Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ-ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (Του κ. Άγγελου Σακκέτου)

Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ 

ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ!.. 

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ 

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ !…

 

Πολλές φορές έχουμε αναφερθή στο θέμα του ναού πού ήταν αφιερωμένος από τους Αθηναίους «τω αγνώστω θεώ».
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε τι αποκαλύπτει ο Μέγας Αθανάσιος μέσα στο σύγγραμμά του υπό τον τίτλον: «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις», αρχής γινομένης από το πρωτότυπο κείμενο:

«Τους τας θείας Γραφάς μη επισταμένους εξ αυτής λοιπόν της των πραγμάτων φύσεως, πείσαι οφείλομεν περί θεογνωσίας λέγειν. Ορώμεν γαρ τινας ουσίας εν τη κτίσει ου κατά φύσιν, αλλά υπέρ φύσιν μετ’ αλλήλων υπηρετούσας˙ οίον τι λέγω, φύσις ή των υδάτων ουσία ρευστή, και κατωφερής υπάρχει, πως ορώμεν τους λεγομένους σίφωνας εκ της θαλάσσης ύδωρ προς τας νεφελάς ανάγοντας˙ το δε θαυμαστόν ρητόν το αλμυρόν ανερχόμενον, γλυκύ επί γης δια τον όμβρον κατέρχεται; Πως δε πάλιν ή των σωμάτων φύσις βολιστική κατά φύσιν υπάρχουσα, οράται αβόλιστος, και άδυτος εν τοις ύδασι της Μαρμαρικής Πενταπόλεως; Ου μόνον δε, αλλά γαρ και ύδατος και πυρός εναντία ή φύσις υπάρχουσα, εν τω άμα ην, ότε εν Λυκία τω όρει τω λεγομένω Ολύμπω, καθώς μυριάδες ανδρών εωράκασι, και μέχρι του νυν εκείνων βλέπουσι˙ και άλλα παράδοξα εν τη κτίσει θεωρούμενα, και θαυμαζόμενα, άτινα ουκ αν ούτως υπέρ φύσιν γενέσθαι έμελλον, ει μη ουσία τις Θεού ην τούτων δεσπόζουσα και τούτοις επιτρέπουσα, αλλήλοις μη αντιτάττεσθαι.

Ω Ελλήνων παίδες! Βροντής στερράς γινομένης, πως άπασα ή των ανθρώπων φύσις τρέμει, φρίττει τε και εξίσταται, μηνύουσα δια του σχήματος, ότι υπό δεσπότου εστί, του τας βροντάς εργαζομένου. Και ταύτα μεν προς τους αφελεστέρους των Ελλήνων, ηγούν αγραμμάτους, εις θεογνωσίαν φέροντα υποδείγματα. Προς δε τους παρ’ αυτοίς σοφούς, εκ φιλοσόφων αρχαίων δυνατών, μαρτυρίας πολλάς περί θεοσεβείας τινές Ελλήνων σοφοί έφασαν, αλλά και την του Χριστού οικονομίαν αμυδρώς προεμήνυσαν. Και γαρ προ πολλών χρόνων της Χριστού επιδημίας, σοφός τις ονόματι Απόλλων, θεόθεν ως οίμαι, επικινηθείς, έκτισε τον εν Αθήναις ναόν, γράψας εν αυτώ βωμώ, Αγνώστω Θεώ. Εν αυτώ τοίνυν συνήχθησαν οι πρώτοι των Ελλήνων φιλόσοφοι, ίνα περί του ναού ερωτήσωσιν αυτόν, και περί προφητείας, και θεοσεβείας ων τα ονόματα ερούμεν ταύτα. Πρώτος Τίτων, δεύτερον Βίας, τρίτος Σώλων, τέταρτος Χείλων, πέμπτος Θουκήδης, έκτος Μένανδρος, έβδομος Πλάτων. Ούτοι οι επτά φιλόσοφοι έφησαν τω Απόλλωνι, προφήτευσον ημιν, προφήτα ω Άπολλον, τις έστιν όδε είπον, τίνος έτσι ο μετά σε βωμός ούτος; Προς ους ο Απόλλων έφη˙ ΄Όσα μεν προς αρετήν και κόσμον ορρωδείτε ποιείν, ποιείτε. Εγώ γαρ εφετμεύω τρισένη υψιμέδοντα, ου λόγος άφθεγκτος εν αδείω [αδέτω] κόρη έγγυμος έσται, ώσπερ πυροφόρον τόξον άπαντα κόσμον ζωγρήσας, Πατρί, προσάξει δώρον. Μαρία δε το όνομα αυτής˙ έστι δε η λύσις προφητείας ούτως…περί μεν του ναού, εστίν ο πρώτος λόγος. Όσα, φησί, προς κόσμον του ναού, και κάλλος δυνατόν υμίν ποιήσαι, τα αρέσκοντα τω Θεώ και ανθρώποις. Εγώ γαρ υπολαμβάνω είναι εν τω ουρανώ τρισυπόστατον μέγαν ύψιστον βασιλέα...
 

«…Τούτου άναρχος Θεός, και Λόγος εν αγάμω κόρη σαρκούται, και ώσπερ πυροφόρον τόξον, ή ως δυναμώτερον, άπαντα κόσμον φανήσεται, αλιεύων τους ανθρώπους, ώσπερ ιχθύα εκ του βυθού της απιστίας και αγνωσίας, ούστινας προσάξει τω εαυτού Πατρί δώρον˙ Μαρία δε το όνομα αυτής. Και τούτο μεν προφητεύων ο Απόλλων είπε. Τίτων έφη˙ Ήξα η ανίσχουσα ημίν μέλλων τον ουράνιον του Θεού και Πατρός παίδα η άνανδρος κόρη κύει. Βίας είπεν˙ Ούτός έστιν από ουρανών βεβηκώς, φλογός υποβαλών αθάνατον πυρ` ον τρέμει ουρανός γη τε, θάλασσα, τάρταροι, και βύθιοι δαίμονες, αυτοπάτωρ τρισόλβιος. Σόλων είπεν˙ Οψέ ποτε επί την σχεδήν ταύτην ελάσει Θεός γαία, και δίχα σφάλματος σαρξ γενήσεται ακαμάτου θεότητος, ανιάτων παθών λύσεις φορούσα, και τούτου μικρόν γενήσεται φθόνου λαού, και προς ύψος κρεμασθείς, ως θανάτου κατάδικος εις πάντα πράος πεσείται. Χείλων είπεν` Ακάματος φύσις Θεού γενήσεται εξ αυτού δε ο αυτός ουσία, και Λόγος. Θουκήδης είπε Θεόν σέβου και μάνθανε μη ζήτει δε τις έστι, και πώς; Ου γαρ έστιν ότε ουκ εστίν, ως όντα τούτον σέβου και μάνθανε ασεβής γαρ τον νουν ο θέλων μανθάνειν Θεόν. Μένανδρος είπεν˙ Ο παλαιός, νέος κι ο νέος αρχαίος ο Πατήρ μόνος και ο μόνος Πατήρ˙ το εν τρία, και τα τρία εν` άσαρκον σαρκικόν. Γη τέτοκε τον ουράνιον βασιλέα. Πλάτων είπεν˙ Επειδή ο Θεός αγαθός, ου πάντων είναι αίτιος, ως οι πολλοί λέγουσι. Πολλών δε αναίτιος και των μεν αγαθών ουδέν άλλο φαμέν αίτιον είναι μόνον των καλών, κακών δε ουκέτι. Αυ πάλιν έφησαν ούτοι οι επτά και είπον˙ Ει μεν περί της του Χριστού οικονομίας, και περί της Αγίας Τριάδος. Άλλος δε τις των Ελλήνων σοφός μεθ’ ετέρων τινών, Ασκληπιός λεγόμενος, αιτησάντων ερμηνείαν των πάντων φιλοσόφων φιλοσοφώτερον δούναι αυτοίς λόγον περί Θεού φύσεως, ο δε Ερμής λαβών σιφέριον έγραψεν ούτως˙ Ει μη πρόνοιά τις του των πάντων Κυρίου, ου μην τον λόγον τούτον αποκαλύψαι ηβούλοντο ουδέ ημάς τοιούτοις έργοις κατείχεν, ίνα περί τούτων ερωτήσηται. Ου γαρ εφικτόν έστιν εις αμυήτους τοιαύτα παρασχέσθαι μυστήρια αλλά τω νοΐ ακουσάντων ακούσατε. Εν μόνον ην φως νοερόν προ φωτός νοερού, και ην αυτά ένωσις εκ του νου φωτί, και πνεύματι. Τα πάντα εξ αυτού, και εις αυτόν, εις γόνιμον εκ γονίμου, κατελθών επί γονίμω ύδατι έγκυον το ύδωρ εποίησεν. Οίδας πώς οι των Ελλήνων παίδες προεφήτευσαν, και τον προάναρχον Θεόν, καί τον συνάναρχον αυτού Υιόν, και Λόγον, και το σύνθρονον αυτού και ομοούσιον Πνεύμα προεκήρυξαν και τα τίμια του σταυρού πάθη προεκήρυξαν˙ αυτώ η δόξα, και το κράτος συν τω ανάρχω Πατρί, και τω Παναγίω Πνεύματι εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Και τώρα ας διαβάσουμε το ίδιο κείμενο σε νεοελληνική απόδοση από τον
κ. Γεώργιο Ντελόπουλο, φιλόλογο – ιστορικό:

«Έχουμε υποχρέωση να πείσουμε εκείνους που δεν γνωρίζουν τις θεϊκές γραφές να ομιλούν στο εξής με βάση την ίδια την φύση των πραγμάτων.
Βλέπουμε λοιπόν, μερικά όντα στην Κτίση να μην είναι σύμφωνα με την φυσική τάξη, αλλά να εξαρτώνται το ένα από το άλλο με υπέρβαση της φύσης. Ως τέτοιο παράδειγμα αναφέρω την φυσική κατάσταση των υδάτων που είναι ρευστή και κατωφερική. Όμως βλέπουμε τους ονομαζόμενους ανεμοστρόβιλους να σηκώνουν το νερό από την θάλασσα προς τα σύννεφα. Δεν πρέπει να σημειώσουμε ως πράγμα θαυμαστό το ότι αυτό που ανυψώνεται ως αλμυρό νερό κατεβαίνει λόγω της βροχής πάνω στη γη ως γλυκό; Κι ακόμη παρά τη φυσική ιδιότητα που έχουν τα πράγματα, ώστε να βυθίζονται, όμως αυτά παρουσιάζονται και ως αβύθιστα και δεν καταδύονται, όπως συμβαίνει στα νερά της Πεντάπολης στη θάλασσα του Μαρμαρά; Και όχι μόνον αυτό. Παρά την αντίθετη φύση που έχουν η φωτιά και το νερό, αυτά όμως συνυπήρχαν στο λεγόμενο όρος Όλυμπος της Λυκίας, φαινόμενο που μυριάδες ανθρώπων έχουν ειδεί και το βλέπουν μέχρι τώρα. Και άλλα παράδοξα που παρατηρούνται στην Κτίση και θαυμάζονται, αυτά δεν επρόκειτο να παραβιάζουν με τέτοιο τρόπο την φύση εάν δεν υπήρχε κάποια θεϊκή ουσία για να τα κυβερνά και να τους επιτρέπει να μην βρίσκονται σε αντιπαράθεση το ένα με το άλλο.

Ω παιδιά των Ελλήνων, όταν γίνει μια δυνατή βροντή πώς τρέμει όλη η υπόσταση του ανθρώπου, πώς νιώθει φρίκη και ξεσηκώνεται δείχνοντας με την περίτρομη εμφάνισή της ότι εξουσιάζεται από τον κυρίαρχο και δημιουργό των βροντών; Και αυτά μεν λέγονται στους πιο απλοϊκούς από τους Έλληνες, δηλαδή τους αγράμματους, ως υποδείξεις που θα τους οδηγήσουν στη γνώση του θεού.
Για τους σοφούς όμως που βρίσκονται κοντά τους, ως συνεχιστές των αρχαίων επιφανών φιλοσόφων, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν πολλές μαρτυρίες για τη θεοσέβεια. Όμως έστω και αμυδρά προείπαν και για την τάξη των πραγμάτων του Χριστού, αφού πολλά χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού κάποιος σοφός με το όνομα Απόλλων παρακινήθηκε, όπως πιστεύω, από τον θεό και έκτισε τον ναό στην Αθήνα, όπου στον εκεί βωμό χάραξε την επιγραφή: «Εις τον Άγνωστον Θεόν».
Τότε λοιπόν συγκεντρώθηκαν εκεί οι επιφανέστεροι από τους Έλληνες φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν για τον ναό αυτό και για την προφητεία και τη θεοσέβεια. Θα αναφέρουμε τα ονόματά τους που είναι αυτά: πρώτος ο Τίτων, δεύτερος ο Βίας, τρίτος ο Σώλων, τέταρτος ο Χείλων, πέμπτος ο Θουκήδης, έκτος ο Μένανδρος, έβδομος ο Πλάτων.

Αυτοί οι επτά φιλόσοφοι είπαν στον Απόλλωνα: «Προφήτευσε για μας, ω προφήτη Απόλλων, ποιος είναι αυτός για τον οποίον είπα: σε ποιόν ακόμη μετά από σένα ανήκει ο βωμός αυτός;»
Προς αυτούς ο Απόλλων είπε: «Όσα φοβάστε να κάνετε για την αρετή και την τάξη, να τα κάνετε. Εγώ λοιπόν αναγγέλλω τον Τριαδικόν που κατοικεί στα ύψη, του οποίου ο Λόγος, που δεν μπορεί να ειπωθεί, σε άγαμο κόρη θα γίνει γόνιμος και αφού κυριεύσει όλο τον κόσμο σαν πυροφόρο τόξο θα τον φέρει ως δώρο στον Πατέρα. Το όνομα αυτής είναι Μαρία και η σημασία της προφητείας έχει ως εξής... ο πρώτος λόγος αφορά τον ναό. Όσα λέγει για τον στολισμό του ναού και την ομορφιά εσείς μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε, αυτά που αρέσουν στον θεό και τους ανθρώπους. Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει στον ουρανό τρισυπόστατος, μέγας, ύψιστος Βασιλέας. Αυτού ο άναρχος θεός και ο Λόγος λαμβάνει σάρκα σε άγαμο κόρη και σαν πυροφόρο τόξο, κι ακόμη πιο δυνατό, θα φανερωθεί σε όλο τον κόσμο αλιεύοντας τους ανθρώπους σαν τα ψάρια, από τον βυθό της απιστίας και της άγνοιας κι αυτούς θα τους φέρει με δώρο στον Πατέρα Του. Το όνομα αυτής είναι Μαρία». Κι αυτό είπε ο Απόλλων προφητεύοντας.

Ο Τίτων είπε: «Ιδού αυτή που κρατάει για μας και πρόκειται να κυοφορήσει τον ουράνιο Υιό του Θεού και Πατέρα, η κόρη χωρίς άνδρα γεννά».
Ο Βίας είπε: «Αυτός είναι που έκανε φλόγα το αθάνατο πυρ έχοντας έλθει από τους ουρανούς βαδίζοντας, αυτός που τον τρέμει ο ουρανός και η γη, η θάλασσα, τα τάρτατα. Οι δαίμονες των βυθών, ο τρισευτυχής Πατέρας εξ ιδίου (αυτοπάτωρ)».

Ο Σόλων είπε: «Αργά κάποτε απάνω σ’ αυτή την πινακίδα ο Θεός θα δώσει ώθηση στην γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει η σάρκα της ακατάβλητης θεότητας, έχοντας απάνω της τις θεραπείες από ανίατα πάθη και μετά από λίγο θα προκαλέσει τον φθόνο ενός λαού και ψηλά αφού κρεμασθεί σαν καταδικασμένος σε θάνατο, προς όλα θα επέλθει ως πράος, αγαθός».

Ο Χείλων είπε: «Ακατάβλητος θα γίνει η φύση του θεού. Από Αυτόν και ο ίδιος, η ουσία και ο Λόγος».

Ο Θουκήδης είπε: «Τον Θεό να σέβεσαι και να γνωρίζεις. Να μην προσπαθείς να μάθεις ποιος είναι και πώς. Γιατί το πότε δεν υπάρχει –δεν υφίσταται, γι’ αυτό να σέβεσαι Αυτόν ως Υπάρχοντα και να προσπαθείς να Τον γνωρίζεις μόνον έτσι, αφού αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεόν είναι στο νου ασεβής».

Ο Μένανδρος είπε: «Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος, ο Πατέρας είναι μόνος και ο μόνος που είναι Πατέρας. Το ένα είναι τρία και τα τρία ένα, άσαρκο σαρκικό. Η Γη εγέννησε τον ουράνιο βασιλέα».

Ο Πλάτων είπε: «Επειδή ο Θεός είναι αγαθός γι’ αυτό δεν είναι αίτιος για τα πάντα, όπως λέγουν οι πολλοί. Είναι αναίτιος για πολλά. Και από μεν τα αγαθά για τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι αίτιος, παρά μόνο για τα καλά, όχι όμως και για τα κακά».

Και πάλι μίλησαν αυτοί οι επτά και είπαν: «Εάν αναφέραμε για την τάξη πραγμάτων του Χριστού, αυτά αναφέραμε και για την Αγία Τριάδα».
 

Όταν κάποιος άλλος από τους Έλληνες σοφούς, λεγόμενος Ασκληπιός, μαζί με μερικούς άλλους ζήτησαν να πούνε σ’ αυτούς για την φύση του Θεού με φιλοσοφικότερη εξήγηση, από εκείνη όλων των άλλων φιλοσόφων, ο Ερμής αφού πήρε δέρμα για γράψιμο έτσι έγραψε σ’ αυτό:

«Εάν δεν υπήρχε κάποια πρόνοια από τον Κύριο των πάντων, δεν θα επιθυμούσαν βέβαια να αποκαλύψουν τον λόγο αυτό, ούτε εμείς δεν αφιερωνόμαστε σε τέτοια έργα, ώστε να τεθεί για αυτά τέτοιο ερώτημα. Δεν είναι βέβαια κατορθωτό να προσφέρεις τέτοια μυστήρια σε αμύητους, αλλά εσείς να ακούστε με το νου εκείνων που άκουσαν. Ένα μόνο υπήρξε, το νοερό φως, πριν από το νοερό φως, και αυτά ήταν η ένωση από το νου με το φως και το πνεύμα. Τα πάντα προέρχονται από αυτό και εις αυτό οδηγούνται, στο γόνιμο από το γόνιμο, αφού κατέβηκε σε γόνιμο ύδωρ έκανε το ύδωρ ικανό να κυοφορήσει...».

Γνωρίζεις τώρα πώς προφήτευσαν οι υιοί των Ελλήνων και προείπαν για τον προάναρχο Θεό, τον συνάναρχο με Αυτόν Υιόν και Λόγον και στον ίδιον με αυτό θρόνο το ομοούσιο Πνεύμα, ενώ προείπαν και τα τίμια πάθη του σταυρού.
Εις Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με τον άναρχον Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

ΠΗΓΗ