Του Παλλαδίου
ΠΟΤΕ δεν θ' αμαρτήσεις, όταν τρως με μέτρο και όταν εγκρατεύεσαι πάλι με μέτρο.
Προτιμότερο είναι να πίνεις κρασί με διάκριση, παρά να πίνεις νερό με υπερηφάνεια. και πάρε σαν παράδειγμα εκείνους πού έπιναν το κρασί με ευσεβή διάκριση, καθώς κι εκείνους πού το περιφρονούσαν από άλογη έπαρση: Ό Ιωσήφ ήπιε κάποτε κρασί, όταν ήταν στην Αίγυπτο (Γεν. 43:33). Άλλα και ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ήπιε με τους μαθητές του, και γι' αυτό κατηγορήθηκε σαν «φάγος και οινοπότης» (Ματθ. 11:19. Λουκ. 7:34). Αντίθετα, οι Μανιχαϊοι και μερικοί από τους Έλληνες σοφούς, πού έπιναν μόνο νερό, υποδουλώθηκαν στην οίηση και δεν μπόρεσαν ν' αποφύγουν τον όλεθρο της αγνωσίας του Θεού. Γιατί αυτά καθεαυτό τα φαγητά και τα ποτά ούτε αξιοκατάκριτα είναι ούτε επαινετά.
Αξιοκατάκριτη ή επαινετή είναι ή διάθεση εκείνων πού τα χρησιμοποιούν με κακό ή καλό τρόπο αντίστοιχα. ,
Ό Κύριος είπε γι' αυτούς πού χρησιμοποιούν τα υλικά πράγματα ή απέχουν άπ' αυτά, ότι «από των καρπών αυτών επιγνώσεσθε αυτούς» (Ματθ. 7:16,20). και αυτοί (οι καρποί) είναι, κατά τον απόστολο, «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστης, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5:22). "Οποίος λοιπόν αγωνίζεται ν' αποκτήσει τέτοιους καρπούς, έγκρατεύεται σε όλα (Α'Κορ. 9:25), και ανάλογα δεν θα φάει ούτε θα πιει ούτε θα μείνει μαζί με κάποιον πού έχει πονηρή συνείδηση.
Του αγίου Αναστασίου του Σιναΐτη
Ερώτηση: Αν κάποιος αποφασίσει με όρκο να πραγματοποιήσει κάτι καλό, όπως λ.χ. να μη δοκιμάσει κρασί για ορισμένο καιρό ή να νηστέψει ή να κάνει κάτι άλλο παρόμοιο, και μετά από αδυναμία δεν μπορέσει να τελειώσει αυτό πού άρχισε, τι πρέπει να κάνει;
Απόκριση: Πρώτα-πρώτα, είναι γενικά σφαλερό και απαράδεκτο το να ορίζουμε κάτι τέτοιο με όρκο γιατί δεν αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα (για το καλό) από καταναγκασμό, άλλ' από αυτεξούσια προαίρεση. Δεν πρέπει, επομένως, να δεσμεύουμε την ελευθερία της βουλήσεως μας με τα δεσμά του όρκου ούτε ν' απέχουμε από κάποιο πράγμα πού δημιούργησε ο Θεός, σαν κακό τάχα, αλλά να τα χρησιμοποιούμε όλα με διάκριση. Ωστόσο οι μακάριοι Πατέρες, πού συνέταξαν για μας τις ιερές ευχές, έκαμαν και γι' αυτή την περίπτωση μιαν ευχή, πού λύνει τον άνθρωπο μέσω του ιερέως (από την αυτοδέσμευση του όρκου) Γιατί είναι ειπωμένο στους κανονικούς ιερείς του Θεού: «Όσα εάν λύσητε επί της γης, εσται λελυμένα εν τω ούρανώ» (Ματθ. 18:18). Εκείνος πάντως πού δεν τήρησε τον όρκο, οφείλει να ομολογεί το σφάλμα του ενώπιον του Θεού και να κατηγορεί τον εαυτό του για ραθυμία και αμέλεια. Γιατί αν αυτός πού θα κάνει μια συμφωνία με θνητό βασιλιά, δεν τολμάει να την παραβεί ως το θάνατο του, πόσο μάλλον είναι ένοχος τιμωρίας εκείνος πού έδωσε ένορκη υπόσχεση στον αθάνατο και ουράνιο Βασιλιά, και μετά αθέτησε ότι υποσχέθηκε; Τελικά όμως ή μετάνοια όλα μπορεί (να τα επανορθώσει).
Από το Γεροντικό
Ανέβηκε κάποτε ο αββάς Ξανθιάς από τη Σκήτη στην Τερεμουθίν, οπού έμεινε λίγο για (ν' αναπαυθεί από) τον κόπο της ασκήσεως. Εκεί του πρόσφεραν λίγο κρασί, ενώ συνάμα κάποιοι του έφεραν κι έναν δαιμονισμένο (για να τον θεραπεύσει). Ό δαίμονας τότε άρχισε να βρίζει το γέροντα, λέγοντας: Σ' αυτόν εδώ το μπεκρούλιακα με φέρατε;
Ό γέροντας, (από ταπείνωση), δεν ήθελε να τον διώξει, αλλά για το χλευασμό (πού του έκανε), είπε:
Πιστεύω πώς δεν θα έχω αποπιεί τούτο το ποτήρι, όταν ο Θεός θα σε κάνει να βγεις (από τον άνθρωπο).
Και μόλις άρχισε ο γέροντας να πίνει, ο δαίμονας κραύγασε: Με καις! Με καις!
Πραγματικά, πριν αδειάσει (το ποτήρι), βγήκε (από το δαιμονισμένο) με τη χάρη του Χρίστου.
Ήρθαν κάποτε οι πατέρες στην Αλεξάνδρεια, οπού τους κάλεσε ο μακάριος αρχιεπίσκοπος Θεόφιλος, για να κάνουν ευχή και να γκρεμίσει τα είδωλα. Καθώς λοιπόν έτρωγαν μαζί του, τους προσφέρθηκε μοσχαρίσιο κρέας. και το έτρωγαν χωρίς κανένα δισταγμό! Σε μια στιγμή πήρε ο αρχιεπίσκοπος ένα κομμάτι κρέας και το πρόσφερε στο γέροντα πού καθόταν δίπλα του.
Να, άββά, του είπε, αυτό είναι καλό κοψίδι, φάτο.
Μόλις το άκουσαν οι γέροντες, είπαν:
Εμείς ως τώρα τρώγαμε λάχανα. "Αν όμως είναι κρέας, εμείς δεν το τρώμε. και κανείς τους δεν έβαλε στο στόμα του πια από το κρέας εκείνο.
Του αγίου Διαδόχου
Όσοι αγωνίζονται για τη σωτηρία τους, τόσο πολύ πρέπει να μισούν όλες τις παράλογες επιθυμίες, ώστε να τους γίνει συνήθεια αυτό το μίσος. Την εγκράτεια όμως των τροφών πρέπει να την ασκούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη φτάσουν να σιχαθούν ποτέ καμιά άπ' αυτές. Γιατί κάτι τέτοιο είναι επικατάρατο και τελείως δαιμονικό. Δεν απέχουμε από τις τροφές επειδή είναι κακές - μη γένοιτο· άλλ' αποφεύγουμε τις πολλές και όχι αναγκαίες τροφές για να χαλιναγωγούμε, καθώς πρέπει, τα μέλη του σώματος πού βρίσκονται σε έξαψη. και επιπλέον, για να μοιράζουμε το περίσσευμα, πού εξοικονομούμε, στους φτωχούς - πράγμα πού είναι γνώρισμα γνήσιας αγάπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου