Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΠΟΣ ΘΕΡΜΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Ἡ Παρθένος Μαρία, σύµφωνα µέ τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας µας, εἶναι καρπός θερµῆς προσευχῆς τῶν ἄτεκνων γονέων της, τοῦ Ἰωακείµ καί τῆς Ἄννας, ὅπως λέγει καί ὁ Ἀνδρέας ἐπίσκο- πος Κρήτης:« Ἰωακείµ ὁ ἱερός καί ἡ Ἄννα, δῶρα προσήγαγον τοῖς πρίν ἱερεῦσιν, καί µή δεχθέντες, ἄγονοι τυγχάνοντες, δέησιν προσηύξαντο τῷ δοτῆρι τῶν ὅλων καί τῆς προσευχῆς αὐτῶν ἐπακού- σας, δωρεῖται τούτοις τήν ὄντως πύλην τῆς ζωῆς ἧς τήν ἁγίαν τιµήσωµεν σύλληψιν». Τό τροπάριο αὐτό περιέχει ὅλη τήν Παράδοση γιά τή σύλληψη τῆς Παρθένου, στήν ὁποία θά ἀναφερθοῦµε εἰδι- κά στή συνέχεια. Λέγεται ὅτι ἡ ἀπουσία τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπό τό σκηνικό τοῦ κόσµου, καθυστεροῦσε τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων γιά ἕξη χιλιάδες χρόνια.
Μέ τόν ἐρχοµό τῆς Μαριάµ στόν κόσµο, ἄρχισε νά ὑλοποιεῖται καί τό σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων πού περίµεναν τόσες γενεές πρίν. Ἐκεῖ πού ὁ κόσµος ζοῦσε στό πυκνό σκοτάδι τῆς ἁµαρτίας, ἡ Παρθένος θά ἔφερνε τό φῶς τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ, γιά νά διαλύσει τή σκλαβιά τοῦ διαβόλου καί νά τόν ἀφοπλίσει κυριολεκτικά, νά βρεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν κατά φύση ζωή καί τό
δρόµο πρός τόν Παράδεισο. ∆ιά τῆς Παρθένου ἔµελλε νά συµφιλιωθεῖ ὁ οὐρανός µέ τή γῆ, ὁ ἄνθρωπος µέ τό Θεό, νά φύγει ἀπό τό µέσον τό διαχωριστικό τεῖχος τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων. Ἡ Παρθένος Μαρία, µᾶς ἔδωσε τό µεγαλύτερο δῶρο, τό Λυτρωτή καί Σωτῆρα µας Χριστό, ἑνώνοντας τόν ἄνθρωπο µέ τό Θεό.
Μέ τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή της στό θέληµα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν ἀρετῶν της, ἔγινε ναός τοῦ Κυρίου, ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπό τό ναό τῶν Ἰεροσολύµων, στόν ὁποῖο καί κατοίκησε. Ἡ ἀγνότητα καί ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς της, σάν ἄλλος µαγνήτης ἕλκυσε τόν Ποιητή τοῦ κόσµου νά ἔλθει καί νά πάρει σάρκα ἀπό τή δική της καί ζωή ἀπό τό αἷµα της, νά ὑποστασιαστεῖ ὁ Θεός, µέσῳ τῆς Παρθένου, πρᾶγµα πού τήν ἀναδεικνύει «θεόν µετά Θεό». Χώρεσε στήν κοιλία της τόν ἀχώρητον «ἐν παντί», Αὐτόν πού δέ χωρεῖ ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ. Αἰτία ὄλων αὐτῶν τῶν θαυµασίων, ἦταν οἱ πολλές ἀρετές πού κοσµοῦσαν τήν ψυχή της καί προπάντων ἡ βαθειά ταπείνωση πού εἶχε, γιά τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, γράφει: « οὐ µόνον εἰς βάθος εἶχεν τήν ταπείνωσιν ἐρριζωµένην ἡ Θεοτόκος, ἀλλά καί ἐκ τῆς καρδίας, ὡς ἀπό πηγῆς ἀναβλύζουσα, ἐπληµµύρει καί εἰς ὅλα τά ἐξωτερικά µέλη τοῦ παναµώµου αὐτῆς σώµατος, καί εἰς τά σχήµα- τα δηλαδή καί εἰς τά κινήµατα καί εἰς τά λόγια καί εἰς τόν ἔνθεον αὐτῆς χαρακτήρα καί εἶδος, ἡ ταπείνωση ἔλαµπεν ὡς ὁ ἥλιος».
Καί ὁ Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, πρίν ἀπό τόν ἅγιο Νικόδηµο, ἒγραφε: «... µόνη ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν ἀντιστάθηκε ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέλος σέ κάθε κακία. Καί µέ τή στάση της αὐτή νίκησε κάθε κακό. Καί ἔφτασεν ἡ ἀρετή µιᾶς ψυχῆς νά σταµατήσει τήν κακίαν τῶν ἀνθρώπων τόσων αἰώνων» Καί καταλήγει µέ τό συµπέρασµα ὅτι, « Ἄν ἡ Παρθένος δέν τηροῦσε αὐτή τή στάση καµιά πιά ἐλπίδα δέ θά ἀπέµενε στόν ἄνθρωπο».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς, γιά τήν προσπάθεια καί τά κατορθώµατα τῆς Παρθένου, λέγει: «Ἐχρειάστηκε νά ἀγωνισθεῖ διά πολλοῦ χρόνου ἡ Παναγία, γιά νά φθάσει τήν χωρίς περαιτέρω ἄκραν ἁγιότητα. Καί τό θαυµαστόν εἶναι ὅτι παρουσίασεν ἀπό τήν νηπιακήν της ἀκόµα ἡλικία, ὄχι ἁπλῶς ὥριµη κρίση, ἀλλά θά λέγαµε ἀγγελική, ὥστε νά βρεῖ σάν φυσικό νά ἐγκαταλείψει τούς γονεῖς της καί ὅ,τι τή συνέδεε µέχρι τήν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν καί νά προσδράµει πρός τόν ἀρχιερέα, γιά νά εἰσαχθεῖ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων».
Καί σ’ ἄλλο µέρος, ὁ ἴδιος, γράφει: « Καί λοιπόν ὅσα χαρίσµατα ἐµοιράσθησαν σ’ ὅλους τούς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίους καί ὄσα ἀξιώµατα ἔλαβον ὅλοι ὁµοῦ οἱ τοῦ Θεοῦ φίλοι, τόσον οἱ ἄγγελοι ὅσον καί οἱ ἄνθρωποι, ὅλα αὐτά τά ἐσύναξεν εἰς τόν ἑαυτό της ἡ Παρθένος καί µοναχή ἔχει τά προνόµια πάντων. Καί ὄχι µόνο τοῦτο, ἀλλά καί περισσεύει ἀκόµη ἀπό αὐτά τόσον ἀσυγκρίτως, ὥστε νά ὑπερεκχέει εἰς ἐκείνους ὅπου τήν τιµοῦν δαψιλεῖς καί πλουσίας τάς χάριτας».
Μελετώντας τή θεάρεστη ζωή τῆς Παρθένου Μαρίας ἀντιλαµβανόµαστε ὅτι αὐτή ὑπῆρξε µιά σύνθεση θείας χάρης καί ἀνθρώπινης βούλησης.
Τό προπατορικό ἁµάρτηµα ἔµεινε µέσα της ἀνενέργητο ἐπειδή ἡ ἴδια εἶχε τό νοῦ της στραµµένο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί γιά τοῦτο ξεχώρισε ἀπό τίς ἄλλες παρθένες καί ἀνάπτυξε τέτοια χαρίσµατα πού ξεπέρασε τούς πάντες καί τά πάντα. Καί ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: « Θεοῦ µόνου ἐξῃρηµένου, ὑπερτέρα πάντων ἡ Παναγία Παρθένος» καί γι’ αὐτό εἶναι ἄξια κάθε τιµῆς.
Καί ἡ ὀρθόδοξή µας Ἐκκλησία γιά νά δοξά- σει τό Θεό καί νά τιµήσει τήν Παρθένο, ὅρισε τό Θεοµητορικό κύκλο τῶν ἑορτῶν καί δίνεται ἡ εὐκαιρία σέ κάθε πιστό νά συµµετέχει πανηγυρικά λατρεύοντας τό Θεό καί τιµώντας τήν Παναγία πού ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας µας.
Ἔτσι γιά µᾶς τούς Ὀρθόδοξους χριστιανούς ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι, µετά Θεόν, τό πιό ἱερό πρόσωπο, τό πιό ἅγιο, τό πιό λατρευτό. Ὅπως λέγει καί ἕνας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας:
« Ἡ Παρθένος ὡς Θεοµήτωρ ἐξόχως τῶν ἄλλων ἁπασῶν τιµητέα καί θαυµαστέα». Αὐτό εἶναι µιά πραγµατικότητα καί φαίνεται ἀπό τό πλῆθος τῶν ναῶν πού εἶναι ἀφιερωµένοι στό ὄνοµά της, ἀλλά καί ἀπό τά πλήθη τῶν πιστῶν πού συρρέουν στούς ναούς τίς µέρες πού γιορτάζει. Γι’ αὐτό καί ἐµεῖς, µ’ αὐτή τή µικρή µας προσπάθεια, θέλουµε ὁλόψυχα νά τιµήσοµε τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ µας, παρουσιάζοντας τά διάφορα στάδια τῆς ζωῆς της, ἔτσι πού νά ἒχουν οἱ ἁπλοί χρι- στιανοί µας µιά ὀρθόδοξη εἰκόνα. Μιά εἰκόνα παρµένη ἀπό τή συλλογή τῆς ὀρθόδοξης Παράδο- σης, πού ζωγράφισε ὁ κάλαµος τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά γνωρίζουν καί νά τιµοῦν ὀρθόδοξα τήν Παρθένο καί Θεοτόκο Μαρία.
Ἐπειδή οἱ αἱρετικοί, τέκνα τοῦ διαβόλου, φθονοῦν τή δόξα τῆς Θεοτόκου, µέ µανία προσπαθοῦν νά την µειώσουν καί νά τή ρίξουν στά µάτια τῶν πιστῶν µέ διάφορες συκοφαντίες. Αὐτές τίς συκοφαντίες τίς ἀνατρέπουµε µέ ἐπιχειρήµατα καί ἀποδείξεις, γιά νά στερεώνονται οἱ πιστοί καί νά καταισχύνονται οἱ µισαλλόδοξοι αἱρετικοί, χιλιαστές καί ἄλλοι.
Γιά µᾶς ἡ Παρθένος Μαρία
Μέ τήν ἀπόλυτη ἀφοσίωσή της στό θέληµα τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀξιοποίηση ὅλων τῶν ἀρετῶν της, ἔγινε ναός τοῦ Κυρίου, ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπό τό ναό τῶν Ἰεροσολύµων, στόν ὁποῖο καί κατοίκησε. Ἡ ἀγνότητα καί ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς της, σάν ἄλλος µαγνήτης ἕλκυσε τόν Ποιητή τοῦ κόσµου νά ἔλθει καί νά πάρει σάρκα ἀπό τή δική της καί ζωή ἀπό τό αἷµα της, νά ὑποστασιαστεῖ ὁ Θεός, µέσῳ τῆς Παρθένου, πρᾶγµα πού τήν ἀναδεικνύει «θεόν µετά Θεό». Χώρεσε στήν κοιλία της τόν ἀχώρητον «ἐν παντί», Αὐτόν πού δέ χωρεῖ ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ. Αἰτία ὄλων αὐτῶν τῶν θαυµασίων, ἦταν οἱ πολλές ἀρετές πού κοσµοῦσαν τήν ψυχή της καί προπάντων ἡ βαθειά ταπείνωση πού εἶχε, γιά τήν ὁποία ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης, γράφει: « οὐ µόνον εἰς βάθος εἶχεν τήν ταπείνωσιν ἐρριζωµένην ἡ Θεοτόκος, ἀλλά καί ἐκ τῆς καρδίας, ὡς ἀπό πηγῆς ἀναβλύζουσα, ἐπληµµύρει καί εἰς ὅλα τά ἐξωτερικά µέλη τοῦ παναµώµου αὐτῆς σώµατος, καί εἰς τά σχήµα- τα δηλαδή καί εἰς τά κινήµατα καί εἰς τά λόγια καί εἰς τόν ἔνθεον αὐτῆς χαρακτήρα καί εἶδος, ἡ ταπείνωση ἔλαµπεν ὡς ὁ ἥλιος».
Καί ὁ Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, πρίν ἀπό τόν ἅγιο Νικόδηµο, ἒγραφε: «... µόνη ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν ἀντιστάθηκε ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέλος σέ κάθε κακία. Καί µέ τή στάση της αὐτή νίκησε κάθε κακό. Καί ἔφτασεν ἡ ἀρετή µιᾶς ψυχῆς νά σταµατήσει τήν κακίαν τῶν ἀνθρώπων τόσων αἰώνων» Καί καταλήγει µέ τό συµπέρασµα ὅτι, « Ἄν ἡ Παρθένος δέν τηροῦσε αὐτή τή στάση καµιά πιά ἐλπίδα δέ θά ἀπέµενε στόν ἄνθρωπο».
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαµᾶς, γιά τήν προσπάθεια καί τά κατορθώµατα τῆς Παρθένου, λέγει: «Ἐχρειάστηκε νά ἀγωνισθεῖ διά πολλοῦ χρόνου ἡ Παναγία, γιά νά φθάσει τήν χωρίς περαιτέρω ἄκραν ἁγιότητα. Καί τό θαυµαστόν εἶναι ὅτι παρουσίασεν ἀπό τήν νηπιακήν της ἀκόµα ἡλικία, ὄχι ἁπλῶς ὥριµη κρίση, ἀλλά θά λέγαµε ἀγγελική, ὥστε νά βρεῖ σάν φυσικό νά ἐγκαταλείψει τούς γονεῖς της καί ὅ,τι τή συνέδεε µέχρι τήν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν καί νά προσδράµει πρός τόν ἀρχιερέα, γιά νά εἰσαχθεῖ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων».
Καί σ’ ἄλλο µέρος, ὁ ἴδιος, γράφει: « Καί λοιπόν ὅσα χαρίσµατα ἐµοιράσθησαν σ’ ὅλους τούς ἀπ’ αἰῶνος ἁγίους καί ὄσα ἀξιώµατα ἔλαβον ὅλοι ὁµοῦ οἱ τοῦ Θεοῦ φίλοι, τόσον οἱ ἄγγελοι ὅσον καί οἱ ἄνθρωποι, ὅλα αὐτά τά ἐσύναξεν εἰς τόν ἑαυτό της ἡ Παρθένος καί µοναχή ἔχει τά προνόµια πάντων. Καί ὄχι µόνο τοῦτο, ἀλλά καί περισσεύει ἀκόµη ἀπό αὐτά τόσον ἀσυγκρίτως, ὥστε νά ὑπερεκχέει εἰς ἐκείνους ὅπου τήν τιµοῦν δαψιλεῖς καί πλουσίας τάς χάριτας».
Μελετώντας τή θεάρεστη ζωή τῆς Παρθένου Μαρίας ἀντιλαµβανόµαστε ὅτι αὐτή ὑπῆρξε µιά σύνθεση θείας χάρης καί ἀνθρώπινης βούλησης.
Τό προπατορικό ἁµάρτηµα ἔµεινε µέσα της ἀνενέργητο ἐπειδή ἡ ἴδια εἶχε τό νοῦ της στραµµένο στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί γιά τοῦτο ξεχώρισε ἀπό τίς ἄλλες παρθένες καί ἀνάπτυξε τέτοια χαρίσµατα πού ξεπέρασε τούς πάντες καί τά πάντα. Καί ὅπως λέγει καί ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος: « Θεοῦ µόνου ἐξῃρηµένου, ὑπερτέρα πάντων ἡ Παναγία Παρθένος» καί γι’ αὐτό εἶναι ἄξια κάθε τιµῆς.
Καί ἡ ὀρθόδοξή µας Ἐκκλησία γιά νά δοξά- σει τό Θεό καί νά τιµήσει τήν Παρθένο, ὅρισε τό Θεοµητορικό κύκλο τῶν ἑορτῶν καί δίνεται ἡ εὐκαιρία σέ κάθε πιστό νά συµµετέχει πανηγυρικά λατρεύοντας τό Θεό καί τιµώντας τήν Παναγία πού ἔγινε αἰτία τῆς σωτηρίας µας.
Ἔτσι γιά µᾶς τούς Ὀρθόδοξους χριστιανούς ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι, µετά Θεόν, τό πιό ἱερό πρόσωπο, τό πιό ἅγιο, τό πιό λατρευτό. Ὅπως λέγει καί ἕνας Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας:
« Ἡ Παρθένος ὡς Θεοµήτωρ ἐξόχως τῶν ἄλλων ἁπασῶν τιµητέα καί θαυµαστέα». Αὐτό εἶναι µιά πραγµατικότητα καί φαίνεται ἀπό τό πλῆθος τῶν ναῶν πού εἶναι ἀφιερωµένοι στό ὄνοµά της, ἀλλά καί ἀπό τά πλήθη τῶν πιστῶν πού συρρέουν στούς ναούς τίς µέρες πού γιορτάζει. Γι’ αὐτό καί ἐµεῖς, µ’ αὐτή τή µικρή µας προσπάθεια, θέλουµε ὁλόψυχα νά τιµήσοµε τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ µας, παρουσιάζοντας τά διάφορα στάδια τῆς ζωῆς της, ἔτσι πού νά ἒχουν οἱ ἁπλοί χρι- στιανοί µας µιά ὀρθόδοξη εἰκόνα. Μιά εἰκόνα παρµένη ἀπό τή συλλογή τῆς ὀρθόδοξης Παράδο- σης, πού ζωγράφισε ὁ κάλαµος τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά γνωρίζουν καί νά τιµοῦν ὀρθόδοξα τήν Παρθένο καί Θεοτόκο Μαρία.
Ἐπειδή οἱ αἱρετικοί, τέκνα τοῦ διαβόλου, φθονοῦν τή δόξα τῆς Θεοτόκου, µέ µανία προσπαθοῦν νά την µειώσουν καί νά τή ρίξουν στά µάτια τῶν πιστῶν µέ διάφορες συκοφαντίες. Αὐτές τίς συκοφαντίες τίς ἀνατρέπουµε µέ ἐπιχειρήµατα καί ἀποδείξεις, γιά νά στερεώνονται οἱ πιστοί καί νά καταισχύνονται οἱ µισαλλόδοξοι αἱρετικοί, χιλιαστές καί ἄλλοι.
Γιά µᾶς ἡ Παρθένος Μαρία
« Εἶναι ἡ κλῖµαξ τῆς ζωῆς·
ἡ βίβλος τῶν ἀρρήτων·
εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ·
καί κύλιξ (δοχεῖο)τῶν χαρίτων»
(Κ. Καλλίνικος)
ἡ βίβλος τῶν ἀρρήτων·
εἶναι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ·
καί κύλιξ (δοχεῖο)τῶν χαρίτων»
(Κ. Καλλίνικος)
Πηγή : paterikiorthodoxia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου