Από το βίο του οσίου Συμεών του εν τη μάνδρα
ΟΤΑΝ ο (όσιος) Συμεών σοφίστηκε τον πρωτόγνωρο (για την εποχή του) τρόπο ασκήσεως πάνω στο στύλο και διαδόθηκε έντονα ή φήμη του παντού, οι ερημίτες πατέρες ξαφνιάστηκαν από το ασυνήθιστο και παράδοξο αυτό εγχείρημα. Του στέλνουν λοιπόν κάποιους με την εντολή να τον επιπλήξουν για την περίεργη επινόησή του και να του συστήσουν ν' ακολουθήσει χωρίς περιφρόνηση τον συνηθισμένο και δοκιμασμένο από τούς άγίους δρόμο, όπου βαδίζοντας τόσα πλήθη μακαρίων (ανδρών), ανέβηκαν ως τα επουράνια και κατοίκησαν σ' εκείνα τα αιώνια σκηνώματα. Έπειτα όμως, από φόβο μήπως η σκέψη (τού οσίου) ήταν θεάρεστη και εκείνοι αντιμετώπιζαν την υπόθεση ανθρώπινα, έδωσαν στους απεσταλμένους κι αυτή την παραγγελία: Αν μεν δουν τον άνδρα ν' αρνείται το θέλημά του και να κατεβαίνει από κεί (πού είχε ανέβει, υπακούοντας σ' αυτούς), να τον συγκρατήσουν αμέσως και να τον προτρέψουν να μείνει σταθερός στην απόφασή του. Γιατί έτσι θα θεωρούσαν ότι πρόκειται για θεία οικονομία, και δεν θα είχαν πια για το μέλλον το φόβο, ότι μια τέτοια αρχή δεν θα καταλήξει και σε καλό τέλος. Αν πάλι (ο όσιος) δυσφορούσε και δεν ανεχόταν ούτε λίγες συμβουλές (ν' ακούσει), αλλά πεισματικά και ασυλλόγιστα ακολουθούσε το δικό του θέλημα, τότε θα γινόταν οπωσδήποτε φανερό, έλεγαν, ότι βρίσκεται μακριά από την ταπεινοφροσύνη όπότε ποιος δεν θα έλεγε ότι ο πονηρός του είχε βάλει αυτούς τούς λογισμούς; Σ' αυτή την περίπτωση πρόσταζαν (οι πατέρες τούς απεσταλμένου ς τους) να τον τραβήξουν κάτω και να τον κατεβάσουν από το στύλο ακόμα και με τη βία.
Φτάνοντας λοιπόν οι απεσταλμένοι με τέτοια εντολή στον πατέρα της ταπεινοφροσύνης και της υπακοής Συμεών, κυριεύθηκαν από σεβασμό απέναντί του μόλις κιόλας τον είδαν και τον χαιρέτησαν. Δεν μπορούσαν ούτε να τον κοιτάξουν στο πρόσωπο. Όμως, για την εντολή των πατέρων πού τούς έστειλαν και γι' αυτό καθεαυτό το καλό της εκπληρώσεως της, του λένε χωρίς περιστροφές όλα όσα τούς είχαν πει εκείνοι. Και ο αληθινά πράος και ταπεινός στην καρδιά (Συμεών), δέχθηκε με πραότητα την επιτίμηση τους. Δεν αντιμίλησε δεν αγανάκτησε' δεν τη συζήτησε δεν είπε τίποτα, ούτε πολλά ούτε λίγα. Απεναντίας μάλιστα, αφού δέχθηκε την επιτίμηση με ιλαρό βλέμμα και χαμηλωμένα μάτια, έκανε να κατέβει από το στύλο, ευχαριστώντας το Θεό και ευγνωμονώντας τούς πατέρες για τη φροντίδα τους. 'Αμέσως τότε οι απεσταλμένοι τον σταματούν και του φανερώνουν την κρίση των πατέρων. Ύστερα, αφού ευχήθηκαν στο Συμεών να μείνει μόνιμα και σταθερά πάνω στο στύλο, να έχει καλό τέλος και (ν' αξιωθεί) με ασφάλεια την ανάπαυση από τούς συνεχείς κόπους του, αναχώρησαν.
ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΙΠΕ.
Ή φιλονικία παραδίνει τον άνθρωπο στην οργή. Η οργή τον παραδίνει στην τύφλωση. Και ή τύφλωση τον οδηγεί στη διάπραξη κάθε κακού.
Ό αββάς Άμμωνας ρωτήθηκε, ποία εΙναι ή «στενή και τεθλιμμένη» οδός (Ματθ. 7:14). και αποκρίθηκε:
Ή «στενή και τεθλιμμένη» οδός εΙναι το να υποτάσσει κανείς τούς λογισμούς του και να χάσει, για χάρη του Θεού, τα θελήματά του. Αυτό σημαίνει, άλλωστε, και το «ιδού ημείς αφήκαμε πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι» (Ματθ. 19:27).
Ο αββάς Αλώνιος είπε:
Αν Δεν γκρέμιζα συθέμελα ολόκληρο (το οικοδόμημα του θελήματός μου), Δεν θα μπορούσα να οικοδομήσω (πνευματικά) Τον εαυτό μου. "Αν δηλαδή Δεν εγκατέλειπα κάθε τι, πού, από το δικό μου θέλημα, μου φαινόταν καλό, δεν θα μπορούσα ν' αποκτήσω τις αρετές.
Ένας αδελφός ρώτησε Τον αββά Ποιμένα:
Πως πρέπει να είμαι στον τόπο πού κατοικώ;
Όπου κι αν βρίσκεσαι, αποκρίθηκε, να έχεις τη συναίσθηση πώς είσαι πάροικος (δηλαδή ξένος, χωρίς δικαιώματα). Έτσι δεν θα ζητήσεις (ποτέ) να είναι πρώτος ο λόγος σου, και θα είσαι αναπαυμένος (ψυχικά).
Είπε πάλι (ο αββάς Ποιμήν):
Νά μην ικανοποιήσεις (ποτέ) το θέλημά σου. Απεναντίας, αυτό πού χρειάζεται είναι να ταπεινώνεσαι μπροστά στον αδελφό σου.
Ένας από τούς πατέρες είπε την έξης παραβολή για την ταπεινοφροσύνη:
Είπαν (κάποτε) οι κέδροι στα καλάμια: "Πώς εσείς, μολονότι είστε ασθενικά και αδύνατα, δεν σπάτε το χειμώνα, ενώ εμείς, αν και είμαστε τόσο μεγάλοι, συντριβόμαστε ή και ξεριζωνόμαστε καμιά φορά;".
Και τα καλάμια αποκρίθηκαν: "'Εμείς, όταν έρθει ο χειμώνας και φυσήξουν οι άνεμοι, γέρνουμε με τούς ανέμους πότε από δω και πότε από κεί γι' αυτό και δεν σπάμε.
Εσείς όμως κινδυνεύετε, επειδή αντιστέκεστε στους ανέμους
Και (μετά απ' αυτή την παραβολή) είπε (συμπερασματικά) ο γέροντας:
Πρέπει (λοιπόν) να υποχωρούμε όταν μας προσβάλλουν και να δίνουμε «τόπον τη oργή» (Ρωμ. 12:19):Νά μην ερχόμαστε σε σύγκρουση ούτε να πέφτουμε σε κακούς λογισμούς ούτε να λογομαχούμε και να δημιουργούμε ζητήματα.
Δύο γέροντες ζούσαν μαζί πολλά χρόνια, και ποτέ δεν μάλωσαν
Είπε λοιπόν (κάποτε) ο ένας στον άλλον: Ας μαλώσουμε κι εμείς μια φορά, όπως οι άνθρωποι.
Μα Δεν ξέρω πώς γίνεται το μάλωμα, απάντησε ο άλλος.
Νά, είπε ο πρώτος, θα βάλω μια μικρή πλίθα στη μέση, και θα λέω πώς είναι δική μου. 'Εσύ πάλι θα λες ότι δεν είναι δική μου, αλλά δική σου. Και έτσι θα γίνει ή αρχή.
Έβαλε λοιπόν στη μέση την πλίθα και είπε στον άλλον:
Αυτή ειναι δική μου. 'Όχι, είπε αυτός, δική μου (είναι). 'Έ, αν είναι δική σου, πάρε την και πήγαινε, αποκρίθηκε ο πρώτος και έφυγαν, χωρίς να μπορέσουν να μαλώσουν.
Του άγίου Εφραίμ.
ΑΝ κατοικείς μαζί με (άλλους) αδελφούς, μη θέλεις να τούς διατάζεις αλλά μάλλον να είσαι ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.
γι' αυτούς στα καλά έργα (πρβλ. Τίτ. 2:7), κάνοντάς τους υπακοή σ' αυτά πού σου λένε. "Αν όμως παρουσιαστεί ανάγκη να μιλήσεις, πες (την αποψή σου) σαν να δίνεις μια ταπεινή συμβουλή. " Αν πάλι ένας άλλος αδελφός φέρει αντίρρηση σ' αυτά πού εσύ λες, να μην ταραχθείς, αλλά να εγκαταλείψεις το θέλημά σου για χάρη της αγάπης και της ειρήνης και ν' απαντήσεις με πραότητα σ' εκείνον πού σου έφερε αντίρρηση: 'Εγώ, ευλογημένε, μίλησα σαν απλοϊκός άνθρωπος, επειδή έτσι σκέφτηκα και συγχώρεσέ με, γιατί μίλησα ενώ είχα άγνοια (του ζητήματος) γι' αυτό ας γίνει όπως είπες εσύ", και μ' αυτόν τον τρόπο θα φύγει άπρακτος και ντροπιασμένος ο διάολος, πού υποκινεί τις ταραχές. Γιατί το να φιλονικεί κανείς και να υποστηρίζει το δικό του θέλημα ξεσηκώνει ταραχές και θυμό δύσκολο γιατρευτώ. Και ο θυμός, λέει (ή Γραφή), «εν κόλπω αφρόνων αναπαύσετε» (ΕΚΚΛ. 7:9). και (αλλού) πάλι: «Ή ροπή τού θυμού αυτού πτώσης αυτώ» (Σοφ, Σειρ. 1:22). Γι' αυτό και ο απόστολος παραγγέλλει: «Δούλον Κυρίου ου δει μάχεσθαι» (Β' Τιμ. 2:24).
Άντιόχου του Πανδέκτη
Ο εριστικός άνθρωπος όχι μόνο με τούς συγγενείς του δεν ειρηνεύει ποτέ, μα ούτε και με τούς ξένους. Γιατί, θέλοντας να ικανοποιήσει τον εριστικό του λογισμό, πάντα καταφεύγει σε ραδιουργίες και συνεχώς οργίζεται, αλλά και τούς άλλους ταράζει, και φτάνει έτσι να γίνεται αντιπαθητικός σε όλους. ΕΙναι γραμμένο σχετικά ατή Γένεση, ότι ο Ήσαύ πήρε γυναίκες αλλόφυλες, πού μάλωναν με τον 'Ισαάκ και τη Ρεβέκκα (26:35), Γι' αυτό είπε ή Ρεβέκκα στον 'Ισαάκ: «Προσώχθικα τη ζωή μου διά τάς θυγατέρας των υιών Χέτ» (27:46). αυτό το χωρίο φανερώνει, ότι τα μαλώματα ταιριάζουν στους άθεους και όχι στους πιστούς και ευσεβείς. Γιατί οι αληθινοί χριστιανοί και μαθητές τού Χριστού μιμούνται Τον Κύριο και Διδάσκαλό τους, για τον όποίο ήταν γραμμένο, ότι δεν θα φιλονικήσει ούτε θα φωνάξει ούτε θ' ακούσει κανείς τη φωνή του στις πλατείες (Ματθ. 12:19. πρβλ. Ησ. 42:2), και αυτοί δεν προσπαθούν να λύσουν οποιοδήποτε ζήτημα με μαλώματα και λογομαχίες, αλλά με την υπομονή και την προσευχή και την υπακοή και τη μονολόγιστη ελπίδα (δηλαδή αυτή πού αποβλέπει μόνο στον Κύριο, χωρίς να ταλαντεύεται). Δεν θέλουν ποτέ να επιβάλουν το λόγο τους ούτε να ικανοποιήσουν το θέλημά τους, όπως άλλωστε είπε και ο Κύριος: «_ Ήλθον ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, Αλλά το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός» (πρβλ. Ίω. 6:38-39).
Του αββά Ησαΐα
"Αν κατοικείς μαζί με άλλον αδελφό και θέλεις να γίνει κάτι, ο αδελφός όμως αυτός δεν θέλει, τότε, για να μη μαλώσετε και τον λυπήσεις, να υποτάξεις σ' εκείνον το θέλημά σου. να είσαι απέναντι στον αδελφό σου σαν φιλοξενούμενός του. να μην τον προστάξεις για κανένα πράγμα και να μη θελήσεις να τον εξουσιάζεις. "Αν σου επιβάλει κάτι πού δεν θέλεις, πολέμησε το θέλημά σου ώσπου να εκτελέσεις την προσταγή, για να μην τον στενοχωρήσεις, να μη χάσεις τη συστολή σου απέναντί του και να μη διαταράξεις την ειρηνική σας συμβίωση. "Αν, λ.χ., σου πει, "ψήσε μου τίποτα", εσύ πες του: "τι θέλεις να σου κάνω;". και αν σ' αφήσει στη διάθεσή σου, λέγοντας (Κάνε) ότι θέλεις", τότε ετοίμασε του ότι σας βρίσκεται με φόβο Θεού.
"Αν θελήσετε να πάτε σε καμιά μικρή εργασία, να μην περιφρονήσει ο ένας τον άλλο και βγει μόνος, αφήνοντας στο κελί τον αδελφό του να ελέγχεται από τη συνείδησή του, αλλά άς τού πει με αγάπη: "Θέλεις να πάμε (μαζί);". και αν δει ότι ο αδελφός του δεν έχει διάθεση την ώρα εκείνη ή ειναι σωματικά άρρωστος, άς μη λογομαχήσει, (λέγοντας λ.χ.) ότι "Τώρα πρέπει να φύγουμε", αλλά άς αναβάλει (την εργασία) για λίγο και άς γυρίσει στο κελί του με φιλευσπλαχνία. Πρόσεχε, να μην έρθεις σε αντίθεση με τον αδελφό για οτιδήποτε, για να μην τον λυπήσεις.
Αν μένεις (μόνιμα) με κάποιον ή φιλοξενείσαι (κοντά του) και πάρεις από αυτόν μίαν εντολή, πρόσεξε, για το Θεό, να μην την καταφρονήσεις και την αθετήσεις, είτε κρυφά είτε φανερά.
Όπως υποτάσσεται το ζώο στον άνθρωπο, έτσι πρέπει και -κάθε άνθρωπος να υποτάσσεται στον πλησίον του για χάρη του Θεού. Και όπως το ζώο δεν έχει δικό του θέλημα ούτε γνώση, έτσι πρέπει να κάνω κι εγώ όχι μόνο μ' εκείνον πού συμφωνεί αλλά και μ' εκείνον πού διαφωνεί μαζί μου, και να υποτάξω τη γνώση μου στον ανίδεο και το θέλημά μου στον ασύνετο. Και τότε είναι πού θα γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου και θα καταλάβω τι με βλάπτει. Γιατί εκείνος πού έχει πεποίθηση στην αρετή του και επιμένει στο θέλημά του, δεν μπορεί να αποφύγει την έχθρα ούτε ν' αναπαυθεί(ψυχικά) ούτε να δει σε ποία σημεία υστερεί. Και όταν (ή ψυχή του) βγει από το σώμα, είναι δύσκολο να βρει έλεος (από το Θεό).
Ό Θεός, περισσότερο απ' όλες τις άλλες αρετές, ζητάει από τον άνθρωπο τούτο: να ταπεινώνεται και να υποτάσσεται στον πλησίον σε όλα.
'Εκείνα πάλι πού γεννούν τη φιλονικία είναι τα έξης: ή πολυλογία, ή μεταφορά στον καθένα λόγων πού του αρέσουν, ή παρρησία, ή δολιότητα και το να θέλει κανείς να επικρατεί ο λόγος του. Αυτά (κυρίως) είναι πού οδηγούν στη φιλονικία, και ή ψυχή εκείνου πού τα έχει είναι κατοικητήριο όλων των παθών.
Του αββά Μάρκου
Μην προσπαθείς να λύσεις κάποιο δύσκολο πρόβλημα η (να ξεδιαλύνεις) ένα ζήτημα της Γραφής με φιλονικία, αλλά με τα μέσα πού επιβάλλει ο πνευματικός νόμος, δηλαδή με την υπομονή, την προσευχή και την αταλάντευτη προς το Θεό ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου