Του αββά Ησαΐα
ΑΠΛΟΤΗΤΑ και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν απρόσβλητη) από τον πονηρό. Απεναντίας, οποίος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ' απαλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι Όλα τα έργα εκείνου πού, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έχει μέσα στην καρδιά του.
Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριο του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι από τη δόξα τους και την αγνότητα τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρωπο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου. Με όλους τους ανθρώπους να κρατάς την καρδιά σου καθαρή, και θα δεις την ειρήνη του Θεού (να βασιλεύει) μέσα σου. Γιατί όπως ακριβώς, όταν ο σκορπιός χτυπήσει κάποιον, το δηλητήριο του διατρέχει ολόκληρο το σώμα και προσβάλλει την καρδιά του ανθρώπου, έτσι προσβάλλει την καρδιά και ή κακία εναντίον του πλησίον. Γιατί το δηλητήριο της μολύνει την ψυχή, πού κινδυνεύει έτσι (να χαθεί) από την πονηρία. Όποιος λοιπόν λυπάται τους κόπους του και δεν θέλει να χαθούν, πετάει γρήγορα από πάνω του αυτόν το σκορπιό, δηλαδή την πονηρία και την κακία.
Αν ένας αδελφός σου προσφέρει κάτι, μην το ανοίξεις, για να δεις τι είναι, χωρίς να τον ρωτήσεις. Και αν αυτό πού σου προσφέρει είναι εξαιρετικά πολύτιμο, τότε πες του να σου το δώσει στα χέρια.
Αν σε πνίγει ο φθόνος, σκέψου πώς είμαστε όλοι μέλη του Χριστοί) (Α' Κορ. 12:27), Και πώς ή τιμή και ή ατίμωση του πλησίον είναι (τιμή και ατίμωση) όλων μας. "Έτσι θα ειρηνεύσεις.
Του αγίου Μαξίμου
Τη λύπη εκείνου πού σε φθονεί, με κόπο θα τη σταματήσεις, γιατί θεωρεί συμφορά το προτέρημα σου για το όποιο σε φθονεί· Και δεν είναι δυνατόν να τη σταματήσεις διαφορετικά, παρά μόνο αν του το αποκρύψεις. "Αν όμως ωφελεί πολλούς το καλό πού έχεις, ενώ σ' εκείνον προξενεί λύπη, ποια πλευρά θα καταφρονήσεις;
Είναι βεβαίως ανάγκη να ωφελήσεις τους πολλούς, αλλά κι αυτόν, όσο μπορείς, να μην τον παραμελήσεις. Ούτε να παρασυρθείς από την εμπάθεια, ώστε, αντί για το πάθος του φθόνου, να πολεμάς
εκείνον πού πάσχει άπ' αυτό. 'Αλλά με την ταπεινοφροσύνη σου να τον θεωρείς ανώτερο σου, Και σε κάθε καιρό Και τόπο Και περίσταση να τον βάζεις πιο πάνω από σένα. όσο για τον δικό σου φθόνο, μπορείς να τον αναχαιτίσεις, αν, σ' εκείνα πού χαίρεται ο φθονούμενος, χαίρεσαι κι εσύ μαζί, Και σ' εκείνα πού λυπάται, λυπάσαι κι εσύ, εκπληρώνοντας το αποστολικό, "χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων" (Ρωμ. 12:15).
Του αββά Μάρκου
Εκείνος πού αδικεί κρυφά είναι πιο πονηρός άπ' αυτούς πού αδικούν φανερά, γι' αυτό Και κολάζεται σκληρότερα.
Εκείνος πού δολοπλοκεί Και κάνει κακό στα κρυφά, είναι φίδι, κατά τη Γραφή, πού κάθεται στο δρόμο Και δαγκώνει το άλογο στη φτέρνα (Γεν. 49:17). Εκείνος πού ταυτόχρονα σε άλλα επαινεί και σε άλλα κατηγορεί τον πλησίον, κατέχεται από κενοδοξία και φθόνο. και με τους επαίνους προσπαθεί να κρύψει το φθόνο, ενώ με τις κατηγορίες παρουσιάζει τον εαυτό του σαν καλύτερο από εκείνον.
Όπως δεν είναι δυνατόν να βόσκουν μαζί πρόβατα και λύκοι, έτσι είναι αδύνατον να βρει έλεος εκείνος πού αντιμετωπίζει με δόλο τον πλησίον του.
Του αγίου Έφραίμ
Εκείνος πού από πονηρία σωπαίνει όταν ελέγχεται, κρύβει μνησικακία στην καρδιά του. Εκείνος όμως πού με ειρήνη και πραότητα απολογείται, είναι αμνησίκακος.
Από το βίο του αγίου Γρηγορίου του θαυματουργού
Ο μέγας Γρηγόριος επέστρεφε κάποτε στην πόλη του από τη γειτονική πόλη Κόμανα. και επειδή σε όλους ήταν γνωστό ότι πάνω άπ' όλα φρόντιζε για την ανακούφιση εκείνων πού είχαν ανάγκη, δύο Εβραίοι, είτε αποβλέποντας σε κάποιο κέρδος είτε επιδιώκοντας τον εμπαιγμό του, ως δήθεν ευκολόπιστου, παραφύλαξαν στο δρόμο, άπ' οπού θα περνούσε. και ο ένας ξάπλωσε ανάσκελα στην άκρη του δρόμου και έκανε τον πεθαμένο. Ό άλλος πάλι, θρηνώντας τάχα το νεκρό, μοιρολογούσε υποκριτικά και φώναζε στον άγιο, πού περνούσε μπροστά τους:
Αυτός ο δύστυχος πέθανε ξαφνικά, και κείτεται γυμνός, απροετοίμαστος για την ταφή! Σε παρακαλώ, άνθρωπε μου, μην παραβλέψεις το ιερό χρέος, αλλά να λυπηθείς τη φτώχεια του και να προσφέρεις κάτι, ότι έχεις, για να μπει τελευταίο στολίδι στο σώμα του.
Αυτά έλεγε και έτσι ικέτευε τον άγιο ο Εβραίος. Κι εκείνος, χωρίς καθόλου να εξετάσει την υπόθεση, έβγαλε το μανδύα του, τον έριξε πάνω στον ξαπλωμένο και συνέχισε το δρόμο του.
Μόλις προσπέρασε κι έμειναν μόνοι τους οι εμπαίκτες, εκείνος ο απατεώνας άλλαξε τον ψεύτικο θρήνο σε γέλιο. Καγχάζοντας από ευχαρίστηση για το κέρδος, πού αποκόμισαν με την απάτη, προκαλούσε τον ξαπλωμένο σύντροφο του να σηκωθεί. Ό άλλος όμως έμενε στην ίδια θέση, χωρίς ν' ακούει τίποτε άπ' όσα του έλεγε!
Φώναξε πιο δυνατά. Τον σκούντησε και με το πόδι του. Αυτός όμως ούτε τη φωνή άκουσε ούτε το χτύπημα ένιωσε. Ήταν πάντα ξαπλωμένος στην 'ίδια στάση. Ήταν νεκρός! Μόλις έπεσε πάνω του ο μανδύας, τον βρήκε στ' αλήθεια ο θάνατος, πού υποκρινόταν για να εξαπατήσει τον άγιο. Έτσι δεν έπεσε έξω ο άνθρωπος του Θεού αλλά για το σκοπό πού έδωσε το μανδύα του, γι' αυτόν ακριβώς χρησιμοποιήθηκε από κείνους πού τον πήραν.
Αν τώρα το αποτέλεσμα τούτο, πού έφεραν ή πίστη και ή δύναμη του μεγάλου Γρηγορίου, φαίνεται σκληρό και θλιβερό, ας μην παραξενεύεται κανείς. Ας θυμηθεί τον απόστολο Πέτρο. Γιατί κι εκείνος φανέρωνε τη δύναμη πού είχε όχι μόνο με ευεργεσίες, θεραπεύοντας τις αρρώστιες των ανθρώπων και με τη σκιά του σώματος του μονάχα (Πράξ. 5:15), αλλά και με την καταδίκη σε θάνατο του Ανανια, πού καταφρόνησε τη δύναμη (του Αγίου Πνεύματος), ή οποία ενοικούσε στον απόστολο (Πράξ. 5:1-11). Και τούτο, νομίζω, για να συνετισθούν με το φόβο όσοι από το λαό είχαν τάσεις καταφρονήσεως και να παιδαγωγηθούν από το φοβερό εκείνο παράδειγμα, ώστε να μην πέσουν σε όμοια σφάλματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου