ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
38. Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ (β)
+από το βιβλίο του Επισκόπου
Γόρτυνος & Μεγαλουπόλεως
κ.κ. Ιερεμίου Φούντα+
+Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ+
-Σύντομα κηρύγματα-
1. Στο προηγούμενο κήρυγμά μου, αδερφοί
χριστιανοί, στην ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας σας είπα αυτό το βασικό: Ότι η
Θεία Λειτουργία γίνεται για την Θεία Κοινωνία. Η Θεία Λειτουργία είναι ένα
ωραίο δέντρο και καρπός, γλυκός καρπός του δέντρου αυτού, είναι η Θεία
Κοινωνία. Όλα στην Θεία Λειτουργία έγιναν για να βγει ο Ιερέας έξω κρατώντας το
Άγιο Ποτήριο και να πει: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης,
προσέλθετε». Αν όμως δεν προσερχόμαστε
για να κοινωνήσουμε, τότε τι έννοια έχουν τα όσα ωραία έγιναν για να ετοιμαστεί
το Θείο Τραπέζι και οι τόσες ευχές του Ιερέα που είπε για την Θεία Κοινωνία; Ξαναλέω τον λόγο του αγίου Ιωάννου του
Χρυσοστόμου, που απευθύνει σε εκείνους που δεν κοινωνούν και τους λέει: «Για
σένα σφάχτηκε ο Αμνός και συ Τον αφήνεις;».
Αλλά είπαμε πάλι στο
προηγούμενο μας κήρυγμα, αγαπητοί μου αδερφοί, ότι για να γευθούμε την Θεία
Κοινωνία, για να έχει αυτή μέσα μας τα σωστικά της αποτελέσματα, για να είναι
πραγματικά «κοινωνία» με τον Θεό, πρέπει να το προσπαθούμε να καθαρίζουμε την ψυχή μας από τα αμαρτωλά
πάθη. Γιατί αν η ψυχή μας είναι ακάθαρτη, ο Θεός, είπαμε, δεν μπορεί να ενωθεί
με το ακάθαρτο.
2. Ώστε λοιπόν: Αυτά τα
δύο, αγαπητοί μου, συνιστούν τον σωστό ορθόδοξο χριστιανό Πρώτον μεν ο αγώνας
μας για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα βρώμικα πάθη ΄ και δεύτερον, να
κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, να μετέχουμε γενικά στα ιερά
Μυστήρια. Το λέγω αυτό, γιατί στην Εκκλησία μας εμφανίστηκαν παλαιά δύο
αιρετικοί. Ο ένας ήταν ο δυτικός Βαρλαάμ, ο οποίος τόνιζε την συμμετοχή στα
Μυστήρια, χωρίς όμως να έκρινε ως αναγκαία την ψυχική καθαρότητα. Και από την
άλλη πλευρά ήταν οι αιρετικοί Μασσαλιανοί (ή Ευχίτες), οι οποίοι τόνιζαν την
ασκητικότητα και την προσευχή χωρίς όμως να τονίζουν την Θεία Κοινωνία. Αυτά τα
δυο άκρα είναι αιρετικά, αλλά ο δικός μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τα
συνεδύασε και κήρυττε: «Άσκηση και προσευχή με Θεία Κοινωνία».
Πριν από την Θεία Κοινωνία
οπωσδήποτε πρέπει να νηστεύουμε. Το πόσο όμως πρέπει να νηστεύουμε αυτό δεν
καθορίζεται. Αυτό εξαρτάται από την υγεία του καθενός, από την ψυχική και
σωματική αντοχή του, από το πόσο συχνά κοινωνάει ή και από άλλους παράγοντες.
Όλα αυτά θα τα λάβει υπ’ όψιν του ο καλός και φωτισμένος πνευματικός και θα
βάλει ανάλογη νηστεία στον κάθε πιστό. Υπάρχουν νέοι και νέες στην Αθήνα, αλλά
και αλλού, οι οποίοι θέλουν να κοινωνούν συχνά, αλλά δεν τους αφήνει ο άθεος
πατέρας τους. Και το καταλαβαίνει ο αθεόφοβος από την νηστεία που θέλει να
κάνει το παιδί του. Στην περίπτωση αυτή ο καλός πνευματικός θα συμβουλέψει
αυτόν τον νέο ή την νέα, για να μην στερηθεί την Θεία Κοινωνία και για να
αποφύγει την ταραχή με τον πατέρα του, να νηστέψει κρυφά μόνο μισή μέρα, μόνο
το Σάββατο το βράδυ, και την άλλη μέρα να πάει να κοινωνήσει. Και έχω ακούσει
ότι καλοί πνευματικοί έτσι πράγματι ενεργούν.
3. Την Θεία Κοινωνία,
αδερφοί μου, πρέπει να την λαμβάνουμε με ευλάβεια και τάξη. Και βέβαια έτσι
πρέπει να γίνεται, αφού πρόκειται για κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του
Χριστού, που και οι άγγελοι του ουρανού με πόθο και δέος ατενίζουν. Όχι λοιπόν
κουβέντες και φωνές, ή και σπρωξίματα στην Θεία Κοινωνία. Ο καθένας να στέκεται
ήρεμα και να προσεύχεται από μέσα του μέχρις ότου έρθει η σειρά του για να
κοινωνήσει. Οι Ιουδαίοι όταν έτρωγαν τον πασχάλιο αμνό, που προεικόνιζε την
Θεία Κοινωνία ήταν όρθιοι και κρατούσαν ραβδί στο χέρι. Έτσι και εμείς όταν
κοινωνούμε. Η ράβδος στην Παλαιά Διαθήκη προτύπωνε τον Σταυρό. Όταν λοιπόν
έρχεται η σειρά σας να κοινωνήσετε, να κάνετε πρώτα τον σταυρό σας, να παίρνετε
έπειτα το άγιο Μανδήλιο και να το βάζετε κάτω από το σαγόνι σας, ώστε να
καλύπτεται με το άγιο Μανδήλιο η απόσταση του προσώπου σας από το Άγιο Ποτήριο.
Αυτό γίνεται, μήπως, ένα συμβεί και πέσει σταγόνα του Θείου Αίματος από την
αγία Λαβίδα - φύλαγε, Χριστέ, την ώρα
αυτή! -, η θεία αυτή σταγόνα να πέσει πάνω στο άγιο Μανδήλιο και να μην πέσει
κάτω. Γιατί αυτό, χριστιανοί μου, το να πέσει η Θεία Κοινωνία κάτω στο δάπεδο
είναι μεγάλη αμαρτία. Κάνοντας λοιπόν τον σταυρό σας, όταν έρθει η σειρά σας
για την Θεία Κοινωνία, παίρνετε το άγιο Μανδήλιο, το βάζετε κάτω από το σαγόνι
σας και ανοίγετε καλά το στόμα σας για να κοινωνήσετε. Αφού κοινωνήσετε,
σπογγίζετε το στόμα σας, κάνετε πάλι τον σταυρό σας και παραχωρείτε την σειρά
σας στον επόμενο.
Σας παρακαλώ, χριστιανοί
μου, να μάθετε τα παιδάκια να κοινωνούν και αυτά με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα
να κοινωνούν μόνα τους. Δεν είναι καθόλου σωστό να τρέχει ένας μεγάλος για να
βοηθήσει να κοινωνήσει ένα παιδάκι του Δημοτικού Σχολείου. Ας αφήνουμε τα
παιδάκια να κοινωνούν μόνα τους. Έχω παρατηρήσει ότι, όταν αφήνουμε τα παιδάκια
να κοινωνούν μόνα τους, κοινωνούν με χαρά
΄κοινωνούν καλύτερα από τους μεγάλους. Ξέρω όμως ότι για να τα καταφέρει
να κοινωνάει μόνο του και σωστά το παιδί, χρειάζεται την καλή συμβουλή από την
μάνα του. Η καλή χριστιανή μητέρα θα συμβουλέψει το παιδί της στο σπίτι από την
προηγούμενη ημέρα και τον σταυρό του να κάνει πριν την Θεία Κοινωνία και το
στόμα του καλά να ανοίξει και να το σπογγίσει καλά, όταν θα κοινωνήσει.
Αλλά θα συνεχίσουμε πάλι
για την Θεία Κοινωνία και στο επόμενο κήρυγμά μας.
+από το βιβλίο του Επισκόπου
Γόρτυνος & Μεγαλουπόλεως
κ.κ. Ιερεμίου Φούντα+
+Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ+
-Σύντομα κηρύγματα-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου