη­τα.


Και δί­νει ένα δείγ­μα σ' αυ­τούς, σαν να τους λέει:
"Αυ­τό θα νοιώ­θεις, όταν κα­θα­ρί­σεις την καρ­διά σου.
Εγώ έρι­ξα το βέ­λος, το απο­σύ­ρω και φεύ­γω"...


Λέει στο Γε­ρον­τι­κό, ότι όταν κά­ποιος πνί­γε­ται και δεν ξέ­ρεις κο­λύμ­πι, μην πέ­σεις στην θά­λασ­σα για να τον σώ­σεις. Δώσε του το ρα­βδί σου. Εάν τώρα αυ­τός που πνί­γε­ται, τρα­βή­ξει το ρα­βδί σου, έχει κα­λώς..


Εάν πάλι δεν μπο­ρεί να σω­θεί και τρα­βά­ει και σένα μέσα στο νερό, τότε άσε το ρα­βδί σου στα χέ­ρια του για να σω­θείς...


Μην το ξε­χνού­με αυτό ποτέ: Δεν ση­μαί­νει, ότι για να σώσω τον άλλο πρέ­πει να χαθώ εγώ!


Αυ­τοί που τε­λι­κά κο­λά­ζον­ται, δεν πα­ρα­πέμ­πον­ται από τον Θεό στην κό­λα­ση, αλλά οι ίδιοι στέλ­νουν τον εαυ­τόν τους στην κό­λα­ση.


Όταν ένας μα­θη­τής που μέ­νει στην ίδια τάξη με­τε­ξε­τα­στέ­ος, δεν τον πα­ρα­πέμ­πει ο σύλ­λο­γος των κα­θη­γη­τών, αλλά ο ίδιος ο μα­θη­τής πα­ρα­πέμ­πει τον εαυ­τόν του, στο να μεί­νει στην ίδια τάξη...


Γι' αυ­τόν που αμέ­λη­σε την προ­κο­πή του και γύ­ρι­σε πίσω στην προ­τέ­ρα του αμαρ­τω­λή ζωή, εί­ναι ζή­τη­μα αν μπο­ρέ­σει μετά να σω­θεί. Για­τί αυ­τός που κρύ­ω­σε, ενώ είχε θερ­μαν­θεί, δεν ξα­να­θερ­μαί­νε­ται, σχε­δόν ποτέ... εκτός θαύ­μα­τος.


Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος +