ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ

Του Βόγκλη Ι. Αλεξάνδρου

Στρατιωτικού

Καθώς ο ήλιος έγερνε σιγά σιγά πίσω από το καταπράσινο βουνό του Κιθαιρώνα, η όλη ατμόσφαιρα που απλωνόταν επάνω στην πλάση, δημιουργούσε με τον δικό της τρόπο μια αλλόκοτη αίσθηση.

Ένα συναίσθημα ανάμικτο που περιλαμβάνει την γήινη ματαιότητα αλλά και μια ανυπέρβλητη χαρά, που ξεπηδάει ταυτόχρονα μέσα από την ψυχοσωματική οντότητα της κάθε προσωπικότητας. Σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο.

Στο μικρό εκκλησάκι του χωριού, επικρατεί μια ασυνήθιστη κίνηση.

Ο λιγοστός κόσμος που έρχεται σε αυτό, θυμίζει τις μέλισσες όταν επισκέπτονται κάποιο λουλούδι, προκειμένου να τραφούν από το νέκταρ του. (Αλήθεια, πόσες χιλιάδες ήδη λουλουδιών υπάρχουν στην Δημιουργία; Ας υποθέσουμε, ότι αντίστοιχα είναι και τα είδη των εντόμων. Όπως και τα λουλούδια - έτσι και τα έντομα – Άλλα βοηθούν και άλλα βλάπτουν). Οι μέλισσες όμως είναι άξιο προσοχής αυτό, δεν επισκέπτονται όλα τα είδη λουλουδιών. Ο λόγος;  Το ένστικτο. Όμως όποιο λουλουδάκι έχει λίγο ή πολύ νέκταρ, αυτές θα πάνε, και με την επιμέλεια που τις διακρίνει, θα μαζέψουν όλο το νέκταρ, και αφού το τρυγήσουν, θα φύγουν απλά μέχρι ο κύκλος της Φύσης επαναληφθεί ξανά και ξανά. Η μέλισσα όμως, δεν είναι έντομο «ατομιστής». Ότι έχει, το μοιράζεται με τις υπόλοιπες, γιατί ξέρει ότι όλες προσφέρουν στο σύνολο της κλειστής κοινωνίας της Κερήθρας.

Είναι άριστες παιδαγωγοί γιατί δείχνουν το παράδειγμα και στις νεότερες μέλισσες, ώστε αυτή η ομαλή  κοινωνικότητα να συνυπάρχει μέσα στο πνεύμα της συμβίωσης και του αλληλοσεβασμού.

Ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι τυχαίος. Ποιο κάτω θα δούμε γιατί ειπώθηκε και ζωγραφίστηκε στο μυαλό και την σκέψη.

Η όλη «κοινή-μυστικιστική» είσοδος στο μικρό εκκλησάκι, μου κύλησε την περιέργεια να εξακριβώσω ο ίδιος, τι και γιατί συμβαίνει αυτό.

Μπαίνοντας στο μικρό εκκλησάκι, και αφού άναψα το κερί και ασπάστηκα τις Εικόνες, εντελώς μηχανικά, στάθηκα σε μια μικρή γωνίτσα του ναού, για να έχω τον απόλυτο οπτικό έλεγχο της μικρής αυτής περιοχής. Με απόλυτη προσοχή και σεβασμό, οι τέσσερις γιαγιάδες , άναβαν τα καντηλάκια και τα τοποθετούσαν ευλαβικά, μπροστά από τις εικόνες των Αγίων, που η μορφή τους και το βλέμμα τους, προκαλούσε μέσα βαθιά στην σκέψη και στη καρδιά, έναν σεβασμό προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα.

Η όλη διαδικασία του ευθετισμού των καθισμάτων και του ανάμματος των καντηλιών γινόταν με απλότητα και ηρεμία. Χωρίς βαβούρα.

Απλότητα: Γιατί όλα στην ζωή είναι απλά, αρκεί εμείς να μην τα κάνουμε δύσκολα. Άλλωστε, τα λέει και ο Χριστός μας: «Πράος ειμι τη καρδία».

Ησυχία: Γιατί η ζωή του χριστιανού δεν πρέπει να έχει θορυβώδεις ρυθμούς σε πολλά θέματα, για να αρέσουμε στους άλλους. Όταν θέλουμε να ζήσουμε σαν πραγματικοί χριστιανοί και να κάνουμε τρόπο ζωής την Πίστη μας, αυτό θα πρέπει να γίνει με ήσυχο και ήρεμο τρόπο. Όχι πομπώδες  και Φαρισαϊκό φέρσιμο, αλλά κρυφό, ταπεινό ,μυστικό τρόπο ζωής. Μήπως οι περισσότεροι Άγιοι μας, αυτό δεν είχαν σαν όπλο τους:  Και ο Πατήρ που βλέπει τα κρυφά θα στο αποδώσει στο φανερό;

Όλα ήταν έτοιμα. Τα καντηλάκια με τις μικρές φλογίτσες, σκόρπιζαν το κατανυκτικό φως στον μικρό χώρο. Οι λιγοστές καρέκλες (παλιές και καινούργιες) ήταν στην σειρά. Οι γιαγιάδες σαν παλαιές νοικοκυρές, αφού έβαλαν την «δική τους πινελιά», έκατσαν κοντά στην πόρτα, δημιουργώντας ένα μικρό «πηγαδάκι», με χαμηλόφωνη ως ψιθυριστή την κουβέντα.  Βήματα βαριά ακούστηκαν στην πέτρινη αυλή… Σιωπή επεκράτησε μέσα στο εκκλησάκι…

  

Τα πρόσωπα αμέσως αντάλλασαν ματιές περιέργειας…  Μα φυσικά!! Ήρθε ο Ιερέας με τον Ψάλτη.

Ένας ηλικιωμένος παππούλης με την μακριά κάτασπρη  γενειάδα του, και με το κουρασμένο από την ζωή πρόσωπό του, αλλά διάκρινες το βλέμμα του, που ξεχείλιζε αγάπη ..  Οι λιγοστοί πιστοί που κάθονταν, σηκώθηκαν , και δήλωσαν με αυτόν τον τρόπο τους, τον σεβασμό προς την Ιεροσύνη και το αιματοβαμμένο  αλλά τιμημένο Ράσο, αλλά και την ηλικία του Ρασοφόρου γέροντα, που τάχθηκε να υπηρετήσει το Άγιο Θυσιαστήριο και να τελεί την Θεία Λειτουργία.

Με πολλή ευλάβεια ο Γέροντας χαιρέτισε τον κόσμο, κλίνοντας ελαφρά το κεφάλι του σεμνά, και προχώρησε προς το Άγιο Βήμα. Ο Ψάλτης, (γεράκος και αυτός), φορτωμένος με τα βιβλία του, κατευθύνθηκε προς το παμπάλαιο Αναλόγιο (το Ψαλτήρι), και αφού τα εναπόθεσε ευλαβικά πάνω σε αυτό, με ήρεμες κινήσεις, άνοιγε ένα ένα τα βιβλία…

  

Η μικρή καμπανούλα άρχισε να χτυπάει ρυθμικά, δίνοντας με αυτό το μεταλλικό κελάηδισμα, την «άδεια» να κάνει ο ήλιος «την βουτιά του» και να παραχωρήσει την θέση του στην όμορφη εσπέρα..

Με το σινιάλο της Καμπάνας, οι χριστιανοί άρχισαν σιγά σιγά να μαζεύονται, κυκλώνοντας το εκκλησάκι, πιάνοντας την «μόνιμη» θέση τους στον χώρο.. (αυτή είναι μια συνήθεια που περνάει από την γιαγιά στην εγγονή και από τις πεθερές στις νύφες και από τον πατέρα στον γιο).

Η όλη ατμόσφαιρα μέσα και έξω από τον μικρό Ναό, σε άφηνε να «πετάξεις» με τον νου σου και να ενωθείς με τον Θεό μιλώντας μαζί Του στην προσευχή.

Το άρωμα του λιβανιού ξεχύνονταν από το μικρό θυμιατό, και καθώς υψώνονταν προς τον ουρανό, ταυτιζόταν με την έννοια του ψαλμού «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου»..

  

Μια πολύ γριούλα, «τράβηξε» την προσοχή μου εκείνη την στιγμή, καθώς έμπαινε στο εκκλησάκι.. Στο ένα της χέρι κρατούσε το μαύρο κλασικό μπαστουνάκι της για να βαστάει το κυρτό και γερασμένο κορμί της. Στο άλλο της χέρι είχε σφιχταγκαλιασμένα ένα ματσάκι από λουλούδια, που προφανώς τα είχε κόψει καθώς θα έρχονταν..

Στάθηκε μπροστά στο προσκυνητάρι της Παναγιάς και αφού έκανε ευλαβικά το Σημείο του Σταυρού και προσκύνησε την Μορφή Της, πλησίασε και άλλο, και με τα σκελετωμένα χέρια της, έβαλε τα λουλούδια με περισσή τάξη και προσεκτικότητα. Αυτό δήλωνε το βλέμμα της.. Αφού τοποθέτησε τα λουλουδάκια, η ικανοποίηση είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της. Έκανε το χρέος της..!! Στόλισε την Παναγιά μας!! Αποσύρθηκε από τον ναό, με την βοήθεια κάποιας κυρίας..

«Μάνα Παναγιά, μόνο και μόνον βλέποντας Σε, αυτό το γαλήνιο βλέμμα Σου, γεμάτο ελπίδα, τώρα κατάλαβα την ικανοποίηση της γιαγιάς, που παρά την προχωρημένη ηλικία της συνεχίζει να ελπίζει.. Και η ελπίδα φέρνει την προσμονή για κάτι καλύτερο.. Και η προσμονή φέρνει την επαλήθευση , την δικαίωση και το αποτέλεσμα.. Και η δικαίωση σε σχέση με την προσμονή και την ελπίδα, μας οδηγεί στην βασική Αρχή που είναι η έννοια της Ορθοδοξίας μας, δηλαδή της Πίστης μας.. Πίστη και ταπείνωση..»

Η ώρα περνούσε και η ακολουθία συνεχιζόταν… Και εγώ , είχα αφεθεί στην προσευχή…

Σε κάποιο σημείο «προσγειώθηκα», βλέποντας τον Γέροντα Ιερέα με το λευκό του φελόνιο και το πετραχήλι, να ξεπροβάλει από την Ωραία Πύλη του μικρού ξωκλησιού, - σαν άγγελος, σαν ουράνια οπτασία - , και να λέει: «Νυν απολύεις …  ότι είδον το σωτήριον σου»..

Ναι, Θεέ μου..!! Είδα την Σωτηρία Σου, γιατί μου την έδειξε η Μητέρα Σου, η καλή μας Παναγιά, μαζί με εκείνη την γιαγιά, που μέσα από την σεμνότητα, την απλότητα, την κούραση των χρόνων της, και την σιωπή της, κατάλαβα και διδάχτηκα τόσα πολλά…!

«Μιμητές μου γίγνεσθε», λέει ο Κύριος μας.

Έτσι πρέπει να γίνομε όλοι. Και μετά, σαν τις μέλισσες, αφού τρυγήσουμε λίγο από το λουλούδι που λέγεται Εκκλησία, ας πορευτούμε και σε άλλους κήπους και άνθη, να τα «μπολιάσουμε» και να αφήσουμε λίγα σημάδια του κόπου μας, για τις επόμενες γενιές που θα έρθουν..

Ας έχουμε την Χάρη Σου Χριστέ μου , και την ευχή της Παναγίας Μάνας Σου…